Morgunblaðið - 18.04.2013, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2013
✝ Hilda Haf-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. júlí 1949. Hún
lést á heimili sínu 4.
apríl 2013.
Foreldrar henn-
ar eru Jórunn S.
Sveinbjörnsdóttir
(Stella) og Haf-
steinn Hjartarson
lögreglumaður, d.
20.8. 1994. Systkini
Hildu eru Tómas Hafsteinsson,
hálfbróðir, býr í Póllandi, systir
er Hjördís Hafsteinsdóttir, f.
1952.
Hilda var í sambúð með Frið-
riki T. Alexandersyni skipstjóra
og verslunarmanni, d. 17.11.
1995, dóttir þeirra er Margrét
Friðriksdóttir, f. 1977. Börn:
Ylfa Guðrún og Krista Nótt.
Eldri dóttir Hildu er Sigurlaug
Hrafnkelsdóttir, f. 1968. Barn:
Hafsteinn Erlendsson.
Hilda lauk Húsmæðraskól-
anum árið 1963. Hilda fór síðan
út í atvinnurekstur árið 1973
með Friðriki sambýlismanni sín-
um og barnsföður, en hann hafði
tekið við fjölskyldu-
fyrirtæki í Laug-
arneshverfinu í
Reykjavík eftir
andlát foreldra
sinna, Ísbúðinni
Laugalæk sem þau
Hilda ráku saman.
Hilda tók síðan al-
veg við rekstrinum
eftir að þau Friðrik
skildu að skiptum.
Það fyrirtæki rak
hún á eigin spýtur í rúman ára-
tug. Hilda var mikið fyrir ferða-
lög á sínum yngri árum og þótti
gaman að fara í ferðalög til sól-
arlanda og einnig hafði hún
gaman af borgarferðum og sjá
hina ýmsu menningu. Á seinni
árum sagði Hilda skilið við bíl-
inn og hafði gaman af göngu-
ferðum og þótti gott að taka
strætó. Þá var hún alltaf með
hugann við litlu ömmubörnin
sem hún leit á sem gersemi.
Hilda var mikil baráttukona
með sterka réttlætiskennd.
Útför Hildu fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 18. apríl
2013, kl. 15.
Mér var brugðið þegar hringt
var í mig og mér tilkynnt að hún
Hilda frænka mín væri látin, en
við Hilda vorum systradætur.
Ég var nýbúin að tala við hana.
Ég trúi varla að hún sé farin. Við
Hilda höfðum haft ágætt sam-
band í gegnum tíðina. Við rædd-
um oft um lífið og tilveruna.
Hilda spurði oft spurninga, eins
og, af hverju? eða hvers vegna?
Hún var víðsýn og fróðleiksfús
kona og fylgdist vel með þjóð-
félagsumræðunum. Við reyndum
í sameiningu að leysa lífsgátuna.
Vonandi fær hún nú réttu svörin
fyrir handan. Nú sakna ég þess
að heyra ekki lengur rödd henn-
ar í símanum, er hún segir „halló
þetta er Hilda“.
Hvað er mikilvægara í lífinu
en að eiga góða vini og geta virt
hvort annað.
Ég sakna þín, Hilda mín, megi
góður guð geyma þig og varð-
veita.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til aðstandenda.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
Eg veit einn
að aldrei deyr:
dómur um dauðan hvern.
(Úr Hávamálum.)
Þín frænka,
Kristín J. Dýrmundsdóttir.
Hilda fór ekki alltaf troðnar
slóðir í lífinu. Hún fylgdist vel
með því sem var að gerast í þjóð-
lífi og umhverfi og hafði sterka
réttlætiskennd. Upp spruttu
hugmyndir sem ekki voru alltaf
raunhæfar en þær vildi hún
gjarnan ræða og þannig áttum
við mörg símtölin um áratuga
skeið, það síðasta að kvöldi 1.
apríl, annars í páskum. Þá lét
hún vel af sér og bað Óla frænda
að veita sér örlitla aðstoð sem
hann sagði velkomið eins og
fyrr. Fregnin um andlát Hildu
skömmu síðar kom því í opna
skjöldu.
Við hjónin tengdumst reyndar
Hildu með tvennum hætti og
rifjuðum það stundum upp. Þar
sem Hilda og Óli voru systra-
börn á svipuðum aldri þekktust
þau vel frá barnsaldri. Þá hét
fyrri kona Hafsteins, föður
Hildu, Sigurlaug, sem féll frá
langt um aldur fram, en hún var
uppeldissystir Óskars, föður
Svönu, sem að seinna nafni var
skírð í höfuðið á Sigurlaugu. Þar
við bættist að á yngri árum
bjuggum við í Voga- og Heima-
hverfum í Reykjavík, skammt
frá Hafsteini og Stellu, sem áttu
þá vistlegt heimili með dætrum
sínum í Gnoðarvogi. Við minn-
umst Hildu sem fjörmikils barns
og unglings. Líkt og foreldrarnir
var hún dugleg og fylgin sér við
verslunarstörf og fleira sem hún
tók sér fyrir hendur síðar á æv-
inni, á meðan heilsan leyfði.
Á kveðjustund vottum við
Stellu og öðrum aðstandendum
innilega samúð.
Blessuð sé minning Hildu
Hafsteinsdóttur.
Ólafur Rúnar Dýrmundsson
og Svanfríður Sigurlaug
Óskarsdóttir.
Látin er Hilda vinkona mín
eftir stutt veikindi. Hilda hafði
greinst með krabbamein rétt
fyrir páska en hélt þeirri nið-
urstöðu fyrir sig. Andlát hennar
hinn 4. apríl kom okkur því mjög
á óvart. Við Hilda töluðum oft
saman, síðast 1. apríl og vorum
við að fara yfir það sem hún vildi
endilega gera fyrir fermingar-
veislu sem halda átti hjá mér 7.
apríl. Þess má geta hér að mér
tókst þá að láta hana hlaupa
fyrsta apríl, í miðju samtali, við
mikinn fögnuð okkar beggja.
Við Hilda kynntumst fyrir 20
árum þegar ég var mikið að
vinna. Á þeim tíma var ekki auð-
velt að fá hjálp við ýmislegt við-
komandi heimilum en þá kom
hún inn í líf okkar eins og af
himnum send. Hún náði að heilla
börnin mín og barnabörn með
sinni einlægu ást og virðingu. Sú
væntumþykja var gagnkvæm.
Hilda var einnig ávallt til taks og
á öllum merkisdögum fjölskyld-
unnar. Sá hún þá um veitingar
enda algjör snillingur þegar kom
að bakstri og brauðtertugerð og
var haft á orði hvað allt væri
gott og fallegt sem borðið var
fram.
Hilda var ekki allra en við
náðum vel saman og höfðum
báðar gaman hvor af annarri.
Hilda var með ágætis skopskyn
og áttum við því oft góðar stund-
ir saman. Hún var með ríka rétt-
lætiskennd og var hárnákvæm í
öllu sem hún gerði. Allt stóðst
sem hún lofaði og tók að sér.
Við söknum hennar og viljum
nú nota tækifærið til að þakka
henni fyrir allt sem hún gerði
fyrir okkur. Hún var með okkur
í anda í fermingunni hinn 7. apr-
íl, það fundum við sannarlega.
Við sendum Möggu, dóttur
hennar og tveimur ungum dætr-
um Möggu, innilegar samúðar-
kveðjur og megi minning um
þessa góðu og sérstöku konu lifa.
Bergljót Halldórsdóttir og
fjölskylda.
Hilda
Hafsteinsdóttir✝ Ásta Ólafs-dóttir fæddist
á Látrum í Aðalvík
21. nóvember 1922.
Hún lést á Land-
spítala við Hring-
braut 10. apríl
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Ólafur
Helgi Hjálmarsson
útvegsbóndi, síðar
vélsmiður í Reykja-
vík, f. 1895, d. 1974, og k.h. Sig-
ríður Jóna Þorbergsdóttir hús-
freyja, f. 1899, d. 1983. Systkini
Ástu: Ragnhildur (Hulda), f.
1918, d. 2008, em. Árni Ólafs-
son, f. 1919 d. 2002, skrif-
stofustj., Oddný, f. 1921, fv.
kjólameistari, d. 2004, em.,
Björn Jóhannesson kaupmaður,
f. 1919, d. 2004, Kjartan, fv. vél-
fræðingur hjá Landsvirkjun, f.
1924, ek. Bjarney Ágústa
Skúladóttir húsfreyja, f. 1926,
d. 2008, Friðrik Steinþór, vél-
stjóri og fv. atvinnurekandi, f.
1930, ek. Kristín Lúðvíksdóttir,
fv. kaupkona, f. 1928, Sveinn
rennismiður, f. 1936, d. 1967,
ek. Dagný Sigurgeirsdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 1935, og
Helga lífeindafræðingur í
Reykjavík, f. 1940, em. Ásgeir
þau eiga þrjú börn. b) Ásta, f. 2.
júlí 1980, em. Jákup Simonsen,
f. 6.5. 1980, þau eiga þrjú börn,
c) Halldóra, f. 11. júlí 1983, d)
Gunnar Sölvi, f. 20. jan. 1988, e)
Andri Pétur, f. 11. des. 1992.
Barnsmóðir Dagný Björk Pjet-
ursdóttir.
Ásta ólst upp á Látrum til 5
ára aldurs þegar fjölskylda
hennar fluttist til Washington-
ríkis í Bandaríkjunum árið
1928. Þau fluttust aftur heim til
Aðalvíkur 1932. Ásta og Gunn-
ar gengu í hjónaband árið 1943
og bjuggu í Keflavík og síðan
Reykjavík þar sem hún vann
ýmis tilfallandi störf. Árið 1969
tók hún gagnfræðapróf í kvöld-
skóla í Laugarlækjarskóla, en
þar var hún skólaritari. Hún
lauk því með sóma vorið 1970.
Árið eftir byrjaði Öld-
ungadeildin í Hamrahlíð og þar
lauk hún stúdentsprófi 1975.
Hún lauk BA-gráðu í ensku og
bókasafnsfræði árið 1980, þá 58
ára gömul. Hún vann sem kenn-
ari og skólasafnsvörður í Breið-
holtsskóla til sjötugs. Hún var
dugleg í félagsstarfi og mikill
lestrarhestur til hinsta dags.
Síðasta árið var henni erfitt
heilsufarslega og fluttist hún í
þjónustuíbúð í Seljahlíð fyrir
ári.
Útför Ástu fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 18. apríl 2013, kl.
15.
Leifsson verkfræð-
ingur, f. 1941.
Eiginmaður
Ástu var (Hildi)
Gunnar Sölvi Jóns-
son, f. 22. feb.
1918, d. 8. ágúst
1991. Foreldrar
hans voru Jón
Hjálmarsson, f. 15.
júní 1887, d. 19.
júní 1947 og Kar-
ítas Guðnadóttir, f.
1. nóv. 1880, d. 9. júní 1921.
Börn Ástu og Gunnars eru :
1) Karítas Jóna, f. 12. mars
1945, d. 8. des. 1956. 2) Sigríð-
ur, f. 15. júlí 1946. Hennar mað-
ur er Halldór Ingi Hansson, f.
24. des. 1945. Þeirra börn eru:
a) Karítas, f. 20. ág. 1971, em.
Jón Ingi Einarsson, f. 6. sept.
1968, þau eiga fjögur börn, b)
Gunnar Ingi, f. 4. ág. 1972, ek.
Þorbjörg Halldórsdóttir, f. 14.
nóv. 1970, þau eiga þrjú börn.
c) Lárus Rafn, f. 10. apr.1978,
ek. Helga Dröfn Jónsdóttir, f. 4.
okt. 1980. Þau eiga eitt barn. 3)
Theódór, f. 30. júní 1954, ek.
Þuríður Ósk Kristinsdóttir, f.
10. október 1959. Þau skildu.
Þeirra börn: a) Kristinn, f. 17.
apr. 1977, ek. Guðrún Pálína
Helgadóttir, f. 11. sept. 1980,
Stikurnar varða
veginn sem þú gengur
og verið hefur þér
vegurinn heim.
Í brjósti þínu
brestur veikur strengur.
Þú veist að bráðum
verðurðu horfinn þeim
og þessi vegur
varðar þig ekki lengur.
(Erlingur Sigurðsson
frá Grænavatni.)
Og nú er hún horfin okkur hún
mamma og öllum þjáningum og
erfiðleikum hennar lokið. Það er
ómetanlegt veganesti að eiga góða
mömmu sem elskar mann tak-
markalaust og bregst aldrei. Hún
var góð fyrirmynd, talaði aldrei illa
um neinn, kunni að hlusta og var
öllum góð. Sannarlega hlaut hún
kærleiksríka umönnun, bæði í
Seljahlíð og á deild 13G á Land-
spítala við Hringbraut og ber að
þakka fyrir það. Hún setti sér
markmið og fylgdi þeim til enda,
við vorum stolt af henni og hún var
stolt af afkomendum sínum.
Hvíldu í friði, mamma mín.
Þín dóttir,
Sigríður.
Nú hefur tengdamóðir mín Ásta
Ólafsdóttir frá Látrum Aðalvík
kvatt þetta líf eftir langt og farsælt
ævistarf.
Margs er að minnast eftir
margra ára kynni. Æskuslóðir
hennar norður á Hornströndum
voru henni ofarlega í huga.
Margar ferðirnar fórum við með
þeim hjónum Ástu og Gunnari
þangað og börnin okkar og síðar
barnabörnin nutu þessara ferða og
sagnanna frá uppvexti þeirra við
allt aðrar aðstæður en þá tækniöld
sem þau þekkja í dag.
Mikla umhyggju bar hún fyrir
öllum í fjölskyldunni og samveru-
stundirnar með afkomendum
hennar voru henni mikilvægar.
Minnug var hún fram á síðasta
dag og fróð með eindæmum, ef
eitthvað þurfti að vita um ættir og
skyldleika var næsta víst að hægt
var að fá upplýsingar hjá henni.
Hennar verður sárt saknað,
bæði af stórum og smáum.
Minning um góða konu mun lifa
um ókomna tíð, megi hún hvíla
friði.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Halldór Ingi.
Í dag er hjarta mitt fullt af
þakklæti, því ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið að njóta sam-
vista við Ástu ömmu í tæp 42 ár.
Ég tel mig vera heppna að hafa
fengið að eiga hana að svona lengi
því þetta eru forréttindi sem fáum
hlotnast.
En hjarta mitt er jafnframt
fullt af söknuði, því að þó að ég viti
að amma var orðin lúin og þreytt á
því að vera lasin og finna til þá á
ég eftir að sakna hennar óskap-
lega mikið. Það er margt hægt að
taka sér til fyrirmyndar í fari
ömmu. Hún upplifði margt á sín-
um 90 árum, bæði gleði og sorg og
þó að lífið væri ekki alltaf dans á
rósum setti amma alltaf undir sig
hausinn og hélt áfram, uppgjöf
var ekki í boði.
Það var alltaf gott að vera hjá
og með ömmu. Ég naut þess að fá
að gista hjá ömmu þegar ég var
lítil stelpa. Þá var Gunnar afi rek-
inn miskunnarlaust úr rúminu,
sem hann hlýddi auðvitað orða-
laust og ég fékk að lúlla í afaholu.
Þau dekruðu svo bæði við mig og
ég fékk að vaka lengi og borða
nammi í sófanum og gera allt sem
ekki mátti heima. Amma var alltaf
með á öllum merkilegum stundum
í mínu lífi og mörgum ómerkileg-
um líka og alltaf var gott að leita
til hennar. Það er ekki langt síðan
amma sagði mér að hún væri svo
ánægð með að tvíburarnir mínir
skyldu fæðast á dánardægrinu
hennar Kaju, því að eftir það var
þessi dagur, 8. desember, ekki
lengur bara sorgardagur í hennar
huga.
Amma var alltaf tilbúin að
hjálpa þeim sem þurfti og hún tók
öllum eins og þeir eru og hall-
mælti aldrei neinum. Þegar ég var
farlama í göngugrind á meðgöng-
unni með Sylvíu mína kom amma
oft til mín, þá komin á níræðisald-
ur. Hún hjálpaði mér með eitt og
annað og lánaði mér griptöngina
sína til að tína hluti upp úr gólfinu
af því að henni fannst ég þurfa
meira á henni að halda en hún.
Amma var alltaf fín og vel til
fara og mér fannst alveg frábært
þegar hún hætti við að hætta að
lita gráu hárin, þá 88 ára gömul af
því að henni fannst hún verða of
kerlingarleg svona gráhærð.
Já, ég naut svo sannarlega sam-
vistanna við ömmu alla tíð og ég
var svo ánægð að fá að hafa hana í
næsta húsi við mig eftir að hún
flutti í Seljahlíð. Ég gat skotist til
hennar hvenær sem var og alltaf
var notalegt að koma til hennar og
fá kaffi og súkkulaði og spjalla um
allt milli himins og jarðar.
Ég naut þess líka þó að erfitt
væri að vera sem mest hjá ömmu
þessar síðustu vikur og launa
henni þannig örlítið umhyggjuna
sem hún hefur sýnt mér alla tíð.
Það er því með miklu þakklæti
og sárum söknuði sem ég kveð
elsku ömmu mína í dag. Gengin er
merkileg kona.
Karítas Halldórsdóttir.
Segja má að orðið umhyggja
hafi öðrum fremur einkennt Ástu
Ólafsdóttur, ömmu mína. Hvernig
sem stóð á hjá henni sjálfri var
hún alltaf að hugsa um líðan ást-
vina sinna og ef það hvíslaðist út
að eitthvað amaði að einhverju
okkar hringdi hún jafnan og
spurði frétta. Áhugi hennar og
umhyggja voru fasti sem gerði
tilveruna notalegri.
Við amma kynntumst svolítið
upp á nýtt þegar hún var orðin
roskin ekkja og ég orðinn pabbi og
aðeins farinn að fullorðnast. Þá
áttaði ég mig loksins á því að hún
væri ekki aðeins þessi fullkomna
amma og langamma sem alltaf
mætti vel tilhöfð í barnaafmæli og
fermingar og sagði viðeigandi og
huggulega hluti. Hún var líka
skemmtilegur félagi sem gat hent
gaman að sjálfri sér og sposk á
svip tekið þátt í umræðum um
misgáfulega hluti sem ungum son-
arsyni hennar voru hugleiknir.
Þegar amma bjó ennþá á
Brúnaveginum mætti ég stundum
heim til hennar eldsnemma á
laugardagsmorgnum með hann
Tedda minn. Við feðgarnir
hringdum aldrei á undan okkur,
heldur mættum jafnan fyrirvara-
laust á dyratröppuna hjá henni og
fengum hana með okkur í bíltúra á
kaffihús eða rúntinn um bæinn til
að rifja upp minningar og spjalla
um daginn og veginn. Aldrei sagð-
ist hún vera illa fyrirkölluð eða
þreytt, þótt heilsan væri oft að
stríða henni, heldur setti upp þol-
inmæðibros aldins vitrings og lét
sig hafa það að þvælast með okk-
ur.
Við rifjuðum upp bæði sárar og
skemmtilegar minningar. Töluð-
um um vandræðaganginn og
skilnaðarbröltið á foreldrum mín-
um og töluðum um það þegar hún
missti Karítas dóttur sína ellefu
ára gamla. Þá táraðist amma litla
og það var mér afar dýrmætt að
hún skyldi deila með mér þeim til-
finningum, því frá og með þeirri
stundu vorum við ekki síður góðir
vinir en amma og barnabarn.
Aðra daga hló hún að mér þegar
ég var stóryrtur eða brosti með
mér að sögum af börnunum mín-
um.
Amma mín var allt sem ég vona
að ég geti orðið með aldrinum.
Hún var hugulsöm, hógvær, hlý-
leg, umhyggjusöm og öguð mann-
eskja sem vildi öllum vel og gerði
allt sem hún gat til að svo gæti
orðið. Aldrei hallmælti hún nokkr-
um manni og þegar það var orðið
framorðið á ævikvöldi hennar
sagði hún algjörlega án tilgerðar
að hún væri ósköp tilbúin að fara
að hvíla sig á tilverunni. Það er því
mikil ró yfir því að hún hafi látist
þann 10. apríl síðastliðinn. Það
tekur á hjarta okkar allra sem
nutum góðs af að þekkja hana, en
sjálf hefur hún vafalítið tekið því
feginshendi að fá frá að hverfa áð-
ur en hún varð veikari en hún var
þegar orðin.
Í hvert sinn sem ég kvaddi
ömmu eftir að hafa heimsótt hana
á Brúnaveginn – sem ég gerði alls
ekki nógu oft – og þakkaði fyrir
mig, þá svaraði hún: „þakka þér
miklu meira fyrir komuna“ og
meinti það innilega. Nú er komið
að hinstu kveðjustund og mig
langar að segja: bless amma mín
og þakka þér svo miklu miklu
meira fyrir að hafa verið dásamleg
amma, fyrirmynd og vinur. Ég á
eftir að minnast þín alla tíð.
Kristinn Theodórsson.
Sléttuhreppur, nyrsta byggð á
Íslandi, lagðist í eyði fyrir rúmum
60 árum og innfæddum fækkar
ört.
Ásta systir mín fæddist á Látr-
um fyrir rúmum 90 árum og ólst
að mestu upp í Aðalvík að frátöld-
um fjórum árum í Bandaríkjun-
um. Hún giftist ung æskufélaga
sínum Gunnari Sölva Jónssyni og
þau hófu búskap í Garði á Garð-
skaga. Síðar fluttu þau inn í Kefla-
vík þar sem hann stundaði sjó-
mennsku. Um 1950 fluttu þau til
Reykjavíkur og bjuggu þar síðan.
Á Hornströndum var ekki um
neitt nám að ræða. Þegar þau
komu til Reykjavíkur fór hún að
hugsa fyrir því. Systir mín fór að
læra og lauk kennaramenntun.
Við það vann hún til starfsloka.
Gunnar lærði matreiðslu, enda
honum í blóð borin, og starfaði að
loknu námi sem matsveinn og
bryti til lands og sjávar.
Þeim hjónum varð þriggja
barna auðið, tveggja stúlkna og
eins drengs. Eldri stúlkuna
misstu þau 11 ára gamla úr illvíg-
um sjúkdómi. Þegar við kveðjum
aldrað fólk eigum við ekki að
syrgja en við söknum þess og það
er orðið þreytt og þráir sumt
hvíld.
Börnum og fjölskyldu votta ég
samúð mína, svo og öllum ættingj-
um og vinum.
Kjartan T. Ólafsson (Teddi).
Ásta Ólafsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Ástu Ólafsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Elskuleg dóttir okkar, systir, mágkona og
móðursystir,
LÁRA VALSDÓTTIR,
er látin.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 19. apríl kl. 11.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir en þeim
sem vilja minnast hennar er bent á líknarfélög.
Valur Magnússon, Védís Gunnarsdóttir,
Eva Valsdóttir, Bjarni Valur Einarsson,
Anna Valsdóttir, Valdimar Helgi Pétursson
og systrabörn.