Sveitarstjórnarmál - 01.04.1950, Blaðsíða 21

SVEITARST J ÓRNARMÁL
17
PÁLL GUÐMUNDSSON, oddviti:
Viðkvæmt vandamál.
Ég er stundum að velta því fyrir mér,
hvaða orsakir liggi til þess, hve sveitar-
stjórnarmenn skrifi lítið í sitt tímarit, Sveitar-
stjómarmál. Ekki getur það verið vegna þess,
að efni skorti til að skrifa um. Ekki heldur
vegna þess, að í hópi sveitarstjómarmanna
séu ekki nægilega margir ritfærir menn, svo
hægt sé að halda tímaritinu uppi skannn-
laust. En hvað veldur? Er það kannske bara
kæruleysi, eða er það fyrir það, að sveitar-
stjórnarmenn séu yfirleitt svo störfum hlaðn-
ir, að tími til ritstarfa gefist ekki? Eða er
það vegna þess, að mönnum sýnist meir
en nóg skrifað og prentað, og tilgangslaust
sé að bæta við þann flaum? Víst er um það,
að margt er nú látið á „þrykk út ganga,“ sem
betur væri ógert. Það haggar þó ekki þeirri
staðreynd, að störf sveitarstjómarmanna em
svo margþætt og vandasöm að þeim er brýn
þörf á, að leita styrks og ráða, og það er því
ekki einasta rétt lieldur skylt, að þeir skrifi
um hin ýmsu viðfangsefni í sitt eigið tímarit.
Hér verður lítillega drepið á eitt stærsta
vandamálið, sem að vísu er þjóðfélagslegt
úrlausnarefni, en mæðir livað helst á sveitar-
stjómarmönnum, og samtök þeirra ættu að
gera tilraun til að hafa áhrif á.
Við skulum þá virða fyrir okkur þessar
staðreyndir: í bæjúnum — einkum Revkjavík
— er talinu vera fjöldi fólks, er búi í allskonar
grenjum, san einu nafni eru kölluð „heilsu-
spillaudi íbúðir“. Sum dagblöðin skýra frá,
að sumt þetta fólk eigi ekki leppa til að
hylja nekt sína. Sagt er að Reykjavík hafi
orðið fátækrahverfi á borð við erlendar stór-
borgir. Ekki verður vart við, að kvartað sé
fyrir hönd þessa fólks, að atvinnuskilvrði
vanti. Nei, það er aðeins heimtað að ríkið
og bærinn hjálpi þessu fólki til að fá þak vfir
höfuðið, og verður þó tæplega annað sagt
en þessir aðilar hafa nokkuð gert í þá átt að
örfa byggingar í Reykjavík. En það er ekki
nóg, segja sumir. Það er verið að berja það inn
í fólkið, að ógæfan stafi af því, að vondir
nein merki í augum aðkomumannsins.
Finnsku kvenfólki svipar mjög til íslenzkra
stúlkna og Finnar standa öðrurn Norður-
landaþjóðum hvergi að baki í menningu eða
háttprýði.
Ég varð samferða dönsku fulltrúunum,
sem voru þrír og allir með konur sínar með
sér, og var okkur ekið í bifreiðum til Ábo,
eins hins frægasta og sérkennilegasta staðar
í Finnlandi. Borgarstjómin þar tók við okkur
með mestu virktum og sýndi okkur bæinn
og merkustu sögustaði þar og minjar. Saga
Karenar Mánsdóttur og Eiríks Svíakonungs
er mjög tengd Ábæjarkastalanum og eru þar
margar minjar frá þeirra tíð.
Um kvöldið er lagt af stað með Stokk-
hólmsferjunni. Hún fer um Álandseyjar til
Stokkhólms. Vitar og Ijósmerki eru hvar-
vetna á báðar hendur, þegar siglt er út í
finnska skerjagarðinn, en brátt umlykur nótt-
in hið hraðskreiða skip, sem með morgnin-
um verður í Stokkhólmi. J. G.