Morgunblaðið - 12.03.2012, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. MARS 2012
✝ Gunnar BjörnBjörnsson
fæddist í Reykjavík
þann 5. desember
1970.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja laugardag-
inn 3. mars 2012.
Foreldrar hans
voru Kristjana
Heiður Gunnars-
dóttir, f. 8. sept-
ember 1947 og Björn Árnason, f.
27. apríl 1946.
Albróðir Gunnars Björns er
Árni Björn Björnsson, fæddur 20.
desember 1966 og systir Gunnars
samfeðra er Hrafnhildur Björns-
dóttir, fædd 5. desember 1964.
Börn Gunnars eru Sveinbjörn
Valur, fæddur 11. febrúar 1994,
móðir hans er Hrafnhildur Tinna
Sveinsdóttir, búsett í Reykjavik.
Elís Már, fæddur 9. febrúar 2001
og Hermann Nökkvi, fæddur 14.
október 2002, móðir þeirra er
Guðný Hermannsdóttir, búsett í
Innri-Njarðvík.
Gunnar bjó ásamt
foreldrum sínum og
bróður í Bandaríkj-
unum fyrstu fjögur
ár ævi sinnar. Eftir
að þau fluttu heim
bjó hann í Kópavogi
og gekk þar í
barnaskóla, síðan í
Skógaskóla í tvo
vetur og Reykholts-
skóla í einn vetur.
Hann fór ungur til sjós. Eftir
nokkurra ára veru þar fór hann í
land og sneri sér að fyrirtækja-
rekstri. Rak meðal annars bón-
stöð og fiskverkanir bæði í Hafn-
arfirði og síðan á Suðurnesjum,
þangað sem hann flutti með
barnsmóður sinni. Á Suður-
nesjum rak hann um tíma fast-
eignasölu ásamt því að vera
byggingarverktaki.
Útför Gunnars Björns fer
fram frá Fossvogskirkju í dag,
12. mars 2012, og hefst athöfnin
kl. 15.
Þrjóska og stolt var ætíð þín brynja
uns tilvera þín á jörðu byrjaði að
hrynja.
Ófétin hófu á líkamann að herja,
líkama og sál þína voru að kvelja
þar til ekkert var eftir nema að kveðja.
Ó, elsku pabbi, hve sárt það er
að þurfa að horfa á eftir þér.
Ég er svo stoltur, þú stóðst sem hetja.
Í þessari lífsbaráttu þurfti varla að
hvetja.
Sama hversu lífið lék okkur grátt,
í öllum sársaukanum gast ávallt hlegið
dátt.
Nú ertu farinn úr þessum heimi
eða ert hér einhverstaðar á sveimi.
Kannski lítill þröstur á grein sem fylgist
með í leyni.
En hvar sem þú ert, ég þér aldrei
gleymi.
Ó, hversu oft ég mun hugsa til þín.
Ég verð alltaf litla pabbalúsin þín.
Kveðja,
Elís Már og
Hermann Nökkvi.
Þú heldur heim á leið.
Dagur fyrir bí,
kvöldar á ný.
Og þegar sólin sest,
þú til hvílu leggst.
Það gerðist allt svo fljótt.
Mitt um bjartan dag
kom sólarlag.
En sólin rís á ný.
Þú færð loksins frí.
Leggur upp í ferðalag,
veist bara ekki hvenær
þú nærð endastað.
Við sólarrás við hittumst þar.
Sitjum saman horfum á
öldur falla að.
Og við kveðjumst nú.
Þinn tími runninn er
á enda hér.
Nú ferðu á nýjan stað.
Finnur friðinn þar.
Og þó það reynist sárt
að skilja við þig hér,
ég þakka vil þér.
Ljúflingslundina,
gleðistundirnar.
Leggur upp í ferðalag
veist bara ekki hvenær
þú nærð endastað.
Við sólarrás við hittumst þar.
Sitjum saman horfum á
öldur falla að.
(Ásgeir Aðalsteinsson)
Elsku Gunni, mikið hryggir
það mig að sitja hér og skrifa
þessi kveðjuorð.
Þú varst tekinn frá okkur allt of
snemma, og eftir sitjum við með
hjartað fullt af sorg og reiði yfir
því hvað lífið getur verið ósann-
gjarnt.
En við höfum alltaf minning-
arnar, og þær mun ég varðveita
það sem eftir er. Þú varst alltaf
svo hress og skemmtilegur elsku
frændi, og þannig mun ég muna
eftir þér. Nú ertu kominn á betri
stað eftir langa og erfiða baráttu.
Hörpu þinnar ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Hvíldu í friði elsku besti Gunni
minn.
Þín frænka,
Kristín Birna.
Gunni besti vinur minn er far-
inn langt fyrir aldur fram, aldrei í
lífinu hef ég orðið eins sorgmædd-
ur, mig langar að skrifa minning-
ar sem streyma um hugann á
þessum tímamótum. Við kynnt-
umst sjö ára gamlir, nýfluttir báð-
ir í Engihjallann í Kópavogi, það
má segja að hjörtu okkar hafi
slegið saman og vinskapurinn
varð óslítanlegur. Fjölskylda
hans tók mér opnum örmum og
fannst mér þau vera hin mamma
mín, pabbi og bræður. Það var
margt brallað og allt gert sem
ekki mátti gera og miklu meira en
það, en alltaf vorum við góðu
strákarnir. Allar veiðiferðirnar
niður á Reykjavíkurhöfn þar sem
Gunni kenndi mér allt í sambandi
við veiði, að hnýta hnútinn og láta
þetta liggja í botni. Svo var alltaf
stoppað á hamborgarastaðnum
þar sem Heiða mamma hans gaf
okkur að borða áður en strætó var
tekinn heim, og seinna meir
kenndi hann mér að kasta flugu
sem hann var snillingur í að gera,
þvílíkur veiðimaður hann var með
þetta allt. Og allar skíðaferðirnar í
Bláfjöll, þar kenndi hann mér á
skíði, hann kunni þetta allt. Gunni
var búinn að ferðast um allan
heim þar sem pabbi hans var flug-
vélstjóri, vá mér fannst þetta svo
spennandi heimili. Hann kunni að
elda hamborgara, hnoðaði þá
sjálfur í höndunum og brauð með,
egg og síróp og alltaf var til frí-
hafnarnammi, kossarnir fannst
mér bestir og mátti ég alltaf fá
mér. Gunni var stórhuga alveg frá
því hann var krakki og ekkert
stoppaði hann í að gera það sem
honum datt í hug og var hann
hugmyndaríkur, alltaf snyrtilega
til fara með húmor sem allir hlógu
að. Þegar við vorum orðnir 14 ára
flutti Gunni í Garðabæinn og ég í
Hafnarfjörð. Við fórum hvor í sinn
skólann en alltaf hittumst við nán-
ast upp á dag, dagurinn minn var
ekkert spennandi ef ég hitti hann
ekki. Fyrstu utanlandsferðina
mína fór ég með Gunna, þá var
haldið á Evrópumót hestamanna í
Danmörku. Við fórum í mest
spennandi ferð í heimi; keyrðum
frá Lúxemborg til Danmerkur
með mörgum ógleymanlegum
stoppum á leiðinni, þá vorum við
Gunni 17 ára, og við gistum á
dönsku sveitabýli með mömmu
hans og pabba. Gunni minn, þú
gerðir þetta æviskeið að ævintýri
fyrir mig. Að fá að vera vinur þinn
þakka ég Guði fyrir. Þú gladdir
hjarta mitt reglulega með falleg-
um orðum í minn garð, hvað ég
ætti falleg börn og æðislega eig-
inkonu og hvað þér þætti vænt um
mig. Þú barðist hetjulega við
þennan illvíga sjúkdóm og ætlaðir
að sigrast á honum frá upphafi,
svo þegar þú sagðir mér að þú
værir sigraður brast hjartað mitt í
grát, enginn veit fyrir víst hvað
átt hefur fyrr en misst hefur.
Elsku besti vinur, hvíldu í friði og
veit ég að þú tekur á móti mér
þegar kemur að því.
Vel sé þér, vinur,
þótt vikirðu skjótt
Frónbúum frá
í fegri heima.
Ljós var leið þín
og lífsfögnuður,
æðra, eilífan
þú öðlast nú.
(Jónas Hallgrímsson)
Ástvinum þínum
öllum ég sendi
blóm fagurrautt
úr brjósti mínu,
legg það við sárin,
læt tárin
seytla í þess krónu,
uns sorgin ljómar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku fjölskylda Gunnars, ég
bið Guð að styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Þinn vinur,
Elí Þór Þórisson.
Þegar ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast Gunnari fyrir
meira en sex árum var ég viss um
að þessi ungi maður hefði fengi líf-
ið sjálft í vöggugjöf. Hann hafði
allt til að bera sem sæmir góðan
dreng: Glæsilegt útlit, geislandi
persónuleika, góðar gáfur, gott
lundarfar og skemmtilegan húm-
or. Á þessum tíma var uppgangur
í lífi Gunnars, sem ásamt félögum
sínum rak fasteignasölu í Reykja-
nesbæ.
Þarna leið honum vel, hafði
fullt að gera, hitti fólk, talaði,
sýndi, samdi, seldi og keypti. En
gaf sér þó tíma til að sinna aðal-
hugðarefninu sínu, að fara með
sonum sínum og renna fyrir fisk.
Fyrir um tveimur árum dró
ský fyrir lífssól Gunnars þegar
hann greindist með krabbamein,
þurfti að fara í aðgerð þar sem
annað lunga hans var að mestu
fjarlægt. Lífsviljinn og húmorinn
voru til staðar og Gunnar hélt
áfram að berjast fyrir því verkefni
sem hann hafði þá tekið að sér, að
ganga frá byggingu tveggja
íbúðablokka í Njarðvík.
En úthaldið og þrekið var ekki
það sama og áður auk þess sem
peningapólitíkin hafði breyst og
nú var sama hvert hann sneri,
vindurinn var alltaf í fangið. Þeg-
ar Gunnar fékk heilablóðfall ofan í
krabbameinið, sem hafði tekið sig
upp aftur og dreift sér í hitt lung-
að, var eins og öll sund hefðu
lokast. En Gunnar efaðist ekki,
neitaði að gefast upp, knúinn
áfram af lífsþrá og vilja.
Það var skelfileg reynsla að
horfa upp á þennan myndarlega,
glaðlynda dreng vera orðinn nán-
ast ósjálfbjarga í hjólastól, eig-
andi í erfiðleikum með að gera sig
skiljanlegan og vera upp á aðra
kominn með nánast allt.
Síðustu mánuðina sem Gunnar
lifði bjó hann ásamt unnustu sinni
Marínu (Ínu) heima hjá okkur,
mér og móður hans Heiði, en Ína
var honum mikil hjálparhella og
hann setti allt sitt traust á hana
Gunnar var vinmargur og
traustur vinum sínum, vinir hans
litu inn hjá honum til að fylgjast
með, til að hittast, til að spjalla, og
til að athuga hvort eitthvað vant-
aði. Daglegur gestur var Bragi
frændi hans, sem sat með honum
nánast alla daga. Sögðu ekki
margt, heldur vissu hvor af öðr-
um.
Það er mikill harmur og missir
þegar ungur maður eins og Gunn-
ar er frá okkur tekinn og eiga
margir um sárt að binda, synir
hans þrír, amma, barnsmæður og
faðir ásamt fjölda vina og ætt-
ingja. Gunnar og Heiður móðir
hans voru tengd ótrúlega sterkum
vinaböndum og hennar missir er
mikill, eins Árna bróður hans sem
oft lagði lykkju á leið sína til að
geta verið sem næst bróður sín-
um. Öllu þessu fólki vil ég senda
samúðarkveðjur.
Gunnar fékk lífið sjálft í vöggu-
gjöf, ekki heilt, heldur hálft.
Guð blessi minningu góðs
drengs.
Magnús Guðmundsson.
það var mér sárt að heyra að þú
værir fallinn frá, en um leið léttir
að vita að þú værir laus við kvalir
og vanlíðan.
Skemmtilegar minningar mun
ég geyma frá ævintýrum okkar,
þar á meðal frá Skerplugötu, New
York og London.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Kæru synir, foreldrar, systkini
og vinir, hugur minn er hjá ykkur.
Megir þú hvíla í friði, elsku vin-
ur minn.
Marlín.
Lífsglaður, litríkur ungur mað-
ur er frá okkur fallinn í blóma lífs-
ins. Við sem vorum samferða-
menn og vinir hans drúpum höfði í
þögulli sorg, skiljum ekki tilgang
örlaganna. Ungir drengir verða
föðurlausir á uppvaxtar- og mót-
unarárum sínum og fá ekki að
njóta samvista við pabba sinn sem
er mikil sorg og missir. Auðséð
var að samband Gunna við dreng-
ina sína, þá Sveinbjörn Val, Elís
Má og Hermann Nökkva, var
mjög náið og honum mikils virði.
Það leyndi sér ekki að þetta voru
sólargeislar og birtan í lífi hans.
Eins og t.d. þegar öskudag bar
upp var hann iðulega löngu búinn
að gera ráðstafanir með að panta
fleiri kíló af sælgæti til að gefa og
gleðja börnin sem komu við á fast-
eignasölunni á Hafnargötu til að
syngja fyrir okkur. Eða þegar
hann lagði á sig að keyra jóla-
sveininn á aðfangadag í tímahraki
um bæinn til að hann gæti komið
við heima hjá litlu drengjunum
sínum með smápakka frá jóla-
sveininum. Maður sá að hugur
hans var alltaf hjá drengjunum.
Við þökkum honum allt sem
hann gaf af sér til okkar sem unn-
um með honum, það var alltaf
gaman að vinna með Gunna og
aldrei nein lognmolla í kringum
hann. Hvorki í vinnunni né í
einkasamskiptum. Gunni var
stórhöfðingi og svolítið flottur í
sér, hann vildi hafa hlutina
„grand“. Við sem unnum með
Gunna kunnum vel að meta lífs-
gleðina, kátínuna, bjartsýnina og
góðvilja hans. Hann var einstak-
lega blíður, kurteis og ljúfur ein-
staklingur með kátínu og bjart-
sýni í farteskinu alla daga.
Augljóst var að vina- og kunn-
ingjahópurinn var stór. Gunni var
snöggur til ef framkvæma þurfti,
hafði þennan geislandi persónu-
leika sem smitaði út frá sér og
dreif í að framkvæma hlutina. Var
potturinn og pannan í nánast allri
skemmtun og afþreyingu sem
hópurinn tók sér fyrir hendur.
Drengirnir hans eiga eflaust mik-
inn fjársjóð af góðum minningum
um pabba sinn í veiðiferðum og
ferðalögum þeirra. Sannarlega
var oft glatt á hjalla, hvort sem
var í vinnunni eða á ómetanlegum
og skemmtilegum samverustund-
um utan vinnunnar og oft mikið
brallað og hlegið. Einn var sá eig-
inleiki sem Gunni hafði sem fleiri
mættu vera gæddir, hann var
óspar á að segja manni hreint út,
ekki bara í látbragði, heldur í orð-
um, að honum þætti vænt um
mann og alveg ófeiminn við það.
Slík var einlægni hans. Það var
sárt að sjá Gunnar Björn berjast
við illvígan sjúkdóm svona ungur
og kraftmikill. Að sama skapi var
aðdáunarverð sú afstaða sem
hann tók þegar hann sagði „svona
er þetta og ég ætla að taka einn
dag í einu í þessari baráttu“. Við
erum þakklát og ríkari fyrir þau
kynni og þau fáu ár sem við feng-
um að vera samferðamenn og vin-
ir Gunna í lífinu. Vissulega átti
Gunni, þótt ungur væri, sínar erf-
iðu stundir á stuttri lífsgöngu
sinni. Hann sagði stundum að
enginn hefði lofað því að lífið yrði
dans á rósum alla daga. Við send-
um aðstandendum Gunnars okkar
dýpstu samúðarkveðjur og kveðj-
um góðan vin með titrandi tárum
og í huga okkar geymum við
minningu um góðan dreng sem
fallinn er frá í blóma lífsins.
Hjördís, Hulda, Arnar,
Sigurður og Þröstur.
Gunnar Björn
Björnsson
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐLAUG KRISTBJÖRG
STEFÁNSDÓTTIR,
andaðist á Landspítala Landakoti þriðju-
daginn 6. mars.
Guðlaug verður jarðsungin frá Eskifjarðar-
kirkju laugardaginn 17. mars kl. 14.00.
Við færum sérstakar þakkir til starfsfólks Landakots fyrir
einstaka umönnun og hlýju.
Björk Aðalsteinsdóttir, Þorsteinn Kristjánsson,
Kristinn Aðalsteinsson, Hrafnhildur Hrafnkelsdóttir,
Elfar Aðalsteins, Anna María Pitt,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GERÐUR KRISTÍN KARLSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimili Hrafnistu, Boðaþingi í
Kópavogi mánudaginn 5. mars í faðmi
fjölskyldunnar.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
miðvikudaginn 14. mars kl. 13.00.
Við færum starfsfólki hjúkrunarheimilis Hrafnistu í Boðaþingi
sérstakar þakkir fyrir frábæra umönnun og alúð.
Sveinn G. Guðmundsson,
Karl B. Sveinsson,
Elsa R. Sveinsdóttir, Alfreð Ragnar Ragnarsson,
Kristján Þórðarson, Kristján Sigurður Þórðarson
og barnabarn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON
frá Núpi,
Eyjafjöllum,
lést á Kirkjuhvoli miðvikudaginn 7. mars.
Útförin fer fram frá Ásólfsskálakirkju laugar-
daginn 17. mars kl. 14.00.
Ásta Sveinbjarnardóttir,
Anna Sigríður Guðmundsdóttir, Sveinn Ívarsson,
Guðmundur Guðmundsson, Berglind Hilmarsdóttir,
Guðbjörg Birna Guðmundsdóttir, Björn Eysteinsson,
barnabörn og langafabarn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SIGURÐUR SIGURÐSSON,
Bjallavaði 17,
sem lést á líknardeild Landspítalans laugar-
daginn 3. mars, verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju þriðjudaginn 13. mars
kl. 13.00.
Magnína Sveinsdóttir,
Magnús H. Sigurðsson, Jóhanna Þ. Olsen,
Sveinn Sigurðsson, Halla Garðarsdóttir,
Þorbjörg Gunnlaugsdóttir, Benedikt Þór Kristjánsson
og barnabörn.
Bróðir minn,
LÁRUS MAGNÚSSON,
frá Tjaldanesi,
er látinn.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Magnúsdóttir.