Árvakur - 01.02.1932, Side 17

D. Á H V A K TJ H - 15
Svö fórum/við með lírtíninginn og gekkokkur vel keim að bsennm. með
hanr, an það var ekki afskaplega gott. að koma því inn; því að það
var orðið svo dimmt; en þð tðkst okkur það. Og svo .fðr eg heim og
varð, samferða mar_ni; sem var að fara upp í Hanokadal; sem er næsti
Vreppur fyrir ofan; og leiðin liggur yfir hálsinn fyrir ofan bæinn;
:ég var á. Svo fðr ðg inn og borðaði; og svo fðr eg að hátta og
sófnaði fljðtt; því að klukkan var eitthvaö um 1.
Leifur Jðhannesson.
FERÐASA&A.
VTnrTrTrvTrrTrTrvTrTrTrTrrrrriTTr
Einu sinni var ég að fara upp í sveit; aö bæ í Borgarfirði,
sem heitir Litla-Brekka og er á Mýrum; við á, sem heitir Langá; og
•úr henni eru kvíslir eða skurðir; sem flæðir úr og í,;því aö það er
nokkuð neðarlega við sjðinn. var búinn að vera þarna í sveit
einu sinni áður; en þetta var í seinna skiftið, sem ég var þar. Það
voru þrír bolar þar; sem voru á ræsta bæ; en þá bær var ekki langt
frá.hinum bænum; þaö var aðeins túnið á milli. En þaö vildi svo til;
að við. vorum að slá á svonefndum fitjum, sem skurðirnir úr Langá
féllu um; og það var aö byrja að flæða í skurðina. En á Brekku; svo
hét hinn bærinn; var tún stórt og bærinn stóð á hðl og var brekka
mikil niður hólimn og bolarnir að l.eika sér í brekk.unni. En húsfreyja
var búin að hengja þvott á snúrurnar; og þar á meðal var rautt
stykki. Einn bolinn var crðinn nokkuð mannýgur og var alltaf að
sleikja þvottinn og leika sér við það rauða; og var farinn að froðu-
fella af reiði. Húsfreyja séndir vinnukonuna til að reka bolann; og
fór hún með prik. Boli vildi ekki -gegna og ætlaði að rjúka í hana;
en hún s.lær hann meö prikinu; sem hún var með; og hrðkkur hann frá,
en varð vondur og rauk í hana aftur og lagði hana undir sig. En kon-
an var gömul og gat ekki veitt bo.la neitt viðnám. Þetta var fyrir
norðan húsið; svo að við sáum þaö «kki;- en eldhúsglugginn sneri að
þar sem bolinn var að stanga hana. Húsfreyjan kom inn í eldhúsið
cg sá það og stekkur út; en bolinn þekkti hana svo vel; aö .hanu
hrðkk frá undireins og^hann sá hana og stökk burt; en varð vondur
og kom aftur. Þá fðr húsfreyja sjálf út; en þá fðr boli burt. En
hann kom aftur. Þá fór húsfreyja út aftmr; en boli var ekki á því
að gegna ograuk í hana eins og vinnukonuna. En hún var yngri og "
hraustari og tók í miðsnesið á bo.lanum og sneri ^hann niður, Við
vorum á fitjuuum og sáum þaö; sem fram fðr og fðr ég af stað og
yfir skurðinn. Ahuginn var svo mikill aö komast það að reyna að
hjálpa, að ég fðr fram af bökkunum ofe í skurðinn og kom í hann miðj-
an cg bus.laði svo hitt. Eg kunni aö synda; en ég var nokkuð þiingur
í fötunum. Það var mjög gctt veður og komst ég yfir og náöi í
■sleggju; en þá varð bo.li hræddur og fðr. En hann þekkti mig; því
að ég sótti hann cg kýrna.r a.lltaf. Svo ^kom bóndinn og við rákum
bolana þrjá inn. Var farið með bolana í Borgarnes; en einn fékka að
lifa. Eorum við með þá á vagni; þannig; að við bundum þá aftan í
vagninn; og svo spenntum við hest fyrir og fórum af stað. En b.olarn-
i.r ur-ðu engimp_a.ð.^meini eftir það.
Magnús- Þorsteinsson.