Morgunblaðið - 13.09.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2012
✝ Jón Vigfússonfæddist á Ljót-
árstöðum í Skaft-
ártungu 29. desem-
ber 1922. Hann lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 2. sept-
ember 2012.
Foreldrar hans
voru þau Vigfús
Gestsson, f. 4. mars
1896, d. 1. maí
1981, bóndi Ljót-
arstöðum í Skaftártungu og síð-
ar Hjallanesi í Landsveit og
kona hans Kristín Árnadóttir, f.
25. apríl 1895, d. 1. maí 1988.
Jón átti þrjá bræður, þeir eru:
Árni, f. 11. júní 1925, Bárður, f.
10. apríl 1927 og Sigurður, f. 30.
júní 1931, d. 25. desember 2011.
Hinn 4. nóvember 1961 giftist
Jón Guðrúnu Karlsdóttur frá
Hala í Djúpárhreppi, f. 8. mars
1929, d. 8. maí 2012. Þau eign-
uðust tvö börn: a) Stefán Már
Jónsson, f. 2 maí 1963. Eig-
inkona hans er Hrefna Lind
Borgþórsdóttir, f. 24. apríl
1969. Börn þeirra eru: Elsa
Rún, f. 23. júlí 2000 og Davíð
Már, f. 26. febrúar 2005. Fyrir
átti Stefán dæturnar Kristínu
Birnu, f. 23. mars 1988 og Katr-
giftist hann Guðrúnu sinni. Er
þau hófu störf á Akurhól á
Rangárvöllum 1961 má segja að
framtíð þeirra hafi verið ráðin.
Þau eyddu stórum hluta starfs-
ævi sinnar í umönnun þeirra er
áttu við áfengisvanda að stríða,
fyrst á Akurhól sem áður er
nefnt, frá árinu 1961 til árins
1972 en þá tóku þau við for-
stöðu Vistheimilis Bláa bandsins
í Víðinesi á Kjalarnesi sem þau
byggðu upp af dugnaði og elju-
semi. Eftir að Jón lét af störfum
í Víðinesi 1987 tók hann sér ým-
islegt fyrir hendur meðan heils-
an leyfði, m.a. póstburð, gegn-
ingar o.fl. Hann starfaði alla tíð
mikið að félagsmálum, hann
stóð fyrir hinum ýmsu söfn-
unum til styrktar góðum mál-
efnum. Hann starfaði með Vor-
boðum, kór eldri borgara í
Mosfellsbæ meðan heilsan leyfði
og hafði mikla ánægju af. Jón
og Guðrún byggðu sér heimili
að Dalatanga 6 í Mosfellsbæ þar
sem þau bjuggu frá árinu 1984
til ársins 2007 er þau fluttu í
þjónustuíbúð á Hlaðhömrum í
Mosfellsbæ. Þegar heilsu þeirra
hrakaði á síðasta ári fluttu þau
á Hjúkrunarheimilið Eir. Guð-
rún lést 8. maí sl.
Jón verður jarðsunginn frá
Guðríðarkirkju í Grafarholti í
dag, 13. september 2012, og
hefst athöfnin kl. 13.
ínu Ósk, f. 6. sept.
1997. b) Kolbrún
Jónsdóttir, f. 21.
júlí 1966. Eig-
inmaður hennar er
Bæring Sig-
urbjörnsson, f. 14.
des. 1958. Börn
þeirra eru : Gróa
Herdís, f. 7. des.
1990, Jón Bæring,
f. 4. júní 1995 og
Sigurbjörn Dagur,
f. 19. sept. 2003. Fyrir átti Bær-
ing þau Andreu Bóel, f. 24. nóv.
1979, Daða Frey, f. 21. des. 1983
og Soffíu, f. 28. okt. 1987. Fyrir
átti Guðrún Eddu Melax, f. 16.
des. 1951. Hennar maður er
Günter Willi Schmid, f. 27. júní
1953. Synir þeirra eru Stefán
Karl, f. 13. feb. 1984 og Andreas
Helgi, f. 9. maí 1986.
Jón fæddist á Ljótárstöðum í
Skaftártungu og ólst þar upp.
Hann varð búfræðingur frá
Bændaskólanum á Hvanneyri
árið 1944. Sama ár flyst hann
með foreldrum sínum að Hjalla-
nesi í Landsveit. Hann stundaði
hin ýmsu störf samhliða því að
hjálpa til við búskapinn í Hjalla-
nesi, svo sem vegavinnu, vertíð-
arvinnu í Eyjum o.fl. Árið 1961
Pabbi var fæddur í þeirri sýslu
hvar einar mestu náttúruhamfar-
ir Íslandssögunar hafa átt sér
stað, Skaftafellssýslu. Sömuleiðis
er hann af þeirri kynslóð sem
hefur upplifað einna mestu
breytingar á lífsháttum sem ein
kynslóð hefur upplifað. Allt þetta
hafði mótandi áhrif á pabba,
hann var einarður í því sem hann
tók sér fyrir hendur, fylginn sér
og gafst ekki upp. Hann fór í
Bændaskólann á Hvanneyri og
útskrifaðist þaðan vorið 1944. Að
námi loknu tók hann að sér hin
ýmsu störf. Hugur hans stefndi
alltaf að því að verða bóndi, en
örlagadísirnar ætluðu honum
annað hlutverk.
Hann kynnist mömmu árið
1959 og þau giftast 4. nóvember
1961. Það sama ár hófu þau störf
á Akurhól á Rangárvöllum þar
sem rekið var heimili fyrir þá
sem áttu við áfengisvanda að
etja. Árið 1972 taka þau við for-
stöðu Vistheimilis Bláa Bandsins
í Víðinesi sem sömuleiðis var
heimili fyrir þá sem áttu í vand-
ræðum með áfengi. Þau byggðu
það upp af miklum myndarskap
og voru vakin og sofin yfir vel-
ferð þeirra er þar dvöldu. Til
marks um hvern hug heimilisfólk
þeirra bar til þeirra þá fluttu all-
nokkrir með þeim frá Akurhól að
Víðinesi.
Árið 1984 flytja þau í Dala-
tanga 6 í Mosfellsbæ þar sem þau
höfðu byggt sér upp heimili,
mamma fer að vinna í Osta- og
Smjörsölunni en pabbi heldur
áfram í Víðinesi og starfar þar til
ársins 1987. Eftir að hann lét af
störfum tók hann að sér póst-
dreifingu í Mosfellsbæ, gegning-
ar og ýmislegt fleira. Árið 2007
flytja þau í öryggisíbúð að Hlað-
hömrum í Mosfellsbæ, heilsu
þeirra var þá farið að hraka.
Seint á síðasta ári fluttu þau svo
á Hjúkrunarheimilið Eir. Pabbi
hafði alla tíð mikinn áhuga á fé-
lagsmálum og sinnti þeim eins og
tími vannst til. Hann starfaði
með Vorboðum, kór eldri borg-
ara í Mosafellsbæ og hafði mikla
ánægju af. Hann stóð fyrir hin-
um ýmsu söfnunum, t.d. fyrir pí-
anói fyrir Elliheimilið Lund á
Hellu og píanói fyrir félag eldri
borgara í Mosfellsbæ, hljóðkerf-
um, fótsnyrtingarstól og fleiru, ef
það vantaði eitthvað var gengið í
málið og það leyst.
En í mínum huga var hann
fyrst og fremst pabbi, hann var
maðurinn sem ég gat alltaf leitað
til. Hann studdi mig alltaf með
ráðum og dáðum, og hafði traust
og trú á mér. Ég var ekki gamall
þegar ég fékk að vera á traktor-
um og bílum, og reyndar svo
ungur að sumum blöskraði, en
pabbi sagðist treysta mér til að
fara varlega. Ég hef reynt í
gegnum lífið að fylgja þeim gild-
um sem hann trúði á og höfðu
reynst honum farsæl, hann var
réttsýnn og trúr sjálfum sér og
barðist fyrir því sem hann hafði
trú á.
Eftir að mamma dó núna í vor
var eins og lífsviljinn slokknaði,
og þegar leið á sumarið var eins
og hugurinn væri kominn á forn-
ar slóðir. Ég vil að lokum þakka
öllum þeim sem sinntu mömmu
og pabba af hlýju og alúð. Sér-
stakar þakkir fá stúlkurnar á
Hlaðhömrum Mosfellsbæ, þið er-
uð perlur.
Stefán Már.
Í dag kveðjum við stjúpföður
minn, hann Jón Vigfússon, sem
andaðist þann 2. september, tæp-
um 4 mánuðum eftir lát mömmu.
Heilsan hafði gefið sig og hann
þráði orðið að fá að fara, enda
erfitt fyrir mann, sem alltaf hafði
verið virkur og notið sín innan
um annað fólk, að geta nú ekki
farið ferða sinna án hjálpar.
Jón var sérlega heilsteyptur
persónuleiki, höfðingi í sjón og
raun og vildi allt fyrir alla gera.
Ég hefði ekki getað kosið mér
betri stjúpföður. Alltaf var sjálf-
sagt að fá lánaðan bílinn hjá hon-
um, ef við komum til landsins og
hann gerði allt til að láta okkur
líða sem best. Strákarnir mínir
nutu sumarleyfanna í Dalatang-
anum hjá ömmu og afa, þar sem
alltaf var opið hús fyrir gesti og
gangandi. Lengstan hluta ævinn-
ar starfaði Jón á heimilum fyrir
fólk með áfengisvanda; fyrst á
Akurhól á Rangárvöllum og síðar
sem forstöðumaður í Víðinesi á
Kjalarnesi, þar sem hann vann
mikið og farsælt starf. Það átti
ekki við Jón að setjast í helgan
stein, þegar hann komst á eft-
irlaun, hann var of mikil fé-
lagsvera til að vera bara heima
og lesa góðar bækur, þó nóg ætti
hann af þeim. Hann fer þá að
keyra út póstinn, gefa í hesthús-
unum og svo að gera hitt og þetta
í bílskúrnum hjá sér. Vel naut
hann sín í kór eldri borgara,
„Vorboðar“, í Mosfellsbænum, en
þar var hann til margra ára og að
lokum gerður að heiðursfélaga.
Hann fylgdist vel með öllum
þjóðmálum og lét hvorki fréttir í
útvarpi né sjónvarpi fram hjá sér
fara. Það kom varla sá dagur fyr-
ir, að hann hringdi ekki í vini og
ættingja til að heyra hvernig
gengi og hvað væri að frétta. Þó
búsettur væri í Mosfellsbænum,
þá fylgdist hann vel með bú-
skapnum austur í sveitum, enda
fæddur og uppalinn á sveita-
heimili. Þegar svo heilsu fór að
hraka hjá þeim hjónunum voru
þau svo heppin að eiga sérlega
hjálpsöm börn, Stefán og Kol-
brúnu, sem gerðu allt sem hægt
var til að létta þeim lífið og eiga
þau sannarlega þakkir skildar
fyrir alla þá ræktarsemi, sem
þau sýndu foreldrum sínum.
Blessuð sé minning þessa heið-
ursmanns, sem við eigum eftir að
sakna.
Edda.
Í dag kveðjum við Jón Vigfús-
son tengdapabba minn. Það leið
ekki langur tími frá því að Guð-
rún tengdamamma dó þar til hún
kom og sótti Jón sinn, rétt tæpir
4 mánuðir. Nú eru þau saman á
ný. Í huga mínum er ég sátt en í
hjarta mínu finn ég fyrir miklum
söknuði. Oft er sagt að ekki sé
langt á milli samrýmdra hjóna og
það átti svo sannarlega við um
tengdaforelda mína. Ég man
fyrst eftir Jóni þegar ég, lítil
stelpuskotta kannski 8 ára fékk
stundum að fara með mömmu í
vinnuna en hún vann þá hjá Pósti
og síma í Mosfellsbæ. Jón keyrði
þá út póst í hluta Mosfellsbæjar.
Í minningunni var Jón hávaxinn,
myndarlegur með góðlegt bros
og sixpensara á höfðinu.
Mörgum árum seinna þegar
við Stefán förum að búa þurfti
ýmislegt að „bauka“ við húsið
okkar, og þrátt fyrir að Jón væri
kominn fast að áttræðu var hann
alltaf boðinn og búinn að hjálpa
til, í bláa vinnusloppnum með six-
pensarann var hann mættur og
gekk í verkin. Hann var alla tíð
mjög áhugasamur um líf barna
sinna og barnabarna og vildi öll-
um hjálpa eða létta undir með.
Heimili þeirra Jóns og Guðrúnar
að Dalatanga 6 í Mosfellsbæ stóð
öllum opið og þar áttum við nota-
legar stundir saman við eldhús-
borðið. Næstu jól verða með öðru
sniði en verið hefur og það verð-
ur mikið tómlegt við matarborðið
en Jón og Guðrún hafa eytt jólum
og áramótum með okkur fjöl-
skyldunni mörg undanfarin ár.
Mér er það í fersku minni að
fyrir síðustu jól þá höfðum við
Stefán nokkrar áhyggjur af því
að Jón ætti erfitt með að komast
upp tröppurnar á heimili okkar,
þar sem hann var orðinn mjög
máttfarinn í fótunum. Vildum við
Stefán færa jólin okkar til Jóns
og Guðrúnar. Jón mátti ekki
heyra á það minnst og sagði
„Stefán minn, hafðu engar
áhyggjur, ég kemst upp.“ Þessi
orð lýsa Jóni tengdapabba mín-
um vel, ef hann ætlaði sér eitt-
hvað þá gerði hann það.
Ég kveð þennan mikla heið-
ursmann með söknuði og trega
og þakka fyrir öll góðu árin .
Þín tengdadóttir
Hrefna Lind.
Elsku afi okkar.
Við söknum þín mikið en við
vitum að þú ert á góðum stað
núna með ömmu að fylgjast með
okkur. Það var alltaf svo gott að
koma til þín og ömmu í Dalatang-
ann og seinna á Eirhamra. Þið
tókuð alltaf á móti okkur með
bros á vör og svo settumst við
niður og fengum okkur nýbak-
aðar pönnukökur og síðan spjöll-
uðum við um daginn og veginn.
Við erum svo þakklát og stolt að
hafa átt þig sem afa. Þú hugsaðir
alltaf svo vel um okkur og alla í
kringum þig. Þú varst ekki bara
afi okkar, heldur líka góður vinur
okkar. Við elskum þig og söknum
þín og biðjum að heilsa ömmu.
Guð geymi þig, elsku afi.
Undarleg ó-sköp að deyja,
hafna í holum stokki,
hendur niður með síðum,
hendur sem struku lokki.
(Hannes Pétursson)
Þín afabörn,
Katrín Ósk, Elsa Rún
og Davíð Már.
Þegar ég var lítil fór afi með
mig í heimsókn til vinar síns
Viggós.
Við vorum að fara og þegar afi
kvaddi kallaði hann Viggó höfð-
ingja.
Ég skildi ekkert í þessu og
spurði afa hvernig Viggó gæti
eiginlega verið höfðingi?
Hann væri nú bara venjulegur
maður í Mosfellsbæ. Afi sagði
mér að Viggó væri svo góður og
virðulegur maður og þess vegna
hefði hann kallað hann þetta …
Nú kveðjum við mikinn höfð-
ingja.
Afi var stórmerkilegur maður,
hann var alltaf mjög strangur, en
á sama tíma vildi hann allt fyrir
mann gera. Hann var uppfullur
af skemmtilegum sögum um for-
tíðina
og alltaf tilbúinn til að segja
manni frá. Hann virtist einhvern-
veginn alltaf hafa tíma fyrir
mann, þó svo að hann væri upp-
tekinn.
Þær eru ófáar góðu minning-
arnar sem ég á um elsku afa.
Þegar ég gisti hjá ömmu og afa
fékk ég auðvitað að sofa uppi í á
milli þeirra, nema hvað ég spark-
aði svo svakalega í svefni að afi
var orðinn marinn á fótunum eft-
ir mig!
Í staðinn fyrir að setja mig í
gestaherbergið og láta mig sofa
eina þar, þá færði afi sig þangað,
svo að ég gæti kúrt hjá ömmu.
Hann kenndi mér svo margt,
og ég er honum ævinlega þakklát
fyrir að hafa tekið svona stóran
þátt í uppeldi mínu.
Mér finnst ég vera svo óend-
anlega heppin að hafa eytt svona
miklum tíma hjá þeim í Dala-
tanganum,
og ég er ömmu og afa ævin-
lega þakklát fyrir allt sem þau
hafa gert fyrir mig.
Við mamma vorum einhvern-
tímann fárveikar heima í Hjalta-
bakkanum, og amma og afi vissu
það.
Þau gerðu sér ferð í Mjóddina,
keyptu heitan mat og komu með
handa okkur, með fyrirmælum
um
að fara vel með okkur og taka
því rólega.
Ég gæti talið upp endalaus
dæmi um það hvað afi (og amma)
voru hjartahlýtt og yndislegt
fólk,
orð fá ekki lýst söknuðinum og
sorginni sem maður finnur fyrir
við þennan mikla missi.
En aftur á móti veit ég að
amma og afi eru saman núna,
hress og kát, einhversstaðar.
Nú lýkur degi sól er sest.
Nú svefnfrið þráir jörðin mest.
Nú blóm og fuglar blunda rótt,
en blærinn hvíslar góða nótt.
Guðs friður signi foldarrann,
guðs friður blessi sérhvern mann.
Kom, engill svefnsins undur hljótt
og öllum bjóð þú góða nótt.
Hvíl hjarta rótt. Hvíl höndin þreytt,
þér himins styrk fær svefninn veitt.
Hann gefur lúnum þrek og þrótt.
Ó, þreytti maður – sof nú rótt.
(Valdimar V. Snævar.)
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Takk fyrir allt.
Kristín Birna.
Jón Vigfússon er fallinn frá,
nærri níræður að aldri. Ég
kynntist þessum heiðursmanni
fyrir 40 árum þegar sonur hans,
Stefán Már, settist í níu ára bekk
í Klébergsskóla á Kjalarnesi.
Með komu hans tvöfaldaðist
fjöldi okkar drengjanna í árgang-
inum. Alla tíð síðan höfum við
Stefán Már verið bestu vinir.
Jón var þá nýtekinn við sem
forstöðumaður í Víðinesi og
stýrði þar heimili og vinnuað-
stöðu fyrir fólk með áfengis-
vandamál. Næstu árin átti eftir
að verða þar mikil uppbygging
og vann Jón oft mjög langan
vinnudag til að láta dæmið ganga
upp. Á ýmsan hátt var heimilið í
Víðinesi rekið eins og stórt
sveitaheimili og var Jón oftast
kenndur við bæinn. Þar var vel
hugsað um alla, bæði menn og
dýr.
Stundum kom fyrir að ég gisti
í Víðinesi hjá Stefáni og þá gaf
Jón sér alltaf tíma til að spjalla í
erli dagsins. Hann var fróður um
menn og málefni, alltaf upp-
byggilegur og hvatti okkur
áfram. Jón var léttur og kátur en
hann hafði einnig sterkar skoð-
anir á flestu og gat hvesst sig ef
því var að skipta og var stundum
fastur fyrir. Umfram allt var
hann þó mannasættir og vildi
gera gott úr öllu.
Ég man einnig hvað hann
treysti Stefáni vel. Strákurinn
var fljótur til og ungur var hann
farinn að keyra bæði traktorinn
og bílana. Jón átti alltaf mjög
flotta og kraftmikla ameríska
bíla, yfirleitt frá American Mot-
ors. Einn þeirra var Matador
með 360 vél sem Stefán fékk lán-
aðan á böllin þegar hann var
kominn með bílpróf. Reyndar var
Jón alltaf nokkuð hissa hvað
dekkin entust lítið undir bílnum á
þessum árum, en það er annað
mál.
Ekki er hægt að minnast Jóns
heitins án þess að nefna Guðrúnu
Karlsdóttur konu hans, en hún
lést nú í vor. Þau voru einstak-
lega samhent alla tíð. Það hefur
sjálfsagt ekki alltaf verið auðvelt
að halda heimili á jafn erilsömum
stað og í Víðinesi á þessum árum
þar sem dag og nótt þurfti að
vera vakandi yfir velferð vist-
manna. Guðrún var alltaf að,
prjónaði mikið en hafði alltaf
tíma til að hita kakó og finna til
bakkelsi ofan í okkur strákana.
Eftir að Jón hætti störfum í
Víðinesi, fluttu þau hjón rétt yfir
voginn í nýtt einbýlishús í Mos-
fellsbæ. Þar var Jón virkur í
starfi eldri borgara og söng með
kór þeirra, Vorboðunum.
Margs er að minnast við frá-
fall þessara heiðurshjóna Jóns og
Guðrúnar frá Víðinesi. Blessuð
sé minning þeirra beggja.
Ég sendi Stefáni Má, Hrefnu
Lind konu hans og börnum inni-
legar samúðarkveðjur. Einnig
systrunum Kolbrúnu og Eddu og
fjölskyldum þeirra.
Kristinn Gylfi Jónsson.
Jón Vigfússon
✝ ÞórarinnSveinbjörn
Jakobsson rafvirki
fæddist á bænum
Kvíum í Jökul-
fjörðum 24. desem-
ber 1929. Hann lést
á Landspítalanum
2. september 2012.
Foreldrar hans
voru Jakob Fals-
son, bóndi og báta-
smiður, f. 8. maí
1897, d. 24. október 1993 og
Guðbjörg Jónsdóttir húsfreyja,
f. 15. desember 1898, d. 8. apríl
1972. Sveinbjörn átti fimm
systkini, þau Guðrúnu Rebekku,
f. 28. mars 1925, d. 8. júní 2011,
Jónínu Kristínu, f. 18. maí 1926,
Þóru Lilju, f. 24. apríl 1928, Óla
Aðalstein, f. 20. júlí 1935 og
Hörð, f. 13. maí 1938.
Þórarinn kvæntist hinn 9. júlí
1960 Nönnu Jakobsdóttur
grunnskólakennara, f. 27. jan-
úar 1936 í Reykjavík. Foreldrar
hennar voru Jakob J. Jak-
obsson, f. 18. febrúar 1907, d. 4.
júlí 1971 og Ásthildur J. Bern-
höft, f. 11. janúar
1901, d. 27. júní
1982. Börn Svein-
björns og Nönnu
eru: 1) Hildur, f. 8.
ágúst 1961, maki
Eyjólfur Gunn-
arsson. Dóttir
þeirra Eva Lind,
maki Emanúel
Þórður, sonur
þeirra Magnús
Guðni. 2) Sindri, f.
23. maí 1965, maki Unnur Alma
Thorarensen, börn þeirra eru
Steinar og Ragnar. 3) Hjörleif-
ur, f. 6. ágúst 1971, maki Matt-
hew Whelpton.
Sveinbjörn ólst upp á bænum
Kvíum í Jökulfjörðum og átti
þar heima fram að 18 ára aldri
er fjölskyldan flutti til Ísafjarð-
ar. Sveinbjörn og Nanna byggðu
sér hús á Móabarði 30, Hafn-
arfirði og bjuggu þar frá árinu
1965 með börnum sínum þrem-
ur.
Útför Sveinbjörns fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
13. september 2012, kl. 13.
Stóri frændinn minn
frændinn er farinn
burt frá okkur
burt frá líkamanum þreytta
til ömmu og afa
og stærstu stóru systur.
Frændinn minn
sem ekki sagði svo mikið
þó stundum
stundum var strítt
litlum frænkum.
Önnur dóttir
hin frænka
hlegið með hnyttinni
konunni góðu
alltaf góðlátlega.
Unnið
lengi, mikið
en alltaf tími
fréttir og frænkur
bækur og skraf
alltaf pláss
þrátt fyrir allt.
Kvíar
okkar staður
ungur maður
elsti sonur
stóri bróðir bræðra
litli bróðir systra
eiginmaðurinn
faðirinn
sonurinn
bróðirinn
frændinn minn
ég mun minnast þín
alltaf
og hugsa til þín
mest
þegar ég
sé fuglinn fljúga
frjálsan í Kvíum.
Elsku Svenni,
takk fyrir allt.
Drífa og
fjölskylda.
Sveinbjörn
Jakobsson