Morgunblaðið - 13.09.2012, Page 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2012
✝ Unnur KristrúnÁgústsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 7. janúar
1927. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 5. sept-
ember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ingi-
björg Einarsdóttir
frá Bjarnastöðum á
Álftanesi, f. 9.8.
1888, d. 22.4. 1960, og Friðrik
Ágúst Hjörleifsson frá Sandaseli
í Meðallandi, f. 30.8. 1890, d. 7.9.
1963. Unnur var yngst sex
systra. Hálfsystur hennar sam-
mæðra voru Anna Ólafía Jóna
Jakobsdóttir, f. 1910, d. 2003, og
Rósa S. Jakobsdóttir, f. 1911, d.
2001, alsystur Guðlaug Lillý, f.
1918, Ragna Hjördís, f. 1919, d.
1997, og Jakobína Hulda, f.
1920, d. 1999.
Eiginmaður Unnar er Ólafur
Guðmundsson, f. 30.12. 1928.
Þau giftu sig 10.11. 1951. Börn
þeirra eru 1) Erling, f. 28.9.
1949, maki Margrét Sigurgeirs-
lind, f. 1991. 6) Kolbrún, f. 4.10.
1962, maki Hilmar Halldórsson,
f. 29.6. 1962, börn þeirra eru
Ester, f. 1980, Ólafur, f. 1984,
Helga, f. 1988 og Daníel, f. 1994.
Barnabarnabörn eru 24 talsins.
Unnur bjó alla sína tíð í Hafn-
arfirði, fæddist og ólst upp á
Vesturbraut 20, deildi húsinu
með foreldrum þar til þeir lét-
ust, og bjó þar síðan áfram til
1987 eða í rúm 60 ár. Fluttist þá
að Miðvangi 14 í Hafnarfirði og
bjó þar þangað til hún fluttist á
Dvalarheimilið Hrafnistu í
Hafnarfirði í nóvember 2011. Á
unglingsárum og framan af bú-
skaparárum vann Unnur við
verslunarstörf hjá mági sínum í
Bókabúð Böðvars en varð frá að
hverfa er róður þyngdist við
húsmóðurstörfin og uppeldi
stækkandi barnahóps í þröng-
um húsakosti á Vesturbraut-
inni. Hún vann aftur í bókabúð-
inni síðar um hríð áður en hún
hóf störf við fiskvinnslu, lengst-
um hjá Bæjarútgerð Hafn-
arfjarðar, síðar Norðurstjörn-
unni og að lokum hjá
Sjávarfiski þar sem hún lauk
starfsferli sínum fyrir aldurs
sakir.
Útför Unnar fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag, 13. sept-
ember 2012, og hefst athöfnin
kl. 13.
dóttir, f. 23.7. 1957,
börn þeirra eru
Þröstur, f. 1978,
Gígja, f. 1984 og
Víðir, f. 1989. 2)
Ingibjörg Svala, f.
25.6. 1953, maki
Björgvin Björg-
vinsson, f. 12.7.
1955, börn þeirra
Unnur Ósk, f. 1973,
Eva Dís, f. 1980,
Heiðrún, f. 1986,
Elísa Björg, f. 1991 og Björgvin
Guðmundur, f. 1992. 3) Guð-
mundur, f. 21.1. 1955, d. 20.7.
1992, dætur hans Lísabet, f.
1979, móðir hennar Þórunn
Kristín Sverrisdóttir, f. 1961, og
Þórunn, f. 1980, móðir hennar
Steingerður Matthíasdóttir, f.
1958. 4) Örn, f. 1.6. 1956, maki
Kristín Jensdóttir, f. 29.8. 1954,
börn þeirra eru Ólöf Erna, f.
1974, Örn, f. 1981 og Erla, f.
1990. 5) Friðrik Ágúst, f. 24.12.
1958, maki Erna Snævar Ómars-
dóttir, f. 22.10. 1962, börn þeirra
eru Ómar Snævar, f. 1980,
Sindri Snævar, f. 1988 og Berg-
Það var skrítin tilfinning sem
fór um mig og Svölu dóttur þína
þegar við kvöddum þig daginn
áður en við fórum í frí til Spánar.
Þú faðmaðir okkur svo innilega
og sagðist vilja knúsa okkur vel
áður en við færum því þér fannst
svo langur tími þangað til við
kæmum aftur. Þú fannst greini-
lega á þér að þú ættir ekki langt
eftir. Það var mjög sárt og erfitt
að fá tilkynningu nokkrum dög-
um áður en við kæmum heim úr
fríinu að þú værir farin frá okk-
ur. Kvöldið áður en þú fórst átti
Svala gott samtal við þig í síma
og fannst henni það afar hlýlegt
og dýrmætt símtal.
Elsku Unnur, betri tengda-
móður hefði ég ekki getað hugs-
að mér. Þegar ég, sveitastrákur-
inn að vestan, kem inn í
fjölskyldunu þína og Óla fyrir
fjörutíu árum er mér strax tekið
fagnandi og verð strax einn af
fjölskyldunni. Mér er sérstak-
lega minnisstætt hvað mér
fannst þú alltaf elda góðan mat,
þótti þér gaman að gefa mér að
borða og tók ég vel til matarins.
Fyrstu jólin hjá þér og Óla fékk
ég hamborgarhrygg sem ég hafði
aldrei bragðað áður, einnig fékk
ég kjúkling hjá þér í fyrsta skipt-
ið og hafðir þú gaman af því hvað
ég var lystugur. Alla tíð frá því
ég kynntist þér hefur mér þótt
vænt um þig, við vorum góðir
vinir og gátum setið og spjallað
tímunum saman og alltaf fannst
mér gaman að tala við þig um
ýmis mál.
Þú varst ávallt jákvæð, glöð og
kát og komst öllum í kringum þig
í gott skap. Við náðum alltaf vel
saman og skemmtum okkur vel
og varst þú hrókur alls fagnaðar í
fjölskylduboðum og þegar farið
var á skemmtanir. Mér fannst
gaman að hlusta á þig spila á gít-
ar og syngja og svo tala ég ekki
um það þegar þú fórst að jóðla,
þá fóru nú allir í gott skap og
skemmtu sér vel. Þú varst dug-
leg kona og féll þér sjaldan verk
úr hendi. Þegar ég kom inn í fjöl-
skylduna vannst þú við fisk-
vinnslu, þegar þú hættir að vinna
úti vegna aldurs þá tók við inni-
vinnan og þú fórst að prjóna
lopapeysur og sast þú oft við
prjónaskap yfir sjónvarpinu. Ég
man að stundum voru prjónas-
taflarnir orðnir nokkuð háir. Þú
varst afburða prjónakona. Þér
fannst gaman að lesa og last þú
mikið, jólabækurnar voru vel
þegnar og lagðir þú helst ekki
bók frá þér fyrr en hún var búin.
Þú hafðir gaman á seinni árunum
af að horfa á sjónvarp og fylgdist
þú með öllum íþróttum og máttir
aldrei missa af ef sund var í sjón-
varpinu, sem er nú kannski ekki
skrítið þar sem börn og barna-
börn þín og Óla voru mikið af-
reksfólk í sundi. Þú mættir einn-
ig á flest sundmót og fylgdist vel
með þínu fólki synda.
Tengdamamma var góð kona,
það sást best á því hvað börnin
hennar, tengdabörnin, barna-
börn og langömmubörnin löðuð-
ust að henni. Hún vildi öllum vel
og vildi allt fyrir alla gera. Mér
fannst alltaf svo gaman að geta
gert eitthvað fyrir hana þó það
væri bara að skutla henni út í búð
eða smá bæjarleið, hún var alltaf
svo þakklát fyrir allt sem fyrir
hana var gert.
Elsku tengdamamma, ég
sakna þín og kem til með að
geyma í minningunni um þig allt
það góða sem þú gafst okkur
Svölu og börnunum okkar. Guð
geymi þig.
Þinn tengdasonur,
Björgvin J. Björgvinsson.
Elsku Unnur amma.
Við kveðjum þig í dag með
miklum söknuði. Við minnumst
þeirra góðu stunda sem við átt-
um með þér, alltaf brosandi,
hress og kát. Þér fannst svo gam-
an að vera með okkur barnabörn-
unum og er það svo minnisstætt
þegar við barnabörnin fórum að
hittast í frændsystkinapartíi.
Þegar þú fréttir af því að slíkt
partí væri í vændum þá spurðir
þú, „Hvert á ég að mæta og
klukkan hvað?“ Alveg dýrðleg,
elsku amma, alltaf til í að vera
þar sem fjörið var. Þú varst sko
engin venjuleg amma eins og eitt
langömmubarnið þitt orðaði það,
elskaðir pylsur og hamborgara.
Þú máttir svo heldur ekki missa
af neinum íþróttum, varst með
allar íþróttarásirnar í áskrift og
fannst langömmustrákunum þín-
um það mjög furðulegt að þú
elskaðir að horfa á fótbolta, ekk-
ert venjuleg gömul kona. Það var
yndislegt að koma í heimsókn til
þín og alltaf vildir þú bjóða uppá
ísblóm og einnig munum við eftir
gulum frostpinnum. Við hugsum
glöð til þeirra dýrmætu stunda
sem við áttum saman þetta ár.
Afmælið þitt í janúar, yndislegt
að hlusta á ykkur vinkonurnar
rifja upp gömlu góðu tímana. Og
svo brúðkaupið í sumar þar sem
þú áttir svo yndislega stund með
okkur öllum og skemmtir þér
konunglega. Það er ekki annað
hægt en að brosa þegar hugsað
er til baka til stunda okkar sam-
an, því það var alltaf svo mikil
gleði í kringum þig.
Elsku amma þú varst síung, kát og
hress
við komum saman í dag og segjum
bless.
Við minnumst þín á góðri stund
og hugsum um þína léttu lund.
Minningin um brosið þitt bjarta
ávallt mun lifa í okkar hjarta.
(Unnur Ósk)
Elsku Unnur amma, þú ert
komin á góðan stað þar sem við
erum viss um að Guðmundur
sonur þinn tekur vel á móti þér
og þið eruð sameinuð á ný. Þar til
okkar tími kemur kveðjum við að
sinni. Hvíl í friði.
Þín barnabörn,
Unnur Ósk, Eva Dís,
Heiðrún, Elísa Björg og
Björgvin Guðmundur.
Elsku amma mín.
Hvar á ég að byrja? Við vorum
svo miklar vinkonur, þú og ég.
Gátum spjallað um allt milli him-
ins og jarðar. Þú varst svo ung í
anda að oftast gleymdi ég að það
væru 57 ár á milli okkar. Fátt var
betra en að sitja hjá þér með
kaffibolla og hlusta á þig segja
mér sögur úr fortíðinni. Oftast
voru það sögur af ferðunum ykk-
ar afa til framandi landa eða af
börnunum ykkar, „englunum
hennar Unnar“.
Þú mundir öll smáatriði og
lýstir atburðum svo vel að mér
fannst ég upplifa þá með þér upp
á nýtt. Þú varst svo lífsglöð og
skemmtileg, alltaf jákvæð þrátt
fyrir veikindin sem hrjáðu þig
undir það síðasta. Þú greipst öll
tækifæri sem þér bárust og varst
dugleg að lenda í ævintýrum.
Sem dæmi um það má nefna þeg-
ar þú fórst stóran hring um
Hafnarfjörð aftan á mótorhjóli í
sumar, 85 ára gömul.
Þú varst mikill húmoristi og
hafðir mest gaman af því að
hlæja að þínum eigin óförum, þá
hló ég með. Þú varst alltaf svo
glæsileg og vel tilhöfð, hafðir
gaman af því að klæða þig upp á.
Mikið fannst mér gaman að
kaupa föt fyrir þig, þú vissir ná-
kvæmlega hvað þú vildir og
treystir mér til að velja.
Ég er ofsalega þakklát fyrir að
hafa heimsótt þig tveimur dögum
áður en þú kvaddir okkur þó ég
hafi truflað þig í kvöldmatartím-
anum.
Þú fórst snemma í kvöldmat
þennan dag til að ná örugglega
fótboltaleiknum í sjónvarpinu,
sjálfri þér lík en íþróttir voru þitt
helsta áhugamál. Þá fékk ég að
heyra síðustu sögurnar, um ferð-
ina til Lúxemborgar og golfbíla-
ævintýrið þitt nokkrum dögum
áður. Ég geymi þær í hjarta
mínu með öllum hinum.
Elsku amma mín, ástarþakkir
fyrir allt.
Þín
Gígja.
Unnur Kristrún
Ágústsdóttir
Það var gaman í Bæ á Sel-
strönd. Sem ungur drengur
vorkenndi ég hálfvegis þeim
jafnöldrum mínum sem ekki
áttu rætur þangað og gátu því
ekki dvalið þar. Af hverju var
svona gaman í Bæ? Þar voru jú
amma og afi sem og Bjarni og
Sóley með sín börn, mína kæru
vini. Þar var líka einstakt sam-
félag þriggja bæja og þar voru
Branddís og Baddi flest, ef ekki
öll, mín æskusumur. Branddís
var alltaf í sérstöku uppáhaldi
hjá mér og hún skipaði líka al-
veg sérstakan sess hjá Ólöfu og
börnum okkar.
Branddís vissi hve mjög hug-
ur minn í æsku stóð til dvalar í
Bæ og gerði mér kleift, eins og
henni var unnt, að vera þar oft-
ar en ella hefði verið hægt. Og
hjarta mitt settist að í Bæ og
þar skaut ég rótum. Eins og í
uppvextinum hef ég dvalið þar
síðan eins oft og ég hef mátt og
getað. Og eins og þá, var hin
síðari ár alltaf enn skemmti-
legra að dvelja í Bæ þegar
Branddís var þar í bústaðnum
sínum. Síðast áttum við sam-
eiginlegar stundir í Bæ síðsum-
ars í fyrra, þegar Sigríður mín
gerðist bílstjóri hennar um
stund.
Mér hlýnar um hjartaræt-
urnar við að rifja það upp.
Branddís var gestrisin og
höfðingi heim að sækja, hvort
sem það var hversdags ellegar
á hátíðum. Ég minnist með
gleði jólaboðanna sem hún hélt
af einstökum myndarskap á
annan dag jóla ár hvert. Þegar
ég flutti út á land árið 1983
voru jólaboð hennar það sem
ég saknaði helst viðburða af
höfuðborgarsvæðinu. Þar kom
Branddís
Guðmundsdóttir
✝ Branddís Ingi-björg Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 28. apríl 1928 í
Bæ í Steingríms-
firði. Hún lést á
blóðmeinadeild
Landspítalans 25.
júlí sl.
Útför Brandd-
ísar Ingibjargar fór
fram frá Víðistaða-
kirkju 10. ágúst
2012.
enda gott fólk sam-
an og veitingar
voru einkar höfð-
inglegar. Heim-
sóknir hversdags
voru í raun lítið
síðri, alltaf veislu-
borð. Branddís var
líka einkar við-
ræðugóð og
skemmtileg. Vildi
auðvitað hafa góða
stjórn á málum en
hlýhugurinn og samræðulistin
slík að gestir fóru glaðir af
hennar fundi. Enda var alla tíð
afar gestkvæmt hjá Branddísi.
Það kunna nefnilega ekki allir
þessa list, að taka á móti fólki,
og gefa þannig af sér að gestir
fari ríkari. Sjálfum fannst mér
einkar gott að líta til hennar
þegar þungt var í hug, ekki
endilega til að ræða þau mál
sem á hugann sóttu hverju
sinni, heldur til almennrar upp-
lyftingar og viti menn, kjarkur
og þrek jókst.
Aldrei kvartaði Branddís og
alltaf gerði hún eins mikið og
heilsan leyfði hverju sinni. Hún
átti þó án efa sínar sorgir.
Sviplegt fráfall Badda heitins, á
besta aldri, hefur án efa tekið
á, sem og fráfall Kristjáns,
hennar góða vinar síðar. Þá átti
hún við erfið veikindi að stríða
um tíma en náði sér þó vel af
þeim.
Stundum er sagt að þakka
beri fyrir þegar fólk fær að
fara héðan nokkuð brátt en það
breytir því ekki að höggið er
þungt á aðstandendur. Ég
sakna Branddísar mikið en er
óendanlega þakklátur fyrir allt
sem ég lærði af henni og hún
gaf mér, fyrst í æsku og svo
síðar þegar hún hafði alltaf
tíma til að taka á móti mér og
mínum og maður upplifði sig
svo hjartanlega velkominn.
Ég votta Grétari, Guðnýju,
börnum þeirra og barnabörnum
mína dýpstu samúð. Góð og
gegn kona er gengin. Hún lifði
með reisn og hún gekk hnar-
reist síðasta spölinn. Já, sann-
arlega var alltaf gaman í Bæ en
allra skemmtilegast fannst mér
þó þegar Branddís var þar.
Sigurður Skagfjörð
Ingimarsson
Ilma sprotar, anga lauf
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
Þannig varstu vinur mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
(Sigbj.E.)
Þannig vinur var hann mér,
Agnar Norland, sem nú er lát-
inn. Að eignast vináttu Agnars
hefur orðið mér betra veganesti
en flest annað sem ég hef orðið
aðnjótandi í lífinu. Sú vinátta
færðist, seinna meir, yfir á fjöl-
skyldu mína. Ég náði ekki í
tæka tíð upp á sjúkrahús til að
klappa þessum góða vini mínum
á kinnina áður en hann sofnaði
svefninum langa.
Ég var ung þegar ég kynntist
Agnar Norland
✝ Agnar GauturÞór Norland
fæddist í Háram-
arsey (Haramsöy) í
Noregi 16. apríl
1924. Hann lést 19.
ágúst 2012.
Útför Agnars fór
fram í kyrrþey frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 31. ágúst
2012.
Agnari og hann
mótaði á margan
hátt lífsviðhorf mín.
Þetta er orðin löng
samfylgd á langri
vegferð og var hann
mikill áhrifavaldur
á allt mitt líf.
Hann var ein-
stakur persónuleiki
og allt í senn: hóg-
vær heiðursmaður,
sérvitur spekingur,
sögumaður og fræðimaður, fag-
urkeri á bókmenntir og tónlist,
hestamaður og fjallamaður, góð-
ur maður og kennari af guðs
náð.
Að mati Agnars voru tilvilj-
anir ekki til, eins og að hitta vin-
ahjón sín „óvart“ á götuhorni í
London eða keyra í svarta-
myrkri gegnum Pólland og
Þýskaland og bíllinn verður
benzínlaus fyrir utan hótelið
sem hann var að leita að!
Hvaðan kom hann, þessi góði
vinur minn? Þórleif móðir hans
var ættuð frá Gautlöndum en
faðir hans, Jón Norland, var
ættaður frá Hindisvík. Þau eign-
uðust þrjá syni þá Gunnar, Agn-
ar og Sverri Norland. Agnar var
fæddur í Haramsey í Brattvog í
Noregi þar sem faðir hans, Jón,
var héraðslæknir. Frásagnir
Agnars af föður sínum sem hann
missti ungur og æskuárunum í
Noregi minntu helst á fallegan
ljóðastíl. Sérstaklega lýsti hann
pabba sínum lækninum, báta-
smiðnum, tónlistarmanninum,
tréútskurðarmanninum og sögu-
manninum. Sögusviðið var báta-
siglingar þeirra feðga í Brattvog
á heimasmíðuðum bátum lækn-
isins. Þegar Jón Norland gekk
um túnið í Hindisvík með strák-
ana sína og bjó til söguna um
Svilla. Það var gott að eignast
hlutdeild í þessum sögum.
Agnar var heiðursmaður sem
tilheyrði í raun veröld sem var,
þar sem handsal og orð voru
gild. Hann hafði þá sérstöðu að
tala um og eiga nokkra „aðal-
guði“ hvort sem það voru menn
eða hestar. Hann ræddi jafn fal-
lega um Tobba sinn, pabba sinn,
bræður sína, vini og vandamenn,
Róbert Abraham, Pál dýra-
lækni, Boysa, hestaklúbbinn
sinn og um hestana Gamla-Rauð
og Vala-Jarp. Við þá talaði Agn-
ar sérstakt hestamál sem enginn
skildi nema þeir.
Hestaklúbburinn hans Agn-
ars fór á hverju sumri í lengri
eða skemmri fjallaferðir með
hesta og trúss. Ég var svo lán-
söm að komast með í eina slíka
fjallaferð. Í þeirri ferð voru Páll
dýralæknir og Kirsten, Ellen og
Viðar, Haddý og Agnar, Guðrún
og Magnús. Ég hef aldrei full-
þakkað ógleymanlega hestaferð
með vinahópnum hans Agnars.
Því sem fangaði hug Agnars
vildi hann deila með vinum sín-
um. Þegar ég var tvítug gaf
hann mér bókina „Veröld sem
var“ og sagði mér jafnframt að
aðrar bækur þyrfti ég ekki að
lesa, dæmigerður Agnar. Hann
las oft upp úr ljóðum Gustafs
Fröding, persónurnar stigu
fram á sviðið, skáldið Wenner-
bom, Jan Ersa og Per Persa,
Jonte og Brunte og „Våran
prost/är rund som en ost“.
Þegar ég kom fyrst til Hind-
isvíkur ásamt Agnari og Geira í
Gufunesi var tilefnið að skoða
Hindisvíkurstóðið sem taldi þá
yfir 200 hross. Hindisvíkurbónd-
inn, föðurbróðir Agnars, séra
Sigurður Norland, tók á móti
okkur úti á hlaði. Presturinn var
uppáklæddur í svörtum fötum,
hvítri skyrtu og vesti með svart-
an kúluhatt. Hann bauð upp á
kaffi og brennivínstár út í.
Hindisvíkin skartaði sínu feg-
ursta. Stillilogn á firði og fjalli.
Náttúran varð ein allsherjar sin-
fónía. Í kvöldkyrrðinni kvakaði
æðarkollan og selirnir rumdu úti
á skerjunum, krían steypti sér
yfir óboðna gesti, lömbin jörm-
uðu og hestar hneggjuðu.
Ég kveð í dag vininn minn,
Agnar, með hans eigin orðum til
mín: „að þykja vænt um ein-
hvern er sjálfum manni dýr-
mætast“.
Guðrún Sverrisdóttir.