Morgunblaðið - 12.03.2012, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. MARS 2012
✝ SteingrímurJóhannesson
fæddist 14. júní
1973. Hann lést á
krabbameinslækn-
ingadeild Landspít-
alans þann 1. mars
sl.
Hann var sonur
hjónanna Jóhann-
esar Kristinssonar
f. 11. maí 1943, d.
14. júlí 1990 og
Geirrúnar Tómasdóttur f. 2.
apríl 1946. Systkini Steingríms:
1) Tómas f. 1967, maki Margrét
Sigurgeirsdóttir, 2) Lúðvík f.
1969, maki Ingibjörg Þorsteins-
dóttir, 3) Hjalti f. 1974, maki
Þórdís Sigurðardóttir, 4) Hlyn-
ur f. 1974, maki Aldís Björg-
vinsdóttir, 5) Helga f. 1980 og 6)
Sæþór f. 1983, maki Svanhildur
Hanna Freysteinsdóttir. Stein-
grímur kvæntist 20. maí 2002
Jónu Dís Kristjánsdóttur. Dæt-
ur Steingríms og Jónu Dísar eru
Kristjana María, f. 13. sept-
ember 1997 og Jóhanna Rún, f.
29. október 2007. Foreldrar
Jónu Dísar eru Kristján Birg-
isson, f. 20. maí 1952 og María
Gústafsdóttir, f. 7. febrúar 1953.
Systkini Jónu Dísar eru: 1) Að-
alheiður f. 1973, 2) María Ýr f.
1981, 3) Gústaf f. 1985, maki
Silja Rós Guðjóns-
dóttir og 4) Kári
Kristján f. 1984,
maki Kristjana
Ingibergsdóttir.
Steingrímur ólst
upp í Vest-
mannaeyjum þar
sem hann var mikið
í íþróttum, hand-
bolta, frjálsum
íþróttum og síðast
en ekki síst fótbolta
sem var mjög stór hluti af lífi
hans. Hann spilaði stærstan
hluta af ferli sínum fyrir ÍBV en
einnig fyrir Fylki, Selfoss og
KFS, en aldrei mátti gleymast
að hann var Þórsari. Stein-
grímur og Jóna Dís hófu sinn
búskap í Vestmannaeyjum árið
1995 en fluttust til Reykjavíkur
árið 2001 og hafa búið þar síð-
an. Steingrímur lærði rafvirkj-
un og starfaði sem slíkur og nú
síðustu ár hjá Rafmiðlun þar til
hann veiktist alvarlega sl. sum-
ar og varð að hætta störfum.
Hann var afskaplega laginn til
allra verka, duglegur, glaðlynd-
ur, ljúfur, góður og ótrúlegur
baráttumaður allt til dauða-
dags.
Útför Steingríms fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 12. mars
2012, og hefst athöfnin kl 13.
Elsku Steingrímur minn, lífið
var ekki gott við okkur síðustu
mánuði. Ég get svo lítið sagt en
það veit ég að þú barðist lengur og
meira en nokkur annar mannleg-
ur máttur hefði getað.
Daga og nætur mig dreymir
mig dreymir þá stöðugt um þig
mér finnst að þú hvílir við hlið mér
með handlegginn utan um mig
þú brosir og blíðlega strýkur
burtu hvert sorgartár
þú leggur að brjósti mér lófann
og læknar mitt hjartasár.
En þegar til vitundar vakna
veit ég þú ert ekki hér
tíminn svo lengi að líða
því lífsklukkan gengur með þér
hvert augnablik verður að árum
hver einasta mínúta öld
hver tilfinning verður að tárum
af trega mín sála er köld.
(Rúna 1960.)
Þú ert og verður ástin mín og
klettur alla tíð.
Þú ert ljós í myrkri minnar sálar
minningarnar ylja á sorgarstund.
Er þræddi eg ljósi byrgðar brautir hálar
birti upp þín hlýja og góða lund.
Þú gafst mér von í veður lífsins dróma,
vinur, sem að aldrei gleymist mér,
með nálægð þinni hvunndag léstu ljóma
lífið varð mér sælla nærri þér.
Þú verður hér í draumi dags og nætur
ef dreyra þakinn hugur kvelur mig,
ef sorgir á mig herja og hjartað grætur
huggunin, er minningin um þig.
Ég kveð þig nú með djúpan harm í
hjarta.
Þú hefur lagt af stað þín síðstu spor.
Til himnaföður liggur leið þín bjarta,
liðnar þrautir, aftur komið vor.
(Rúna 1960.)
Elsku Steingrímur minn, ég
geymi í hjarta mínu allar dásam-
legu stundirnar okkar sem við átt-
um og árin okkar rúmlega 20. Ég
passa stelpurnar okkar eins og ég
lofaði.
Guð geymi þig.
Þín að eilífu,
Jóna Dís.
Elsku pabbi okkar.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri
lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún.)
Þínar uppáhaldsstelpur,
Kristjana María og
Jóhanna Rún.
Hetja varst’ til hinstu stundar
heilbrigð lundin aldrei brást.
Vinamörg því við þig funda
vildu allir, glöggt það sást.
Minningarnar margar, góðar
mikils nutum, bjarminn skín.
Bænir okkar heitar hljóðar
með hjartans þökk við minnumst
þín.
(María Helgadóttir.)
Elsku Steingrímur minn, það
er sárt að sjá á eftir barni sínu,
langt um aldur fram og þú aðeins
38 ára.
Þú varst hetja í baráttunni við
krabbameinið, bara þreyttur voru
þín orð, sagðir með þínu rólega en
ákveðna fasi: „Mamma, ég er
sóknarmaður og er ekki að gefast
upp.“ Svona hresstir þú mig við.
En sóknin gekk ekki upp í þetta
sinn. Ég geymi minningu um góð-
an son í hjarta mínu. Ég veit að
pabbi þinn hefur tekið vel á móti
þér ásamt hinum sem eru komnir
yfir.
Þú varst dætrum þínum góður
og duglegur faðir. Þeirra sorg er
mikil. Þú áttir duglega konu sem
stóð eins og klettur við hlið þér
alla tíð. Jóna Dís mín, hafðu hjart-
ans þökk fyrir það. Megi Guð
styrkja þig og dætur þínar í sorg-
inni.
Mamma (Geirrún).
Elsku Steingrímur okkar.
Þá er þessum ömurlega leik
lokið! Úrslitin hörmuleg og ósann-
gjörn enda andstæðingurinn svo
óvæginn og grimmur að erfitt var
að horfa upp á. Þessi andstæðing-
ur var búinn að undirbúa sig lengi
áður en hann hóf sýnilega atlögu
að þér, Steingrímur minn, án þess
að nokkur vissi. Nú hófst mikill
baráttuleikur. Með þér í liði var
frábært fólk í hverri stöðu. Já,
þetta voru færustu læknar og
hjúkrunarfólk sem framkvæmdi
ótrúlega hluti í þessari baráttu við
þennan grimma andstæðing. Auð-
vitað var fyrirliðinn og aðalmann-
eskja í þínu liði hún Jóna Dís þín
sem þú vildir alltaf hafa hjá þér. Á
þessum tímapunkti vonuðumst við
til að andstæðingnum hefði verið
vísað af velli og kæmi ekki meira
við sögu. Því miður leið ekki lang-
ur tími þar til hann kom inn á aft-
ur og fór að leika lausum hala með
sínum grófa leik sem fólst í því að
gefa þér ekki nein færi. Þá tókst
þú þessi mikli baráttujaxl einn af
þínum ótrúlegu sprettum og náðir
að jafna og í næstu stórsókn að
komast yfir eins og þér var einum
lagið. Þarna héldum við að nú
væri sigur í sjónmáli. En þá kom
þessi illvígi andstæðingur aftan að
þér með fólskubrot og ljóta tækl-
ingu og sparkaði þig niður. Þarna
var erfitt að standa upp en þú
gerðir það nú samt aftur og aftur
og sagðir aldrei orð þrátt fyrir
óréttlæti. Þá kom dómurinn!
Leikurinn flautaður af, andstæð-
ingnum grimma „krabbameininu“
dæmdur sigurinn. Þvílíkur dóm-
ur! Aldrei hefur nokkur dómur
verið okkur jafn sár og ósann-
gjarn.
Já, elsku Steingrímur okkar,
þú sem áttir að eiga allt lífið fram-
undan með Jónu Dís þinni og gull-
molunum ykkar, Kristjönu Maríu
14 ára og Jóhönnu Rún 4 ára, sem
eru búnar að upplifa svo mikið. Þú
varst einn okkar besti knatt-
spyrnumaður, markahæstur tvö
ár í röð og áttir stóran þátt í bikar-
og Íslandsmeistaratitli ÍBV. En
ekki landsliðsmaður, „ótrúlegt“.
Þú komst ungur inn á okkar heim-
ili, reyndist okkur einstaklega vel
og bauðst til að gera allt með
glöðu geði enda öðlingsdrengur,
sérstaklega vandvirkur og dug-
legur.
Þú lærðir rafvirkjun og þar
varst þú á heimavelli. Þú vannst
undanfarin ár hjá Rafmiðlun og
þar áttir þú góða samstarfsmenn
og yfirmenn sem hafa reynst þér
ómetanlegir og Jónu Dís okkar
einstakir á þessum stundum.
Við biðjum Guð að launa öllu
því góða fólki sem hefur hjálpað
ykkur og styrkt, haldið frábært
fótboltamót, allt ykkur til stuðn-
ings. Þvílíkt öðlingsfólk, án þess
hefði baráttan verið óbærileg.
Elsku stelpurnar okkar, Guð
styrki ykkur, huggi og umvefji
hlýju á þessum sorgartímum.
Elsku Geirrún, Guð styrki þig
og fjölskylduna alla.
Við spyrjum Drottin særð, hvers
vegna hann
hafi það dularfulla verklag
að kalla svona vænan vinnumann
af velli heim á bæ um miðjan dag.
Og þó, með trega og sorg, skal á það
sæst
að sá með rétti snemma hvílast megi
í friði, er hafði, fyrr en sól reis hæst,
fundið svo til, að nægði löngum degi.
(Jóhann S. Hannesson)
Guð geymi þig, elsku Stein-
grímur okkar, og takk fyrir allt.
Þínir tengdaforeldrar,
María og Kristján.
Elsku bróðir. Nú þegar þessari
erfiðu baráttu er lokið með mikilli
sorg og söknuði langaði mig að
segja nokkur orð. Ég hef alltaf
dáðst að jákvæðni þinni, baráttu-
gleðinni, styrkleika, húmor og
bara öllu sem þú tókst að þér að
gera. Allar minningarnar sem ég
á um þig munu alltaf lifa í hjarta
mínu. Þegar ég fékk að fara með
þér á hljómsveitaræfingarnar
með Stertimönnum; þegar þú
varst fótbrotinn á hækjum í marki
í fótbolta á skólalóðinni og ég
mátti alls ekki segja mömmu og
pabba það; þegar við fórum með
jólakortin á aðfangadag og ég
hljóp með öll kortin nema tvö sem
þú fórst með sjálfur og lést mig
bíða úti í bíl meðan þú stoppaðir í
spjalli í hálftíma eða meira hjá Þór
og Dollý; eftirminnileg Herjólfs-
ferð eftir bikarleikinn ’98 þegar
allir voru drullusjóveikir og þú
skokkaðir á milli allra til að at-
huga heilsuna (sem var ekki vin-
sælt) en var bara fyndið; fallegi
brúðkaupsdagurinn þinn; leyfðir
mér að búa hjá ykkur í tvo mánuði
þegar ég flutti fyrst til Reykjavík-
ur og svo ótalmargt sem hægt er
að telja upp.
Ég veit nú að þið pabbi munuð
gæta hvor annars og fylgjast vel
með okkur öllum, lífið er svo sann-
arlega ekki sanngjarnt, svo hér
með kveð ég þig elsku bróðir.
Elsku Jóna Dís, Kristjana
María, Jóhanna Rún, mamma og
bræður, minnumst hans og leyf-
um honum að lifa áfram í hjarta
okkar með öllum fallegu minning-
unum um hann og gefumst aldrei
upp.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Helga Jóhannesdóttir.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast elskulegs bróður
míns sem féll frá hinn 1. mars
langt um aldur fram eftir mjög
erfið veikindi. Steingrímur var
góð fyrirmynd í íþróttum og ég
var stoltur af að vera bróðir hans
og fylltist stolti þegar ég var
kynntur sem bróðir Steingríms.
Það könnuðust allir við Stein-
grím úr boltanum og allir höfðu
það sama að segja um hann: heið-
arlegur, skemmtilegur, sann-
gjarn, vinnusamur og vandvirkur í
öllu því sem hann tók sér fyrir
hendur. Mér er minnisstætt þegar
við bræðurnir Steingrímur, Hjalti
og ég vorum alltaf að keppa í
frjálsum, þá skiptumst við Hjalti á
að taka silfrið og bronsið þar sem
gullið var alltaf um hálsinn á
Steingrími að keppni lokinni
(enda var hann gull af manni!) og
ekki skömm að vera á eftir svona
miklum íþróttamanni og fljótasta
manni í heimi, enda átti hann það
alltaf skilið.
Aldrei minnist ég þess að hann
hafi sýnt hroka, verið ósanngjarn,
montað sig af þeim sigrum sem
hann hefur unnið í gegnum árin
eða sett sig á hærri stall en aðrir.
Hann kunni líka að tapa og prúð-
ari mann innan vallar sem utan er
erfitt að finna.
Ég þakka fyrir þann tíma 2004-
2008 þar sem við unnum saman
upp á hvern einasta dag, þá var
frábært að hafa hann sér við hlið
sem kennara og félaga. Skipu-
lagður og einstaklega skemmti-
legur strákur með frábæran húm-
or sem kom vel saman við alla.
Aldrei sá ég hann skipta skapi,
vera reiður eða tala illa um nokk-
urn mann. Aldrei hef ég heyrt
neitt slæmt um hann nema þá
helst að ekki virtist hann kunna á
klukku, hann var ekki að stressa
sig á nokkrum mínutum til eða
frá.
Rútur vinur minn sagði mér að
Steingrímur hefði verið sá eini
sem aldrei var hræddur við þjálf-
arana sína. Hann sagði það sem
aðrir þorðu ekki að segja. En
hann kom því bara svo skemmti-
lega frá sér, stundum með sínum
svarta húmor. Hann naut virðing-
ar hjá öllum, enda var ekki hægt
að vera reiður við Steingrím.
Það var í maí sem hann sagði
mér fyrst að hann væri með ein-
hverja tannpínu og væri að fara að
athuga það, en fljótlega kom í ljós
að þetta var krabbamein. Hann
tók því sem verkefni og barðist
hetjulega og kvartaði aldrei þrátt
fyrir mjög erfiðar meðferðir.
Húmornum hélt hann til lokadags
og ég minnist góðs bróður með
þakklæti fyrir allt í gegnum lífið
og er sár að lífið skuli vera svona
ósanngjarnt en greinilegt er að
hans bíður stærra hlutverk á öðr-
um vígstöðvum (þeir deyja svo
sannarlega ungir sem guðirnir
elska). Pabbi var rétt rúmlega 47
ára og þú rétt rúmlega 39 ára, vá
hvað lífið er ósanngjarnt. En að
baki kraftmiklum og stórkostleg-
um manni stendur kraftmikil og
stórkostleg kona. Jóna Dís stóð
alltaf þétt við hlið Steingríms og
stóð sig eins og hetja í öllum þess-
um erfiðu veikindum og alveg
fram í andlátið.
Elsku Jóna Dís, Kristjana
María og Jóhanna Rún, megi Guð
gefa ykkur styrk og kraft til að
halda áfram að takast á við lífið.
Stoltur bróðir Steingríms Jó-
hannessonar,
Hlynur Jóhannesson.
Þá kom kallið, símhringingin
sem ég hafði lengi kviðið fyrir, þú
hafðir kvatt þennan heim eftir
hetjulega baráttu í úrslitaleik þar
sem spilað var til sigurs en í þetta
sinn dugði ekki öll þín keppnis-
harka, dugnaður og ótrúlega já-
kvæðni til. Ég minnist áranna á
Bröttó með brosi, mikið var brall-
að, slegist og keppt. Við keppt-
umst við að bera út Moggann,
hver með sitt hverfið, hver yrði
fyrstur í dag? Við öttum líka kappi
í frjálsum íþróttum þar sem við
Hlynur unnum til skiptis annað-
hvort silfur eða brons en alltaf
vannst þú gullið. Við unnum líka
mörg sumur saman í Vallógeng-
inu hjá Sigga Valló þar sem við
slógum gras og æfðum fótbolta á
kvöldin, þar varstu líka í fremstu
röð og þegar mig langaði að fara
aftur í ÍBV eftir hlé hvattir þú mig
til að hringja í Bjarna Jóh. sem og
ég gerði og þá spiluðum við bræð-
urnir saman undir merki ÍBV þar
sem við áttum þessi frábæru tíma-
bil saman sem verða mér hjart-
fólgin um alla tíð. Og síðan þá
þekkist ég varla undir öðru nafni
en Hjalti Jóh. bróðir Steingríms.
Þú varst góð fyrirmynd innan
vallar sem utan, alltaf prúð-
mennskan uppmáluð og húmorinn
aldrei langt undan, þessi hnyttni
dásamlegi húmor sem þú gast
slengt á fólk og beiðst svo bros-
andi eftir viðbrögðum.
Mér er svo minnisstætt þegar
þú varst í viðtali við einhverja
sjónvarpsrásina á Fylkisvellinum
og við hlið þér stóð Bjarni Jóh.
Hann var að hrósa þér fyrir
frammistöðuna í leiknum og þá
sagðir þú: „Það er nú óþarfi að
vera eitthvað væminn þótt ég
standi hérna,“ svo kom brosið og
hláturinn. Þarna var þér rétt lýst,
aðeins að rugga bátnum. Þú varst
öðlingur í alla staði og ég þakka
fyrir þann tíma sem við áttum
saman.
Lífið er svo hverfult og fyrir
tæpu ári fékk ég sjálfur áminn-
ingu og séns þar sem við vorum
þrír skipsfélagar hætt komnir við
störf okkar en betur fór en á
horfðist og ég fékk annað tæki-
færi. En það var greinilegt að þú
áttir að sinna öðrum verkefnum á
öðrum stað eins og þú sagðir sjálf-
ur. „Hann vantar pottþétt raf-
virkja þarna uppi,“ þegar bakslag
kom í einni meðferðinni. En aldrei
léstu deigan síga, það var ekki í
þínu eðli að gefast upp. Hetjuleg
barátta ykkar Jónu Dísar við
þennan illvíga sjúkdóm var ótrú-
leg, þið voruð frábært teymi, vor-
uð staðráðin í að vinna þessa bar-
áttu og það eina sem ég gat gert
var að hvetja á hliðarlínunni og
fékk engu ráðið um framgöngu
mála. Það er það erfiðasta sem ég
hef upplifað og það eina sem ég
gat gert var að trúa og vona að við
fengjum ósk okkar uppfyllta að
kraftaverk myndi gerast og við
myndum geta spilað eins og einn
eða fleiri fótboltaleiki saman, ég í
vörninni og þú að skora mörkin.
Elsku Jóna Dís, Kristjana
María og Jóhanna Rún, Guð blessi
ykkur og styrki í áframhaldandi
lífsins baráttu.
Hjalti Jóhannesson.
Kæri bróðir, sorgin kallar á
tómleikann, depurðina, svart-
nættið, reiðina og þunglyndið.Til
hvers er þetta óréttlæti að hrifsa
þig, reglumanninn, á besta aldri
frá fjölskyldu og ástvinum þín-
um? Eitt sinn verða allir menn að
deyja segir í góðum texta og það
er víst komið að þér. En í miðju
svartholinu birtir yfir og fallegu
minningarnar um þig ylja hjarta-
rætur mínar. Gosárið 1973 þegar
þú komst í heiminn og ætlaðir þér
að verða fyrstur og bestur, þurft-
um við bræðurnir í ófá skiptin að
fara aftur út í bíl til að uppfylla
það.
Þér lá svo mikið á að komast
fyrstur inn heima eitt skiptið að
þú lést þig gossa út úr bílnum á
ferð neðst í Bröttugötubeygjunni
og slappst með skrámu.
Íþróttir áttu fljótlega hug þinn
allan og með krafti þínum og
ákveðni náðir þú í fremstu röð.
Þú áttir það til að breytast í ró-
legheitin þar sem staður og stund
voru ekki til. Þú fetaðir vinnuleið-
ina mína fljótlega, fyrst með
blaðaútburði, síðar yfir í rafvirkj-
unina. Náðum við að starfa saman
á þeim vettvangi þar sem þrjóska,
dugnaður og færni þín kom ber-
lega í ljós.
Einnig fórum við saman í
draumaferðina í Karíbahafið með
konurnar okkar. Þú varst mikill
fjölskyldumaður og naust sam-
veru við hana. Þá taka örlögin í
taumana og þú þurftir að heyja
hetjulega en ósanngjarna baráttu
við veikindi þín. Náðir þú að
skjóta okkur ref fyrir rass enn og
aftur og kveður þennan heim á
undan okkur systkinunum.
Þú hlýtur að hafa fengið mjög
mikilvægt hlutverk í himnaríki.
Þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar. Guð geymi þig og
varðveiti.
Fjölskyldu þinni sem var þér
dýrmætust, Jónu Dís, Kristjönu
Maríu og Jóhönnu Rún, sam-
hryggist ég innilega fyrir þeirra
missi.
Kær kveðja, þinn einlægur
bróðir,
Tómas.
Elsku besti Steingrímur minn.
Ég veit ekki hvar ég á að byrja,
enda yfir mikið að fara því þú hef-
ur verið í lífi mínu frá því að ég
var aðeins átta ára gamall. Fyrir
mér varst þú meira en bara mág-
ur minn, þú varst líka eins og stóri
bróðir minn.
Okkar tengsl voru frábær, við
náðum alltaf svo vel saman og þú
stóðst alltaf með mér þegar ég
þurfti á því að halda og ég verð
ávallt þakklátur fyrir það. Ég
verð alltaf þakklátur fyrir það að
þú og systir mín funduð hvort
annað, því að þannig komstu inn í
fjölskylduna og passaðir þar svo
vel. Upp úr því urðu til margar
yndislegar og ógleymanlegar
minningar sem við fáum alltaf að
eiga.
Eitt af því fyrsta sem ég tók
eftir sem krakki þegar þú varst
nýkominn í fjölskylduna, var það
hversu ótrúlega mikið þú gast
borðað og þá einna helst hversu
mikið af osti þú gast sett á eina
brauðsneið. Þú tókst þér líka þinn
tíma í að borða, sem var mjög
langur því að þú gast borðað á við
okkur öll. Það var hið besta mál,
nema á jólunum þegar við vorum
krakkar. Biðin eftir þér að borða
svo við gætum farið að opna pakk-
ana var auðvitað endalaus fyrir
okkur krakkana, en við brosum
og hlæjum yfir þessu enn í dag.
Þú varst og ert með skemmti-
legri og hressari mönnum sem
hægt er að finna, alltaf í góðu
skapi og maður vissi alltaf hvar
maður hafði þig, því þú komst allt-
af til dyranna eins og þú varst
klæddur. Við áttum það líka sam-
eiginlegt að við vorum með ná-
kvæmlega sama svarta (og að
mínu mati skemmtilega) húmor-
inn, enda var það stundum þannig
að þú einn fattaðir brandarann
minn og öfugt. Við skemmtum
okkur oft konunglega við að
hneyksla fólk og það vissi engan
veginn hvort okkur væri alvara
eða hvort við værum að grínast.
Frábærar stundir!
Steingrímur
Jóhannesson