Vikublaðið Gestur - 04.12.1955, Blaðsíða 19

19
G E S T U R
t
Þau tíðindi þykja nú einna helzt með þjóð vorri, að itétt
manna, sem nefnast okrarar, hefur verið tekin til alvariegrar með-
höndlunar.
Víst er þeirra iðja ekki góð, en vafi leikur samt á uin ástæður
fyrir ofsóknum á hendur þeim. í fljótu bragði mætti svo virð-
ast, sem þarna birtist í verki réttlætiskennd valdhafanna, en við
nánari athugun má öllum ljóst vera, að svo er ekki.
Það, sem er mergurinn málsins, er það, að bankarnir eru að
missa það vald, sem þeir hafa haft yfir athöfnum manna. þeir
hafa til skamms tíma ráðið hverjir hefðust að og hvað. En svo
konia þessir skollans okrarar og lána óverðugum mönnum fé til
að framkvæma ýmislegt, sem alls ekki átti að framkvæma.
í skýrslum státa bankarnir af óhemju miklum útlánum, en
almenningur spyr: Hver fær þetta fé? Enginn venjulegur maður
er svo heimskur að ómaka sig inn í banka til að fá lán, hvað
sem við liggur. Þar er alltaf sama svarið, hvort sem um er að
ræða mikið eða lítið fé. „Engir peningar til“. Eina bjargráð al-
mennings hefur því verið okrararnir svokölluðu. Þeirra hjálp
er að vísu neyðarbrauð, en vissulega geta þær ástæður verið
fyrir liendi, að okurlán geti bjargað, auk þess sem vitundin um
að hafa þennan möguleika er ómetanleg. En einnig þetta skal
frá þér tekið og menn, sem dirfast að lána fátæku fólki fé, skulu
upprætast úr voru þjóðfélagi. Landsbankinn einn skal hafa allt
vald í fjármálalífi þjóðarinnar, svo tryggt sé, að féð fari aðeins
um verðugra hendur.
Vissulega væri æskilegt að losna við okrarana, en því aðeins
að sú spilling upprætist úr lánastarfsemi bankanna að gæðingar
fái milljóna lán til að flytja inn gagnslítið vörurusl á sama tíma
sem öllum beiðnum almennings er skilyrðislaust synjað.
☆☆☆
Mikið hefur verið skeggrætt og skrifað um andlát og jarðar-
för Sinfóníuhljómsveitarinnar. „Blessuð sé hennar minning".
Merkur viðburður má það teljast, að maður í ábyrgðarstöðu
skuli hafa gerzt svo hreinskilinn að segja, að hún væri ekki vin-
sæl hjá hlustendum. Allir vita, að þetta er sannleikur, en þó
haía hræsnarar og listasnobbar rekið upp harmakvein mikið yfir
þessari fáheyrðu ósvinnu, að ekki sé talað um að nokkur skuli
dirfast að telja eftir að borga 2 til S milljónir á ári fyrir að
fá að heyra þessa dásemd nokkrum sinnum í útvarpi.
Nú er að sjálfsögðu ekkert við því að segja, þótt menn séu
til, sem vilja sinfóníu umfram allt. En því í ósköpunum stofnar
ekki þetta fólk söfnuð um sína sinfóníu? Það væri sínu nær en
skanunast út í blásaklaust fólk, sem hefur það eitt til saka unnið
að kunna ekki að meta dýrðina.
☆☆☆
Hvenær verð ég hálshöggvinn?
1 hæðóttu skóglendi Filippseyja eru enn nokkur hundruð
japanskra hermanna, sem heyja sína einangruðu baráttu,
óafvitandi þess, að heimsstyrjöldinni er lokið.
Einn og einn gefast þeir upp. En
ekki sjóliðinn Noburu Kinoshita,
sem komst lífs frá sökkvandi her-
flutningaskipi árið 1944. í ellefu
ár lifði hann á eðlum, froskum,
ávöxtum og öpum í frumskógum
Luzon-eyju, og beið dagsins, er
hinn sigursæli japanski floti kæmi
honum til bjargar. Sá dagur rann
aldrei upp. Hins vegar hafði lög-
reglan á eynni hendur i hári hans,
er hann brauzt í matarleit inn á
bóndabæ nokkurn fyrir hálfum
mánuði.
„Hvenær verð ég hálshöggvinn?"
spurði hann.
Honum var tjáð, að hann myndi
ekki verða hálshöggvinn, heldur
sendur heim til Japan frjáls mað-
ur. Gerðist hann all-dapur við þau
tíðindi, að allt of velviljaðir óvinir
skyldu þannig svifta hann hetju-
dauðanum. Viku síðar hengdi
hann sig!
Aftur í fréttunum.
Eftir byltinguna í Argentínu hefur verið allhljótt um
nafn Peron forseta, og á konu hans, Evu, hefur naumast
verið minnzt frá því hún lézt úr krabbameini fyrir 3 árum.
En nýlega komust nöfn beggja aftur í fréttirnar.
Argentínskir sjóliðar, sem rudd-
ust inn í aðalstöðvar verkalýðs-
hreyfingar Perón, fundu ýmislegt
markvert, m. a. herbergi, tvílæst,
og tók nokkurn tíma að opna það.
Inni í herberginu lá línvafið lík á
beði úr lárberjalaufum. Líkið var
af Evu Perón, en eftir dauða henn-
ar var mönnum hulin ráðgáta,
hvað hefði verið gert við það.
Verður líkið nú afhent móður
Evu til greftrunar, þar eð Perón
á illa afturkvæmt til landsins.
Hvítt og svart . . .
Svarti dægurlagasöngvarinn Billy
Daniels vakti á sínum tíma all-
mikla hneykslun með því að ráða
til sín hörundshvíta, ljóshærða
barnfóstru, Perrette Cameron. En
auk bai-nanna virðist fóstran hafa
tekið Billy engu síður upp á arma
sína, því að í s. 1. viku voru þau
gefin saman í hjónaband í Juarez,
Mexikó. Þetta er 3. hjónaband
hans, en 1. hennar.
O
Ekki verður fullyrt, að allt sé „í guðs friði" hjá útvarþinu
sem stendur. Annars verður ekki séð að útvarpsstjóri hafi til
þess unnið að vera víttur eins og skólakrakki og harla ósmekk-
legt að þyrla upp þessu moldviðri um mann í slíkri stöðu, en
lialda vandlega leyndum ummælum hans í garð mannsins, sent
rauk á dyr.
Almenningur á vissulega kröfu á að fá að vita umbúðalaust,
livað útvarpsstjóri braut af sér.