Morgunblaðið - 29.09.2012, Side 52

52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. SEPTEMBER 2012
✝ Ingibjörg Þór-unn Jóhanns-
dóttir (Inga Tóta)
sem lést 10. sept-
ember síðastliðinn
fæddist á Ísafirði
28. apríl 1933.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhann
Árni Sigurgeirsson
og Sigríður Soph-
usdóttir. Hún var
tæplega 6 ára þeg-
ar móðir hennar lést úr berkl-
um og ólst því upp hjá föðurafa
sínum og ömmu sem bjuggu í
Sundstræti 17 á Ísafirði. 12 ára
gömul flutti hún til föður síns
og stjúpmóður, Unu Thorodd-
sen, sem lifir enn í hárri elli á
Jóns eru 15 og barna-
barnabörnin þegar orðin 14.
Þau hjónin bjuggu lengi vel
á Ísafirði, fyrst í Pólgötu og
síðan á Urðarvegi. Árið 1979
fluttu þau suður á bóginn og
settust að í Kópavogi. Í tæp
tuttugu ár bjuggu þau við Álf-
hólfsveg, en um aldamótin
söðluðu þau um og fluttu í út-
sýnisíbúð í Ársölum þar sem
Esjan og Snæfellsjökull blöstu
við. Síðustu tvö ár bjuggu þau í
góðra vina hópi í DAS-íbúð við
Boðaþing. Á langri starfsævi
sinnti Inga Tóta einkum því
margbrotna, erilsama og oft
vanmetna starfi að vera „bara“
húsmóðir. Ekki skorti hana
verkefnin því auk þess að ala
upp sín börn (og barnabörn) sá
hún um tengdaforeldra sína
(Elínu og Þórð) í mörg ár og
rak stórt og mjög gestkvæmt
heimili.
Útför Ingibjargar Þórunnar
fór fram í kyrrþey.
Ísafirði. Jóhann og
Una eignuðust Kol-
brúnu (1945) sem
er eina systkin
Ingu Tótu.
Aðeins átján ára
gömul var hún orð-
in móðir og gift
kona, því 30. des-
ember 1951 giftist
hún eftirlifandi
manni sínum, Jóni
Þórðarsyni. Þau
eignuðust sjö börn: Sigríði
(1951), Þórð Guðjón (1953),
Árna Guðlaug (1955), Sigurð
Albert (1958, dáinn 1960),
Sverri Atla (1961), Einar Þór
(1963) og Jóhann Sigurgeir
(1965). Barnabörn Ingu Tótu og
Elsku amma.
Þegar við systkinin situm hér
saman og semjum þessi orð er
það eina sem við getum hugsað
um hversu þakklát við erum að
hafa átt þig fyrir ömmu og
hversu þakklát við erum fyrir
allar minningarnar sem við
bjuggum til saman. Þegar við
hugsum um þig minnumst við
stóra faðmsins þíns – en þú
sagðir alltaf að ömmur ættu að
vera mjúkar, hlýjar og með
stóran faðm. Við minnumst lúð-
ursins sem þú notaðir til að
kalla á okkur í mat upp í Dokku
og allra kræsinganna sem þú
barst á borð fyrir okkur, við
minnumst kókoskúlugerðar,
jólaskreytinga, hláturs, gleði og
óendanlega mikillar væntum-
þykju.
Það var stórt skarð sem þú
skildir eftir þegar þú fórst –
skarð sem verður mjög erfitt að
fylla. Við munum ætíð minnast
þín með ást og hlýju og vonum
að þú sért nú á betri stað með
Sigga Alla, mömmu þinni og öll-
um hinum sem þú saknaðir.
Kveðja,
Elín, Hallvarður og Þórunn.
Ingibjörg Þórunn, Inga Tóta
eins og hún var kölluð, var
bróðurdóttir mín, dóttir Jó-
hanns Sigurgeirssonar, verzlun-
armanns á Ísafirði. Barnung
kemur hún á heimili foreldra
minna á Ísafirði, þegar móðir
hennar, Sigríður Sophusdóttir,
lézt úr berklum á Kristneshæli.
Þar ólst hún síðan upp með
systkinahópi mínum í sex, sjö
ár, unz faðir hennar kvæntist
öðru sinni. Við knýttumst því
systra- og vináttuböndum, sem
héldu meðan báðar lifðu. Og
það er stórt skarð fyrir skildi í
ættmenna- og vinahópi mínum
við fráfall hennar.
Inga Tóta stóð fyrir stóru
heimili og annasömu á Ísafirði –
í áratugi – enda börn þeirra
hjóna mörg og húsbóndinn með
umsvifamikinn atvinnurekstur,
sem oft reyndi á gestrisni
þeirra hjóna, sem orð fór af. Að
auki var hún greiðasöm og
hljóp gjarnan undir bagga, ef
hún vissi einhvern í erfiðleikum
eða standa höllum fæti. Hjarta-
gæzka hennar var mikil. Það
vissum við bezt sem næst henni
stóðum.
Við fráfall hennar þakka ég
og fjölskylda mín Ingu Tótu og
þeim hjónum áratugalanga
samleið og vináttu. Jafnframt
sendum við Jóni, afkomendum
þeirra hjóna og hálfsystur Ingu
Tótu innilegar samúðarkveðjur.
Megi minningin um góða og
mæta konu milda sorg þeirra
og söknuð.
Þorgerður Sigurgeirsdóttir.
Ingibjörg Þórunn Jóhanns-
dóttir, alltaf kölluð Inga Tóta,
er látin eftir langvinn og erfið
veikindi. Inga Tóta var gift
móðurbróður okkar, Jóni Guð-
laugi Borgfjörð Þórðarsyni, og
bjuggu þau lengst af á Pólgötu
5 á Ísafirði en fluttu í Kópavog
fyrir um þremur áratugum.
Húsið á Pólgötunni var sann-
kallað fjölskylduhús. Afi okkar
og amma, þau Þórður Guðjón
Jónsson múrarameistari og El-
ín Sigríður Jónsdóttir ljósmóð-
ir, bjuggu á efri hæðinni en
niðri réðu þau Inga Tóta og
Nonni ríkjum með allan barna-
hópinn sinn. Foreldrar okkar,
þau Haraldur Steinþórsson og
Þóra Sigríður Þórðardóttir,
hófu líka búskap sinn í húsinu
um miðja síðustu öld og fædd-
umst við systkinin þar öll.
Eftir að við fluttum til
Reykjavíkur dvöldum við oft á
Ísafirði. Í minningunni var allt-
af sól og blíða þar í kaupstaðn-
um við Pollinn. Umhverfis Ingu
Tótu var líka alltaf sól. Hún var
með þessi fölbláu fallegu augu
sem virtust skilja allt og þetta
bjarta bros og skilningsríku til-
svörin.
Hún tók okkur börnunum
ætíð með hlýju og gerði engan
greinarmun á okkur og sínum
börnum. Öllum var sinnt eins
og þurfti og við eigum margar
góðar minningar frá þessum
tímum. Hún hafði sinn háttinn á
að kenna lítilli stúlku á þriðja
ári að klifra ekki á eftir stóru
strákunum upp á bílskúrsþak
þótt það væri freistandi.
Og þegar allur krakkaskar-
inn fór með þeim Nonna út í
skóg að vetrarlagi til að renna
sér á sleðum og lenda í allskyns
spennandi ævintýrum tjaldaði
Inga Tóta þar á staðnum og
beið brosandi með heitt kakó
þegar kuldaboli fór að bíta.
Inga Tóta naut þess síðar að
verða amma og langamma stórs
barnahóps. Hún hafði gaman af
að segja sögur af afkomend-
unum og fylgdist vel með
þroska þeirra og áhugamálum.
Meðal annars skrifaði hún alltaf
niður skemmtileg tilsvör og
setningar frá þeim og varð það
fljótlega ómetanlegur fjársjóð-
ur.
Samband foreldra okkar við
Ingu Tótu og Nonna var alltaf
mjög náið. Hlýjan og sam-
kenndin var til staðar jafnt á
hátíðisdögum og erfiðum stund-
um. Þegar faðir okkar fór í tví-
sýna hjartaaðgerð til London
kom Inga Tóta út til að styðja
mömmu og vera henni til halds
og trausts. Þannig var hún.
Hjartahlý og tilbúin að aðstoða
þegar þörf var á.
Þau Inga Tóta og Nonni voru
samhent hjón og vinmörg. Þau
kynntust í Gagnfræðaskólanum
á Ísafirði og stóðu saman í blíðu
og stríðu eftir það. Hún var for-
stjórinn en hann framkvæmda-
stjórinn, hvort sem verið var að
stjórna Steiniðjunni h/f, stærsta
byggingafyrirtæki Vestfjarða,
risnu og rausn á myndarlegu
heimilunum eða ærsla- og pú-
kaleikjum í sælureitunum í
Arnardal fyrir vestan en síðar í
Dokkunni við Meðalfellsvatn.
Með þeim hjónum var jafnræði.
Já, endurminningar margra
kynslóða tengjast gestrisninni
hjá þeim.
Elsku Nonni. Inga Tóta var
sterk og góð kona og við sökn-
um hennar öll og þökkum fyrir
þá gæfu að hafa verið samferða
henni. Við sendum þér, börnum
ykkar og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Börn Þóru Siggu og Harald-
ar,
Elín, Ingibjörg, Ólafur
og Steinþór.
Ingibjörg Þórunn
Jóhannsdóttir
Elsku besta stóra systir mín.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þetta er svo skrítið. Að sætta
mig við að þú sért farin; sætta
mig við að þú stríðir mér ekki
framar; sætta mig við að knúsa
þig ekki aftur; sætta mig við að
geta ekki hefnt mín á þér um
jólin eins og ég var búinn að
lofa þér. Manstu myndina sem
þú gafst mér á síðustu jólum?
Ég var búinn að finna eina
hrikalega flotta til þess að gefa
þér þessi jól og ég held að ég
pakki henni samt inn.
En mig langar að biðja þig
um eitt að lokum: Ekki hætta
að stríða mér. Ég vil finna fyrir
nærveru þinni.
Þinn litli bróðir að eilífu,
Sigurður.
Kveðja.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Fanney Elín
Ásgeirsdóttir
✝ Fanney ElínÁsgeirsdóttir
fæddist í Reykjavík
23. nóvember 1967.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans 17. sept-
ember 2012.
Útför Fanneyjar
fór fram frá Foss-
vogskirkju 27. sept-
ember 2012.
Minn styrkur þú ert
mín lífsins rós
tak burt minn myrka
kvíða.
Þú vekur hann með
sól að morgni.
Faðir minn láttu lífs-
ins sól
lýsa upp sorgmætt
hjarta.
Hjá þér ég finn frið og
skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens
)
Of fljótt kveðjum við kæra
skólasystur úr Austurbæjaskól-
anum.
Of fljótt finnst okkur sem eft-
ir sitjum úr þessum fámenna
hópi sem var svo náinn þegar
við vorum saman í skóla.
Margar góðar stundir, marg-
ar góðar minningar.
Hvíl þú í friði elsku Fanney,
Guð geymi þig.
Sendum innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu Fanneyjar
og megi guð styrkja ykkur í
sorginni.
Elísabet B. Óla, Rut,
Kolbrún V., Kristín Hulda,
Kristín Gunn., Lúcía,
Jóhanna S., Jóhanna Þ.,
Geirný, Guðrún Karls
og Ída.
Kveðjustundin er komin. Svo
fljótt, svo alltof fljótt en við
fáum engu ráðið. Okkur finnst
lífið ekki alltaf sanngjarnt. Lífið
gefur okkur margt, en stundum
tekur það alltof mikið. Konu í
blóma lífsins. Það kennir okkur
að njóta dagsins í dag. Morg-
undaginn eigum við ekki vísan.
Þetta fengum við að reyna þeg-
ar við kvöddum Fanneyju föstu-
daginn 14. september að lokn-
um vinnudegi. Hún varð
bráðkvödd sunnudaginn 16.
september.
Þá var ég svo ungur, að ég ekki fann,
hver undur í sorginni búa,
og síst vildi sjón minni trúa,
er agndofa sá ég hvern einasta
mann
augunum grátnum til himinsins biðj-
andi snúa.
Í fuglanna hreimi var harmur sár
og hryggðarsvipur á öllum dýrum
um jörðina dreifðust daggartár
döpur með grátblæ skýrum.
Það var þungt yfir öllum hjörtum
Nema sólin ein hló
svo að heiðríkju sló
frá himninum skínandi björtum.
Mér hitnaði um hjartarætur
og ég hvíslaði lágt:
„Nú hlýtur einhver að eiga svo bágt
að allt nema himininn grætur.“
En eftir atburði slíka
aftur varð sorgin að gleði
þá spurði ég mömmu gramur í geði
„því grét ekki himinninn líka?“
Ég man það víst allaf á meðan ég
get,
hvað mamma varð döpur í bragði.
Hún þagði.
En loks eftir þögnina þunga og
langa,
þrýsti hún mér að sér og sagði:
„Við vitum ei hót um þau háleitu fet,
sem himinsins ljósvættir ganga.
En sástu ekki vinur að guðssólin grét
geislum, sem þerruðu tárin af ann-
arra vanga.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Fanney kom til starfa haustið
2005. Hún hafði áhuga á að
vinna með börnum. Hún var
með yngstu dóttur sína í Breið-
holtsskóla. Fanney sá um mat-
salinn og skipulagningu þar.
Það gerði hún vel. Áður hafði
hún verið baðvörður. Það gerði
hún einnig að alúð og börnin
treystu henni. Nemendur
hændust að henni og Fanney
var okkur félagi og vinur.
Hún fylgdist vel með, hvort
heldur sem það var inni eða úti,
á göngum eða í matsal. Reim-
aði, hneppti, snýtti og huggaði.
Já, hún hlúði að börnunum og
þau leituðu til hennar. Hún
hafði gaman af ferðalögum og
hafði víða farið. Í sumar dvaldi
hún hjá syni og tengdadóttur í
Sviss. Hún kom glöð úr þeirri
ferð, með góðar fréttir. Lífið
brosti, framtíðin var björt. Lítið
barn mun fæðast á nýju ári. Líf-
ið heldur áfram en Fanney mun
lifa með okkur í minningunni.
Við sendum eiginmanni og
börnum, tengdabörnum og fjöl-
skyldu okkar innilegust samúð-
arkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks,
Anna Sigríður Pétursdóttir
aðstoðarskólastjóri.
„Drottinn leggur líkn með
þraut.“ Það á við í erfiðri stöðu
okkar ástvina og fjölskyldu
Fanneyjar Elínar Ásgeirsdótt-
ur sem lést skyndilega hinn 17.
september af ófyrirsjáanlegri
heilablæðingu.
Jarðvist minnar kæru
tengdadóttur var lokið á einu
augabragði. Fanney var elskuð
af öllum sem hún umgekkst og
minningin um hana er björt,
sveipuð kærleik og fegurð.
Eiginkona, móðir, dóttir,
systir og amma voru hennar
stóru hlutverk og þar eru henn-
ar minnisvarðar varðveittir.
Fanney var einstaklega góð-
viljuð persóna, lítillæti og hóg-
værð voru hennar einkenni.
Þrátt fyrir það var hún óum-
deilanlega glæsileg og með það
yfirbragð er einkennir stór-
brotna manneskju. Hún var
okkur tengdafólki sínu, sem
eiginkona Orra sonar míns,
sannur gleðigjafi og óteljandi
eru minningarnar um góðar
stundir þar sem Fanney varð-
veitti sína einstöku fjölskyldu-
einingu og stuðlaði af einhug að
samfundum skyldmenna. Fyrir
allar þær stundir verðum við
einlæglega þakklát. Sorgin hef-
ur verið á okkur lögð – að læra
að lifa án Fanneyjar Elínar Ás-
geirsdóttur. Samúð mína votta
ég öllu hennar samferðafólki.
Ég kveð mína elskulegu
tengdadóttur með þakklæti.
Sigurbjörg Jónsdóttir.
✝
Við þökkum innilega samúð og vinarhug við
andlát og útför okkar ástkæru
ÓLAFAR MAGNÚSDÓTTUR,
Hvassaleiti 56.
Magnús R. Jónasson, Sigrún Sigurðardóttir,
Sigurrós Jónasdóttir, Ólafur G. Flóvenz,
Elín Jónasdóttir,
Eggert Jónasson,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Hjartans þakkir til ykkar allra sem heiðrað
hafið minningu okkar ástkæra
VILHJÁLMS FREYS JÓNSSONAR
véltæknifræðings.
Samúð ykkar, nærvera og stuðningur hefur
verið okkur ómetanlegur styrkur.
Kristjana Harðardóttir,
Steinunn Snædís Vilhjálmsdóttir,
Jón Snævar Vilhjálmsson,
Inga Sóley Kristjönudóttir,
Carolina Castillo, Davíð G. Waage,
Steinunn Gísladóttir, Jón M. Vilhelmsson,
Gísli Jónsson,
Hörður Jökull, Alexander, Ísabella og ástvinir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð, vináttu og hlýju við andlát og
útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður
okkar og vinar,
BÁRU HANSDÓTTUR,
Efstaleiti 75,
Reykjanesbæ.
Guðmundur Pétursson,
Pétur Rúðrik Guðmundsson,
Sólveig Gígja Guðmundsdóttir.