Morgunblaðið - 12.01.2012, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. JANÚAR 2012
✝ Hjálmar ÖrnJónsson fædd-
ist á Dalvík 10.
nóvember 1932.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans 2. janúar
2012. Foreldrar
hans voru Ágústa
Guðmundsdóttir
frá Bæ í Stein-
grímsfirði, f. 4.8.
1909, d. 12.1. 1985,
og Jón Björnsson smiður á Dal-
vík, f. 16.10. 1907, d. 7.1. 1991.
Alsystkini Hjálmars Arnar eru
Sigríður, f. 20.7. 1930, og Her-
mann Heiðar, f. 27.3. 1935, d.
2007. Hálfsystkini sammæðra:
Elísabet, f. 11.8. 1938, d. 2009,
Sæmundur, f. 13.4. 1940 og
Ragnheiður, f. 2.2. 1947. Hálf-
systkini samfeðra eru Brynjar,
f. 18.9. 1935, Birnir, f. 25.1.
1940, Bragi, f. 28.2. 1941,
Gunnar, f. 22.4. 1946, Ágúst-
ína, f. 2.5. 1949, Auður, f. 27.4.
1950 og Sigurgeir, f. 27.11.
1955.
Hjálmar Örn kvæntist 26.12.
1958 Elísabetu Ástu Dungal, f.
reksson, f. 9.7. 1982, sonur
þeirra Patrekur Victor, f. 9.7.
2008, b) Erna Móey, f. 8.4. 1992
og c) Örn Óli, f. 19.10. 1995. 4)
Jón Örn, f. 1.6. 1974, eiginkona
Margrét Helga Skúladóttir, f.
20.9. 1972. Synir Jóns Arnar
og Margrétar eru Sindri Örn,
f. 8.3. 2001 og Steinn Snorri, f.
18.7. 2004.
Hjálmar Örn ólst upp hjá
föður sínum á Dalvík til 13 ára
aldurs er hann flutti til móður
sinnar á Hólmavík. 17 ára
gamall flutti hann til Reykja-
víkur og stundaði nám árin
1950-57 í skrifvélavirkjun hjá
Otto A. Michelsen til meist-
araprófs. Hann lærði einnig á
IBM bókhaldsvélar í Stokk-
hólmi. Hjálmar Örn stofnaði
fyrirtækið Skrifvélina 1957 og
rak hana í 25 ár. Hann stofnaði
fyrirtækið X-prent 1985. Frá
1991-2010 var Hjálmar Örn
verkstjóri hjá starfsþjálf-
unarstaðnum Örva í Kópavogi,
og vann jafnframt við hönnun
og smíði móta og stansa til
dánardags. Hjálmar Örn hafði
alla tíð mikinn áhuga á stang-
veiði. Hann var hagur mjög og
listrænn og síðustu árin fékkst
hann við að mála myndir.
Hjálmar Örn verður jarð-
sunginn frá Vídalínskirkju í
Garðabæ í dag, 12. janúar 2012
kl. 13.
26.6. 1939. Börn
þeirra: 1) Gunnar,
f. 3.6. 1958, eig-
inkona Eyrún
Harpa Eiríks-
dóttir, f. 27.11.
1959, þau skildu.
Börn Gunnars og
Eyrúnar Hörpu: a)
Atli Örn, f. 19.3.
1985, í sambúð
með Herdísi Jónu
Birgisdóttur, f.
4.3. 1982, þeirra sonur Veigar
Örn, f. 16.12. 2010, b) Birgir, f.
26.7. 1991 og c) Eyrún, f. 30.7.
1994. 2) Elísabet, f. 30.1. 1961,
fyrrverandi eiginmaður G. Pét-
ur Matthíasson, f. 18.6. 1960.
Börn Elísabetar og Péturs: a)
Ásta Heiðrún, f. 27.9. 1984, b)
Matthías, f. 14.6. 1991 og c)
Hjalti, f. 12.2. 1995. Sambýlis-
maður Elísabetar er Hjálmar
G. Theodórsson, f. 16.4. 1963.
3) Anna Berglind, f. 6.8. 1964,
eiginmaður Victor Strange, f.
30.10. 1956, börn Önnu Berg-
lindar og Victors: a) Anna Sig-
ríður, f. 11.9. 1985, fyrrverandi
sambýlismaður Patrekur Pat-
Afi minn var merkilegur mað-
ur, hann var annar tveggja fyrstu
á landinu sem útskrifuðust með
skrifvélavirkjamenntun. Hann
stofnaði tvö fyrirtæki. En þegar
ég var lítil fannst mér merkileg-
ast við afa hvað hann kunni
margt sniðugt. Hann gat nefni-
lega prentað rauða rós á derhúfu.
Hann gat búið til klukku með
fæðingardeginum mínum og með
mynd af storki (sem ég hélt
reyndar í mörg ár að væri mynd
af gráhærðum, hugsandi manni).
Þetta fannst mér merkilegt. Ég
leit upp til afa sem var svona klár.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til afa og ömmu, fela
sig undir burknanum og njósna
um fullorðna fólkið, sigla í bátn-
um hans afa (í innkeyrslunni),
stofna bakarí úti í garði. Sérstak-
lega var gaman að koma í heim-
sókn á páskunum, en þá var afi
búinn að dunda sér við að fela
páskaeggin okkar á lymskuleg-
um stöðum víðsvegar í garðinum
– dregin upp að húni á flagg-
stönginni, undir bogna steininum
(þar sem var alltaf eitt páskaegg
á hverjum einustu páskum), og
einu sinni undir bílnum, kyrfilega
falið ofan við dekkið alveg úr aug-
sýn.
Þegar ég var unglingur fékk
ég að vinna með afa í Örva tvö
sumur. Það þótti mér vænt um.
Alltaf heyrði maður þegar afi
kom fyrir horn, því hann flautaði
sömu tvo taktana úr „Det var en
lördagsaften“. Hann skipti aldrei
um lag, og enn í fyrra flautaði
hann þessa tvo takta.
Þegar ég útskrifaðist úr
menntaskóla hélt afi ræðu og í
lokin dró hann upp þvælda
skoska peningabuddu. Veskið
hafði hann notað hátt í tíu ár síð-
an ég staulaðist með það heim ell-
efu ára, úr lúðrasveitarferð til
Skotlands, og færði afa það. Ekki
hafði ég hugmynd um að afi hefði
notað það allan þennan tíma.
Veskið innihélt útskriftargjöfina
mína, og afi sagði að ég ætti alltaf
að passa að hafa pening í þessu
veski. Það hef ég gert.
Það er skrítið að hugsa til þess
að eiga ekki eftir að heyra blístrið
hans afa aftur. Afa verður sárt
saknað.
Ásta Heiðrún E.
Pétursdóttir.
Kærasti Ástu frænku snarað-
ist inn í líf okkar með stæl. Hann
ók heimreiðina að Hvammi held-
ur greitt og út úr rykmekkinum
steig fullmótuð íslensk útgáfa af
James Dean. Það leyndi sér ekki
að komumanni var eðlislægt að
vera svalur, afslappað svipmótið
og taktfast göngulagið báru því
órækt vitni. Örn Jónsson kom
með hrynþokka nýrra tíma inn í
líf fjölskyldunnar og færði okkur
systkinum um leið nýtt og spenn-
andi viðmið um manngildi.
Örn braust áfram í lífinu af
eigin rammleik. Hann var maður
skarpgreindur, hagur og hugvits-
samur eins og hann átti kyn til.
Hann nýtti atgervi sitt til að
stofna eigin fyrirtæki og gat sér
afar gott orð fyrir dugnað og
færni á sínu sviði. Það var gaman
að líta inn til Arnar og félaga á
verkstæðinu í Bergstaðastræti
og síðan í fyrirtækinu á Suður-
landsbraut á tímum bjartsýni,
uppgangs og starfsgleði. Þá var
heldur ekki amalegt að njóta
gestrisni og hlýju á heimili Arnar
og Ástu frænku sem voru okkur
systkinum tíðum athvarf í öldu-
róti lífsins.
Örn velti fyrir sér gangverki
heimsins engu síður en þeirra
véla sem hann lagfærði og smíð-
aði. Þannig kom hann með nýja
vídd í umræðurnar við eldhús-
borðið þar sem hátt var seilst og
stóru málin brotin til mergjar af
hugmyndaauðgi og rökvísi. Hann
hafði alla tíð mikinn áhuga á
geimvísindum og framþróun í
stjarnfræði og eðlisfræði og setti
meira að segja sjálfur fram
áhugaverðar kenningar um eðli
alheimsins.
Örn var einn þeirra samtíðar-
manna sem ósjálfrátt setja mark
sitt á líf þeirra sem kynnast hon-
um. Hann bar mikla persónu og
það var í senn fróðlegt og upplífg-
andi að spjalla við hann um alla
heima og geima. Þeirra stunda
sakna ég. Nú hefur húmað að
góðum vini en það er bjart yfir
minningunni um genginn sóma-
mann.
Elskulegri móðursystur
minni, Ástu, börnum þeirra hjóna
og öðrum ástvinum sendi ég
dýpstu samúðarkveðjur.
Jón Þorvaldsson.
Hæglátur töffari, hugmynda-
ríkur hagleiksmaður, greiðvikinn
fjölhagi, traustur bakhjarl og
ljúflingur. Þessa mynd kallar
minningin um Örn fram. Það var
hreint ekki ónýtt að eiga slíkan
mann að og mikil gæfa að njóta
væntumþykju hans og Ástu
frænku alla tíð.
Hugurinn leitar til baka og
staldrar við eitt og annað. Örn á
mótorhjóli að heimsækja Ástu í
Hvamm. Örn og Ásta nýgift, ung
og falleg. Örn og Ásta að rokka.
Örn með Skrifvélina í Bergstaða-
stræti og framúrstefnulegar inn-
réttingar, svartmálað loft með
stjörnum. Stofan á Öldugötunni
þar sem Örn hafði sett upp frum-
legan og flottan millivegg með
vírstrengjum, málaraspjaldi og
stálnótum, svo var veggur með
netamynstri og netakúlum og
skemmtilegheit sem sáust hvergi
annars staðar.
Örn kominn með Skrifvélina á
Suðurlandsbraut og í reglulegum
heimsóknum til Japans þar sem
hann kynntist alls kyns tækni-
nýjungum. Örn á Hlíðaveginum
að segja frá ritvélum sem hefðu
minni og maður þyrfti hvorki að
nota leiðréttingalakk, kalkípapp-
ír né annað sem var lyginni lík-
ast. Örn að lesa í brúna sófanum,
niðursokkinn í merkilegar pæl-
ingar.
Örn var alltaf ungur, virkur og
hélt sínu striki sama hvað á gekk
og þess vegna er erfitt að með-
taka þá staðreynd að hann sé far-
inn. Þessu ferðalagi verður víst
ekki vikist undan en nú þegar
leiðir skilur vil ég þakka fyrir mig
og óska miklum sómamanni vel-
farnaðar hvert sem för hans er
heitið. Ástu frænku og öllum
hans afkomendum, vinum og
vandamönnum votta ég innilega
samúð.
Steinunn Þorvaldsdóttir.
Það er með virðingu og þökk
sem við kveðjum í dag samstarfs-
mann okkar og vin Hjálmar Örn
Jónsson. Okkur barst harma-
fréttin á fyrsta vinnudegi á nýju
ári.
Alla setti hljóða því við höfðum
haldið í vonina um bata þótt útlit-
ið hafi ekki verið gott.
Örn hóf störf í Örva 1. febrúar
1991 og var í starfi allt til 1. febr-
úar 2010. Þrátt fyrir að hann hafi
lokið störfum leit hann inn hjá
okkur daglega fram í desember
2011. Hann kom til að athuga
hvort hann gæti orðið að liði,
hvort allt gengi ekki vel og svo til
að rækta og viðhalda vináttu við
starfsfólk.
Á þessum langa og farsæla
starfsferli lagði Örn grunninn að
mörgu því sem einkennir Örva í
dag. Það yrði löng upptalning að
tíunda allt sem hann hafði fram
að færa. En nefna má að hann
smíðaði mót og hnífa vegna fram-
leiðslu Örva á umbúðum úr plast-
filmu og hann annaðist viðhald og
viðgerðir á tækjabúnaði. Einnig
hannaði hann og smíðaði vélar og
hjálpartæki. Hann var uppfinn-
ingamaður og þúsundþjalasmið-
ur sem gat leyst úr öllum málum.
Það sem stendur þó upp úr í
okkar huga eru hinir miklu
mannkostir Arnar og sú tryggð
sem hann sýndi ávallt Örva og
okkur öllum. Jafnt okkur starfs-
mönnunum sem notendum í
starfsprófun og starfsþjálfun.
Hjá öllum skipaði Örn sérstakan
sess.
Þetta kom einkar skýrt fram
er séra Guðný Hallgrímsdóttir
kom og sagði okkar fólki frá and-
láti Arnar og var með stutta en
einkar fallega kveðjustund hér á
vinnustaðnum. Viðbrögðin sýndu
glöggt hvaða stöðu Örn hafði í
huga viðstaddra.
Að leiðarlokum er efst í huga
þakklæti til Arnar fyrir allt sem
hann var okkur og þá einstöku
ræktarsemi sem hann sýndi Örva
og starfsemi staðarins alla tíð.
Við minnumst einnig með þakk-
læti allra gleðistundanna sem við
áttum fyrir utan vinnu með þeim
hjónum, bæði hérlendis og einnig
erlendis.
Við vottum Ástu og aðstand-
endum öllum samúð okkar og
biðjum Guð að vaka yfir þeim á
þessum erfiðu tímum.
Með virðingu og þakklæti.
Starfsfólk Örva,
Kristján, Anna Marín,
Ingigerður, María, Nína
Dóra, Sigurlaug og Steinar.
Hjálmar Örn
Jónsson
Ef lýsa á Önnu
Hjartardóttur
tengdamóður minni verða notuð
orð eins og umhyggja, góðvild og
einstakur félagslegur þroski. Og á
bak við þessi orð býr hlýhugur
okkar sem fengum að njóta sam-
vista við hana.
Hún hafði góða nærveru og það
var gott að heimsækja hana. Og
þegar hún var orðin fötluð af
MND-sjúkdómnum leiddi hún
mann á sinn yndislega veg
framhjá meðaumkun og volæði;
athygli og umræðu var á jákvæð-
an hátt beint að því sem fólkið
okkar var að fást við og því sem
framundan var. Með þroska ár-
anna greindi ég betur þessa
dásamlega eiginleika og að þeir
eru ekki sjálfgefnir.
Sagt er að listin að lifa sé að úti-
loka það sem ekki skiptir máli. Og
það er víst að Anna vissi í hjarta
sínu hvað skipti mestu í lífinu, eitt-
hvað sem við getum öll lært nokk-
uð af. Ég kveð þessa glæsilegu og
ástríku konu með þakklæti í huga.
Óskar Jónsson.
Takk fyrir öll árin, amma mín.
Við munum hugsa til þín um
ókomna tíð með minningar um
Anna Hjartardóttir
✝ Anna Hjart-ardóttir fædd-
ist í Reykjavík 9.
desember 1931.
Hún lést 19. desem-
ber 2011.
Útför Önnu fór
fram frá Digra-
neskirkju 30. des-
ember 2011.
góðar stundir í huga
okkar og fallegar
minningar í hjarta.
Afi kvaddi okkur á
fyrsta degi rjúpna-
veiði á þessu ári, og
nú ert þú farin líka.
Ég er sannfærður
um að nú hafi hann
verið komin til baka
af rjúpnaveiðum og
vantaði þig til að
elda fyrir sig. Ég
þakka þér fyrir allar útilegurnar
og veislurnar sem ég og við Helga
vorum með ykkur í.
Þreytt var hún orðin á þessu fári
örlaga sinna móttöku búin
en án þess að vera með væl
kvaddi hún okkur með stæl.
Góða ferð.
Gunnar Örn og Helga Soffía.
Það er skammt stórra högga á
milli. Í byrjun nóvember fylgdi ég
Alla föðurbróður mínum til grafar
og nú er Anna kona hans einnig
horfin á braut. Margs er að minn-
ast og margs að sakna. Með þeim
er horfin sú kynslóð sem hefur
verið mér samferða alla ævi og
hafði mikil áhrif, bæði á líf mitt og
þroska.
Þegar ég sit og skrifa þessi
kveðjuorð horfi ég á mynd sem ég
ætlaði að gefa Önnu á áttræðisaf-
mælinu hennar 9. des. sl. Vegna
utanfarar minnar komst ég ekki í
afmælið en ætlaði að láta það vera
mitt fyrsta verk að færa henni
gjöfina þegar heim kæmi. Daginn
fyrir heimkomuna fékk ég símtal
um andlát hennar. Myndin var
tekin á 75 ára afmæli móður minn-
ar og á henni eru svilkonur
mömmu ásamt Soffu frænku og
Sonju. Allar höfðu þær mikil áhrif
á mig á uppvaxtarárum mínum
enda nánast í daglegu sambandi
við æskuheimilið. Fyrir miðri
mynd stendur Anna brosandi í
glæsilegri drakt með perlufesti og
eyrnalokka sem segja má að hafi
verið einkennismerki hennar.
Pabbi og bræður hans höfðu
verið aðskildir í æsku þegar amma
þurfti að leysa upp heimilið og
koma börnum sínum fyrir eftir
fráfall afa. Amma gerði sitt til
þess að viðhalda tengslunum og
sameina hópinn þegar þeir fluttu
síðar til Reykjavíkur. Það voru
síðan svilkonurnar með Önnu í
fararbroddi sem sáu um að við-
halda og efla fjölskylduböndin
enda bræðurnir Alli, Ari og pabbi
löngum til sjós. Það gerði hún svo
sannarlega, enda sjálf úr stórri og
samheldinni fjölskyldu.
Ég á ótal minningar um glað-
værð og jákvæðni Önnu, úr Safa-
mýrinni, Grænuhlíð og Búlandi að
ógleymdum jólaboðum, sumarbú-
staðaferðum og ættarmótum. Alls
staðar var Anna hrókur alls fagn-
aðar og nærvera hennar eftir-
sóknarverð.
Samband Önnu við mömmu var
einstakt. Önnu var umhugað um
velferð hennar alla tíð og ekki síst
þegar mamma var að hverfa inn í
heim gleymskunnar. Fyrir það
ber að þakka.
Elsku Anna mín, þín verður
sárt saknað af öllum sem þér
kynntust. Við sem trúum á fram-
haldslíf erum ekki í nokkrum vafa
um að Alli bíður óþreyjufullur eft-
ir þér enda var samband ykkur
einstakt. Hafðu þökk fyrir allt og
blessuð sé minning þín.
Guðrún Guðmundsdóttir.
Anna Hjartar stórfrænka er
látin, við vorum systradætur.
Það sem einkenndi Önnu krist-
allast í þessum orðum:
„Maður er manns gaman.“
Anna hafði sérstaka nærveru,
alltaf þegar við hittumst í frænku-
boðum, laðaðist ég að henni. Mér
fannst við alltaf vera jafnaldra, því
við náðum svo vel saman. Það
voru samt nákvæmlega 20 ár á
milli okkar, báðar bogmenn.
Kannski var það þess vegna sem
við náðum svona góðum tengslum.
Hún hafði alltaf frá einhverju
skemmtilegu að segja og húmor-
inn skammt undan.
Hún var góður hlustandi, tók
þátt og sýndi áhuga á því sem
maður sagði henni.
Anna og mamma voru góðar
vinkonur. Margt finnst mér líkt
með þeim þegar ég lít til baka.
Þær voru báðar miklir fagurkerar
og nutu þess að hafa heimilin
hugguleg. Að koma vel fyrir og
vera vel til hafðar var stór þáttur í
fari þeirra. Og ég tala nú ekki um
það að halda veislur og bjóða að-
eins upp á það besta. Svo giftust
báðar þessar fínu borgardætur
ekta sveitamönnum, þeim Aðal-
steini og Guðmundi.
Þessi vinskapur á milli þeirra
fannst mér koma vel fram þegar
mamma féll frá, þá hafði ég mik-
inn stuðning af Önnu. Hún var
mér ráðagóð og gott að fá að leita
til hennar.
Það var gaman að því, hvað hún
Anna fylgdist vel með tækninýj-
ungum, var með öll tölvumál á
hreinu og svo fær í farsímanotkun.
Þar gaf hún unga fólkinu ekkert
eftir.
Sterkur persónuleiki Önnu
kom í ljós eftir að hún veiktist.
Hún tók veikindum sínum með
æðruleysi og hélt sínu striki.
Sýndi umhverfi sínu áhuga, hafði
áfram sínar skoðanir á mönnum
og málefnum. Það var alltaf gam-
an að heimsækja hana og maður
kom ríkari af hennar fundi. Ég er
fegin því að hún lifði með reisn til
síðasta dags, þurfti ekki að liggja
bjargarlaus og öðrum háð. Það
var ekki hennar stíll.
Ég og mín fjölskylda sendum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til barna Önnu og allra afkom-
enda.
Magnea Antonsdóttir.
Núna ertu komin í sumarlandið
til afa, elsku amma.
Ég man þegar ég fékk bleikan
krumpuglansgalla þegar ég var
lítil, það var það flottasta og ennþá
flottara af því að þú og afi áttuð al-
veg eins, þú áttir bleikan en afi
bláan og við löbbuðum um Foss-
voginn í göllunum, öll í stíl.
Þú varst svo góð, gafst þér allt-
af tíma til að spjalla, hlusta og gefa
ráð. Ég man þau ófáu skipti sem
ég fékk að koma til ykkar í Bú-
landið, það var alltaf gaman, þú
settir á mig svuntu og við bökuð-
um og þú sagðir mér sögur.
Stundum spiluðum við á píanóið
meðan afi lúrði yfir fréttunum.
Stundum lék ég mér að gervi-
nöglunum þínum sem voru fallega
bleikar. Ég sorteraði þær og mát-
aði og ímyndaði mér að ég væri
skrifstofukona.
Þú varst alltaf jákvæð, alltaf vel
til höfð, alltaf flottust.
Elsku amma mín, ég á eftir að
sakna þín svo mikið en ég er hepp-
in að eiga svona margar fallegar
minningar um þig og afa.
Ég kveð þig með sorg í hjarta
en samt með svo mikilli gleði fyrir
að hafa fengið að hafa þig sem
ömmu og fyrir minningarnar sem
þú gafst mér.
Ég elska þig alltaf og þú ert
alltaf í hjartanu mínu.
Þín ömmustelpa,
Lára.
Elsku Anna amma.
Ég hugsa til þín með þakklæti
fyrir allar stundirnar sem þú
gæddir gleði þinni og jákvæðni.
Ég hugsa til þín og ég vona að mér
takist jafnvel til og þér. Það eru
ekki allir sem eru búnir þeirri já-
kvæðni til að takast á við lífið og
þú varst. Það er mikill mannkost-
ur og margir dáðust að þér fyrir
hann.
Þegar ég sit hér og hugsa um
þig detta mér margar minningar í
hug. Í öllum þeim ertu hlæjandi.
Þú hlóst svo dátt í skírninni hans
Ríkharðs um daginn þegar þú
varst ásökuð um að svindla í leik.
Og ég man hvað þú hlóst eitt sum-
arið í ferðalaginu þar sem þú tókst
laumulega í nefið. Ég var svo hissa
en þá skildi ég hvað amma mín,
sem alltaf bar af í glæsileik og
flottheitum, var mikill töffari inn
við beinið. Og augun þín voru
hlæjandi þegar afi kyssti þig á
kinnina og kallaði þig öllum fögr-
um nöfnum og þú brostir til hans
blíðlega. Það gat ekki verið að þú
yndir hér lengi án hans.
Amma, ég er svo þakklát fyrir
að hafa fengið að eiga þig sem
ömmu. Mér fannst ég alltaf svo
heppin að eiga þrjár ömmur og
allar svona frábærar. Þú og
mamma voruð miklar vinkonur og
ég minnist góðrar stundar sem ég
og þú áttum saman ekki alls fyrir
löngu þar sem þú rifjaðir upp með
mér liðna tíma.
Ég mun sakna þín, amma. Ég
tek lífsviðhorf þitt sem veganesti í
lífið.
Ástarkveðjur,
Halla Þórlaug.