Morgunblaðið - 17.03.2012, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. MARS 2012
✝ Ólafur Herj-ólfsson fædd-
ist í Hafnarfirði
21. ágúst 1930.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurnesja 9.
mars 2012.
Foreldrar hans
voru Herjólfur
Jónsson og kona
hans Katrín Þor-
kelsdóttir.
Kona Ólafs er Ingibjörg
Bjarnadóttir, f. 23. janúar
1937. Þau giftust 26. desember
1954. Börn þeirra: 1) Bjarni
Viborg Ólafsson, f. 1. janúar
1956, d. 9. apríl 2005. Sonur
hans og Þórunnar Þórarins-
dóttur er Ari Bjarnason, f. 21.
mars 1981. 2) Þorgrímur Einar
Ólafsson, f. 29.
nóv. 1959, kvænt-
ur Klöru Sigurð-
ardóttur, f. 15.
des. 1956. Börn
þeirra: Elísa Hörn
Ásgeirsdóttir, f. 8.
sept. 1976, gift
Hjálmari Ingi-
marssyni, f. 18.
maí 1976. Þau eiga
tvær dætur. Ólaf-
ur Ingi Þor-
grímsson, f. 18. júní 1982.
Ólafur var alla tíð við sjó-
mennsku og í störfum tengd-
um sjó. Lengst var hann hjá
útgerð bræðranna frá Halakoti
á Vatnsleysuströnd.
Útför Ólafs fer fram frá
Kálfatjarnarkirkju í dag, 17.
mars 2012, kl. 14.
Það er undarleg og sár tilfinn-
ing að kveðja þig elsku karlinn
minn eftir að hafa búið og starfað
með þér í 58 ár. Þegar ég lít yfir
farinn veg sé ég að við vorum ekki
bara hjón heldur líka vinir. Auð-
vitað var lífið ekki alltaf leikur, en
við fylgdumst alltaf að og ég á í
safni minninganna ótal dýrmætar
perlur. Ferðalögin okkar með
strákana þegar tjaldið og prímus-
inn, svefnpokar og nesti var komið
í gamla bílinn og lagt af stað út í
bláinn. Þessi ferðalög kostuðu
ekkert nema bensín því alltaf
þurfti maður að borða heima og
heiman. Synir okkar fullorðnir
menn rifjuðu oft upp þessi ferða-
lög æsku sinnar um landið.
Ég þori að fullyrða að ekki er til
á landinu sú höfn sem bílfært er að
á annað borð, að við höfum ekki
skoðað hana. Seinna þegar við
vorum orðin gömul fórum við að
skoða heiminn, Þýskaland, Skot-
land, Norðurlönd og svo stóra sjö-
tugsafmælisferðin um Austurríki
sem við fórum bara tvö og flökk-
uðum með lestum og rútum. Spán-
arferðirnar yndislegu þar sem
ekkert okkar fjögurra fór í sólbað.
Gunnar frændi og Helga voru
fastir ferðafélagar okkar og alltaf
tekinn bílaleigubíll sem Gunnar ók
út fyrir túristaslóðir og skoðuð
gömul þorp og heillandi staðir þar
sem enn var lítið um ferðafólk. Við
skoðuðum oft myndirnar úr þess-
um ferðum og lásum dagbækur
sem ég hélt í þeim.
Lífið var bæði gleði og sorg,
strit og frí, veikindi og basl með
gleðistundum á milli. Sárasta
sorgin var að missa Bjarna okkar
aðeins 49 ára gamlan. Þú stóðst
þig frábærlega að keyra hann í all-
ar lyfja- og geislameðferðir og
standa við hlið hans þá 18 mánuði
sem baráttan stóð. Ég veit hann
hefur tekið á móti þér því þú tal-
aðir um það síðustu dagana að
hann hefði verið hjá þér. Þorgrím-
ur okkar og hans yndislega kona
komu frá Húsavík til að vera hjá
okkur þessa síðustu daga.
Ég sakna þín óskaplega og tek
undir með Bubba: „Ef það er líf
eftir þetta líf mun ég elska þig líka
þar.“
Þín
Ingibjörg (Inga).
Ólafur Herjólfsson vinur okkar,
eða Óli í Hvammi eins og allir vinir
hans kölluðu hann, kvaddi þennan
heim föstudaginn 9. mars sl. Hann
var á þeirri stundu umvafinn ást-
vinum sínum, og hvarf þeim hægt
og hljótt eftir nokkurra mánaða
veikindi. Kynni okkar hjóna af
þeim Óla og Ingu konu hans hóf-
ust fljótlega eftir að við fluttum
hingað á Vatnsleysuströndina árið
1961, og hefur sá vinskapur hald-
ist alla tíð síðan. Mér varð fljótlega
ljóst að þar fór sérstakur og
skemmtilegur persónuleiki, þar
sem Óli var. Hann var flestum
mönnum fastari fyrir með það
sem hann taldi rétt og satt, lét
seint eða ekki af sínum skoðunum,
en var samt sem áður tilbúinn að
hlusta á annarra manna mál, þótt
ekki léti hann ginnast til að skipta
um skoðun. Gat verið eldsnöggur
upp ef því var að skipta, en líka
jafnfljótur að jafna ágreining við
aðra og tilbúinn að ræða málin eft-
ir snögg orðaskipti, og brá þá oft
fyrir sig kímni, sem sagt maður
sem gaman var að ræða við þó að
skoðanir væru skiptar. Enda á ég
og margir aðrir skemmtilegar
endurminningar af netaloftinu í
Mölvík, þar sem þau hjónin unnu
löngum stundum við afskurð og
fellingar neta fyrir Valdimar h/f í
Vogunum. Óli byrjaði reyndar tví-
tugur að aldri sinn sjómannsferil
hjá þeim Halakotsmönnum um
1950, og síðan má segja að hann
hafi meira og minna verið viðloð-
andi þetta fyrirtæki alla tíð, þótt
með hléum væri. Hann réri t.d. á
bátum frá öðrum útgerðum, var á
togurum, vann á vellinum, við
steinasteypuna í Vogunum og var
verkamaður hjá Vatnsleysu-
strandarhreppi. En fyrst og
fremst má segja að hann og ekki
síður hún Inga hans væru tryggir
verkamenn Valdimars h/f þar til
þau hættu störfum vegna aldurs.
Ekki má heldur gleyma því að Óli
gerði út sinn eigin bát, trilluna
Herjólf um nokkrra ára skeið, að-
allega til hrognkelsaveiða.
Þau hjónin höfðu yndi af ferða-
lögum, og fóru nokkrum sinnum
til útlanda, skoðuðu áhugaverða
staði og kynntust góðu fólki. Einn-
ig ferðuðust þau um okkar eigið
land, og nutu þess vel. En ekki
fóru þau í gegnum lífið án áfalla,
og stærst þeirra var er þau misstu
eldri son sinn Bjarna Viborg, sem
lést eftir langt og strangt sjúk-
dómsferli. Bjarni lét eftir sig son-
inn Ara. Yngri sonur þeirra Óla og
Ingu er Þorgrímur. Hann og kona
hans búa á Húsavík og eiga soninn
Ólaf og dótturina Elísu. Nú þegar
komið er að leiðarlokum hjá okkur
Óla langar mig og konu mína að
þakka honum og Ingu fyrir langa
og yndislega samveru. Inga verð-
ur áfram á vegi okkar en við Óla
vil eg aðeins segja þetta:
Þakka þér fyrir samveruna,
kæri vinur, og hittumst hinum
megin þegar þar að kemur.
Hafsteinn og
Guðný Snæland.
Ólafur Herjólfsson
Ég sit við eldhúsgluggann og
stari út í myrkrið. Mér finnst ég
vera búin að sitja í heila eilífð og
bíða. Ég er ekki há í loftinu,
kannski sjö eða átta ára og hef
enn ekki þroskað með mér þol-
inmæði. Í hvert skipti sem það
birtast bílljós á Brekknaholtinu
fyllist ég eftirvæntingu. Ef bíll-
inn hægir á sér eða gefur stefnu-
ljós upp Lækjarbrautina stekk
ég upp og kalla: „Hún er að
koma!“ Þessi minning er greypt í
huga minn. Mér fannst voða gam-
Rebekka Oddný
Ragnarsdóttir
✝ RebekkaOddný Ragn-
arsdóttir fæddist í
Reykjavík 26. nóv-
ember 1945. Hún
lést á Landspít-
alanum 29. febrúar
2012.
Útför Rebekku
var gerð frá Frí-
kirkju Hafn-
arfjarðar 9. mars
2012.
an að hitta frænd-
systkini mín, en
mest var ég samt
alltaf að bíða eftir
þér. Þú varst svo hlý
og mjúk og góð.
Dillandi hlátur og
yndislega þægileg
og góð nærvera.
Ég byrjaði
snemma að kalla þig
„spaðifðænku“ og
sú nafnbót festist
við þig. Þú varst sparifrænkan í
fjölskyldunni. Þegar þið komuð í
heimsókn var yfirleitt stoppað
lengi. Við krakkarnir vorum úti
að drullumalla, í byssu og bófa,
yfir-yfir eða öðru því sem krakk-
ar gerðu á þeim tíma. Þið
mamma sátuð inni og spjölluðuð
um það sem systur og mæður
þurfa að spjalla. Stundum fórum
við líka í heimsókn til ykkar.
Hefðum trúlega farið oftar ef það
hefði ekki verið holóttur malar-
vegur alla leiðina frá Rauðalæk
að Vatnsenda og þetta var fyrir
tíma öryggisbelta í bifreiðum.
Mamma keyrði þetta með fimm
fjöruga krakka dinglandi um all-
an bílinn.
Á Vatnsenda voru ævintýri í
hverju fótmáli og mikið um að
vera. Alltaf varst þú kát og glöð.
Áttir það til að byrsta þig ef fjörið
keyrði fram úr hófi en aldrei með
neinum yfirgangi. Á mennta-
skólaárunum dvaldi ég hjá þér
um tíma og þú gerðir óspart grín
að mér þegar ég var að þylja
beygingarmyndir latneskra
sagna. Mörgum árum seinna
þuldir þú upp amo, amas, amat
o.s.frv. Ég hefði betur sent þig í
prófið.
Ég naut þess sem fullorðin
kona að sitja með þér og spjalla
um það sem systur og mæður
þurfa að spjalla. Þú varst svo
hrein og bein, fordómalaus og
gott að leita til þín. Ég elska þig
sparifrænka mín og þegar ég
hugsa til þín sé ég þig alltaf fyrir
mér með stórt bros á vör og það
rétt rifar í augun. Það var skrifað
um hana ömmu þegar hún dó að
nú hlytu allir að vera í stuði hjá
Guði fyrst hún væri mætt á svæð-
ið. Ég get rétt ímyndað mér fjör-
ið nú þegar þið Sæunn hafið báð-
ar slegist í hópinn.
Ég votta Ævari, Gunnari,
Ragnari, Unni, Hönnu Jónu og
öllum fallegu barnabörnunum
mína dýpstu samúð.
Anna Lára Pálsdóttir.
Ég opnaði augun í fyrsta skipt-
ið og þarna varstu tilbúin að
gleðja lítið hjarta. Öll þessi 13 ár
varstu alltaf góð við mig þótt ég
væri stundum erfiður. Við gerð-
um svo margt á þessum stutta
tíma. Við bökuðum, saumuðum,
spiluðum, vökvuðum blómin þín,
tókum til, fórum í fullt af ferða-
lögum, veiðiferðum og í sumarbú-
staðarferðir. Þetta var alltaf jafn-
skemmtilegt.
Þú kenndir mér líka að
smakka allan mat og þess vegna
borða ég allt það sem þú borðaðir
og geri það með góðri lyst. Ég
mun aldrei hætta að sakna þín og
muna hversu gaman og gott var
að vera hjá þér elsku amma mín.
Að elska sína ömmu
og segja henni það,
að gera það í hljóði
eða koma því á blað,
sem ég hér með geri
í kveðjuskyni til þín.
(Sæunn Ragnarsdóttir)
Þitt barnabarn,
Daði Freyr.
Enn er höggvip
skarð í okkar hóp. Nú eru fimm
fallnir. Við kölluðum okkur
Suttunga sem sátum saman
forðum tíð í 6-Z í Menntaskól-
anum í Reykjavík og útskrif-
uðumst 15. júní 1965, vonglaðir
nýstúdentar, allir í smóking og
með svarta slaufu. Svo tók há-
Friðrik H.
Ólafsson
✝ Friðrik Hall-dórsson Ólafs-
son fæddist í
Reykjavík 25. sept-
ember 1946. Hann
lést á heimili sínu
23. febrúar 2012.
Útför Friðriks
fór fram frá Foss-
vogskirkju 8. mars
2012.
skólanám við hjá
okkur flestum
heima eða erlendis,
fjölskyldulíf og lífs-
barátta. Við þeytt-
umst hver í sína
áttina í lífsins
volki. Tveir, Reynir
Cortes og Vignir
Guðmundsson,
féllu frá þegar á
þrítugsaldri, löngu
síðar fóru Sturla
Péturssson og Þórður Vigfús-
son yfir móðuna miklu og nú
hefur Friðrik H. Ólafsson tann-
læknir bæst í hópinn.
Við Suttungar minnumst
Friðriks sem glaðværs félaga á
menntaskólaárum. Hann var
góður námsmaður, besti dreng-
ur, íhugull og hafði ríka kímni-
gáfu, átti gott með að sjá það
smábroslega í fari náungans án
þess að vera hæðinn. Að loknu
stúdentsprófi fór hann í lækn-
isfræði en venti síðar kvæði
sínu í kross og lauk prófi í
tannlækningum. Þar naut hann
sín vel, var vandvirkur og fór
nærfærnum höndum um sjúk-
linga sína.
Við Suttungar héldum hóp-
inn eftir stúdentspróf, fórum
stundum saman að skemmta
okkur eða í ferðalög og var þar
Friðrik hrókur alls fagnaðar.
Snemma kom í ljós að Friðrik
var skáldmæltur og þess nut-
um við í ríkum mæli þegar
hann var skrifari okkar Sutt-
unga um árabil. Voru þá fund-
argerðir fluttar af honum í
bundnu máli, jafnvel passíu-
sálmastíl.
Nú á seinni árum höfum við
Suttungar einkum hist í hádeg-
isverði vor og haust á veitinga-
húsum í miðbænum. Síðast var
Friðrik með okkur í slíkum há-
degisverði í fyrra. Leyndi það
sér ekki af tálguðu andliti hans
að sjúkdómur hafði sett nokk-
urt mark á hann. Samt var
hann glaður og reifur sem jafn-
an. Eigi skal haltur ganga með-
an báðir fætur eru jafn langir.
Við minnumst góðs drengs
og félaga. Viuð munum sakna
hans í okkar hópi.
Guðjón Friðriksson.
HINSTA KVEÐJA
Viður var mér áður,
vaxinn fríður að síðu
vestan ég varði hann gusti,
varði hann mig austan blástrum.
Vatnsflóð hann rætti frá rótum,
ráð eru færri en áður,
skjól þótt að ekkert skýli,
skal ei vind hræðast svalan.
(Bjarni Thorarensen)
Atli Magnússon.
Elsku amma mín. Ég er búin
að kvíða þessum degi í mörg ár.
Ég átta mig ekki ennþá á því
að þú sért farin. Í þennan tíma
sem þú varst veik vonaði ég all-
an tímann að þú myndir bara
hrista þetta af þér. En mað-
urinn er víst ekki eilífur og það
kemur að kveðjustund hjá okk-
ur öllum. Það verður erfitt að
venjast því að koma heim í
Hólminn og kíkja ekki í kaffi til
ömmu eins og ég var vön,
spjalla um daginn og veginn og
sýna þér nýjustu prjónaafurð-
irnar. Að alast upp með þig
sem ömmu mína voru mikil for-
réttindi og nú reikar hugurinn
til baka til þeirra stunda sem
var eytt hjá ömmu og afa á
Skúlagötunni. Hangikjötsát á
jóladag með tilheyrandi látum í
Sólveig
Sigurðardóttir
✝ Sólveig Sigurð-ardóttir fædd-
ist á Innra-Leiti á
Skógarströnd 5.
maí 1925. Hún lést
á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
urlands, Stykk-
ishólmi 23. febrúar
síðastliðinn.
Útför Sólveigar
fór fram frá Stykk-
ishólmskirkju 9.
mars 2012.
okkur frænkunum,
sumar og sól úti í
garði að borða
graslauk upp úr
blómabeðinu og
fjöruferðir í
Maðkavíkinni. Og
þar sem ég var
einstaklega mat-
vant barn fannst
mér ómetanlegt að
geta flúið til þín úr
skólanum og feng-
ið hafragrautinn þinn, í þau
skipti sem móðir mín vogaði
sér að hafa fisk í hádegismat.
Og í dag, þrátt fyrir þrotlausar
æfingar, tekst mér aldrei að
gera hafragraut jafngóðan og
þinn var. Sérstaklega með góðu
dassi af krækiberjum eftir
berjaferð upp á hótelbrekku.
Einu sinni fékk ég verkefni í
menntaskóla sem fólst í því að
skrifa um helstu fyrirmynd í lífi
mínu. Ég valdi að skrifa um þig
og taldi ritgerðin um fjórar
blaðsíður. Í umsögn sem ég
fékk svo um verkefnið mátti sjá
að kennaranum mínum þótti
mikið til þín koma og skrifaði
orðrétt: „Þú ert heppin að eiga
svona góða ömmu.“ Þar held ég
að allir séu sammála henni og
ég vona að mér eigi eftir að
fara hlutverkið jafnvel úr hendi
einn daginn.
Ég vona að þér líði vel þarna
hinum megin og ég bið hjart-
anlega að heilsa afa.
Anna Margrét Pálsdóttir.
Kær móðursystir mín, Sól-
veig Sigurðardóttir, er látin.
Sólveig var einstaklega hlý og
notaleg manneskja, sem ekki lét
fara mikið fyrir sér. Allt í
kringum hana var hreint og fal-
legt, engum hlut ofaukið enda
var hún hógvær og nægjusöm.
Eða eins og segir í kvæði Dav-
íðs Stefánssonar:
„Hún fer að engu óð,
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð.“
Þannig kona var Silla móð-
ursystir mín. Hún bjó nánast
allan sinn búskap í Stykkis-
hólmi og var tengiliður fjöl-
skyldunnar við fortíðina í
Breiðafjarðareyjum og á Skóg-
arströnd.
Mér eru í fersku minni mót-
tökurnar í Stykkishólmi, þegar
ég var barn og unglingur, og
reyndar alla tíð. Hvergi var
betra að koma. Ég sé enn fyrir
mér pelargóníurnar í stofu-
gluggunum í Hjaltalínshúsi, þar
sem Silla og Ninni bjuggu fram
yfir miðja síðustu öld. Blómin
hennar voru grænni og bústnari
en öll önnur blóm. Ég man eftir
að sitja við fallegan glugga með
Magdalenu dóttur þeirra og
horfa út á Kaupfélagshúsið,
hótelið sem nú er horfið, bátana
í höfninni og fína húsið, sem al-
þingismaðurinn bjó í, að
ógleymdri Súgandisey. Ég man
eftir Ninna koma heim og bjóða
öllum í siglingu inn í eyjar, þar
sem Silla og hann höfðu alist
upp. Hún í Gvendareyjum, hann
í Ólafsey. Silla var ekki lengi að
taka til nesti, enda ein af þeim
sem geta gert veislu úr einum
tómat. Það var dýrðlegt að sigla
með þeim inn í eyjar. Þau
þekktu hvern hólma og sker,
rastir og strauma, bæi og ábú-
endur. Siglt var vítt og breitt
um eyjarnar og að lokum farið í
land í Brokey og heilsað upp á
gamla góða granna. Þar var vel
tekið á móti okkur. Það er engu
líkt að sigla á Breiðafirði með
kunnugu fólki, þegar sól skín á
haf og sest að lokum út við
sjóndeildarhring. Þetta var
þeirra líf. Það eyjalíf, sem Silla
og systkinin ólust upp við, er
einstakt og nú er það að hverfa
að mestu eða öllu eins og það
var. Það hverfur með kynslóð-
inni hennar Sillu.
Silla var sterk og dugleg
fram á síðasta dag, róleg og
æðrulaus, en veikindin voru án
efa erfið.
Ég er Sillu frænku minni
þakklát fyrir margt, ekki síst
sumarið sem ég fékk að vera
hjá henni og Ninna þegar þau
bjuggu á Saurum í Helgafells-
sveit. Þar bjó margt skemmti-
legt fólk og oft var kátt á Hjalla
og mikið hlegið.
Silla ólst upp og bjó í faðmi
Breiðafjarðar. Í þeim faðmi
kveður hún okkur og skilur eft-
ir sig fallega mynd. Blessuð sé
minning hennar.
Öllum aðstandendum votta
ég mína dýpstu samúð.
Unnur Ragnars.
Grand hótel Reykjavík,
Sigtúni 38, sími 514 8000.
erfidrykkjur@grand.is • grand.is
Grand
erfidrykkjur
• Hlýlegt og gott viðmót
á Grand hótel.
• Fjölbreyttar veitingar
lagaðar á staðnum.
• Næg bílastæði og gott
aðgengi.