Morgunblaðið - 10.08.2012, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. ÁGÚST 2012
✝ Halldór Jóns-son fæddist 8.
febrúar 1932 á Ísa-
firði. Hann lést af
slysförum hinn 29.
júlí sl.
Foreldrar Hall-
dórs: Sigríður Ás-
geirsdóttir, gull-
smiður frá
Hvítanesi í Skötu-
firði, f. 7.9. 1903,
d. 14.5. 1981, og
Jóns Valdimarssonar vélsmiðs
frá Fremri-Arnardal í Skut-
ulsfirði, f. 10.7. 1900, d. 31.5.
1988.
Systkini: Flosi, f. 1924 sam-
mæðra, d. 1945, Álfheiður
Kristín, f. 1929, d. 1991, Arnór,
f. 1930, d. 2002, Hörður, f.
1933, d. 1967. Eftirlifandi
systkini eru; Elín, f. 1940, Þór-
unn, f. 1941, Flosi og Gunn-
hildur, f. 1945.
Maki: Anna Einarsdóttir
verslunarmaður, f. 2.7. 1940,
dóttir Jófríðar Guðmunds-
dóttur og Einars Andréssonar.
Þau skildu. Börn þeirra: A)
Einar, verktaki, f. 7.5. 1957.
Sambýliskona Auður Yngva-
dóttir, f. 1963. Þau skildu.
Börn þeirra; 1) Anna, f. 6.5.
1981, d. 7.5. 1981, 2) Guð-
mundur Geir, f. 1985, sambýlis-
kona Birgitta Guðbjartsdóttir,
f. 1988, börn þeirra Ásgeir
leifsdóttur og Guðmundar Guð-
mundssonar á Karlsá. Þau
skildu.
Eftirlifandi kona Halldórs er
Sasiprapha Udomship, f. 12.12.
1970.
Halldór lauk gagnfræðaprófi
frá Ísafirði 1948, búfræðiprófi
frá Hvanneyri 1951, 2. stigi í
Vélskóla Íslands 1971. Öku-
kennararéttindi 1959 en sótti
auk þess ýmis námskeið er-
lendis frá árinu 1980. Hann var
strætisvagnabílstjóri og leigu-
bílstjóri hjá Bæjarleiðum frá
1955 en gerði út leigubíl til
2008. Vélstjóri á Engey RE,
ráðherrabílstjóri 1971-74. Vann
við háspennulagnir hjá RARIK
1975 og hjá Ögur- og Vatns-
fjaðarhreppi 1975-76. Samhliða
þessu sem ökukennari frá
1959, en eingöngu sem öku-
kennari frá 1976. Rak eigin
ökuskóla og kenndi á bíl og
bifhjól. Var umsvifamikill í
mótorhjólakennslu frá 1978 og
reynslumikill á því sviði. Gerði
út bátinn Skutul og stundaði
sjómennsku af og til. Keypti
Litlu Brekku í Skagafirði 2003
og stundaði þar bústörf í rúm 3
ár. Flutti til fjölskyldu Fríðu,
og bjó þar til 2009, en fluttist
þá aftur til fæðingarstaðar
síns, Ísafjarðar. Þar bjó Hall-
dór og starfaði sem öku- og
bifhjólakennari allt til dauða-
dags.
Útför Halldórs fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag, föstu-
daginn 10. ágúst 2012, kl. 14.
Yngvi og Eiður
Otri. B) Jón Sig-
urður fram-
kvæmdastjóri, f.
27.7. 1958, d. 17.4.
1991. Sambýlisk.
Louise Dahl, dóttir
þeirra Caroline
Dahl, f. 1989. Önn-
ur börn Jóns ekki
sammæðra; Hildur,
f. 1983, Sandra, f.
1988, og Helena, f.
1991. C) Gunnar Þorsteinn ís-
lenskufræðingur, f. 9.4. 1960.
Maki Edda Pétursdóttir, f.
1960. Þau skildu. Börn þeirra;
1) Bjarney, f. 1983, maki henn-
ar Rakel Sigurbjörnsdóttir, f.
1981, dóttir þeirra Þórey Edda,
fósturdóttir Bjarneyjar er
Heiðdís. 2) Þorsteinn Daði, f.
1990 og 3) Jón Sigurður, f.
1992. D) Fríður María, íþrótta-
og heilsufræðingur, f. 15.12.
1963. Gift Þórði Marelssyni, f.
1958. Börn þeirra; 1) Einar Ar-
on, f. 1987, 2)Maríanna, f. 1989,
3) Halldór Jón, f. 1996, 4) Katr-
ín Edda, f. 1998, 5)Magnús
Ingi, f. 1999. Fyrir átti Halldór
Ásu Sigurlaugu, f. 1955, maki
Einar Óskarsson, f. 1944, sonur
Ásu er Halldór, f. 1975. Sam-
býliskona Halldórs frá 1983
var Snjólaug B. Guðmunds-
dóttir fóstra, fædd 13.4. 1936,
dóttir Sigurbjargar S. Hjör-
Enginn veit ævina fyrr en öll er
og enginn ræður sínum nætur-
stað. Þetta datt mér í hug þegar
ég frétti um andlát Halldórs Jóns-
sonar ökukennara, en það hafði
hann verið mestan hluta ævi sinn-
ar en lést í bílslysi að kvöldi
sunnudagsins 22. júlí. Hann var
traustur og góður bílstjóri og
hafði farið þessa leið við verri að-
stæður en nú, bæði í snjókomu og
hálku, og alltaf gengið vel. Þegar
hann leggur af stað frá Ísafirði
hafði hann ákveðið að ná í Borg-
arnes og gista hjá eldri dóttur
sinni eins og hann hafði oft gert,
en þá var annar sem tók af honum
völdin.
Ég kynntist Halldóri stuttu
eftir að ég fór að vera með Ásu
Sigurlaugu dóttur hans og var
okkur alltaf vel til vina enda átt-
um við margt sameiginlegt, gát-
um talað um sjómennsku, búskap
og veiðar. Í öllu þessu var hann
vel fróður og ekki lát á neinu þó
árunum fjölgaði og ef minnst var
á hesta kom maður ekki að tóm-
um kofunum. Hann var mikill
hestamaður og átti lengi vel góða
hesta sem hann hugsaði vel um og
þótti vænt um, átti þá hesthús í
Víðidal. Síðan selur hann íbúðina
og hesthúsið og kaupir ásamt öðr-
um jörðina Litlu-Brekku fyrir
norðan Hofsós. Þar var stórt
kúabú, kindur og hestar, þar
kunni hann vel við að vasast í bú-
skap. Við Ása Sigurlaug heim-
sóttum hann tvisvar þangað. Þar
kunni hann vel til verka enda
lærður frá Hvanneyri.
Það var ekki hægt að sjá á
Halldóri að hann væri að verða
gamall, hann var góður skákmað-
ur og vílaði ekki fyrir sér að fara í
átök, bæði sjómann og bænda-
glímu ef svo bar undir, enda var
hann hraustmenni.
Við Ása Sigurlaug eigum erfitt
með að fella okkur við að hann
komi ekki hér aftur eins og hann
gerði oft seinni árin eða eftir að
hann flutti á Ísafjörð. Hvíl þú í
friði tengdafaðir minn og faðir,
guð blessi þína minningu.
Einar Óskarsson,
Ása Sigurlaug
Halldórsdóttir.
Þú ert nú meiri karlinn! Þetta
voru einkennandi orð fyrir Hall-
dór Jónsson, tengdaföður minn.
Það var auðvelt að láta sér
þykja vænt um Halldór, þótt hann
hafi alls ekki verið fullkominn, né
með englavængi, frekar en við
hin. En hann hafði marga kosti.
Tengsl okkar styrktust með ár-
unum. Við hittumst fyrst í kring-
um 1980. Ég í rauðum skóm,
keyptum á Strikinu í Köben og
man ég ekki betur en Halldóri
þættu skórnir full rauðir fyrir
karlmann. En þegar skýringin
var sú að þetta væri Víkingslitur
með svörtu buxunum þá sættist
hann fljótt, enda sjálfur Víkingur.
Það kom fljótt í ljós að áhugamál
okkar lágu saman.
Halldór tók öllum eins og jafn-
ingjum, setti sig ekki á háan hest,
fór ekki í manngreinarálit, dró
ekki fólk í dilka heldur leit jöfnum
augum á alla. Hroki og yfirlæti
var ekki hans stíll. Og þessu fann
ég strax fyrir, og lærði af honum
það, að taka vel þeim samferða-
mönnum sem á vegi okkar verða.
Fátt er betra fyrir ungt fólk sem
er að draga sig saman en að því sé
vel tekið af tengdafólki sínu.
Halldór var ævintýramaður.
Ákvarðanir hans komu fjölskyld-
unni oft í opna skjöldu, því hann
fór sínar eigin leiðir. Hann var
ekkert sérstaklega að bera áform
sín undir aðra, og hafði heldur
ekki alltaf samþykki sinna nán-
ustu fyrir þeim, framkvæmdi
bara og var jafnvel hissa á við-
brögðum þeirra.
Hann kom sér upp aðstöðu á
Kanaríeyjum, fannst það hin
besta ákvörðun, sem hún var, og
hún var hans. Hann bauð fjöl-
skyldu okkar þangað fyrst um jól-
in 1994. Síðasta ferðin með Hall-
dóri var síðastliðin jól og eigum
við og börnin okkar margar góðar
minningar um afa sinn þaðan,
enda spilað og keppt við afann
sem var mikill keppnismaður og
lunkinn á mörgum sviðum. Að
sigra hann í keppnum fannst
börnum okkar vera til marks um
það að vera orðinn góður í grein-
inni, og það var yfirleitt keppi-
keflið. En hann var líka stríðinn,
eiginlega grallari og svindlaði ef
tækifæri gafst. Það voru því hafð-
ar góðar gætur á honum! Og ef
börnin unnu afann, þá var við-
kvæðið frá honum; ah, þú ert nú
meiri karlinn, þorirðu aftur?
Við höfum líka átt erfiða daga
með Halldóri, en honum var fyr-
irgefið margt sem betur hefði
mátt fara. Þrátt fyrir það mun ég
alla tíð vera honum þakklátur fyr-
ir samfylgdina. Við Halldór átt-
um margt sameiginlegt og að
auki þótti okkur báðum einstak-
lega vænt um sömu manneskj-
una, rósina hans, konuna mína.
Við gátum setið og spjallað um
liðna daga, og ef hann var spurð-
ur beint þá komu svörin og sagan
og viðkvæm hlið Halldórs sem
ekki sást oft.
Meðan Halldór bjó hjá okkur
var nálægðin mikil, þó stundum
þannig að við vissum ekki af hon-
um í húsinu þar sem hann
gleymdi sér hljóður yfir skákinni.
Hann kom gjarnan of seint í mat-
inn og þá var viðkvæðið, hva.. all-
ir búnir að borða!
Halldór og Snjólaug reyndust
börnum okkar einstaklega vel
alla tíð og erum við þeim ævin-
lega þakklát.
Síðast heyrði ég í Halldóri á
leið suður sunnudaginn 29. júlí,
þá staddur í Skötufirði, sam-
bandið var slitrótt og slitnaði…
Ég kveð kæran tengdaföður
með söknuði og þessum orðum;
þú varst nú meiri karlinn!
Þórður Marelsson.
Ég hef munað eftir Halldóri,
frænda mínum, frá því að ég var
lítill strákur. Það var náið sam-
band á milli hans og Hannibals
afa míns, föðurbróður Dóra, og
vann Dóri meðal annars sem ráð-
herrabílstjóri hans í nokkur ár.
Ég man helst eftir honum í tveim
hlutverkum. Þegar hann var í
gallajakkanum var hann í fram-
kvæmdahug, fullur af krafti og
vildi láta hlutina ganga fljótt og
vel fyrir sig. Og svo var það auð-
vitað „bílakennarinn“ Dóri. Þá
var hann afskaplega snyrtilegur
til fara, iðulega í rúllukragabol og
jakka og reykti pípu af miklum
móð.
Sumrin 1973 og 1974 sá hann
um að byggja ný útihús í Selárdal
fyrir afa þar sem hann sýndi
mikla útsjónarsemi og hagsýni.
Að hans ráði var keypt ný grafa
og gamall vörubíll og einnig var
gerð upp steypuhrærivél þannig
að við urðum að mestu leyti sjálf-
bjarga við að reisa og steypa upp
útihúsin þótt afskekkt væri, og
gekk hratt og vel að klára verkið.
Ég man sérstaklega eftir því
hvað Dóri var vandvirkur, og
kjallaraveggur í haughúsi sem
enginn kæmi til að sjá nokkurn
tíma átti t.d. að vera alveg þráð-
beinn.
Dóri kenndi mér að sjálfsögðu
á bíl, eins og flestum af frænd-
systkinum mínum. Hjá Dóra var
ekki komist upp með að stytta sér
leið með því að æfa bara akstur
og læra utan að úr pésa sem hét
„Spurningar og svör“ eins og
sumir ökukennarar leyfðu. Í stað-
inn var Dóri með ökuskóla þar
sem farið var yfir umferðarlögin
lið fyrir lið. Auðvitað blöskraði 16
ára unglingnum tíminn sem fór í
bóklega hlutann en þegar ég lít til
baka, er ég þess fullviss að þetta
skilaði sér. Eldraunin hjá Dóra
var síðan svokallað „eldspýtu-
stokkapróf“, en það fólst í því að
Dóri setti eldspýtusokk á mæla-
borðið á æfingabílnum og átti
nemandinn að keyra það mjúk-
lega, bæði við að aka af stað,
stöðva og beygja, að stokkurinn
hreyfðist hvorki né dytti.
Fyrir nokkrum árum hringdi
ég í Dóra til að fá upplýsingar um
góðan ökukennara fyrir eldri
dóttur mína og mér til mikillar
gleði bauðst Dóri til að kenna
henni, hann væri hvort sem er að
taka barnabörnin sín í tíma.
Námið var kannski ekki eins
formlegt og áður og pappírsvinn-
an misjafnlega nákvæm eins og
venjulega, en svona var bara
Dóri, og voru hvorki faðirinn né
dóttirin að kvarta yfir að smá
pappírsvinna legðist á þau enda
skipti kennsla hans mestu máli.
Dóttirin slapp sem betur fer ekki
við „ökuskólann“ og flaug auðvit-
að í gegnum prófið.
Þegar Dóri varð áttræður í
febrúar sl. hafði ég að sjálfsögðu
samband til að óska honum til
hamingju og þakka fyrir hlýjar
móttökur á Ísafirði í ágúst á síð-
asta ári þar sem ég, móðir mín og
yngri dóttirin dvöldust í eina
viku. Þar var Dóri boðinn og bú-
inn til að keyra mannskapinn út á
völl og bauðst þar að auki til að
lána mér bílinn sinn, til að hægt
væri að kíkja á nýju göngin út í
Bolungarvík og skreppa í sund.
Svona var Dóri ávallt greiðvikinn.
Það er ljúft að líta til baka og
rifja upp samskiptin við Dóra í
gegnum tíðina. Eftir stendur
minningin um mjög mætan
mann. Ég votta aðstandendum
hans mína dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Sigurður H. Magnússon.
Halldór Jónsson
Elsku Dúnna ömmusystir mín
er dáin. Ég hef verið að hugsa
svo sterkt til þín nú upp á síð-
kastið og var að fara að hringja í
þig og bjóða þér í molasopa,
þegar pabbi sagði að þú værir
dáin.
Ég man eftir því þegar ég var
lítill strákur og við bjuggum í
Fannafoldinni þá kom Dúnna
frænka oft í heimsókn um leið og
hún kom við hjá Ómari syni sín-
um og fjölskyldu hans. Það voru
ómetanlegar stundir fyrir okkur
fjölskylduna og er ég mjög
þakklátur fyrir þær. Dúnna var
afskaplega dagfarsprúð kona,
svo kærleiksrík og góð.
Dúnna var ekki bara ömmu-
systir mín heldur alveg yndisleg
manneskja sem hugsaði vel um
sig og sína alla tíð. Eftir að
amma Svana dó var ég í reglu-
legu sambandi við frænku mína.
Ég var afskaplega þakklátur
fyrir að vera boðinn í 70 ára af-
mælið hennar á sínum tíma. Við
Dúnna ræddum margt og mikið
Guðrún Ólafsdóttir
✝ Guðrún Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 21. jan-
úar 1932. Hún lést í
Reykjavík 26. júlí
2012.
Guðrún verður
jarðsungin frá
Fossvogskirkju í
dag, 8. ágúst 2012,
og hefst athöfnin
kl. 15.
og oft var hlegið.
Við skiptumst á
fréttum af fjöl-
skyldum okkar.
„Hvernig hefur
Halli það?“ var hún
vön að spyrja. Gam-
an að heyra í þér
Villi Kalli minn, við
Svana brölluðu nú
margt saman hér í
„denn“ og pössuð-
um Jóa bróður,
hann var svo góður skinnið.
Dúnna frænka gerði heimsins
bestu pönnukökur og þegar við
héldum upp á 100 ára afmæli
Ingunnar langömmu var Dúnna
sko í essinu sínu, alltaf svo bros-
mild og vel til höfð. Dúnna mín,
við töluðum um margt, bæði nú-
tímann og fortíðina. Ég sakna
þín og þessara stunda.
Ég veit að nú eruð þið systur
búnar að hittast og fylgist vel
með ykkar kæru fjölskyldum og
afkomendum.
Elsku Jói, Halldór, Inga, Sig-
rún, Ómar, Gunnar, Óli og fjöl-
skyldur. Missir ykkar er mikill.
Ég kveð þig með trega í
hjarta, elsku frænka mín.
Því svo elskaði Guð heiminn að hann
gaf son sinn eingetinn til þess að hver
sem á hann trúir glatist ekki heldur
hafi eilíft líf. (Jóh 3,16.)
Hvíl í friði
Þinn frændi,
Vilhjálmur Karl
Haraldsson.
✝ Hrafn Eiðssonfæddist á
Þúfnavöllum í
Hörgárdal 8. des-
ember 1922. Hann
lést á Grenilundi á
Grenivík 3. júlí
2012.
Foreldrar
Hrafns voru Eiður
Guðmundsson,
bóndi og hrepp-
stjóri á Þúfnavöll-
um, f. 2.10. 1888, d. 10.11. 1984,
og Lára Friðbjarnardóttir, f.
24.12. 1897, d. 18.11. 1937.
Systkini Hrafns voru Stein-
gerður, f. 3.3. 1921, d. 27.6.
2001, og Guðmundur, f. 1.12.
1917, d. 23.9. 2001. Hálfsystkini
Hrafns samfeðra eru Sturla, f.
16.11. 1940, og Droplaug, f.
Birgi, f. 9.7. 1951. Móðir Birgis
var María Filippía Kristjáns-
dóttir, f. 14.6. 1926, d. 11.1.
1997. Og einnig Hrein, f. 16.9.
1947. Móðir Hreins er Guðríður
Ármannsdóttir, f. 19.2. 1924,
síðar sambýliskona Hrafns.
Hrafn átti 17 barnabörn og 10
langafabörn.
Hrafn bjó á Þúfnavöllum
fram á fullorðinsár en þá
hleypti hann heimdraganum og
vann ýmis störf, s.s. við sjó-
mennsku, vegagerð og land-
búnað. Hann flutti til Akureyr-
ar 1954 og bjó þar nánast
óslitið síðan. Lengst af starfaði
hann á togurum Útgerðarfélags
Akureyringa og hjá Sláturhúsi
KEA. Síðustu ár starfsævinnar
vann hann hjá Skinnaiðnaði SÍS
á Gleráreyrum Akureyri.
Útför Hrafns fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna og hvílir
hann í kirkjugarðinum á Ak-
ureyri.
13.1. 1951.
Hrafn var
kvæntur Gunnfríði
Hreiðarsdóttur, f.
6.1. 1932, og áttu
þau sex börn. Þau
slitu samvistir.
Börn þeirra eru:
Lára, f. 2.12. 1952.
Eiður Örn, f. 24.5.
1954, hans kona er
Hrönn Sigurð-
ardóttir. Sólveig, f.
30.6 1956, hennar maður er
Kristján Jósteinsson. Hreiðar
Þór, f. 14.12. 1957, hans kona
er Tatiana Kantorovish. Björg-
vin Ingvi, f. 21.3. 1961, hans
kona er Ann-Erry Hrafnsson.
Bjarki Ásgeir, f. 27.5. 1963,
hans kona er Elisabeth Kløvt-
veit. Áður átti Hrafn soninn
Hrafninn er floginn.
Hann bar nafn með rentu,
dökkur yfirlitum, haukfrán brún
augun voru athugul, kallaður
Krummi. Glæsimenni og góð-
menni eru orð sem koma upp í
hugann þegar hans er minnst.
Fluggáfaður, valdi sér vini þar
sem hann mat manngildið ofar
öðrum gildum, ekki skemmdi það
fyrir, að vinirnir væru skemmti-
legir, kannski líka örlítið sérstakir
og fyrir alla muni, ríkir í andanum.
Ekki var að spyrja að glæsileik-
anum. Hann átti heldur ekki langt
að sækja hann, sonur Láru Frið-
bjarnardóttur og Eiðs Guðmunds-
sonar frá Þúfnavöllum, án efa
glæsilegustu hjóna Hörgárdals á
sínum tíma.
Ég man fyrst eftir honum í eld-
húskróknum heima í Þórunnar-
stræti, hjá móður minni, sem var
móðursystir hans. Hann var bú-
inn að fá sér smá brennivínstár.
Tárið gerði hann meyran og auð-
mjúkan gagnvart skáldskapar-
gyðjunni og lífsins lystisemdum.
Einar Ben. var hans maður. Ein-
ræður Starkaðar runnu áreynslu-
laust upp úr honum þarna í eld-
húskróknum, þar var spilað án
feilnótu. Hann kunni kynstrin öll
af ljóðum og best kunni hann að
meta þá sem kváðu dýrt um
breyskleika mannsins. Nóbels-
skáldið okkar var líka í uppáhaldi.
Þar var í mestum metum hetjan
Bjartur í Sumarhúsum. Ætla má
að hann hafi kunnað heilu kaflana
úr Sjálfstæðu fólki og öðrum
verkum Laxness, jafn vel og stór-
an hluta ljóða Einars Benedikts-
sonar.
Á bak við svalt yfirbragð leynd-
ist viðkvæm sál sem mátti aldrei
neitt aumt sjá. Hann var barn
þess tíma, þegar aldrei var unnið
úr áföllum. Móðurmissirinn, á
unglingsárum, var honum sár alla
tíð. Harkan var leiðin til að kom-
ast af. Hann komst af, þó lífs-
hlaupið væri síður en svo hnökra-
laust. Aldrei vissi ég til að hann
gerði flugu mein. Síðustu æviárin
dvaldi hann á Grenilundi, heimili
fyrir aldraða á Grenivík. Um þann
stað orti hann:
Um hann heldur almáttugur vörð,
uni ég þar bæði hress og glaður.
Hann er eins og himnaríki á jörð,
hann er gömlum mestur griðastaður.
Skáldskapargyðjan hefur verið
Krumma örlát, þó hann flíkaði
aldrei þeirri náðargáfu að geta ort
og ég hygg að Friðbjörn frá Stað-
artungu, hagyrðingurinn afi hans,
hefði verið býsna ánægður með
strákinn. Góðmennið, Hrafn Eiðs-
son, hefur án efa fengið góða
heimkomu. Ég sé fyrir mér endur-
fundi hans við gengna ástvini og
andans menn. Skálum himneskra
veiga, að hætti Krumma, hefur
verið lyft til að fagna komu hans í
eilífðarríkið. Þar hefur og verið
kveðið dýrt þar sem kersknin og
hnyttnin hafa verið í hávegum
hafðar.
Að Hrafni Eiðssyni gengnum
er margs að minnast og margt að
þakka. Hann átti að baki tæpa níu
áratugi. Hann varð aldrei ríkur af
veraldlegum auði, þeim mun rík-
ari í andanum. Eftir skilur hann
fjársjóð sem aldrei verður metinn
í krónum, myndarlegan hóp af-
komenda sem öll eru hið mesta
mannkostafólk og elskulega sam-
býliskonu. Þeirra er sárastur
söknuðurinn. Ég votta þeim mína
innilegustu samúð um leið og ég
kveð hann með virðingu og kæru
þakklæti fyrir samfylgdina og
tryggðina við mig og mína alla tíð.
Blessuð sé minning Hrafns
Eiðssonar.
Sumarrós Sigurðardóttir.
Hrafn Eiðsson