Vikublaðið Gestur - 04.12.1955, Blaðsíða 5

G E S T U R
5
SKSKGILLinn
3b.C2bGGiinuU
KÁTT ER UM JÓLIN
ingskasti og ýtir kúlunni með trýninu
niður í holuna!"
HÚN KURRAÐI, kastaði höfðinu aft-
ur á bak og rak síðan upp eitt „Ha!“
Allir tóku undir hlátur hennar, en ég sá
ekkert fyndið við þetta.
„Stórkostlegt!" sagði Zingler. „Það ligg-
ur við, að þér fáið mig til þess að trúa
þessu“.
Helen strauk með vísil’ingri um háls
sér. „Sver það!“
Nú var það frú Daggett, sem tók til
máls.
„Ég hafði ekki hugmynd um, að þú
lékir golf, Helen. Ættum við ekki að leika
saman einhvern tíma í næstu viku?“
„Ég hefði ægilega gaman af því“, svar-
aði hún án [þess að blikna. „En læknir-
inn hefur því miður bara bannað mér
að leika oftar. Ég meiddi mig nefnilega
í hnénu".
Mér hnykkti við. Helen var fóthraust-
ari en úrvals kajrphlaupahestur.
„Nei, góða bezta, hvernig fóruð þér að
því?“ spurði Zingler.
„Það var á skíðum“, svaraði Helen án
þess að hugsa sig um.
„Dásamleg íþrótt!" sagði Zingler. Það
var vandalítið að sjá, hvaða mynd skaut
upp í huga hans. Helen í aðskornum
buxum, þjótandi niður fjallshlíð. „Hvert
farið þér á skíði?“
„Út á vatnið. Einn kunningi okkar á
hraðbát, og hann dregur okkur á vatna-
skíðum“.
ZINGER ÞAGNAÐI stundarkorn, með-
an hann skýrði í hugskoti sínu myndina
af Helen á vatnaskíðum. Ég náði snöggv-
ast augnaráði Helen, en hún gerði ekki
annað en brosa sakleysislega til mín.
„Bólgan hefur næstum alveg hjaðnað“,
sagði hún og lyfti pilsunum nógu hátt
til þess að við gátum séð yndisfögur hné
hennar. „Ekki satt? Þér sjáið ekki nokk-
urn minnsta mun“.
Nú fór mér að skiljast, hvernig í öllu
lá. Skrípaleikurinn var á svið settur mér
til heiðurs. Mér skyldi sýnt fram á áhrif
hugmyndaauðgi minnar. En gallinn var
bara sá, að það er ekki hægt að byrja
á að ljúga svona allt í einu, ekki sízt, ef
maður hefur haldið dauðahaldi í stað-
reyndirnar allt sitt líf. Lygarnar vilja þá
stíga manni til höfuðs og svipta mann
ráði og rænu. Ég hef ekki ennþá hitt
neitt jafn áfengt og skemmtilygar.
Skrípalætin náðu hámarki skömmu eft-
Kátt er um jólin,
koma þau senn.
Fagna þeim allir
nema eiginmenn.
Fagna þeim allir,
sem eitthvað hafa að selja.
Gaman er þeim,
sem gróða af jólum telja.
Gaman er þeim,
en gleðin hinum naum.
Því á margur þessa daga
þungan draum.
Því á margur þessa daga
þungan draum og kvíða,
ir að staðið var upp frá borðum. Þá tók
Zingler undir handlegg Helen og lýsti
því yfir, að þau ætluðu að aka eitthvað
sér til skemmtunar. Hann var nefnilega
hýin öfundsverði eigandi eins liinna
marglofuðu, evrópsku kappakstursvagna,
og Helen hefur áreiðanlega látið á sér
heyra, að hún væri ólm í að fá að aka
slíkum vagni.
„Nei, heyrið mig nú ...“, greip ég
fram í.
„Það er ekki minnsta hætta“, svaraði
Zingler. „Það er barnaleikur að aka slík-
um vagni, ekki sízt fyrir konu, sem lært
hefur að fljúga".
Ég opnaði munninn, lokaði honum aft-
ur, og áður en ég gat opnað hann á ný,
var Helen setzt við stýrishjólið.
Vagninn þaut af stað og rótaði heilu
hlassi af möl yfir blómabeðin í garð-
inum. Ég lokaði augunum. Þegar ég opn-
aði |þau aftur, sveigði Helen á ofsahraða
út um hliðið og út á þjóðveginn.
Þau voru burtu í tuttugu ininútur. Eft-
ir tíu mínútan bið laumaðist ég inn og
leit í spegil. Hárið á mér hefði átt að
en ,,kona manns“ er ekkert nema
ástúð og blíða.
Kona manns er ekkert nema
böglaburðarhross.
,,Tvær krónur í afslátt
af tvö þúsund, — fæ ég koss!
,,Tvær krónur í afslátt!“
Þú átt konu, er kann að spara.
Ef þú vissir hvernig sumar
með fé um jólin fara . .
Ef þú vissir ekki að á það
má þó alltaf treysta og stóla, ‘
að á jólum er alltaf
ár til næstu jóla . . .
vera orðið snjóhvítt, en mér til mestu
furðu, sá ég aðeins, að það var rétt að
byrja að grána í vöngunum.
Rétt í því, að ég var orðinn staðráð-
inn í að hringja á lögregluna og nær-
liggjandi sjúkrahús, gaf fjarrænt, ógnandi
urr til kynna, að Jrau væru á heimleið.
Allir lilupu út til Jiess að taka á móti
þeirn. Nú var það Zingler, sem sat við
stýrið. Með annari hendi hélt hann vasa-
klút fyrir andlit sér, og á hvítu skyrtu-
brjósti hans voru blóðblettir. En hvorki
sá á Helen né vagninum.
„í guðanna bænum, Mike“, spurði
Daggett, „hvað hefur komið fyrir?"
Zingler stökk steinjregjandi út úr vagn-
inum og hvarf inn í húsið með undra-
verðum hraða.
,, Jói!“ sagði Helen í mikilli geðshrær-
ingu. „Ég vil fara heim!“
„Hvað hefur komið fyrir?“ spurði Dag-
gett aftur.
Nú hefði skrípaleikurinn átt við í fyrsta
skipti Jrennan dag. Hvaða lygi, sem var,
hefði bætt úr skák. En auðvitað valdi
Framhald á bls. 13.