Morgunblaðið - 07.01.2013, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. JANÚAR 2013
✝ Skjöldur Þor-grímsson fædd-
ist í Grímsey 8. júní
1928. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skjóli 20. desember
2012.
Foreldrar hans
voru Matthea
Guðný Sigurbjörns-
dóttir frá Grímsey,
f. 25. júlí 1903, d.
28. nóvember 1968,
og Þorgrímur Maríusson frá
Húsavík, f. 4. desember 1904, d.
12. mars 1989. Systkini Skjaldar
eru: Brynja, f. 7. júlí 1926, látin.
Helga, f. 11. apríl 1930. Sig-
urbjörn, f. 2. júlí 1931. Sigrún, f.
8. maí 1933, látin. Guðrún, f. 12.
júní 1935, látin. Drengur, f. í maí
1943, látinn samdægurs. María,
f. 22. júlí 1944, látin. Jónína, f.
20. janúar 1946, og Steinunn, f.
28. júní 1947.
Fyrri kona Skjaldar var Vig-
dís Tryggvadóttir, þau skildu.
frá Barnaskóla Húsavíkur og
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík. Hann hóf sjómennsku 13 ára
gamall við beitningu og róðra
frá Húsavík með föður sínum.
Hann fór á vetrarvertíð suður
með sjó 1945, m.a. á Barðanum
og Pétri Jónssyni. Skjöldur hóf
störf á kaupskipum árið 1948,
fyrst sem hjálparkokkur á
Reykjafossi. Hann var einnig há-
seti á Gullfossi, Tungufossi og
Lagarfossi. Hann hefur auk þess
gegnt ýmsum trúnaðarstörfum
fyrir Sjómannafélag Reykjavík-
ur. Þegar hann kom í land rak
hann fiskbúð á Laugalæk í nokk-
ur ár og hóf síðan störf hjá Fisk-
mati ríkisins. Síðustu starfsárin
sín vann hann hjá Borgarverk-
fræðingi í Reykjavík. Samhliða
stundaði hann alltaf sjóinn á
trillunni sinni Mara RE 79. Sjó-
mannadagsráð heiðraði Skjöld á
sjómannadaginn 1996 fyrir störf
hans í þágu sjómanna. Hann tók
mikinn þátt í félagsstörfum og
var einlægur jafnaðarmaður alla
tíð. Síðustu fjögur árin dvaldi
hann á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli.
Útför Skjaldar fer fram frá
Áskirkju í dag, 7. janúar 2013,
og hefst athöfnin kl. 13.
Börn þeirra eru a)
Una Svava, f. 4. maí
1950, maki Chuck
Rogers. b) Þor-
grímur, f. 1. ágúst
1952. c) Tryggvi
Lúðvík, f. 12. jan-
úar 1954, maki
Halla María Árna-
dóttir.
Eftirlifandi eig-
inkona Skjaldar er
Þórhildur Hólm
Gunnarsdóttir, f. 1. desember
1932. Börn þeirra eru: d) Ást-
hildur, f. 9. júní 1955, maki Birg-
ir Aðalsteinsson. e) Guðbjörg
Skjaldardóttir, f. 13. júlí 1957,
maki Sigurður Árnason. f) Matt-
hías, f. 1. febrúar 1959, d. 19.
september 1990. g) Guðrún Vikt-
oría, f. 28. desember 1963, maki
Björn Guðmundsson. Barna-
börnin eru 24, langafabörnin 28
og langalangafabörnin 5.
Skjöldur ólst upp á Húsavík
öll sín æskuár. Hann lauk námi
Jæja pabbi, þá er komið að
kveðjustund. Það er margs að
minnast. Allar ferðirnar niður á
höfn á sunnudagsmorgnum þegar
við systkinin vorum börn. Við
kepptumst um að lesa bátanöfnin,
oftast voru þetta ansi langir
morgnar, við komumst lítið áfram
því þú þekktir alla. Allar sumar-
ferðirnar til Húsavíkur þar sem
þú varst uppalinn og afi bjó og
Gunna frænka á Húsavík en hún
lést þann 28. nóv. sl., þremur vik-
um á undan þér. Þú varst mikill
sjómaður og áttir trillu um tíma
sem hét Mari RE79. Mikið var
gaman þegar þú sigldir með okk-
ur mömmu, Gunnu V., Sigga og
nokkrum barnabörnum um
Faxaflóann – og við veiddum og
veiddum. Svo settir þú okkur í
land í Viðey meðan þú gerðir að
aflanum. Þú varst líka mikið á
rjúpnaveiðum. Þú greindist með
Alzheimer um sjötugt en áttir
nokkur góð ár eftir það. Svo fór að
fjara undan og fyrir tæpum fjór-
um árum fluttir þú inn á hjúkr-
unarheimilið Skjól. Þrátt fyrir
veikindin þekktir þú alltaf
mömmu og okkur systur en minn-
ið var farið. Litlu langafabörnin
elskuðu þig enda mikill barna-
karl. Það voru góðar stundirnar
hjá ykkur Sigga Kefló og Nóa
sem voru duglegir langafastrákar
að heimsækja þig og borða með
þér Freyjustaur eða spila bingó.
Við í fjölskyldunni erum þakklát
öllu starfsfólkinu á Skjóli fyrir
frábæra umönnun.
Pabbi minn, ég kveð þig með
þessum fátæklegu orðum.
Þín dóttir,
Guðbjörg Skjaldardóttir
(Bubba).
Lífsbók pabba er lokið og á
kveðjustund fyllist ég þakklæti
yfir að hann skuli hafa fengið
hvíldina og ekki síður þakklæti
yfir að hafa átt hann fyrir föður.
Það skorti ekkert á tengslin milli
okkar pabba þó að ég hafi ekki al-
ist upp með foreldrum mínum
fyrstu tvö ár ævi minnar. Ég er
ákaflega þakklát að þau tóku mig
til sín þegar þau fóru að búa, þó að
í boði væri að ég yrði áfram í góðu
atlæti hjá afa og ömmu í Keflavík.
Mér fannst alltaf svo ævintýra-
legt að amma skyldi fara til
Grímseyjar og eiga tvö elstu
börnin sín þar, Brynju og pabba.
Heimili þeirra á Vetrarbrautinni
var ekki stórt, en þar var alltaf
nægilegt húsrými og mikil vænt-
umþykja. Þessi stóri systkinahóp-
ur hefur alltaf haft mikil sam-
skipti sín á milli. Og þaðan hefur
hann með sér þessi sterku lífs-
gildi, að láta sig aðra varða, hugsa
um þá sem minna mega sín, gefa
með sér, ríka réttlætiskennd,
þessi gildi fylgja síðan afkomend-
um hans líka út í lífið.
Sjóður minninganna er stór.
Vinnan í fiskbúðinni, þar kenndi
hann mér á vigtina, pakka fiski
inn í dagblöð, raða flökum fallega
á bakka. Hakka ýsu með lauk í
stóru hakkavélinni. Vera kurteis
og brosandi við viðskiptavinina og
láta ekki fara í taugarnar á mér
þó haft væri á orði oft á dag: Að
hugsa sér hvað þú ert dugleg (svo
smá þögn) stúlka að afgreiða í
fiskbúð. Hann treysti mér til að
vera einni í búðinni þegar hann
þurfti að sækja fisk og bakvið var
alltaf malt og prinspóló. En eitt
lærði ég aldrei og það var að flaka
fisk, pabbi sá um þá hlið, hann sá
líka um að alltaf væri til nóg af
fiski, sama hvar ég bjó. Enda er
uppáhaldsmaturinn minn glænýr
fiskur stappaður með kartöflum
og miklu smjöri.
Við systkinin suðuðum mikið
um að fá að eiga kött þegar við
bjuggum í Njörvasundinu, en rök
foreldranna voru að við byggjum í
þríbýli og það væri ekki hægt, en
pabbi bætti við að ef við byggjum
í einbýli þá væri það í lagi. Að sú
staða gæti orðið var ekki í mynd-
inni. En þau urðu ein af frum-
byggjum Neðra Breiðholts og
fengu úthlutað einbýli og þá kom
Klói á heimilið. Köttur sem var
duglegur að bjóða öðrum köttum
með sér.
Pabbi tók stráknum sem ég
kynntist í kaupavinnunni á Bakka
vel enda búinn að kynnast honum
sjálfur í heimsóknum sínum í
sveitina. Þegar við svo eignuð-
umst okkar fyrstu börn, tvö í
einu, voru pabbi og mamma okk-
ar stoð og stytta. Eins var það
þegar við tókum okkur upp og
fluttum í Seljatungu, þá fengum
við allan þeirra stuðning. Pabbi
var veiðimaður af lífi og sál, búinn
að læra umgengni við náttúruna
af föður sínum. Stundum hélt ég
að það væri sjór í æðum hans en
ekki blóð. Hann varð að sjá sjóinn
og þar sem hvergi sást til sjávar
frá Seljatungu, var farið í bíltúr
niður í fjöru. Hann varð glaður
þegar við tókum við á Bakka
1997, sjórinn, fjaran og áin, allt
þetta þekkti hann vel. Áfallið varð
mikið þegar hann greindist með
Alzheimer 1998, en hann tókst á
við það eins og hann ætlaði sér að
gera allt sem léttast fyrir
mömmu. Á Skjóli var hugsað um
hann af hlýju og nærgætni. Þar
sat hann oft við gluggann og
horfði út á sjóinn. Þannig vil ég
minnast hans.
Þín dóttir,
Ásthildur.
Í dag er tengdafaðir minn,
Skjöldur Þorgrímsson, kvaddur
hinstu kveðju. Okkar samleið,
sem einkenndist alltaf af miklum
hlýhug og vinsemd, er orðin löng
eða hartnær 45 ár. Mér er minn-
isstætt þegar ég sem kornung
kona var stödd í afmælisveislu
sem haldin var til heiðurs „Togga
Mara“ föður Skjaldar í Hafnar-
firðinum, á heimili þeirra Maju
systur Skjaldar og Bjarna. Þar
heyrði ég gamla manninn stoltan
lýsa ríkidæmi sínu en ríkidæmið
voru afkomendurnir og velferð
þeirra. Þetta viðhorf æskuheim-
ilisins endurspeglaðist í lífsvið-
horfi Skjaldar og í raun hans
systkina allra þar sem áherslan
var aldrei á efnisleg gæði heldur
þau gæði sem mestu máli skipta í
lífinu, fjölskyldu, fólkið í kringum
okkur og í raun allt sem mannlegt
er. Skjöldur var einn af þessum
minnisstæðu persónuleikum sem
maður hittir á lífsleiðinni. Hann
var jafnaðarmaður ekki bara póli-
tískur heldur jafnaðarmaður af
lífi og sál, hafði skoðanir á flestu
og lét þær óspart í ljós.
Sjórinn og tengsl Skjaldar við
hann var ríkur þáttur í hans lífi.
Hann var veiðimaður eins og faðir
hans og forfeður. Hann, eins og
þeir, var gjafmildur á fenginn og
það voru ófáir sem nutu þess.
Hann sá til þess að veiðiáhuginn
gengi niður til kynslóðarinnar
sem á eftir kom. Um miðjan októ-
ber ár hvert vakti hann okkur eld-
snemma til að sækja soninn með
sér á veiðar. Þeir feðgar áttu
margar dýrmætar samveru-
stundir í bústað nr. 63 í Munaðar-
nesi. Þar eyddu þeir dögum á
fjöllum og kvöldum í samveru og
oftar en ekki í góðum félagsskap
gamals vinar Skjaldar frá Húsa-
vík, Péturs Guðjohnsen og Svein-
björns sonar hans. Ég var þess
aðnjótandi að vera með þeim
feðgum í nokkrum svona haust-
ferðum en þar flugu margar
skemmtilegar sögur og mikið
hlegið.
Það er gaman að segja frá því
þegar að synir Unu elstu dóttur
Skjaldar, sem fæddir eru í Banda-
ríkjunum og hafa alist þar upp,
komu í heimsókn til Íslands og
m.a. í sveitina til okkar Tryggva.
Þeir fóru að telja upp fyrir okkur
hvað hefði á daga þeirra drifið frá
því að þeir komu til landsins.
Höfðu þeir farið í bíltúr með afa
sínum Skildi og í þeirri ferð komið
við á ýmsum stöðum. Það sem
þeim þótti merkilegast við ferðina
með afa sínum var: „Hann afi
þekkir alla í Reykjavík.“ Þetta
lýsir Skildi vel. Hann var opinn,
ræðinn, talaði eins við alla sem
hann hitti og hafði þennan óbil-
andi áhuga á öllu sem mannlegt
var.
Síðustu árin átti Skjöldur við
veikindi að stríða. Sjúkdómurinn
tók yfirhöndina og persónuein-
kenni hans fjarlægðust æ meir.
Þórhildur, Ásthildur, Bubba,
Guðrún Viktoría og fjölskyldur
þeirra systra sinntu Skildi í erf-
iðum veikindum af einstakri um-
hyggjusemi og alúð allt þar til yfir
lauk. Ég kveð elskulegan tengda-
föður minn með virðingu og kæru
þakklæti fyrir samfylgdina.
Hvíl í friði.
Halla María Árnadóttir.
Ég skal svara var kallað þegar
síminn hringdi enda vissum við að
líklega væri það afi að heyra í
hópnum sínum. Við systurnar
bjuggum þá í Flóanum og hringdi
afi daglega og alltaf voru fréttir
að færa, sumar stórar og aðrar
smáar en á þær var hlustað af
áhuga. Það var líka föst venja að
láta vita hvernig gengi í skólanum
og alltaf vorum við stoltar eftir að
hafa lesið einkunnir upp fyrir afa í
gegnum símann, hvort sem þær
voru háar eða lágar þá skipti það
ekki öllu, bara alltaf að gera sitt
besta.
Við þekkjum ekki annað en
mikil tengsl við ömmu og afa. Þau
komu oft austur fyrir fjall í heim-
sókn og þar sem ekki sást til sjáv-
ar af jörðinni var það föst venja að
fara í fjörubíltúr. Eru þær ferðir
ævintýralegar í minningunni, fór-
um upp í vita og skoðuðum fornt
rjómabú en mesti tíminn fór þó í
göngu þar sem gersemar voru
tíndar.
Ennþá fyrr, þegar við systurn-
ar vorum færri, þá tengjast minn-
ingarnar um StriðustekkjarSkjöl-
dafa líka sjónum. Þegar við
bjuggum í Vesturbænum kom
hann með rauðmaga og setti í
vaskinn, náði í tusku og lét hann
bíta í. Við systur sórum það að við
skyldum aldrei borða fisk sem
vogaði sér að bíta í borðtusku
Gunnu frænku. Það heit héldum
við í yfir áratug eða þangað til eitt
sumarið í Skriðustekknum að afi
steikti rauðmaga handa okkur
sem bragðaðist mjög vel.
Afi kenndi okkur margt, fór í
bryggjubíltúra þar sem við lásum
nöfnin af skipum og bátum og öll-
um skiltum sem við sáum. Alltaf
Skjöldur
Þorgrímsson
✝ Gunnar Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
24. mars 1976.
Hann lést 29. des-
ember 2012 eftir
erfið veikindi.
Móðir Gunnars
var Jóhanna Gunn-
arsdóttir Johnsen,
f. 6. janúar 1943, d.
11. júní 1991. For-
eldrar Jóhönnu
voru Sigríður Guðmundsdóttir
Johnsen og Gunnar Johnsen,
Marklandi, Garðabæ. Faðir
Gunnars var Guðmundur Bald-
ur Jóhannsson, f. 19. febrúar
1942, d. 22. desember 2009. For-
eldrar Guðmundar voru Bjarn-
veig Þorsteinsdóttir og Jóhann
Samsonarson Guðmundsson.
Systkini Gunnars eru 1. Sigríð-
ur, f. 1966, maki hennar er Ingv-
ar Ingvarsson, dætur þeirra eru
Ólafía, Jóhanna og
Hanna Rakel. 2. Jó-
hann Sigfús (sam-
feðra), f. 1995.
Maki Gunnars er
Ólafur Högni Ólafs-
son, f. 7. janúar
1961, slökkviliðs-
maður og smiður.
Þeir gengu í hjóna-
band 15. júlí 2011.
Gunnar ólst upp í
Garðabæ. Að lokn-
um grunnskóla fór hann í Verzl-
unarskóla Íslands þaðan sem
hann lauk stúdentsprófi 1996.
Hann stundaði um tíma lög-
fræðinám við HÍ. Gunnar starf-
aði alla tíð við verslun og þjón-
ustu, m.a. sem innkaupa- og
verslunarstjóri.
Útför Gunnars fer fram frá
Garðakirkju á Álftanesi mánu-
daginn 7. janúar 2013 og hefst
athöfnin kl. 15.
Það er með sárum söknuði að
ég kveð Gunna mág minn. Hann
var gull af manni, sá alltaf það
besta í öllum, einlægur og góður.
Mér þótti afar vænt um hann og
þá sérstaklega fyrir það hvað
hann var góður við móður mína.
Hann var mikill fagurkeri og bar
heimili þeirra Óla vott um það.
Við drúpum höfði harmi slegin og
skiljum ekki hver tilgangurinn er
með ótímabæru fráfalli ungs
manns í blóma lífsins. En vegir
Guðs eru órannsakanlegir. Við
áttum margar góðar stundir sam-
an og er mér sérstaklega minn-
isstæð sumarbústaðarferð sem
við fórum í síðastliðið sumar.
Með söknuði, þakklæti og virð-
ingu kveð ég þig, elsku franski
sjarmörinn minn.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur sendi ég Óla bróður sem
annaðist Gunna af einstakri alúð
og umhyggju uns yfir lauk. Fjöl-
skyldu Gunna sendi ég einnig
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Takk fyrir allt, elsku Gunni.
Minningin um góðan dreng
mun ætíð lifa með okkur.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Sigurbjörg Ólafsdóttir.
Það er þyngra en tárum taki að
sjá á eftir Gunnari aðeins 36 ára
gömlum. Vinskapur hefur verið
með fjölskyldum okkar í 40 ár og
við litum á hann sem einn af okk-
ar fjölskyldu.
Gunnar var strax sem lítill
drengur hæglátur og hógvær en
langt frá því að vera skaplaus.
Hann var hreinn og beinn og til-
gerð var honum ekki að skapi.
Gunnar var glæsilegur maður og
smekkvísi og snyrtimennska voru
honum í blóð borin. Hann var trúr
vinum sínum og kunni að hlusta
og skipti þá engu máli þótt ára-
tugir skildu að í aldri.
Ég kveð elsku Gunnar minn
með ljóði sem móðuramma hans,
Sigríður Johnsen á Marklandi,
kenndi mér sem barni og hefur
leitað á hug minn síðustu daga:
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum)
Skarðið sem Gunnar skilur eft-
ir sig verður ekki fyllt. Ég votta
fjölskyldu hans og vinum mína
dýpstu samúð. Blessuð sé minn-
ing Gunnars Guðmundssonar.
Ásta Emilsdóttir.
Ég gleymi aldrei kókósilmin-
um af flotta stráknum sem ég
kynntist á fyrsta vinnudegi mín-
um í Steinari Waage. Við Gunnar
vorum bæði þannig að við settum
alltaf upp smá varnarmúr þegar
við kynntumst nýju fólki en það
var enginn veggur sem hélt okkur
frá því að verða bestu vinir.
Við brölluðum ótal margt sam-
an og ég á svo góðar og skemmti-
legar minningar um þennan tíma
okkar saman. Við leigðum saman
í Kópavogi og við vorum hvort
með sitt herbergið en herbergið
hans Gunnars var sjaldan notað
sem svefnstaður þar sem honum
þótti alltaf best að fá að kúra hjá
mér í stóra rúminu mínu, enda
átti hann líka svo mikið af flottum
fötum að herbergið hans dugði
varla til.
Ég á svo fallegar minningar
um hann Gunna minn og mig
langar að deila nokkrum með
ykkur. Gunni kallaði mig oft
mömmu sína eða „Mommy“ og
hann elskaði að fá hjá mér soðnar
kjötbollur og var það algert skil-
yrði að ég stappaði þær með
smjöri fyrir hann. Ein vinkona
okkar rifjaði einmitt upp fyrir
mér á dögunum að það var alltaf
þannig að ég var alltaf í megrun
og Gunnar að reyna að fitna, ótrú-
leg samsetning á vinum þar.
Gunnar kom einu sinni með
mér og fjölskyldu minni í ferðalag
til Ófeigsfjarðar þar sem ekki var
hægt að baða sig nema í köldu
vatni og höfðum við orð á því syst-
urnar hvað hann Gunni var alltaf
eins og nýstraujaður, alltaf slétt-
ur og fínn, nýskriðinn úr svefn-
pokanum.
Gunnar var sannur vinur vina
sinna og var alltaf til staðar fyrir
okkur hvað sem bjátaði á. Hann
var elskaður af öllum sem þekktu
hann og fengu að njóta þessara
allt of fáu ára sem hann lifði.
Ég elska þig, Gunni minn, og
mun aldrei gleyma þér. Takk fyr-
ir að leyfa mér að vera hluti af
þínu lífi, eins og þú sjálfur orðaðir
það svo fallega.
Guð veri með ykkur, elsku Óli,
Sirrý, fjölskyldur og vinir.
Þín vinkona,
Tabitha Tara (Taby).
Ég hef þekkt Gunnar alla mína
ævi. Þegar ég var lítil hafði hann
alltaf tíma til að leika við mig þótt
hann væri eldri. Við eyddum heilu
dögunum í að lita í litabækur og
hlusta á ævintýrin með Hemma
Gunn eða tónlistina úr myndinni
Mermaids með Cher. Þegar við
urðum eldri fórum við oft í bíltúra
eða í bókakaffi og lásum öll slúð-
urtímaritin.
Gunnar var alltaf til staðar til
að gefa mér ráð. Hann var helsti
ráðgjafi minn þegar kom að tísku
og hönnun og margt það flottasta
og vandaðasta sem ég á eru gjafir
frá honum. Það var líka svo gott
að tala við hann því hann dæmdi
mig aldrei og lét mig aldrei fá
samviskubit yfir mistökum mín-
um.
Gunnar varð svo fljótt veikur
og það var mikið áfall fyrir okkur
öll. Eitt sinn þegar ég heimsótti
hann á spítalann fór ég að há-
gráta og hann faðmaði mig og
sagði að ég ætti ekki að hafa
áhyggjur; ég ætti bara að ímynda
mér að hann væri með gubbupest
en ekki heilaæxli. Það var svo gott
að láta hann hugga mig að ég hélt
áfram að segja honum frá öllu því
sem var að valda mér áhyggjum
og hann lét mér líða betur með
fallegum orðum.
Mér finnst hræðilegt að hugsa
til þess að ég verði að halda áfram
með líf mitt án þess að Gunnar
geti tekið þátt í því. Ég vona að
það sé til himnaríki því ef svo er
þá veit ég að hann er þar og þá fæ
ég kannski að hitta hann aftur.
Steinunn Lilja Emilsdóttir.
Elsku hjartans Gunnsi. Falleg-
ur að utan sem innan, greindur,
handlaginn og vandvirkur. Alltaf
til staðar þegar ég kallaði. Í ell-
inni ætluðum við að fara saman í
Fjarðarkaup að versla – hann
auðvitað ennþá óaðfinnanlegur í
útliti með aðstoð botox og hárlit-
unar, ég myndi bara vera í nátt-
úrulega lookinu því hann væri þá
loksins búinn að gefast upp á að
gera einhverja glamúrgellu úr
mér!
Söknuðurinn er svo sár en ég
ætla að reyna eins og ég get að
láta ekki þessi erfiðu veikindi síð-
astliðna mánuði skyggja á allar
góðu minningarnar. Starfsfólki
líknardeildar Landspítalans færi
ég mínar bestu þakkir – þeirra
umönnun var ljós í myrkri.
Anný Lára Emilsdóttir.
Gunnar
Guðmundsson