Dagblaðið Vísir - DV - 31.08.2007, Blaðsíða 36

föstudagur 31. ágúst 200736 Sport DV
Ég fékk betri vinnu, hærri laun og
það voru mjög góðir leikmenn hjá
Leicester. Þannig að mér fannst þetta
mjög eðlilegt stökk.“
Hjá Leicester voru margir skraut-
legir karakterar, segir Arnar. Robbie
Savage og Matt Elliot, svo fáeinir séu
nefndir. „O‘Neill var karakter,“ segir
Arnar og glottir. „Hann safnaði sam-
an miklum karakterum. Þetta voru
algjörir snillingar og mjög skemmti-
legur hópur. Ótrúlegar þjálfunar-
aðferðir sem hefðu ábyggilega bara
virkað á þennan hóp. Það var mikið
lagt upp úr því að hafa bara gaman
af því að vera þarna. Ferðir hingað og
þangað.
Mér er enn minnistætt að þeg-
ar ég skrifaði undir var farið í viku-
ferð til Tenerife. Þá voru tvær vik-
ur í undanúrslitaleik í deildarbikar,
stór leikur. Ég hélt að við værum að
fara í einhverja æfingaferð og var
svo sannarlega tilbúinn í það. Ætlaði
svo sannarlega að mæta og sýna mig
og sanna fyrir nýju félögunum. Svo
endaði þetta þannig að við vorum á
barnum alla vikuna.
Mættum á einhverjar tvær æfing-
ar og gerðum eiginlega ekki neitt.
Svo komum við heim og þá voru
nokkrir dagar í leik og menn voru
þvílíkt á hælunum. Við spiluðum við
Sunderland, unnum fyrri leikinn 2–0
og vorum lentir undir 0–2 en náðum
að klína marki undir lokin og komast
áfram. En þetta var dæmigert Martin
O‘Neill-trix. Hann er ekki beint þjálf-
ari. Hann myndi væntanlega falla
á öllum KSÍ-prófum. En mér finnst
þjálfun snúast um svo margt ann-
að en að stilla upp í einhverjar takt-
ískar æfingar. Það verður að kunna
að lesa hópinn sem er til staðar. Það
er ekki hægt að búa bara eitthvað til
ef það eru ekki réttir persónuleikar
í það. Hann sá fram á að vera með
hóp sem þyrfti ákveðna meðferð til
að árangur næðist þannig að æfinga-
prógrammið var létt og skemmtilegt.
Ekki misskilja mig samt. Þetta voru
allt toppatvinnumenn sem gáfu líf og
sál í leikina en Bretum finnst einfald-
lega gaman að fá sér í glas.
Martin O‘Neill var algjör snilling-
ur en maðurinn gat ekki séð um æf-
ingu. Þær æfingar sem hann tók yfir
voru algjört djók. Það var ein hringa-
vitleysa frá upphafi til enda. Hann
tók sem betur fer bara nokkrar æf-
ingar. Hann var með góðan þjálfara.
O‘Neill var leiðtogi, ömurlegur þjálf-
ari en frábær framkvæmdastjóri.
Einn af fyrstu leikjunum mínum
hjá Leicester var á móti Manchest-
er United á útivelli. Old Trafford.
Æfingin, daginn fyrir leik, var ung-
ir-gamlir. Ég talaði við Tony Cottee
og hann sagði að svona væri þetta
og þetta gengi vel svona. Leikurinn
endaði 2–2.
Það sem maður lærir af svona að-
ferðum er að það er engin ein regla
um hvernig á að þjálfa nema kannski
sú að búa til gott lið úr þeim leik-
mönnum sem þú hefur. Margir þjálf-
arar eru með aðferðir sem henta
kannski ekki hópnum sem þeir eru
með og þá næst enginn árangur.
Síðan fór O‘Neill frá Leicester og
Peter Taylor tók við. Hann var svona
meiri þjálfari.“ Aðspurður hvort Pet-
er Taylor sé af gamla skólanum segir
Arnar svo ekki vera. „Ég myndi frek-
ar segja að hann væri af nýja skól-
anum. Mér finnst reyndar nýi skól-
inn vera ofmetinn. Það er svo mikil
vélræn þjálfun í gangi. Keilur, takt-
ík og alls konar djöfulsins kjaftæði.
Þá missa menn svo mikinn takt við
leikinn. Það þarf allt að vera svo vél-
rænt og mér finnst slæm þróun eiga
sér stað í fótboltanum í dag. Margir
þjálfarar eru fastir í einhverjum tölv-
um og líta á fótbolta sem handbolta.
Auðvitað er taktík góð að mörgu leyti
en menn mega ekki missa tilfinning-
una fyrir leiknum. Þetta er mjög ein-
faldur leikur, óþarfi að flækja hann
of mikið. Auðvitað vilja allir þjálfar-
ar ná árangri en menn mega samt
ekki gleyma því að standa vörð um
skemmtanagildi fótboltans. Það ætti
að vera á fyrstu blaðsíðu í hverri
kennslubók um fótbolta. Ég tek það
samt fram að það eru margir góðir
þjálfarar á Íslandi,“ segir Arnar.
Stoke-ævintýrið
Arnar átti erfitt uppdráttar hjá
Leicester og úr varð að hann var lán-
aður til Stoke sem þá var í eigu Ís-
lendinga og kynni hans og Guðjóns
Þórðarsonar voru endurnýjuð en
Guðjón var þá stjóri liðsins. Þar gekk
Arnari vel og Stoke einnig. „Ég spil-
aði síðustu þrjá mánuðina á tveimur
tímabilum hjá Stoke. Það var mjög
gaman. Við fórum í umspilsleiki en
duttum þá út. En fórum í úrslitaleik-
inn árið eftir á Þúsaldarvellinum í
Framrúðubikarnum fræga.
Það náðust nokkrir skemmti-
legir leikir með Stoke og þessir um-
spilsleikir eru skemmtilegir. Það rík-
ir svaka taugaspenna, allt lagt undir
og þetta hafði mikla þýðingu fyrir fé-
lögin. Það skapaðist mikil stemming
í kringum Stoke, ég veit að það voru
margir Íslendingar sem fylgdust
með þessum leikjum, og mér fannst
mjög mikil synd þegar allt þetta fór
til fjandans. Ég ætlaði að vera áfram
hjá Stoke en svo hætti Gaui. Þetta
var í raun mjög skrýtinn tími. Ég
kom hingað heim í sumarfrí og svo
hrundi allt úti. Sjónvarpsstöð sem sá
um réttinn fyrir fyrstu, aðra og þriðju
deildina fór á hausinn og það skap-
aðist bara glundroði. Félögin urðu
af miklum tekjum og mikið óvissuá-
stand skapaðist.
Þannig að ég var bara í fríi að bíða
eftir tilboði og svo gerðist þetta. Það
kom fullt af tilboðum en þau voru
bara svo léleg. Maður var 29 ára og
búinn að vera í úrvalsdeildinni og
orðinn vel pirraður í fyrsta lagi. Ég
vildi ekkert vera að fara út nema eitt-
hvert gott tilboð bærist. Svo leið tím-
inn, einn mánuður varð að tveimur
og svo framvegis. Svo kom ákveð-
inn taugatitringur undir lokin og þá
ákvað ég að taka tilboði Dundee.
Það var ágætt upp á golfið að gera en
fótboltalega séð voru þetta mistök.
Skotar eru yndislegt fólk en ofmeta
fótboltann hjá sér. Maður lenti í ófá-
um rifrildunum þar við þjálfara og
fleiri. Ég var reyndar vel pirraður þá
og það þurfti ekki mikið til að mað-
ur missti sig á æfingum. Ég var svona
hálfsvekktur yfir þessu því ég var ekki
tilbúinn að fara þangað. Mér fannst
ég miklu betri en þeir en spilaði varla
mínútu þarna. Þannig að ég kom al-
farið heim fimm mánuðum seinna.“
Var ekki tilbúinn að koma heim
Arnar tók tilboði KR og gekk til
liðs við liðið fyrir tímabilið 2003.
Arnar var í þrjú ár í Vesturbænum og
skoraði 14 mörk. „Það var fínn hóp-
ur hjá KR. Willum er þjálfari sem ég
kann vel við. En ég var ekki alveg til-
búinn að koma heim. Þetta var eigin-
lega þremur til fjórum árum of fljótt
að koma heim. það var bara ákveðið
svekkelsi í gangi. Að koma heim og í
staðinn fyrir að vera að fara að spila
við Arsenal var næsti leikur við KA
eða einhverja álíka, með fullri virð-
ingu fyrir þeim. Það var smá sjokk.
Fyrstu tvö árin hjá mér voru nokk-
uð góð. Svo þriðja árið þegar Maggi
Gylfa tók við voru allir meiddir og
hann hafði eiginlega aldrei lið. Ann-
ars sofnuðu menn á verðinum, fóru
að taka góðum árangri sem sjálf-
sögðum hlut. Svona dæmi er hægt að
finna alls staðar í fótboltasögunni. Ef
bara er horft á Ísland, þá hefur þetta
gerst hjá Skaganum, ÍBV og núna
hjá KR. Staðreyndin er sú að það má
aldrei slaka á. Erfiðar ákvarðanir þarf
að taka á hverju ári til að viðhalda
góðum árangri. Þetta er það sem
Ferguson gerir svo vel.“
Arnar fór frá KR aftur til upprun-
ans og ætlaði að enda ferilinn með
ÍA. Það fór á allt annan veg en áætl-
anir hans gerðu ráð fyrir. „Það var
hrikalega gaman að koma aftur. Ég
gerði ekki miklar kröfur á sjálfan mig,
hafði bara meira gaman af þessu.
Doddi og Bjarni voru komnir aft-
ur og það var öðruvísi stemming en
ég hafði upplifað áður. Ég var í raun
að einbeita mér að því að hafa gam-
an af þessu en það breyttist fljótt í
martröð af því við unnum ekki fimm
fyrstu leikina. Fengum ekki stig og
þá kárnaði gamanið. En svona eftir
á að hyggja var þetta, af öllum tíma-
bilum bæði hér heima og erlend-
is, eftirminnilegasta tímabilið. Það
var allt öðruvísi þegar maður tók við
ábyrgðinni. Allt í einu orðinn þjálfari
og þetta varð því einhvern veginn eft-
irminnilegasta tímabilið.“
Svo fór að Ólafur Þórðarson var
rekinn og bræðurnir Arnar og Bjarki
tóku við liðinu. Brekkan var orðin
ansi brött en liðið var í neðsta sæti
þegar þeir bræður tóku við. En liðið
endurspeglaði þá bræður smátt og
smátt. Liðið fór að spila glimrandi
sóknarleik, léttleikandi og skemmti-
legt á að horfa. „Ég er ekki að segja
að liðið hafi aldrei kunnað að spila
vörn, við vorum nú aldrei bestu
varnarmenn í heimi, en ég held að
það hafi bara hentað liðinu langbest
að spila sóknarbolta sem staðfesti þá
trú mína að þjálfari á að skoða hóp-
inn sinn og spila fótbolta eftir því.
Við vorum með einfalda reglu; ef lið-
ið fékk á sig tvö mörk ætluðum við að
skora þrjú. Mér finnst það skemmti-
leg regla. Ég held líka að leikmenn
hafi haft gaman af æfingum okkar.
Við einbeittum okkur líka að öðrum
hlutum, við töluðum alltaf vel um
andstæðingana og við drulluðum
aldrei yfir dómara. Þetta voru bara
hlutir sem við töluðum um áður en
við byrjuðum. Akranes er sérstakur
fótboltaklúbbur með mikla sögu og
við vildum alltaf koma vel fram fyrir
hönd hans.
Við höfðum alltaf talað um það að
ef við færum út í þjálfun myndi liðið
okkar aldrei spila einhverja varnar-
taktík. Bara spila fótbolta eins og við
vildum að hann yrði spilaður.
Það er ekki sama hvernig Skag-
inn vinnur leiki. Við spiluðum fyrstu
tvo leikina með einhverri taktík. En
okkur fannst það sjálfum hundleið-
inlegt. Eftir seinni leikinn ákváð-
um við að spila bara sóknarbolta.
Það verður að hafa gaman af fót-
bolta. Það er ekkert mál að setja upp
varnarkerfi og einhverja handbolta-
vörn. En mér finnst fótbolti ekki
eiga að vera þannig. Það var gaman
að standa við stóru orðin. Það hefði
verið agalegt að þykjast vera einhver
sparkspekingur og klikka. Ég hef
alltaf gaman af því þegar einhver
sparksérfræðingur er á SKY að lýsa
leik, búinn að skíta upp á bak sem
þjálfari, mætir svo í sjónvarpið eins
og ekkert sé og ætlar að kenna fólki
heima í stofu að spila fótbolta,“ segir
Arnar og hlær.
„Það var líka svaka stress í gangi
uppi á Skaga. En við hlökkuðum til
að takast á við þetta. Ég held að þetta
hafi verið svona gaman af því við vor-
um að spila. Ég var eitthvað meiddur
og það var virkilega pirrandi að vera
fyrir utan og geta ekki hjálpað til.
Maður var eitthvað svo hjálparlaus.
Við gátum haft áhrif á leikinn bæði
fyrir utan og innan.“
Þjálfarar vinna í raun bara fyrir
kaupinu fyrir leik og í hálfleik
Þrátt fyrir að bræðurnir héldu ÍA
sannfærandi uppi leituðu Skaga-
menn til Guðjóns Þórðarsonar um
að stjórna liðinu. Þeir bræður ákváðu
að söðla um og gengu í raðir FH. Þar
byrjaði tímabilið vel og Arnar skoraði
í fyrsta leiknum gegn ÍA.
„Þetta er skemmtilegur hópur.
Fullt af góðum leikmönnum sem
og mikið af efnilegum. Það er staðið
rosalega vel að öllum málum þarna
í Hafnarfirði. Óli (Ólafur Jóhannes-
son, þjálfari FH) leggur mikið upp úr
sóknarbolta og hann minnir mig um
margt á Martin O‘Neill. Hann finn-
ur alltaf rétta leikmenn í þær stöður
sem vantar í. Hann er klókur að lesa
hvaða leikmenn félagið vantar og
þeir leikmenn sem koma eru aldrei
lengi að komast inn í hópinn. Hann
fær leikmenn og þeir falla strax að
leikskipulaginu. Tryggvi og Matthías
Guðmundsson eru góð dæmi.
Besti eiginleiki þjálfara að mínu
viti er að sjá svona fyrir. Bestu þjálf-
ararnir eru ekki endilega þeir sem
eru með bestu æfingarnar eða
skemmtilegustu æfingarnar. Það er
hvernig þeir lesa leikinn og bregðast
við. Þjálfarar vinna í raun mest fyrir
kaupinu fyrir leik og í hálfleik.“
Meiðsli hafa sett strik í reikning-
inn hjá þeim bræðrum. Og nú er mál
að linni.
„Ég held að það sé pottþétt að
þetta sé síðasta tímablið hjá okkur.
Það byrjaði rosa vel en ég hef ekki
spilað síðustu sex vikur og ég held að
skrokkurinn sé búinn að segja nóg.
Það blundar gamli metnaðurinn í
mér. Maður verður að geta eitthvað
líka, ekki vera bara fyrir. Þó að maður
hafi gaman af hlutunum vill maður
ekki vera fyrir. En það yrði fínn endir
að enda ferilinn með tvennunni, titli
og bikartitli.“ benni@dv.is
„Martin O‘Neill var algjör snillingur en maðurinn
gat ekki séð um æfingu. Þær æfingar sem hann
tók yfir voru algjört djók. Það var ein hringavit-
leysa frá upphafi til enda. Hann tók sem betur
fer bara nokkrar æfingar. Hann var með góðan
þjálfara. O‘Neill var leiðtogi, ömurlegur þjálfari
en frábær framkvæmdastjóri.“
Á Þúsaldarvellinum
Paul Evans, leikmaður
Brentford, reynir að
tækla arnar í
umspilsleik liðanna.