Morgunblaðið - 17.03.2012, Side 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. MARS 2012
Svo lengi lærir
sem lifir segir mál-
tækið og nú þegar
góður félagi er fallinn, svo
skyndilega, verður manni hugsað
til þess sem í raun skiptir máli í
þessu jarðneska lífi. Fær mann
til að hugsa hve stutt er milli hlát-
urs og gráts, hve stutt er milli lífs
og dauða. Eða eins og segir í
sálminum eftir Hallgrím Péturs-
son; „á snöggu augabragði af
skorið verður fljótt“.
Fyrir tíu dögum sátum við Ro-
bert heima hjá félögum okkar og
vinum Hauki Hólm og Guðnýju,
eins og við gerðum á stundum, og
ræddum heimsins mál. Robert,
sem var fæddur í Skotlandi, sagði
m.a. frá uppvaxtarárunum, skól-
anum sem hann var í og á góma
bar skólafélaga hans Gordon
Brown sem síðar átti eftir að
verða forsætisráðherra. Við
spurðum m.a. hvernig Brown
hefði komið fyrir sjónir á sínum
yngri árum. Ótalmargt annað var
rætt og reifað. Robert hafði víða
farið og margt séð sem hann
deildi með okkur og honum var
tamara að sjá hinar spaugilegu
hliðar mannlífsins en hinar.
Það var fyrir ríflega tveimur
árum að Haukur Hólm góðvinur
minn kynnti mig, Sigurð, fyrir
þessum góða vini sínum Roberti.
Ég man enn nokkuð nákvæmlega
hvað fór um hugann við þennan
fyrsta fund; hvort samræðurnar
færu fram á ensku eða bjagaðri
íslensku útlendingsins. En sjald-
an hef ég orðið eins hissa. Með
ólíkindum var að maður af er-
lendu bergi brotinn gæti talað
eins fágaða og fallega íslensku og
Robert Christie
✝ Robert GeorgeNorman Chris-
tie fæddist í Glas-
gow 10. nóvember
1955.
Útför Roberts
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 8. mars 2012.
Robert gerði.
Undravert var að
heyra móðurmálið
sitt talað af manni af
erlendum uppruna
af jafnmikilli lipurð
og þekkingu. Hann
gat skreytt málið
með gömlum grón-
um íslenskum mál-
tækjum. Og svo
sjaldan sem það
gerðist að hann
beygði rangt þá umsvifalaust
leiðrétti hann sig. Undraverður
maður.
Roberti var umhugað um Ís-
land, Ísland væri hans land.
Hann kom hingað upphaflega til
að starfa á Kleppi, þá ungur geð-
hjúkrunarfræðingur, og þar lagði
hann sig hart fram við að læra ís-
lensku. Og nú þegar hann er allur
kemur í ljós að hann hefur búið
lengur á Íslandi en í sínu föður-
landi þótt ekki væri samfellt.
Landið hefur alltaf togað í hann
aftur og aftur og það var fyrir um
tveimur árum að hann kom hing-
að frá Írlandi þar sem hann bjó
ásamt unnustu sinni, Grainne, til
starfa hjá Marel. Grainne ætlaði
að koma síðar, því hér vildi hann
vera, hér var hann heima!
Svo lengi lærir sem lifir! Eftir
hvern fund með Roberti fór mað-
ur fróðari af fundi en til fundar.
Robert var líka sagnfræðingur
og ótrúlegt en satt, hann vissi
meira um íslenska sögu en marg-
ur Íslendingurinn.
Robert, já það var bara fyrir
örfáum dögum. Við sátum hjá
Hauki og Guðnýju, spjölluðum og
spauguðum. Þremur dögum síðar
ert þú allur. Já „af skorið verður
fljótt“!
Við hjónin þökkum af alhug
fyrir afar ánægjuleg, fróðleg og
ljúf kynni okkar af Robert Chris-
tie. Megi himnasmiðurinn taka
vel á móti þér kæri vinur.
Haukur og Guðný okkar, Gra-
inne, góður vinur er horfinn um
sinn, en minningin um ljúflinginn
sérstaka með hrokkna hárið hef-
ur stað í hjarta. Guð blessi ykkur
– megi Robert hafa þökk fyrir allt
og allt.
Sigurður Þ. Ragnarsson,
Hólmfríður Þórisdóttir.
Ég get ekki lengur hringt í þig
þegar ég þarf að fletta upp í þeim
stóra gagnabanka sem þú bjóst
yfir. Ég get ekki lengur fengið að
heyra þinn frábæra skoska hlát-
ur sem hljómaði eins og tónlist í
eyrum mínum. Ég fæ ekki oftar
þann heiður að sitja yfir öli með
þér og ræða allt á milli himins og
jarðar. Vinátta þín var mér mikils
virði. Það er með miklum söknuði
sem ég kveð þig, kæri vinur. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Jóhannes Unnar Barkarson.
Ég hef alltaf montað mig af því
að vera fyrsti íslenski vinur hans
Rabs Christie. Við kynntumst
nánast á hans fyrsta degi á Ís-
landi, alltént fyrsta vinnudegi.
Lentum þá saman á morgunvakt
inni á Kleppsspítala og ég feng-
inn til að setja hann inn í vakt-
mannsstarfið og allan gang mála
þar á deild. Á ensku auðvitað, þá
kunni hann ekki stakt orð í ís-
lensku, en var reyndar orðinn
fullnuma í hinu ástkæra ylhýra
einhverjum þremur mánuðum
seinna. Mér er til efs að nokkur
maður hafi nokkurn tíma lært
jafnkjarnyrta lýtalausa íslensku
á jafnskömmum tíma. Þennan
dag tókum við svo kvöldvaktina í
hans nýju íslensku heimkynnum,
sinnandi þeim þjóðlega sið að
„taka út tollinn“, enda þetta fyrir
afnám bjórbannsins. Næturvakt-
in fór fram á Borginni.
Við þessu fyrstu kynni rædd-
um við um heimspeki, sagnfræði,
bókmenntir, rokktónlist, kven-
fólk og fótbolta, sem sé flest það
sem okkur ungu mönnunum þótti
máli skipta í veröldinni. Og ef ég
man rétt fundum við viðunandi
svör við öllum þeim spurningum
sem framangreind fræðasvið
köstuðu fram.
Viðlíka samskipti áttu eftir að
endurtaka sig nokkuð reglulega
þau tvö ár sem við vorum sam-
tímis á Íslandi og síðan annað
veifið eftir það. Og alltaf var það
þetta víðfeðmi umræðunnar sem
mér fannst sérstæðast og mest
um vert. Ekkert málefni var svo
háspekilegt að ekki mætti við það
kljást og hafa í flimtingum ef svo
bar undir. Og ekkert svo hvers-
dagslegt og ómerkilegt að ekki
mætti finna á því háspekilegan
flöt. Njála, Egla, Orkney-
ingasaga, landspólitík, hreppa-
pólitík, heimspólitík, heims-
ósóminn, heimsmeistaramótið,
þýsk heimspeki, íslensk glíma,
skosk tónlist, írskur húmor, Ro-
bert Burns, Jónas Hallgrímsson,
Fjölnismenn, málrækt, garð-
rækt, hundarækt, uppruni teg-
undanna, uppruni pönksins, þró-
un blússins, þróun ljóðsins, staða
smásögunnar, staða krónunnar,
staða mannsins og staðan í Ís-
landsmótinu í fótbolta, allt rúm-
aðist þetta í einni kvöldstund yfir
kaffibolla eða bjórkollu, allt hluti
af einni og sömu umræðunni.
Eins og fjölmargir sérfræðingar
á fjölmörgum sviðum væru
mættir á staðinn, en þó allir í
sömu sálinni. Og einmitt þannig
var vinur okkar Rab. Hámennt-
aður bóhem og lífskúnstner, haf-
sjór fróðleiks, sagnfræðingur, ís-
lenskufræðingur,
hjúkrunarfræðingur, fjölmiðla-
maður, heimsmaður, heiðurs-
maður og Skagamaður í boltan-
um.
Við urðum aftur nágranar hin
seinni ár, þá báðir komnir til
Dyflinnar á Írlandi. Þar hittumst
við reglubundið og síðast í sumar
sem leið skömmu áður en hann
flutti heim til Íslands. Þá held ég
að flest ofangreind málefni hafi
borið á góma. Og svo var mein-
ingin að hittast á nýju ári á gamla
Fróni í hópi gamalla vina og
ungra sálna. Nú eru þau áform
fyrir bí. Þess í stað syrgi ég góð-
an félaga og traustan vin. Gra-
inne og allir aðstandendur Ro-
berts Christie fá kveðjur
hryggðar og samúðar.
Andrés Eiríksson
Dublin, Írlandi.
Þú varst ljósið sem skein inn,
þegar myrkrið var sem mest.
Gafst mér aftur kraftinn minn,
þú varst mér allra best.
Þú leiddir mína hönd,
þegar óttinn tók yfir,
blessaðir mín bönd,
og mér vaktir yfir.
Þú varst klettur,
varst mjúkur koddi
Ég elska þig Maddý og ég mun
aldrei gleyma þér.
Þú breyttir lífi mínu.
Ég þakka örlögunum að okkar
leiðir hafi mæst.
Jóhanna Gunnarsdóttir.
Ásdís M.
Ingólfs-
dóttir
✝ Ásdís Magnea Ingólfsdóttir,„Maddý“, var fædd á Kára-
stíg 13 í Reykjavík hinn 20. júní
1954. Hún lést 20. febrúar 2012.
Ásdís Magnea var jarðsungin
frá Hallgrímskirkju þriðjudag-
inn 28. febrúar 2012.
Hann var skóla-
bróðir minn frá 14
ára aldri úr Víghólaskóla í Kópa-
vogi.
Ég kynntist Valla svo betur
þegar ég kynntist Dúnu systir
hans 1972.
Þá komum við saman í barna-
afmælum og alls konar boðum.
Svo liðu árin og sonur minn Bjarni
og dóttir hans Andrea eignuðust
son sem heitir Bjartur Máni. Þó
að það hafi ekki enst það samband
þá eru tengslin alltaf til staðar.
Við áttum samt mikið af góðum
samverustundum öll saman,
ömmurnar, afarnir og öll hin. Það
gleymist aldrei.
Elsku Valli, gangi þér vel á
nýrri braut.
Elsku Gurrý, Hrefna, Andrea,
Kristján Daði og aðrir aðsandend-
ur,
Guð veri með ykkur á þessari
stund.
Kveðja,
Ingibjörg og Hannes.
Kæri Valli, þín verður sárt
saknað af okkur vinum þínum í
ferðaklúbbnum. Ferðaklúbburinn
átti ekkert sérstakt upphaf bara
þróaðist, í fyrstu voru ferðirnar
ekki langar, austur í bústað með
tilheyrandi gönguferðum í allar
Valgeir Daðason
✝ Valgeir Daða-son fæddist á
Ísafirði 30. ágúst
1951. Hann lést á
Landspítalanum
28. febrúar 2012.
Útför Valgeirs
fór fram frá Graf-
arvogskirkju 8.
mars 2012.
áttir. Vatnabotnar
eru okkur öllum
kunnir og áhugi þinn
að koma vatninu
þaðan upp að bú-
stöðunum á svæðinu
var þróunarmál sem
líklega verður skráð
sem upphaf þróunar
á vindorku á Íslandi.
En við fórum víðar
um Ísland, árleg
vikuferð í Borgar-
fjörðinn geymir ótrúlega fjöl-
breyttar minningar.
En klúbburinn fékk sína vængi
þegar dró að stórafmælum og
stefnan var sett á fjarlægar
heimsálfur. Var fyrsta ferðin sett
á Dominíska lýðveldið, lukkaðist
ferðin með eindæmum vel, var
Valli hrókur alls fagnaðar á þeim
stöðum sem við heimsóttum nema
í Rommverksmiðjunni þar sem
hann var ekki viðurkenndur þar
sem hann var skráður velunnari
skosks viskís. Ratvísi Valla nýttist
með eindæmum vel í þessum ferð-
um því hann villtist næstum aldr-
ei, ekki ólíkt því að hann hefði inn-
byggðan áttavita.
Síðasta ferðin okkar var til
Flórída, varst þú búinn að biðja
okkur í nokkur ár að fara þangað.
Fórum við í þá ferð í september
2012 og heppnaðist hún frábær-
lega. Eiginlega stórfurðulegt að
við skyldum fá hana Gurrý þína
með, hún sem ætlaði aldrei til
USA en heillaðist svo af landinu að
næsta ferð var þegar í býgerð. Það
var frábært að ferðast með þér,
landafræði var þín sérgrein og
vissir þú alltaf í hvaða átt við ætt-
um að fara þó við værum ekki allt-
af sammála þér og þá kom Jak-
obína (GPS) þér alltaf til bjargar
um að við værum á réttri leið.
Valli var með stórt hjarta og var
alltaf tilbúinn að grípa okkur í
klúbbnum þegar eitthvað kom upp
á, þar kom slökkviliðsmaðurinn
upp í honum. En svo fékk maður að
heyra það daginn eftir, því hann
var meinstríðinn og stundum áttaði
maður sig ekki á stríðninni fyrr en
maður leit á hann, hló hann mikið
þegar hann náði að stríða okkur.
Mikið erum við fegin að við eigum
allar myndirnar sem við eigum þó
að það hafi ekki alltaf verið vinsælt
þegar þú komst með vídeóvélina
þína og enginn hló meira en þú þeg-
ar þú náðir okkur í skemmtilegar
nærmyndir.
Undirbúningur var að næstu
langferð og stefna sett á Ástralíu,
fara átti í þá ferð eftir tvö ár, var
Valli farinn að skoða landafræðina
þar.
Enginn veit hvað bíður handan
móðunnar miklu en ef sá möguleiki
er fyrir hendi að þú getir fylgst
með okkur þá kíkir þú á okkur í
næstu ferð. En ef ekki þá verður þú
alltaf með okkur í öllum okkar ferð-
um og það skarð sem höggvið hefur
verið í hópinn verður aldrei fyllt.
Elsku Gurrý og fjölskylda, við
sendum ykkur öllum okkar ein-
lægu samúðarkveðjur megi allir
góðir kraftar styrkja ykkur á þess-
ari ögurstundu og gæta ykkar um
ókomna framtíð.
Endar nú dagur, en nótt er nær,
náð þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, Herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þínir félagar í ferðaklúbbnum,
Grímheiður, Jóhann, Stein-
grímur, Oddrún og Ásgeir.
Bentey Guðmunda Hallgríms-
dóttir hét hún en var aldrei kölluð
annað er Bettý og var elsta systir
móður minnar. Hún var fædd og
uppalin á Dynjanda í Jökulfjörð-
um og hafði alltaf taugar vestur og
mætti ávallt á Flæðareyrarhátíð-
arnar þar sem brottfluttir og af-
komendur, makar og vinir gerðu
sér glaðan dag á fjögurra ára
fresti.
Bettý bjó þó lengst af í Reykja-
vík og í minningu minni var hún
Reykjavíkurdama þegar hún kom
í heimsókn í sveitina mína fyrir
norðan og þær systur hlógu sam-
an út í eitt, höfðu eins hlátur og
maður vissi aldrei hvor þeirra hló.
Heimili hennar í Reykjavík var
skjól allra ættingjanna. Fyrst
voru það systkini hennar sem
bjuggu hjá henni í lengri eða
skemmri tíma og svo systkina-
börnin. Þegar ég flutti til Reykja-
víkur 16 ára til að fara í skóla átti
ég heima hjá Bettý og Einari í
Stóragerði 16, og þótt ég leigði
herbergi í kjallaranum á húsinu
var ég í fæði hjá Bettý og dvaldi
þar löngum stundum. Þannig má
segja að Einar og Bettý hafi verið
mér sem aðrir foreldrar þegar ég
var að feta fyrstu skrefin í borg-
inni. Það var ekkert slor að vera í
fæði hjá Bettý. Hún eldaði góðan
mat og bakaði góðar kökur og
henni fannst maður aldrei borða
nóg. Sumir sem voru í fæði hjá
henni áttu því til að bæta á sig.
Það var alla tíð margt um mann-
inn á heimili Bettýjar. Þar var
stundum eins og járnbrautarstöð
og allir fengu í gogginn og Bettý
hellti endalaust upp á. Bettý
dreymdi um að afgreiða í búð og
þegar börnin uxu starfaði hún við
afgreiðslu í ýmsum verslunum;
Kjalfelli, búsáhaldabúð og handa-
vinnubúð.
Handavinna hvers konar var
hennar tómstundagaman og auk
þess að prjóna og hekla saumaði
hún út. Á heimili hennar voru stól-
ar, púðar og myndir sem voru út-
saumuð af henni, frábær listaverk.
Bettý var einstaklega falleg kona
og alltaf vel tilhöfð. Hárið var allt-
af fallega greitt og hún gekk mikið
í pilsum eða kjólum. Hún var bæði
glaðlynd og góðlynd og reyndi
alltaf að bera klæði á vopnin kæmi
upp ágreiningur. Hún var góðum
gáfum gædd þótt skólagangan
væri ekki löng líkt og algengt var í
afskekktum sveitum þegar hún
var að alast upp. Hún var þó send í
skóla til Bolungavíkur og fór síðan
á húsmæðraskóla. Hún eignaðist
þrjá menn og hún lifði þá alla.
Börnin urðu fimm og afkomend-
urnir eru að nálgast fjörutíu.
Bettý var heilsuhraust lengst af
en síðustu tvö árin var heilsan far-
in að bila og hún var komin á
hjúkrunarheimili. Hún hefur nú
lokið sínu lífsstarfi sem var ærið
og hún skilur eftir sig stóran af-
komendahóp. Margt af hennar
frændfólki fékk skjól hjá henni og
Bentey
Hallgrímsdóttir
✝ Bentey Hall-grímsdóttir
fæddist á Dynjanda
í Jökulfjörðum 9.
maí 1925. Hún lést
9. mars 2012 á
Hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli.
Útför Benteyjar
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 9. mars 2012.
hún var vinmörg.
Hún kemur ekki aft-
ur heim í sveitina
sína á Dynjanda en
hver veit nema hún
fylgi sínu fólki á
Flæðareyrarhátíð-
ina í sumar. Eitt er
víst að hennar verð-
ur minnst þar.
Ég og mín fjöl-
skylda vottum að-
standendum og vin-
um samúð okkar og minnumst
elskulegrar konu sem lét öllum
líða vel í kring um sig.
Kristín Halla Marinósdóttir.
Hugurinn fyllist af jákvæðum
orðum og hugsunum þegar ég
hugsa til Bettýjar. Góð, hlý, falleg,
jákvæð, kurteis, þakklát, allt eru
þetta lýsingarorð sem koma ein-
hvern veginn af sjálfu sér. Bettý
skilur eftir sig bjarta minningu.
Kynni okkar hófust þegar þau
pabbi rugluðu saman reytum og
hófu sambúð í Drápuhlíðinni.
Strax við fyrstu kynni varð mér
ljóst að þarna var góð kona á ferð.
Hún reyndist pabba líka ákaflega
vel, hugsaði vel um hann og áttu
þau saman dýrmæt ár.
Það var alltaf gott að koma til
hennar í Drápuhlíðina og alltaf var
heitt á könnunni. Henni fannst
líka gaman að hitta okkur, sér-
staklega börnin mín, og sagði það
oft. Eftir að pabbi dó sumarið 2009
minnkuðu samskiptin mikið,
reyndar of mikið fannst mér, en
þannig verður það nú bara oft, því
miður.
Bettý upplifði mikla gleði í líf-
inu og maður skynjaði strax að
fjölskyldan, ekki síst börnin,
barnabörnin og barnabarnabörn-
in, skiptu hana öllu máli. Hún upp-
lifði líka mikla sorg. Áður en þau
pabbi kynntust hafði hún misst
tvo eiginmenn og innan við ári eft-
ir að hann dó missti hún Þóreyju
dóttur sína langt fyrir aldur fram.
Öll þessi áföll ásamt öðrum tóku
sinn toll og hafði ég á tilfinning-
unni að þrátt fyrir sterkan vilja
gæti hún einfaldlega ekki meir,
sérstaklega eftir andlát Þóreyjar.
Síðustu misserin dvaldi Bettý á
sjúkrastofnunum en þar hitti ég
hana einmitt í síðasta skiptið.
„Blessaður, mér fannst ég eiga að
þekkja þennan mann,“ sagði hún
við mig. Ég var ánægður og þakk-
látur fyrir að hún skyldi þekkja
mig og við áttum skemmtilegt
spjall saman. Ég fór frá henni með
létta lund eins og alltaf eftir að
hafa hitt hana því henni tókst
ávallt að beina sjónum að því
skemmtilega og jákvæða. Það er
góður eiginleiki sem ég hef oft
óskað að fleiri hefðu.
Að leiðarlokum sendum ég og
mín fjölskylda ástvinum Bettýjar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Marteinn M. Guðgeirsson.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800