Morgunblaðið - 29.12.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. DESEMBER 2011
✝ Leó Már Jóns-son fæddist í
Reykjavík 7. mars
1942. Hann lést á
heimili sínu 19. des-
ember 2011.
Leó var sonur
hjónanna Jóns Hall-
dórs Leós, f. 9. des-
ember 1901, d. 16.
febrúar 1978, og
Svanlaugar Böðv-
arsdóttur, f. 24. des-
ember 1918. Systkini hans eru
Ingunn Jónsdóttir, f. 19. apríl
1943, gift Gunnari Þór Kristjáns-
syni, Kristín Jónsdóttir f. 29. jan-
úar 1946, gift Erni Jónssyni og
Böðvar Leós Jónsson f. 6. nóv-
ember 1956, í sambúð með Lindu
Maríu Þórólfsdóttur.
Leó var kvæntur Sigrúnu
Dröfn Jónsdóttur, f. 3. janúar
1945. Foreldrar hennar eru Jón
Sigurðsson, f. 16. mars 1927, og
Björg Pétursdóttir, f. 24. mars
1923, d. 16. október 2000. Börn
Leós og Sigrúnar eru 1) Jón Orri
Leósson, f. 31. maí 1967. 2) Björg
Leósdóttir, f. 21. janúar 1971, bú-
sett í Danmörku og
er í sambúð með
Flemming Pet-
ersen, f. 7. maí 1972.
Börn hennar eru
Leó Ingi Viðarsson,
f. 25. desember
1997, og Kristófer
Kári Viðarsson, f.
19. desember 2002,
barnsfaðir Viðar
Ingi Oddsson, f. 25.
febrúar 1976. Sam-
an eiga þau Björg og Flemming
dótturina Maju Mist Petersen, f.
29. ágúst 2008. 3) Eyjólfur Leós
Leósson, f. 27. janúar 1973, sam-
býliskona hans er Aiddy Kristín
Einarsdóttir, f. 18. september
1979. Börn hans eru Margrét
Eyjólfsdóttir, f. 28. september
1995, og Jónþór Eyjólfsson, f. 28.
febrúar 2004. Barnsmóðir Lóa
Kristín Kristinsdóttir, f. 26. apríl
1974. Saman eiga þau Eyjólfur
og Aiddy dótturina Marienu Mist
Eyjólfsdóttur, f. 17. ágúst 2011.
Útför Leós fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag, 29. desember
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Við Leó Már Jónsson vorum
systrasynir og komum í heiminn
vorið 1942. Mikill samgangur var
á milli fjölskyldnanna og saman
lærðum við að skríða, ganga og
tala; vorum fermingarbræður og
sessunautar í barna- og í gagn-
fræðaskóla, en þaðan héldum við
hvor sína leið í námi og starfi. Við
vorum ávallt í kallfæri hvor við
annan og fyrir örstuttu áttum við
okkar síðasta símtal. Ég fann þá,
að honum var brugðið vegna
þverrandi heilsu og kom því
fregnin um andlát hans ekki með
öllu á óvart.
Á yngri árum hittumst við nán-
ast daglega og tókumst margt á
hendur. Strákapörin voru ótelj-
andi og Leó var prakkari af Guðs
náð. Við bjuggum til púður-
sprengjur í bílskúrnum og próf-
uðum framleiðsluna í görðum ná-
grannanna. Kæmu þeir æðandi
út, var það til marks um að okkur
hefði tekist vel upp. Faðir Leós
átti einn fallegasta bíl landsins og
skildi hann stundum eftir heima
til að láta okkur þrífa hann og
bóna. Verklaunin tókum við út
með því að skreppa próflausir
hring eða tvo um hverfið á eðal-
vagninum, aðeins 15 ára. Leó lét
gamminn geisa við píanóið eða
með harmóníkuna í fanginu. Tón-
listargáfan var honum í blóð borin
og ríkt hugmyndaflug fékk útrás
við útsetningar og fingrafléttur.
Leó var um margt sérstakur
maður og afar lærdómsríkt að
kynnast honum og umgangast.
Hann var vel menntaður og lesinn
í mörgum fræðum, og áhugamað-
ur um flest. En aðal hans var að
hann sá hlutina oft í öðru og
gleggra ljósi heldur en þrælar
vanans. Hann lét ekki berast með
straumnum og kaus tíðum að fara
sínar eigin leiðir. Þeir, sem náðu
trausti hans og kunnu að meta
skarpskyggni hans, fróðleik og
framsýni, nutu góðs af.
Ég var um skeið framkvæmda-
stjóri Plastprents og stóð eitt sinn
sem oftar frammi fyrir torleyst-
um hnútum. Kom að þessu sinni
tvennt til; hraður vöxtur fyrir-
tækisins og glíma við breyttar að-
stæður. Reynsla hérlendis í að
leysa slík mál var þá takmörkuð.
Ég þekkti hins vegar Leó og vissi
hvað hann gat – og hann þekkti
mig og vissi hvað ég vildi. Hann
kom til aðstoðar og það var eins
og við manninn mælt; hann sá
það, sem aðrir sáu ekki, og leysti
það, sem aðrir leystu ekki. Skarp-
skyggni hans og fagþekking voru
ekki orðin tóm; hann bjó yfir því,
sem kallað er „lateral thinking“.
Leó ritstýrði tímaritum og
skrifaði fjölda blaðagreina. Ann-
áluð eru skrif hans um bíla, þar
sem saman fór afburðaþekking á
viðfangsefninu, vandaður íslensk-
ur texti, liprar þýðingar á erlend-
um tækniheitum og ráð undir rifi
hverju. Ég hef rekist á marga,
sem höfðu lítinn áhuga á bílum
eða öðru því, sem Leó var að
skrifa um hverju sinni, en lásu
engu að síður greinar hans af
hreinni aðdáun – og jafnvel for-
undran – á fimum efnistökum
hans og málfari. Hið sama á við
um vefsíðu þá, sem Leó hélt úti.
Leó var góður drengur. Sá,
sem komst inn fyrir skel hans,
hitti fyrir auðmjúkan, tilfinninga-
ríkan og heiðvirðan mann með
sterka réttlætiskennd og sem
gott var að vera í návistum við.
Blessuð sé minning hans og þakk-
ir fyrir langa og góða samleið.
Eggert Hauksson.
Satt að segja sló það dálítið á
jólatilfinninguna að fá þá frétt að
morgni aðfangadags að einn af
mínum betri vinum, Leó M. Jóns-
son, væri farinn til sælli heima. Þó
fundum bæri kannski ekki oft
saman síðari árin töluðum við
þeim mun oftar saman í síma eða
skiptumst á skeytum í tölvunni.
Af sem áður var í löngum og fjöl-
breyttum samræðum; man t.a.m.
eftir heilli nótt á hóteli í Svíþjóð
þar sem okkur varð aldrei orðfall
né seig á okkur svefn og vorum þó
furðu brattir daginn eftir þar sem
við vorum að prufukeyra það sem
Leó kallaði „lúxus-Volgur“ en
Svíar kynntu sem 900 línuna af
Volvo.
Það sem var hvað mest gaman í
spjalli við Leó var að hjá honum
voru fáir gráir tónar. Málefnin
voru yfirleitt annað hvort svört
eða hvít. Og ef við vorum ekki
sammála var hann aldrei í vafa
um hvor hafði á réttu að standa.
Hjá honum var líka sjaldan að
tómum kofum komið. Hann var í
alvöru víðlesinn og fjölfróður og
sá enga ástæðu til að leyna því.
Hann var véltæknifræðingur
og vann löngum sem slíkur milli
þess sem hann greip í fleiri verk-
efni svo sem að skrifa bílarýni og
það var þar sem leiðir okkar lágu
fyrst saman. Samtíminn þekkir
hann sennilega fyrst og fremst
sem manninn sem allra bílavand-
ræði leysti, fyrst á vefsíðu sinni
leoemm.com en svo í gegnum
svarþjónustu og bilanagreiningu
bíla á síðum Morgunblaðsins og
síðast fylgikálfs þess sem kallast
finnur.is.
Ég minnist Leós með hlýhug
og trega og með þessum línum
votta ég aðstandendum hans sam-
úð mína.
Sigurður Hreiðar.
Leó Már Jónsson
✝ Ragnar JónÁgústsson
fæddist 12. sept-
ember 1926 á
Brekku í Dýrafirði.
Hann lést 19. des-
ember sl.
Foreldrar hans
voru hjónin Ágúst
Aðalsteinn Jóns-
son, f. 5. ágúst
1897, d. 5. október
1937, sjómaður á
Þingeyri við Dýrafjörð og Guð-
munda Ágústa Jónsdóttir, f. 19.
ágúst 1901, d. 30. júní 1990,
húsfreyja á Þingeyri. Guð-
munda var dóttir Guðrúnar
Margrétar Júlíu Steinþórs-
dóttur og Jóns Jóhannssonar,
sjómanns á Þingeyri. Foreldrar
Ágústs Aðalsteins voru hjónin
Jón Hólmsteinn Guðmundsson,
skipstjóri á Þingeyri, og Ólína
Sigríður Bjarnadóttir hús-
freyja.
Ragnar var elstur systkina
sinna, en þau eru í aldursröð:
Margrét, f. 30. mars 1928, d. 8.
október 1994, húsfreyja á Akra-
nesi, átti Ársæl Jónsson húsa-
smíðameistara, f. 31. janúar
1928, d. 18. mars 1988.
Ólafía Guðrún, f. 5. sept-
ember 1929, lengst af húsfreyja
á Akranesi, nú búsett í Reykja-
vík, átti Hrein Árnason mál-
arameistara, f. 30. ágúst 1931,
Jóelsdóttir, f. 13. ágúst 1978, og
eiga þau synina Pétur Orra, f.
2001, Tómas Atla, f. 2005, og
Kára, f. 2009. b) Ragnar Oddur,
f. 27. júní 1981, börn hans og
Lilju Pálsdóttur, f. 11. júní 1980,
Rafn Ágúst, f. 2003, Ragnhildur
Arna, f. 2008. c) Pétur, f. 1. júlí
1988. 3) Ragnar Hilmir, f. 18.
nóvember 1955, maki Ása Linda
Guðbjörnsdóttir, f. 1. janúar
1955, d. 5. desember 2009, börn
þeirra, Guðbjörn Hilmir, f. 24.
maí 1985, og Guðný Björg, f. 11.
apríl 1990. Börn Ragnars, Anna
Katrín, f. 10. mars 1979, maki
Vilhjálmur S. Eiríksson, f. 5.
desember 1977, og Þorsteinn
Lár, f. 9. september 1983, barn
hans, Daníel Breki, f. 2009. 4)
Pétur Kristófer, f. 12. apríl
1961, d. 11. febrúar 1980. Ragn-
ar réði sig fyrst í skiprúm 15
ára. Næstu ár var hann ýmist
háseti eða matsveinn á bátum
gerðum út frá Þingeyri. Ragnar
réði sig til Eimskips árið 1947.
Hann lauk farmannaprófi frá
Stýrimannaskólanum árið 1951
og starfaði upp frá því sem
stýrimaður og skipstjóri hjá
Eimskip. Hann var m.a. skip-
stjóri á Tröllafossi, Dettifossi,
Brúarfossi og Gullfossi. Síðast
var hann skipstjóri á Skógafossi
og lauk þar með 44 ára gifturík-
um ferli sínum hjá Eimskipi ár-
ið 1992.
Jarðarför Ragnars fer fram
frá Seltjarnarneskirkju í dag,
fimmtudaginn 29. desember
2011, kl. 13.
d. 12. september
2007. Ólafur, f. 27.
október 1935,
starfsmaður Ál-
verksmiðjunnar í
Straumsvík, kvænt-
ur Helgu Guð-
mundsdóttur skrif-
stofumanni frá
Ísafirði, f. 6. ágúst
1937.
Ágústa Að-
alheiður, f. 20. júní
1937, söngkona á Selfossi, gift
sr. Gunnari Björnssyni, f. 15.
október 1944. Ragnar kvæntist
2. janúar 1949 Guðnýju Péturs-
dóttur leikkonu frá Sauð-
árkróki, f. 15. mars 1927, d. 27.
mars 2004. Foreldrar hennar
voru hjónin Pétur Jónsson, f.
20. júní 1891, d. 19. júní 1951,
verkstjóri á Sauðárkróki og
Ólafía Sigurðardóttir, f. 30. apr-
íl 1898, d. 5. maí 1983. Synir
Ragnars og Guðnýjar eru: 1)
Ágúst Aðalsteinn, f. 11. desem-
ber 1948, maki Katrín Páls-
dóttir, f. 14. júlí 1949, sonur
þeirra er Ragnar Árni, f. 14.
mars 1989, sonur Ágústs,
Hrafn, f. 14. janúar 1969, maki
Joy Chang, f. 2. mars 1973. 2)
Rafn Alexander, f. 26. október
1950, maki Gunnlaug Lydia
Thorarensen, f. 4. júní 1956,
börn þeirra, a) Arnar Þór, f. 2.
nóvember 1976, maki Margrét
„Já, þú sleppur,“ sagði Ragn-
ar og brosti sínu blíðasta með
grallarasvip. „Þú veist ekkert
hvað þetta þýðir, það er allt í
lagi, en þú sleppur,“ sagði hann.
Þetta var milli jóla og nýárs og
það var veisla á Rauðalæk 20.
Ragnar og Guðný voru í eldhús-
inu að elda kræsingar fyrir veisl-
una um kvöldið. Þau hjón voru
góðir gestgjafar og það var oft
boðið upp á eitthvað sem var
ekki algengt að sjá á borðum
landsmanna í þá daga.
Ég hugsa til hans Ragnars
með hlýhug þegar ég kveð hann
og velti fyrir mér lífshlaupi hans.
Ragnar strauk að heiman aðeins
15 ára og réði sig í skiprúm.
Strákurinn úr Dýrafirði varð
skipstjóri og heimsborgari.
Hann sigldi um heimsins höf frá
því hann réði sig til starfa hjá
Eimskip árið 1947, en þar starf-
aði hann í 44 ár. Hann kom oft
við í stórborgum Evrópu og
Bandaríkjanna á löngum ferli í
farmennskunni. Þar fór hann oft
á tónleika, í leikhús og á mynd-
listarsýningar. Það var gaman
að vera með tónlistarunnandan-
um Ragnari. Hann kom heim
með plötur ýmissa listamanna og
sagði frá upplifun sinni af tón-
leikum með Louis Armstrong,
Ellu Fizgerald eða Miles Davis.
Einnig notaði hann hvert tæki-
færi til að fara á tónleika með
Sinfóníuhljómsveitinni í Boston.
Ragnar talaði mörg tungumál
og iðulega mátti sjá stafla af
bókum, tímaritum og blöðum hjá
honum á ensku, sænsku og
þýsku. En það voru líka staflar
af íslenskum skáldsögum og
ljóðabókum. Til eru sögur af
Ragnari skipstjóra og framlagi
hans til ritgerðasmíða í Mennta-
skólanum í Reykjavík. Hann
snaraði fram úr erminni bók-
menntaritgerðum fyrir þá sem
komu með vandræði sín á
Rauðalækinn.
Ragnar fylgdist mjög vel með
fréttum og þar áttum við sam-
eiginlegt áhugamál. Ragnar kom
oft færandi hendi þegar hann
kom úr siglingum og gaf mér alls
konar rit og bækur. Hann lagði
sig fram við að lesa það sem hin-
ir ýmsu þjóðarleiðtogar sendu
frá sér. Í eitt skiptið kom hann
frá Líbíu með „Græna kverið“
eftir Gaddafi sem þá var Líb-
íuleiðtogi og gaf mér. „Þú þarft
að fylgjast vel með þróuninni
þarna suður frá,“ sagði hann
þegar hann rétti mér kverið.
Af því að ég „slapp“ inn í fjö-
skylduna fór ég í ferðir með
Ragnari og fjölskyldu bæði til
útlanda og eins á ströndina þar
sem komið var við í mörgum
höfnum. Það var ótrúlegt hvern-
ig Ragnar gat stýrt 4 þúsund
tonna skipi upp að smábryggjum
úr mjög þröngri stöðu. Ég ræddi
þetta við bátsmanninn og hann
sagði mér að Ragnar skipstjóri
væri sá besti í flotanum, hann
færi upp að hvar sem væri í öll-
um veðrum.
Ragnar lagði upp í sína hinstu
för 19. desember. Góða ferð,
kæri Ragnar og takk fyrir allt
gott á liðnum árum.
Katrín Pálsdóttir.
Ragnar Ágústsson
✝ Kristján Sig-fússon fæddist í
Bergholti, Rauf-
arhöfn, 13. sept-
ember 1944. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Nausti á Þórs-
höfn 21. desember
sl.
Foreldrar hans
voru Sigfús Krist-
jánsson, f. á Rifi á
Melrakkasléttu 31.
júlí 1897, d. 10. júní 1968, og Sig-
ríður Sveinbjörnsdóttir, f. á
Þórshöfn á Langanesi 30. maí
1914, d. 18 janúar 1997. Alsystk-
ini Kristjáns eru Þórdís Vilborg,
f. 10.9. 1936, Gerður, f. 6.6. 1939,
nesstöðum á Langanesi, f. 28.10.
1944, d. 23.8. 1994, þau eign-
uðust þrjú börn: Helenu, f. 31.7.
1963, gift Sigurði Þórðarsyni
byggingarmeistara, þau eiga
þrjú börn, Kristján Inga, f. 11.1.
1989, Gróu, f. 30.8. 1990, og Ing-
unni, f. 27.6. 1993, og búa í
Kópavogi. Sigfús, f. 11.10. 1966,
giftur Lilju Ólafsdóttur, eiga
þau þrjú börn, Tryggva Stein, f.
16.3. 1993, Daníel Snæ, f. 26.2.
1996, og Katrínu Sól, f. 15.5.
2004, og búa á Þórshöfn. Yngst-
ur var Tryggvi, f. 30.7. 1971, d.
10.4. 1990. Kristján bjó á Þórs-
höfn og starfaði sem vélstjóri til
sjós og lands mestallan sinn
starfsaldur.
Kristján verður jarðsunginn
frá Þórshafnarkirkju í dag,
fimmtudaginn 29. desember
2011, kl. 14.
d. 27.3. 2004, Bára,
f. 8.7. 1940, Anna
Aðalbjörg, f. 27.10.
1945, d. 21.2. 2005,
Hreinn, f. 19.10.
1947, Þórkatla, f.
14.9. 1948, Sigfús, f.
27.1. 1952, Ævar, f.
26.8. 1953, d. 10.10.
2009, Bergþór, f.
9.8. 1954. Bræður
Kristjáns sam-
mæðra voru Gunn-
ar, f. 31.5. 1931, d. 6.9. 2008,
Sveinbjörn Kristján, f. 31.5.
1932, d. 13.11. 1999 og Dag-
bjartur, f. 11.9. 1933, d. 16.4.
2005. Kristján kvæntist Ingunni
J. Tryggvadóttur frá Læk-
Elsku bróðir, þá er þinni
þrautagöngu í erfiðum veikindum
lokið. Þú ert sá sjöundi af okkar
af þrettán systkina hópi sem
kveður á stuttum tíma.
En það er nú alltaf erfitt að
kveðja, sama hvort hópurinn er
stór eða lítill ef sambandið er
gott. Ég er yngstur af systkinum
okkar en við náðum mjög vel sam-
an enda stundaðir þú sjómennsk-
una eins og ég. Gátum við oft tal-
að um kaup og kjör sjómanna og
margt fleira sem því tilheyrir.
Þú kynntist svo sannarlega
sorginni í lífi þínu þegar þú misst-
ir son þinn aðeins 18 ára gamlan
og síðar eiginkonu þína 1994 að-
eins fjórum árum eftir andlát
sonar þíns. Svo móður þína 1997,
og svo systkini þín Svenna 1999,
Gerði 2004, Önnu 2005, Dagbjart
2005, Gunni 2008 og Ævar 2009,
þar sem þú spilaðir á harmonikk-
una við útför hans af þinni snilld.
Þú varst vanur að taka upp harm-
onikkuna og skemmta okkur með
því að spila fyrir okkur og aðra.
Í sumar þegar við komum til
þín á káta daga varstu búinn að
vera í lyfjameðferð en það aftraði
þér ekki frá að taka upp harm-
onikkuna og spila lag sem þú
samdir á nikkuna, svo skelltir þú
þér á harmonikkuball með okkur
og tókst nokkra snúninga þar. Þú
trúðir alltaf á batann, að þetta
myndi lagast.
Það eru góðar minningar sem
ég geymi í hjarta mínu.
Er ég ánægður að hafa fengið
að njóta þeirra samverustunda
með þér og einnig annarra
stunda í lífinu.
Ég vil þakka Natalíu fyrir þær
stundir sem hún veittir þér í veik-
indum þínum til síðasta dags sem
hún gerði af alúð og ást.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Natalía, Helena, Sigfús, systk-
ini og aðrir aðstandendur. Votta
ykkur mína dýpstu samhúð í
sorginni og megi góði guð vaka
yfir ykkur um aldur og ævi.
Bergþór bróðir.
Hugur minn er harmi sleginn,
elsku bróðir minn, Kristján, er
fallinn frá allt of snemma. Hann
ætlaði sér að vinna vágestinn sem
tók öll völd á rúmu ári. Stjáni var
mjög góður vinur og bróðir og
áttum við góða stund saman í
sumar á Kátum dögum á Þórs-
höfn og þótt þú værir orðinn mik-
ið veikur þá gast þú alltaf spilað á
skemmtarann sem þú gerðir svo
undur vel. Það var dásamlega
gaman hjá okkur Begga og
Huldu þegar við komum með bíl-
inn allan í rauðum blöðrum í
rauða hverfið þitt, það fannst þér
flott.Við áttum góða daga hjá þér
og Natalíu, þú spilaðir og við
sungum svo undir tók langt fram
á nótt, ég var svo hissa á þrekinu
sem þú hafðir. En músík var svo
rík í þér, sama hvort það var raf-
magnsharmonikkan eða skemmt-
arinn og þú spilaðir lög eftir þig
sem við vissum að þú áttir en lést
lítið fara fyrir þeim, mjög falleg
lög. Stjáni fékk sinn skammt af
sorg í sínu lífi, Tryggvi sonur
hans dó úr hvítblæði aðeins 17
ára og saknaði Stjáni hans mikið,
þeir voru samrýndir feðgar, síðan
kom annað áfall þegar eiginkon-
an, Inga, fékk æxli í höfuðið og
átti við erfið veikindi að stríða
sem Stjáni reyndi létta henni eins
og hann gat, en að lokum var ekk-
ert hægt að gera. Við Rikki átt-
um margar góðar stundir með
Ingu og Stjána á Þórshöfn, þau
áttu þar fallegt heimili sem gott
var að koma á, en þessi áföll tóku
mjög á Stjána og þá hjálpaði
músíkin honum mikið. Ég á eftir
að sakna Stjána mikið, að fá ekki
símtal og spjall sem var alltaf
hressandi. Stjáni var alltaf til sjós
og lengst af á Geir en síðustu ár í
Hraðfrystihúsi Þórshafnar, hann
hætti að vinna 2010 og átti nú að
njóta lífsins en þá komu veikind-
in, æxli í lungu, svo í höfuð og
baráttan var erfið. Stjáni var
lengi einn eftir lát Ingu og átti
það ekki vel við hann, en svo
kynntist hann Natalíu og hefur
hún reynst honum mjög vel í
þessum veikindum hans og á
þakkir skilið fyrir það. Stjáni er
sjöundi í systkinahópnum sem
kveður á 12 árum og öll svo ung,
þannig að það verður vel tekið á
móti þér og miklar Bergholtsum-
ræður fara í gang eins og alltaf
þegar við hittumst. Ég sendi
börnum þínum, Helenu og Sig-
fúsi, og þeirra fjölskyldum inni-
legar samúðarkveðjur. Elsku
bróðir, sof þú rótt.
Þín systir,
Þórdís.
Kristján var þriðji í röðinni í
hópi alsystkina en fyrir átti hann
þrjá hálfbræður. Systkinin voru
þrettán talsins. Eins og sést á
þessu var systkinahópurinn stór í
Bergholti áRaufarhöfn og í mörg
horna að líta fyrir húsmóðurina
sem þurfti að framfleyta sér og
sínum og oft og tíðum við lítil
efni. Systkinin lærðu snemma að
vinna og voru dugleg að bjarga
sér. Kristján, svili minn, var eng-
in undantekning í þeim efnum.
Hann fór snemma á sjóinn og tók
síðar meir vélstjóraréttindi frá
vélstjóraskólanum í Reykjavík.
Innan við tvítugt kynntist
Kristján konu sinni Ingunni
Tryggvadóttur á Þórshöfn, en
hún var fædd árið 1944 og lést um
Kristján Sigfússon