Morgunblaðið - 12.01.2012, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. JANÚAR 2012
um fallegu afmæliskveðjurnar
sem alltaf byrjuðu á hamingju-
óskum um að nú værum við orðn-
ar jafngamlar. Fjársjóður góðra
minninga.
Margt er að þakka. Ég þakka
fyrir ævilanga vináttu sem aldrei
bar skugga á. Ég þakka fyrir að
hafa fengið að vaka yfir Möggu og
hjúkra henni síðustu ævidagana.
Elsku Jón, Salla, Mæja,
Stebbi, Stefán Már, fjölskyldur
og vinir. Megi góður Guð gefa
ykkur og okkur öllum styrk á erf-
iðum tímum. Blessuð sé minning
Möggu og Ragga.
Elsa B. Friðfinnsdóttir.
Stórt skarð er höggvið í okkar
annars litlu fjölskyldu þegar þið
systkinin hafið kvatt þennan heim
á svo stuttum tíma. Aðeins mán-
uði á eftir pabba greindist þú með
sama illvíga sjúkdóm, elsku
frænka. Tæplega tveimur vikum
eftir að pabbi lést var einnig kom-
ið að leiðarlokum hjá þér. Það er í
raun ótrúlegt til þess að hugsa
hvað fjölskyldan hefur gengið í
gegnum síðustu mánuði og hefur
samheldni okkar og væntum-
þykja orðið til þess að við stönd-
um enn þéttar saman og tökumst
á við sorgina í sameiningu.
Þið systkinin tókuð á veikind-
um ykkar með æðruleysi. Þið
stóðuð saman og voruð til taks
hvort fyrir annað þegar á þurfti
að halda. Það hefur oft borið á
góma hve samrýmd þið voruð allt
frá barnæsku. Fyrir ekki svo
löngu sagðir þú mér frá því hve
góður pabbi hefði verið þér og
hve alvarlega hann tók hlutverk
sitt sem stóri bróðir. Hann leiddi
þig yfir götur og vakti yfir þér í
veikindum. Ekki svo að skilja að
afi og amma hafi ekki sinnt for-
eldrahlutverkinu sem skyldi held-
ur vildi hann sjá til þess að þér
liði sem best og að þú næðir þér
sem fyrst af veikindum þínum.
Ég veit það fyrir víst að hugur
hans var sá sami á undanförnum
mánuðum þegar þið börðust bæði
við veikindi, hann vildi umfram
allt að þú næðir bata. En sú var
ekki raunin og nú fylgið þið hvort
öðru til annarra heima og kannski
leiðir hann þig.
Allt frá því að ég man eftir mér
hefur þú verið mér mjög mikil-
væg. Þú hefur alltaf verið til stað-
ar fyrir mig sem og aðra í fjöl-
skyldunni. Þú bjóst yfir visku sem
ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að njóta. Þú bjóst yfir ást sem þú
veittir öllum þeim er stóðu þér
næst og þú bjóst yfir kærleik sem
þú sýndir öllum þeim sem um-
gengust þig. Fyrir mér varstu svo
miklu meira en bara frænka, þú
varst mér sannur vinur. Eins og
segir í Hávamálum þá skal maður
vini sínum vinur vera og gjalda
gjöf við gjöf. Ég vildi að ég gæti
endurgoldið þér allt það sem þú
hefur verið og gefið mér. Þegar
ég var barn skrifaði ég skólaverk-
efni þess efnis að ég, ásamt Boga
bróður, myndi annast þig í ellinni.
Mér þykir mjög leitt að geta ekki
staðið við það því það hefði verið
mér sannur heiður.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr,
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár,
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur)
Elsku fjölskylda, missir okkar
er mikill en í sameiningu finnum
við ljósið í myrkrinu.
Elsku frænka, ég kveð að sinni,
þín er sárt saknað.
Marín Hallfríður.
Það er tæp vika síðan pabbi
var jarðaður og þá er röðin kom-
in að Möggu. Það vantar alla
sanngirni í þetta. Veikindasaga
þeirra er lík. Greinast með stuttu
millibili, fara í jafnmargar lyfja-
gjafir og deyja svo með stuttu
millibili. Svona á ekki að geta
gerst.
Það var alltaf tilhlökkun að
koma í Hrísalundinn til Möggu.
Hún átti alltaf kók og það fékk
maður ekki svona hversdags
nema hjá Möggu. Magga var allt-
af tilbúin að passa okkur og
stundum fengum við að gista hjá
henni. Ég man eftir einu skipti
þar sem við gistum hjá henni. Ég
og Mæja vöknuðum snemma á
laugardagsmorgni til þess að
horfa á barnaefnið. Það fór ekki
betur en svo að ég hellti slatta af
djús í nýja ljósa gólfteppið. Hún
varð alveg brjáluð en sú reiði var
fljót að renna af henni.
Í mínum huga hefur Magga
alltaf verið vara-mamma. Ég sá
alltaf fyrir mér þegar ég var
yngri að ef eitthvað kæmi fyrir
pabba og mömmu þá myndi
Magga alltaf koma í þeirra stað.
Ég var svo heppinn að Magga
kenndi mér íslensku í einn vetur.
Ég held að betri kennari sé ekki
til. Hún vissi alveg upp á tíu hvað
hún var að kenna og svo var
skipulagið svo gott hjá henni.
Hún var alltaf tilbúin til þess að
hjálpa ef maður var í einhverjum
vandræðum með verkefni, bæði
áður en hún kenndi mér og eftir.
Það var erfitt að sjá á eftir
henni þegar hún flutti suður en
ég var alltaf velkominn til hennar
og Jóns svo að því leyti breytti
það engu. Ég var svo heppinn að
fá að taka þátt í að brasa í bíla-
sölum og kaupum og að fá að
mála íbúðina í Austurgerðinu og
fyrir það er ég mjög þakklátur.
Við Magga vorum ekki alltaf
að hringja hvort í annað en við
vissum bæði alltaf hvort af öðru
og ef okkur vantaði eitthvað var
það bara eitt símtal og málið
leyst. Eftir á að hyggja hefðu
símtölin mátt vera fleiri, bara til
að tala um veðrið eða eitthvað
svoleiðis.
Núna eruð þið systkinin sam-
an og ég veit að ykkur líður bet-
ur. Þið eigið eftir að fylgjast með
okkur hinum og hlæja að öllu
sem við erum að klúðra. Ég skal
gera eins og ég get til þess að við
sem eftir erum stöndum saman
og gerum hluti saman.
Erfiðir tímar eru hjá okkur í
þessari litlu fjölskyldu. Við mun-
um komast í gegnum þessa erf-
iðu tíma með því að standa sam-
an og hugsa vel hvert um annað.
Kveðja,
Bogi Rúnar.
Magnea Hrönn Stefánsdóttir
er látin, rétt rúmlega fimmtug að
aldri eftir stutta og harða bar-
áttu við krabbamein. Nánast
þessar sömu línur skrifaði ég fyr-
ir tæpri viku um Ragnar bróður
hennar og tengdaföður minn, en
hans veikindi drógu hann einnig
til dauða á aðeins örfáum vikum.
Þau systkini, Magga og Raggi
voru samrýnd systkini enda ekki
nema ár á milli þeirra í aldri.
Ekki datt mér í hug að þau væru
svo samrýnd að þau myndu bæði
fara með tveggja vikna millibili
og á sama hátt eftir aðeins nokk-
urra vikna baráttu við illvígan
sjúkdóm. Lífið er óútreiknanlegt
og eftir þessa lífsreynslu lærir
maður að meta lífið á annan hátt
og meta hverja einustu stund
sem maður á með fjölskyldu
sinni.
Magnea var yndisleg mann-
eskja, hjartahlý og góð. Hún var
frábær einstaklingur sem hugs-
aði vel um sína nánustu. Sem
dæmi um hve frábær hún var, þá
kom hún sérferð til Berlínar í
júní 2010, þar sem við Marín og
Kári bjuggum, í þeim tilgangi að
vera samferða Marín og Kára
litla, þá nýfæddur, til Íslands. Ég
var önnum kafinn í námi mínu og
Marín vantaði ferðafélaga til Ís-
lands. Magga var meira en til í að
stökkva til Berlínar til að fylgja
þeim mæðginum heim til Íslands.
Magga var einnig alltaf á vakt-
inni þegar við Marín vorum að
keyra á milli Reykjavíkur og Ak-
ureyrar og fengum við alltaf ein
til tvenn sms-skilaboð frá henni
þar sem hún spurði okkur hvar
við værum og hvernig gengi. Ég
keyrði suður frá Akureyri um
síðustu helgi og ég uppgötvaði
þegar ég kom heim að ég hafði
ekki fengið neitt sms sent frá
Möggu.
Ekki datt mér í hug þann 22.
desember sl. að það yrði síðasti
fundur okkar Möggu. Ég keyrði
hana á flugvöllinn á Akureyri
rétt eftir að hún kvaddi bróður
sinn hinstu kveðju. Á þeim tíma
var hún ennþá hress og þrótt-
mikil og talaði um lífið og til-
veruna af mikilli yfirvegun og
visku. Sú minning sem ég á um
Möggu er mér dýrmæt og geymi
ég hana sem fjársjóð í huga mín-
um.
Þökk sé þér fyrir alla ástúð þína
allt sem þú gafst af þinni heitu sál.
Lengi skal kær þín milda minning skína
merlar hún geislum dauðans varpa á.
(Matthías Jochumsson)
Elsku Jón, Stebbi tengdaafi
og Mæja tengdaamma, missir
ykkar er mikill og megi guð gefa
ykkur styrk, mátt og þrótt á erf-
iðum tímum.
Kolbeinn Friðriksson.
Við Magga höfum verið vin-
konur frá 7 ára aldri. Það er því
bæði erfitt og óraunverulegt að
skrifa minningargrein um hana
og vera jafnframt nýkomin frá
útför bróður hennar, Ragga, sem
var árinu eldri. Þá byrði að missa
tvö börn sín á sama tíma og bæði
systkini sín ætti ekki að leggja á
nokkurn mann. Þau systkinin
háðu mjög snarpa baráttu við
krabbamein sem greindist því
miður alltof seint hjá þeim báð-
um nú fyrri hluta vetrar. Fyrir
aðeins fjórum mánuðum eða í
byrjun september gengum við
Magga rösklega saman 7 km til
styrktar félagsskapnum Göngum
saman sem styrkir rannsóknir á
brjóstakrabbameini. Magga blés
varla úr nös en sagði mér frá ný-
legum bakverkjum og hóstak-
jöltri sem reyndust vera fyrstu
einkenni á hennar útbreidda
krabbameini sem engan óraði
fyrir á þessum tíma – kannski
sem betur fer fyrst það var orðið
ólæknandi. Frá því að krabba-
meinið síðan greindist liðu ekki
nema um 7 vikur þar til hún var
öll. Í veikindum Möggu komu svo
glögglega í ljós hinir miklu
mannkostir hennar sem fólust
m.a. í trygglyndi, raunsæi, já-
kvæðni og seiglu. Hún bar mikla
umhyggju fyrir Ragga og fjöl-
skyldu í hans baráttu, þótt ljóst
væri að veikindi hennar sjálfar
væru ekki síður alvarleg. Og
þrátt fyrir að vera orðin mjög
veik þá flaug hún norður
skömmu fyrir jól til að geta kvatt
Ragga á dánarbeði hans og var
sá tími þeim mjög dýrmætur.
Hún sagði Ragga oft hafa talað í
sig kjark og efast ég ekki um að
það hefur verið gagnkvæmt. Mér
er minnisstætt þegar hún sagði
stuttu eftir að hún greindist að
þau systkinin hefðu nú alltaf ver-
ið samrýmd, en þetta væri nú
orðið einum of langt gengið. Svo
bætti hún við ákveðin að þau
tækju Grófargilsþráann á þetta
og brosti út í annað eins og hún
gerði svo oft. Þau systkinin
sýndu alveg ótrúlegan styrk og
kjark í sínum veikindum og þessi
samheldna fjölskylda öll. Magga
var svo raunsæ en þó bjartsýn og
beitti gamla húmornum óspart.
Hún talaði um að ef allt færi á
versta veg þá yrðu þetta hennar
síðustu jól, en jafnframt bætti
hún við að hún vonaði auðvitað að
þau yrðu mun fleiri. Það var hún
sem greip í mína hönd til hug-
hreystingar þegar ég gat ekki
haldið aftur af tárunum en sjálf
sýndi hún ætíð mikla sjálfs-
stjórn.
Magga var farsæl. Hún var
kennari af guðs náð og sinnti því
starfi af miklum áhuga, alúð og
samviskusemi. Á tuttugu ára
stúdentsafmælinu um miðjan
júní 1998 urðu straumhvörf í lífi
Möggu þegar þau Jón urðu ást-
fangin sem varð til þess að hún
fluttist til Reykjavíkur í ársbyrj-
un 1999. Með tímanum reyndust
dætur Jóns henni sem bestu
dætur og þá sérstaklega nú þeg-
ar á reyndi. Það var Möggu mjög
mikils virði að fá að verða amma
þegar Kristín eldri dóttir Jóns
eignaðist son fyrir tveimur árum.
Hlýrri og yndislegri amma hefur
verið vandfundin.
Ég mun minnast Möggu sem
ljúfrar, hjálpsamrar vinkonu
með stálminni og var það mann-
bætandi að fá að umgangast
hana. Ég votta ástvinum hennar
öllum, og þá einkum Jóni og for-
eldrum hennar, mína dýpstu
samúð.
Herdís Herbertsdóttir.
Í Gagnfræðaskóla Akureyrar
mættust unglingar frá barna-
skólum bæjarins. Þar hitti ég
Möggu. Dökkhærð, grönn og
glaðvær, með stór gleraugu, snör
í hreyfingum og talaði hratt. Við
vorum í sama bekk í MA og hún
varð mín besta vinkona. Við vor-
um inni á gafli á heimilunum
hvor hjá annarri. Það var nota-
legt að koma í Einilundinn, þar
sem alltaf var opið fyrir vini. Eft-
ir stúdentspróf fluttum við til
Reykjavíkur. Magga fór í Kenn-
araháskólann og við leigðum
saman íbúð, lengst af á Eiríks-
götu. Á þessum árum var sjaldan
önnur okkar nefnd án hinnar.
Það voru Magga og Erla. Það var
gott að búa með Möggu og allt á
hreinu í samskiptum.
Á sumrin var unnið, Magga í
kjörbúðinni við Byggðaveg. Við
fórum í tvígang í „inter-rail“ og
vorum annars á eilífu helgar-
flakki. Ættræknar sem við vor-
um var farið í heimsóknir í Mý-
vatnssveit, Húsavík og
Skagafjörð. Menntaskólaárin og
árin við nám í Reykjavík voru
yndislegur tími. Við vorum sam-
an um að hleypa heimdraganum,
þroskast úr unglingsstelpum í
fullorðnar, sjálfstæðar konur að
skipuleggja framtíðina og með
framtíðina fyrir sér. Eftir nám
flutti Magga til Akureyrar og hóf
kennslu en ég fór til náms í Nor-
egi og ílentist þar.
Magga var alltaf í góðu skapi.
Skemmtileg, jákvæð, bjartsýn og
orðheppin og sá góðu fletina í
öllu og öllum. Kunni skil á at-
burðum og fólki og var ljónminn-
ug. Hún var röggsöm en ná-
kvæm, vandvirk og
samviskusöm. Gekk í hlutina og
var ekki með neitt hangs. Við
þurftum að flytja nokkrum sinn-
um í Reykjavík áður en okkur
áskotnaðist Eiríksgatan. Við vor-
um svo fljótar að pakka niður,
bera, pakka upp og raða, að við
sögðum að aðaltíminn færi í að
keyra á milli íbúða.
Á 20 ára stúdentsafmælinu
1998 gat ég ekki verið með. Við
töluðumst við skömmu síðar.
Hún að segja frá öllu gamninu og
sögum af fólkinu. Varð tíðrætt
um Jón Hösk. Hér voru greini-
lega hlutir í gangi og upp frá því
voru það Magga og Jón og ham-
ingjusöm sambúð.
Þótt langt væri á milli okkar
Möggu síðasta aldarfjórunginn
þá stóð okkar vinskapur það af
sér. Þegar við hittumst töluðum
við hvor í kapp við aðra. Náðum
upp þræðinum og hlógum mikið.
Eftir að Magga greindist með
krabbamein áttum við nokkur
símtöl, þar sem við ræddum
veikindi hennar og bróður henn-
ar Ragga og það mikla álag sem
á fjölskyldunni hvíldi. Í þessu
sem öðru var Magga sterk,
traust, bjartsýn og raunsæ.
Ég mun minnast Möggu eins
og hún var síðast er við hittumst
og áður en veikindin sóttu að
henni og fjölskyldu hennar. Við
mæltum okkur mót á kaffihúsi í
Reykjavík. Ég sat við gluggann
og sá hana koma gangandi. Hún
var hraðskreið, glerfín og glæsi-
leg, með bros á vör. Eiginlega
ekki deginum eldri en þegar ég
sá hana fyrst í Gagganum. Ég er
þakklát fyrir okkar vináttu gegn-
um 40 ár og að ég skyldi ná heim
til Íslands, hitta hana og hennar
nánustu og fylgja henni síðasta
spölinn. Magga var einfaldlega
ein af þeim sem gerðu heiminn
og tilveruna bjartari og betri.
Ég votta Jóni og dætrum
hans, foreldrum hennar, Mæju
og Stebba, Stebba og Láru,
Söllu, „litlu Mæju“ og Boga mína
dýpstu samúð.
Erla Hrönn Jónsdóttir.
Það er undarlegt að hugsa sér
lífið án Magneu, við höfum verið
vinir í 30 ár. Vinskapurinn hófst
þegar við vorum öll að kenna á
Akureyri og á þeim tíma hitt-
umst við nánast daglega og bröll-
uðum eitthvað saman. Magnea
gegndi ýmsum mikilvægum og
ábyrgðarmiklum störfum fyrir
kennarastéttina og var mjög um-
hugað um hag bæði nemenda og
kennara. Ef við hefðum ekki ver-
ið kennarar sjálf þá hefði okkur
líklega verið ókunnugt um þessi
störf hennar því aldrei talaði hún
um þau. Það kom hins vegar
stundum fyrir að hún þurfti að
„fara núna og þjóta annað“ en
ekki var gert meira mál úr því.
Nákvæmni, skipulag, hógværð
og traust voru aðalsmerki Magn-
eu. Frásagnir hennar voru að
okkar mati stundum óþarflega
nákvæmar en þegar upp var
staðið þá vissum við jú allt um
viðkomandi mál, frá a – ö.
Á 20 ára stúdentsafmælinu
sínu árið 1998 hitti hún drauma-
prinsinn sinn hann Jón. Síðan þá
hafa þau dansað saman eins og
þau hafi verið búin að æfa sig ár-
um saman. Þau smellpössuðu
hvort við annað, voru samrýmd
og höfðu svipaðan lífsstíl. Til að
við vinirnir hittumst nógu oft og
reglulega, var dreifbýlis- og mat-
arklúbburinn Staur stofnaður
fyrir nokkrum árum. Eins og
Magneu var von og vísa hélt hún
nákvæma skrá yfir viðburði
klúbbsins og kom það sér oft
virkilega vel fyrir okkur hin. Oft-
ar en ekki kom hún færandi
hendi í Staur með heimagerð
listaverk í formi handklæða,
dúka, servíettuhringja, flösku-
skrauts o.fl. Allt þetta og ótelj-
andi aðrar minningar um þessa
einstöku og heilsteyptu vinkonu
eiga eftir að ylja okkur um ókom-
in ár.
Elsku Jón, Kristín, Gurrý,
Stebbi, Marín, Stefán og aðrir
aðstandendur. Megið þið öðlast
styrk til að takast á við þá miklu
sorg sem þið upplifið nú. Blessuð
sé minning Magneu Hrannar
Stefánsdóttur og bróður hennar
Ragnars Sigurbjörns Stefáns-
sonar.
Kristín, Ólafur og Þorbjörg.
Magnea var dugnaðarforkur
og hafði yndi af því að taka til
hendinni. Að því komst ég fljót-
lega eftir að ég kynntist henni en
það var í Glerárskóla haustið
1986. Það var ekki ónýtt fyrir ný-
útskrifaðan kennara að fá að
kenna við hennar hlið. Hún leið-
beindi af alúð, var alltaf til í að
reyna nýja hluti, naut sín í að
skipuleggja og koma hlutum í
framkvæmd.
Þrátt fyrir að Magnea fæddi
ekki sjálf börn í þennan heim þá
átti hún þau mörg. Bræðrabörn-
in hennar þau Bogi og Maja voru
henni mikilvæg og börnum vin-
kvenna sinna fylgdist hún með af
einlægum áhuga. Þarna á meðal
voru börnin mín þrjú sem hún
fylgdi svo að segja hvert skref
fyrstu árin þeirra. Hún var alltaf
boðin og búin að hjálpa til og var
undantekningarlaust mætt ef
hún taldi að við þyrftum aðstoð.
Þannig var það einmitt sumarið
1998 þegar við Siggi stóðum í
stórræðum við að gera húsið
okkar í Borgarsíðunni íbúðar-
hæft. Magnea mætti tilbúin í
slaginn. Hún gaf sér nú samt
tíma frá málningarvinnunni og
fór og hitti samstúdenta sína úr
MA því verið var að fagna tutt-
ugu ára stúdentsafmæli. Daginn
eftir mætti hún aftur galvösk í
málningarvinnunna en það var
ekki eingöngu spenningurinn yf-
ir ómáluðum veggjunum sem
blikaði í augum hennar þá. Hún
hafði nefnilega hitt hann Jón og
hálfu ári síðar flutti hún til hans
suður yfir heiðar. Jón á tvær
dætur sem Magnea tók opnum
örmum, þær Kristínu og Guðríði.
Hún fékk líka að upplifa ömmu-
hlutverkið þegar Kristín eignað-
ist son árið 2010 og hún naut
þess að segja frá ömmustráknum
sínum þegar hún heimsótti okkur
í sumar.
Nú er komið að kveðjustund
og fjölskyldan í Borgarsíðu 9
þakkar það að hafa kynnst henni
Magneu og fengið að njóta vin-
áttu hennar og hjálpsemi, það er
ómetanlegt. Innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu og vina
Magneu. Blessuð sé minning
hennar.
Elín Elísabet Magnúsdóttir.
Það er undarlegt að hugsa sér
lífið án Magneu, við höfum verið
vinir í 30 ár. Vinskapurinn hófst
þegar við vorum öll að kenna á
Akureyri og á þeim tíma hitt-
umst við nánast daglega og bröll-
uðum eitthvað saman. Magnea
gegndi ýmsum mikilvægum og
ábyrgðarmiklum störfum fyrir
kennarastéttina og var mjög um-
hugað um hag bæði nemenda og
kennara. Ef við hefðum ekki ver-
ið kennarar sjálf þá hefði okkur
líklega verið ókunnugt um þessi
störf hennar því aldrei talaði hún
um þau. Það kom hins vegar
stundum fyrir að hún þurfti að
„fara núna og þjóta annað“ en
ekki var gert meira mál úr því.
Nákvæmni, skipulag, hógværð
og traust voru aðalsmerki Magn-
eu. Frásagnir hennar voru að
okkar mati stundum óþarflega
nákvæmar en þegar upp var
staðið þá vissum við jú allt um
viðkomandi mál, frá a-ö.
Á 20 ára stúdentsafmælinu
sínu árið 1998 hitti hún drauma-
prinsinn sinn hann Jón. Síðan þá
hafa þau dansað saman eins og
þau hafi verið búin að æfa sig ár-
um saman. Þau smellpössuðu
hvort við annað, voru samrýmd
og höfðu svipaðan lífsstíl. Til að
við vinirnir hittumst nógu oft og
reglulega, var dreifbýlis- og mat-
arklúbburinn Staur stofnaður
fyrir nokkrum árum. Eins og
Magneu var von og vísa hélt hún
nákvæma skrá yfir viðburði
klúbbsins og kom það sér oft
virkilega vel fyrir okkur hin. Oft-
ar en ekki kom hún færandi
hendi í Staur með heimagerð
listaverk í formi handklæða,
dúka, servíettuhringja, flösku-
skrauts o.fl. Allt þetta ásamt
óteljandi öðrum minningum um
þessa einstöku og heilsteyptu
vinkonu á eftir að ylja okkur um
ókomin ár.
Elsku Jón, Kristín, Gurrý,
Stebbi, Marín, Stefán og aðrir
aðstandendur. Megið þið öðlast
styrk til að takast á við þá miklu
sorg sem þið upplifið nú. Blessuð
sé minning Magneu Hrannar
Stefánsdóttur og bróður hennar
Ragnars Sigurbjörns Stefáns-
sonar.
Kristín, Ólafur og Þorbjörg.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast vinkonu minnar
Magneu Hrannar, sem látin er
langt um aldur fram. Ég kallaði
hana „Valsvinkonu“ mína, því við
kynntumst í gegnum störf eig-
inmanna okkar fyrir Knatt-
spyrnufélagið Val.
Ég hitti Magneu fyrst í boði
sem hún og Jón héldu á heimili
sínu fyrir þáverandi unglingaráð
Vals fyrir nokkrum árum. „Þú
hlýtur að vera ættuð úr Skaga-
firði, þú ert svo lík Ingu mág-
SJÁ SÍÐU 28