Árvakur - 01.02.1932, Síða 18

l6 - i R V A K TJ R 7. D..
SYSTKIWIH.
ti ii íi íí t; íí t. Tí n 11 t. .. n Í7 ít 11 i, 11 11
Einu sinni voru hjón uppi í sveit. Þau áttu tvö b'örn, dreng
sem hét Árni ogt®lpu; sem hét Sigríöur. Einu sinni þurfti faöir
þeirra aö fara í kaupstað daginn fyrir aðfangadag jóla. Dagiroi eft-
ir var komin stórhríð. Þau voru alltaf að gá nt; hvort þau sæju
til pahba síns. Það var komiö kvöld og ekki var pabbi þeirra kom-
inn. Svo fór mamma þcirra fram í eldhús að bua til matinn og þá
voru þau ein inni. Þá sagði Sigga við Arna: "Eigum við að biðja
guð aö hjá.lpa pabba heim?" það skulum við gera;" sagði Árni.
Svö lögðust þau á kné og báöu guð að hjálpa pabba sínum heim. Þeg-
ar þau voru búin; heyrðist einhver koma. "Það ee pabbi/' sagði Arni
og þaut út; en Sigga lagðist á kné og þakkaði guöi.
3.1 afur Ingibergsson.
6 V J'II T H J Á L P.
tl lí li l’l II .l i'. íl"’l li iill il V/ H M II II i. M il ll ií
Jón gamii í kotinu drattaðist í hægðum sínum niður túnið
hans Eéturs ríka. Hann var frernrr lítill' vexti og væskilslegur.
Hann gekk þarna í þungua þönkum; því að hann var að fara á sjó og
veðrið leit út fyrir aö versna mt'ú kvöldinu. Þegar hann var kominn
niður að bátnum; ýtti hann homim á flot; en það gekk fremur illa;
því að hann var nokkuö stór. Samt kom hann honum á flot og reri
út á f jöröinn, en varð varla var við f'isk. Hann var nú ekki vel á-
nægður með þenna afja; reri noltkað lengra og fékk þá miklu meira.
Jén gamli.var ekki vanur að fiska svona vel; og gáði ekki að því;
að veðrið var aö versna og bátinn var farið ao reka út fjörðinn.
Þegar hann tók fyrst eftir þessu; greip hann til áranna og reyndi
að róa í land; en veðrið var crðiö svo vont; að honum þýddi ekkert
að reyna aö rca á móti þessu rok.i. Ilann fleygði öllum fiskinum út
og reyndi að róa; en ekkert þýddi. Bátinn rak lengra út fjörðinn
og Jón réði ekkert við bátinn. Þannig rak hann góoa stund; þangað
til hann sá einhverja þústu nokkuð langt frá sér. Jón sá; að þetta
var illa útleikið skip. Þegar hann kom nær því; sá hann nokkra menn
á því. Hann sá starx; að bað hafði strandað, og kom bátnum fast upp
að því. Þetta var seglskúta og var enginn bátur á henni. Þegar menn-
irnir sáu Jón með bátinn; glaðnaöi auðsjáanlega yfir þeim. Þeir
hlupu al.lir út í bátinn; eitthvað tíu að tö.lu; og báðu Jón að flytja
sig í land; því að þeir væru búnir að missa bátinn sinn. Hann fó'r
með þá heim ti.l sín og bað konu sína að gefa þeim eitthvað volgt
ofan í sig. Hún gerði það. Þeir sögðu Jcni; að^beir heföu fengið
svo vont veður, að þeir hefðu þurft aö leita sér skjóls; en þá rek-
izt á sker og sctið þar; þangað til Jóm heföi komið og bjargaö þeim.
Næsta morgun var veðrið orðio svo gott; að Jón gat farið með menn-
ina í næsta kaupstað; og þaöan fóru þeir meö skipi heim til sín.
Þe.ir kvöddu Jón garala meö miklum söknu.öi . En af skútunni hefir ekk-
ert sézt; því að hún hefir vafa.laust sokkið,
Os.kar Guðmundsson.
s