Vikublaðið Gestur - 04.12.1955, Blaðsíða 7

G E S T U R
7
maðurinn Björn Blöndal, skörulegasta
jrfirvald, stjórnsamur og úrræðagóður,
alvörugefinn og gekk með vandlætinga-
semi ríkt eftir því, að' ósiðsemi ætti
sér ekki stað. Hafði honum lengi leikið
hugur á að fá að sjá Magnús, en Magn-
ús jafnan gætt þess að sneiða hjá setri
hans.
Laugardaginn næstan fyrir páska
árið 1844 ber svo við, að Magnús ber
óvænt að garði hjá sýslumanni. Heils-
aði hann engum, en gekk sólarsinnis
hringinn í kringum bæinn. Nam hann
staðar við bæjardyrnar, enda var sýslu-
maður þar fyrir. Bauð sýslumaður hon-
um að ganga í bæinn. Magnús kvaðst
ekki ganga inn, fyrr en hann hefði
brýnt skæri. Voru honum fengin öll
skæri, sem til voru á bænum, og tók
hann til við brýnsluna. Sagði hann, að
sólin þyrfti að vera sér á hægri hönd
til þess að vel biti.
Settist hann síðan að hjá sýslumanni
og undi sínum hag hið bezta.
Ævilok Magnúsar.
Magnús vaknaði árla á páskadags-
morgun og var hinn kátasti. Hóf hann
daginn með því að drekka sjö kaffi-
bolla og kvað síðan eina rímu úr Uxa-
fótarímum. Skömmu síðar kvartaði
hann enn um þorsta, bað um merkur-
ausu, og gekk með hana niður að lind
Það gerðist hér fyrir nokkrum árum,
að hjólreiðamaður einn varð fyrir því
slysi að aka með hraða aftan á strætis-
vagn. Stóð hann upp all-hastarlega, hent-
ist að hurð vagnsins, reif hana upp og
kallaði inn:
„Meiddist nokkur hérna?“
★
Bifvélavirki og Vilhjálmur skáld frá
Skáholti hittust og tóku tal saman.
„Er ekki von á nýrri ljóðabók frá þér,
Villi?“
„Nei, það þýðir ekki að gefa út ljóða-
bók í þessu landi“.
„Á hverju merkirðu það?“ spyr bifvéla-
virkinn.
skammt frá bænum. Drakk hann sjö
ausur fullar úr lindinni, og kvað drykk-
inn göróttan, væri þetta miklu fremur
hesta en manna vatn.
Var honum þá gefið brennivín að
drekka, enda þótti honum sopinn góð-
ur, þótt ekki sé getið ölæðis í fari
hans.
Flest fólk fór til kirkju um daginn,
en Magnús var eftir heima.
Um kvöldið varð fólki tíðrætt í bað-
stofunni um heilaga ritningu. Magnús
var orðinn all-hreifur af víni, og kvað
sig vera gagnkunnugan gamla testa-
mentinu. Nýja testamentið langaði sig
hins vegar til þess að lesa áður hann
„Eitt dæmi um það er, að um daginn
kom prestur að sjúkrarúmi gamals manns,
sem var að gefa upp andann og spyr
manninn hvað hann geti gert fyrir hann.
„Lestu fyrir mig sögu í „SATT"," sagði
maðurinn.
★
Martröð?
Hann dreymdi, að hann væri að skrifa á
ritvél, og í lok hverrar línu datt hann út úr
rúminu.
★
Hipp, hopp og hí!
Aumingja afi gamli gleypti gervitennumar
sínar. Nú tyggur hann ekki matinn lengur,
heldur gleypir hann og hoppar síðan upp og
niður.
dæi. Skyndilega varð honum litið í
spegil, og brá allmikið.
Gengur hann á tal við sýslumann og
segir:
„Mikið skelfing er Magnús nú feigð-
arlegur!“
Sýslumaður segir þetta tóma vitleysu
úr honum.
„Nei“, svarar Magnús. „Dauðinn er
kominn í augun á Magnúsi".
Svaf hann nú af um nóttina, en
kvartaði um sárar þrautir á annan dag
páska. Var honum boðið að sækja lækni
handa honum, en það mátti Magnús
ekki heyra. Hann sagði vera úti um
sig hvort eð væri. Þindin í sér væri
rifin ofan frá öxl og niður í smáþarma.
En til hinztu stundar klæddist hann
og rölti út, þótt ekki kæmist hann langt
út á túnið fyrr en koma varð honum
til hjálpar og bera hann aftur í rúmið.
Benedikt, syni sýslumanns, var falið
það hlutverk að gæta karls. Studdi
hann karlinn út, en karlinn kvaðst eiga
skammt eftir. Myndi hann þó hafa
lengur lifað, ef hann hefði haft vit á
að setjast að á Másstöðum en ekki í
Hvammi. Ekki gat hann ástæðunnar til
þessa, enda dró af honum, og lézt hann
fimmtudaginn eftir páska.
Eftir dauða hans var pinkill hans'
opnaður. Fannst lítið í honum annað>
en 17 brýni. Um eitt brýnið var vand1-
lega búið og bundin spesía við.
Hann lifði snauður — dó snauður, en
alþýða manna trúði því statt og stöð-
ugt, að höndum hans fylgdi einhver
undramáttur, er hann gat brýnt bit-
járn öðrum betur — og því hefur nafn
hans lifað öðrum lengur.
. . . og sló berlæraður til kvölds . . .