Morgunblaðið - 18.04.2013, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2013
✝ Jón Sigurðssonfæddist á
Raufarhöfn 21.
nóvember 1928.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 8. apríl 2013.
Foreldrar hans
voru Arnþrúður
Stefánsdóttir frá
Skinnalóni á Mel-
rakkasléttu, f.
25.4. 1892, d. 28.9.
1967, og Sigurður Árnason frá
Oddsstöðum í sömu sveit, f.
24.5. 1890, d. 15.1. 1979. Systk-
ini Jóns eru: Sigríður (hálf-
systir, sammæðra), f. 1917, d.
2006, Geirhildur, f. 1924, d.
1936, Valborg, f. 1926, Hólm-
fríður, f. 1930, og Margrét
Anna, f. 1933.
Jón eignaðist tvö börn: 1)
Guðlaug Sjöfn, f. 18.7. 1953.
Móðir hennar var Þórdís S.
Guðjónsdóttir, f. 1929, d. 2013.
Fyrri maður Guðlaugar: James
Patrick Wilson (þau skildu), f.
1945. Synir þeirra: a) Jón Lee,
f. 1973. b) Ottó Páll (kjörfor-
eldrar Örn Arnar Hauksson og
Sóley Dís, f. 1999. g) Sunna
Lind, f. 2001. h) Jón Víðir, f.
2005. Barnabörn Jóns eru tólf
og barnabarnabörn eru fjögur.
Jón ólst upp á Raufarhöfn, en
var líka mikið viðloðandi á
Oddsstöðum sem barn og ung-
lingur, einkum á sumrum. Hann
lærði vélvirkjun í Landsmiðj-
unni, starfaði síðan um árabil
sem vélstjóri á fiskiskipum og
fragtskipum, en hóf seint á
sjötta áratugnum störf sem vél-
virki á verkstæði síldarverk-
smiðjunnar á Raufarhöfn. Hann
var þó öðrum þræði í siglingum
og í síldarflutningum fyrir
Norðurlandi. Frá 1971 vann
hann nær samfellt á verkstæði
Kísiliðjunnar við Mývatn, allt til
þess að hann fór á eftirlaun
1996, eða um aldarfjórðungs
skeið. Hann bjó síðan í Reykja-
vík, lengst að Hæðargarði 33,
en frá 2011 var hann vistmaður
á hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Jón stundaði töluvert hesta-
mennsku á Mývatnsárunum,
var einnig alla tíð gefinn fyrir
sportveiðimennsku, bæði á sjó
og landi, sem og í ám og vötn-
um.
Útför Jóns fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 18. apríl
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
Þóra Ottósdóttir),
f. 1976. Seinni mað-
ur Guðlaugar er
Guðlaugur Vilberg
Sigmundsson, f.
1954. Synir þeirra:
c) Bragi Þór, f.
1981. Maki hans:
Nadina Szent-
grothy. d) Sig-
mundur Sverrir, f.
1985. Maki hans:
Rakel Rós Krist-
insdóttir. Sonur þeirra: Þorgeir
Ás, f. 2013. 2) Heiðar Bergur, f.
28.7. 1958. Móðir hans er Rós-
björg Þorfinnsdóttir, f. 1928.
Eiginkona Heiðars Bergs: Þor-
björg Sandra Sveinsdóttir, f.
1959. Börn þeirra: a) Hjalti
Snær, f. 1981. Dóttir hans: Ylfa
Rán, f. 2003. Maki Hjalta Snæs:
Brynja Bjarnadóttir. Dóttir
hennar: Aþena Mist. b) Erla
Rós, f. 1987. Maki hennar:
Nökkvi Gylfason. Börn þeirra:
Birkir Darri, f. 2007, og Emilía
Ísis, f. 2009. c) Fjóla Ósk, f.
1990. Unnusti hennar: Hreiðar
Lárusson. d) Ómar Smári, f.
1991, e) Lilja Dögg, f. 1993. f)
Elsku besti Nonni afi, það er
sárt að þurfa að kveðja en við höf-
um yndislegar minningar um þig
sem gleymast aldrei.
Þegar við vorum litlar var það
aðalumbunin að fá að fara til
Nonna afa eða „nammi afa“. Í
hvert sinn sem við komum í heim-
sókn fengum við stóru budduna
þína sem var alltaf troðfull af
hundraðköllum og þú sagðir að
við mættum labba í sjoppuna við
hliðina á þér og kaupa það sem við
vildum og þú vildir ekki fá budd-
una svona fulla til baka og kvart-
aðir svo yfir því hvað við eyddum
litlum pening. Eitt skiptið spurð-
irðu hvort við vildum ekki kaupa
kartöflur sem við gerðum og þú
pabbi og mamma fenguð hláturs-
kast þegar við komum til baka því
að þú meintir snakk eða kartöflu-
flögur. Okkur fannst alltaf jafn
fyndið þegar þú spurðir hvort við
vildum spritt eða sínkaló sem átti
að sjálfsögðu að vera Sprite og Si-
nalco.
Það er ýmislegt sem við eigum
aldrei eftir að gleyma, kaffi og
pípulyktinni, heimsóknunum á
raufarhöfn, bónussúkkulaðinu í
öskubakkanum, páskaeggjunum
frá þér, glösunum, legokassanum
sem hefur verið vinsæll í gegnum
árin hjá öllum systkinahópnum og
því að í hvert sinn sem maður
bauð þér í veislu þá spurðirðu
hvaða upphæð maður vildi svo að
þú þyrftir ekki að mæta enda ekki
mikið fyrir margmenni. Þú varst
alltaf svo gjafmildur og sérstak-
lega á fjölskylduna.
Orð fá ekki lýst því hve mikill
söknuður býr í hjarta okkar nú
þegar þú ert farinn frá okkur.
Takk fyrir allt, elsku afi
Erla Rós og Fjóla Ósk.
Nonni gamli, eins og við systk-
inin kölluðum hann alltaf, hefur
átt sérstakan stað í okkar lífi.
Hann var engum líkur, með sína
hlýju nærveru og prakkaralega
blik í auga. Nú, þegar hann er far-
inn, er okkur efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt hann að.
Við sjáum hann fyrir okkur
með pípu í munnvikinu, segjandi
furðusögur, svo sem af ævintýra-
legum veiðiferðum og siglingum
um suðræn höf. Við minnumst
stunda í Mývatnssveit, þar sem
Nonni gamli var manna skemmti-
legastur, gaf okkur aur fyrir Si-
nalco og Prins póló og leyfði okk-
ur að sitja berbakt á Blesa. Eftir
að hann flutti til Reykjavíkur, og
við vorum öll orðin stærri, var
gaman að líta við í spjall hjá
gamla í Ásgarðinn og þiggja hjá
honum kolbiksvart kaffi og suðu-
súkkulaðimola. Það síðarnefnda
nýtti sá yngsti okkar, Nonni
„litli“, sér óspart og kom jafnan
vel sykraður og glaður úr tíðum
heimsóknum til nafna síns.
Í dag eigum við systkinin maka
og okkar eigin börn, sem öll hafa
fengið að kynnast snillingnum
Nonna gamla. Tengdasynirnir í
hópnum sluppu frá þeirri próf-
raun að fara á skytterí með
Nonna, en hann þóttist jafnan
ætla að losa fjölskylduna við
slæma tengdasyni með því að fara
með þá á veiðar. Þessi saga lýsir
Nonna vel. Töffari, húmoristi og
gæðablóð, þannig var Nonni.
Grímur, Hólmfríður, Stein-
unn, Jón og fjölskyldur.
Þegar maður kveður góðan
mann er gott að muna hversu ein-
stakur og stór hann var og hversu
mikil áhrif hann hafði á líf manns,
án þess að hafa nokkuð fyrir því
og án þess að fá nokkuð í staðinn.
Þá er það sagt, Jón Sigurðsson
var góður, einstakur og áhrifa-
mikill og honum tókst miklu oftar
en ekki að gera líf okkar systk-
inabarna sinna, ég held að við höf-
um verið 18, að ógleymanlegu
leikriti. Og þar var raunsæið sko
ekki í fyrirrúmi því Nonna tókst
að breyta öllu sem hann kom ná-
lægt í ævintýri. Ég hélt líka langt
fram eftir öllum aldri að hann
væri raunverulegur galdrakarl en
fólk bara vissi það ekki og hann
mætti alls ekki segja það. Venju-
leg hversdagssaga varð til dæmis
að hátimbruðum iðandi gleðileik í
meðförum Nonna; hrátt og
spennandi tungumálið lifnaði
þegar frásagnargáfan reis sem
hæst og átakalitlar manneskjur
breyttust skyndilega í dularfull
heljarmenni sem allt kunnu og
vissu. Nonni frændi kom eigin-
lega í staðinn fyrir allt sem var
venjulegt og hann var ögrandi og
frjáls – hvað maðurinn gat til
dæmis bölvað – og gert það á
þann hátt að bæði frelsaði og ag-
aði tungumálið; enda lagði hann
áherslu á að það væri ekkert
vemmilegra en fólk sem ekki
kynni að bölva einsog manneskj-
ur, stafrófsröðin var sú eina sem
gilti og það skyldi alltaf byrja á
andskota ef tvinnað væri, annars
væri betra að þegja.
Allt varð Nonna að sögum og
þær voru ýktar þótt dagsannar
væru þær auðvitað og upp á æru
og trú – og maður kom heldur
aldrei að tómum kofunum, ó, nei,
og hann hafði svörin á reiðum
höndum og þau dagsönn þótt lyg-
in kraumaði undir.
Nonna var líka svo eðlilegt að
gefa og hann naut þess einsog að
drekka vatn og ég held að við flest
systkinabörnin hans sem ólumst
upp á 7. og 8. áratugi síðustu aldar
höfum nú verið fjöðrum fengin
þegar hann, nýkominn úr sigling-
um, Nonni vann alltaf hörðum
höndum, kastaði launahýrunni
sinni niður af svölunum hjá
Möggu og Einari í Kópavoginum,
þar sem hann bjó þegar hann var í
landi, og sagði með dýrðlegu
stríðnisglottinu: – monningarnir
svífa, eltiði þá, monningarnir
svífa, grípiði þá, krakkar. Og auð-
vitað tókum við hann á orðinu og
urðum ríkari fyrir vikið; enda er
ég viss um að við hefðum alltaf elt
þennan grandíósa hvert sem hon-
um hefði dottið í hug að teyma
okkur.
Það er ekki margt fólk sem á
vegi manns verður sem litar lífið
jafn mikilli gleði og Nonni. Líf
okkar sem elskuðum hann verður
líka miklu, miklu fátæklegra án
hans. En gjafmildu og stóru fólki
af gamla hetjuskólanum fylgir svo
oft hin nöturlega angist og Nonni
þekkti hana; hann var dulur, átti
sínar sorgir einn, bar harm sinn í
hljóði og kvartaði ekki ef á honum
var brotið.
Ég samhryggist börnunum
hans og barnabörnum, systrum
hans, Möggu frænku og Völlu,
Fríðu mömmu, Sigga bróður mín-
um og fjölskyldu hans, vinum
hans og okkur hinum sem elsk-
uðum hann og virtum og munum
bera minningu hans á lofti.
Farðu í friði, Nonni frændi,
með stóra, góða hjartað og berðu
kveðju yfir í sælli veröld þar sem
ég er viss um að allar skáldkonur
þekkja muninn á þorski og ýsu.
Vigdís Hólmfríðar
og Grímsdóttir.
Í dag kveðjum við Nonna, Jón
Sigurðsson, frænda okkar. Hann
var stór hluti af lífi okkar alla tíð
og eigum við margar góðar minn-
ingar um hann. Nonni var ævin-
týramaður sem sigldi meðal ann-
ars um heimsins höf og kom oft og
gisti á æskuheimili okkar þegar
hann var í landi. Það var alltaf
skemmtilegt hjá okkur þegar
Nonni kom, hann sagði ótrúlegar
sögur og oft var ekki gott að vita
hverjar voru sannar og hverjar
uppspuni. Hann sagði söguna af
Rauðhettu til dæmis þannig að
það var amman sem át úlfinn.
Helsta áhyggjuefni okkar þegar
hann kom var að hann svaf alltaf
svo lengi, jafnvel heilan sólar-
hring, og fannst okkur biðin eftir
að hann vaknaði ansi löng. Hon-
um datt margt skemmtilegt í hug
og kom okkur oft á óvart. Eitt
gerði hann samt oftast og það var
að senda okkur út í búð til að
kaupa Sinalco og súkkulaðibuff,
handa okkur og vinum okkar, og
svo var haldin veisla og mikið
hlegið. Hann var frændinn sem
gaf okkur stóru puntudúkkurnar
sem tóku hálft herbergið okkar
og seinna bjórkassann sem við
földum vel fyrir foreldrunum í
sama herbergi.
Við krakkarnir sóttumst mjög
eftir að vera með honum og það
var eins með börnin okkar eftir að
þau komu til. Hann bjó nokkur ár
í Ásgarði, hér í Fossvoginum, og
fannst krökkunum okkar þá gott
að heimsækja hann. Hann var
með peningabuddu sem hann lét
þau fara með út í búð til að kaupa
góðgæti.
Nonni flutti í Mývatnssveitina
upp úr 1970. Það var gaman að
heimsækja hann þangað. Þá eld-
aði hann alltaf saxbauta úr dós og
ýmislegt annað sem við vorum
ekki vön að borða. Hann keyrði
með okkur um sveitina á jeppan-
um sínum og sýndi okkur það sem
við vildum sjá, en hann var ekki
alltaf sammála okkur um hvað
væri þess virði að skoða.
Nonni kærði sig ekki um að
safna veraldlegum hlutum, vildi
aðeins eiga það sem hann nauð-
synlega þurfti. Það sem honum
var gefið gaf hann oftar en ekki
jafnóðum frá sér. Hann var um
margt óvenjulegur maður, talaði
tæpitungulaust og hélt húmorn-
um meðan heilsan leyfði. Það var
alveg sérstakt hvernig öll börn
löðuðust að honum. Eftir að hann
var orðinn veikur og kominn á
sjúkrastofnun hreyfði það helst
við honum ef börn bárust í tal, þá
ljómaði hann og viknaði gjarnan,
að ekki sé talað um væru þau með
í för.
Við munum ætíð minnast hans
Nonna frænda, sem og börn okk-
ar, og verður okkur hugsað til
þeirrar gleði sem ávallt fylgdi
honum.
Arnþrúður og Guðrún Björk.
Við viljum þakka Nonna
frænda dýrmæta samfylgd í
gegnum tíðina. Nonni varð
snemma stór hluti af lífi okkar.
Hann var móðurbróðir Sigga og
eigum við margar góðar minning-
ar tengdar honum, til dæmis frá
Raufarhöfn á síldarárunum. Á
þeim tíma var ég, ásamt Lilla
frænda, nokkur sumur á Raufar-
höfn að vinna í síld en Nonni vann
þá í Síldarverksmiðjunni sem vél-
virki. Við vorum pollar sem litum
upp til frænda sem alltaf var
tilbúinn til að sprella og koma á
óvart.
Nonni var mikill barnakarl.
Það var til þess tekið í Mývatns-
sveitinni hve krakkarnir hændust
að honum, enda var hann alltaf
tilbúinn í leiki og skemmtilegheit.
Hann var einnig mjög hjálpsamur
og auðvelt að leita til hans með
hvað sem var. Eignaðist hann
marga góða vini í sveitinni sem
hann hélt góðu sambandi við allt
til dauðadags. Nonni gekk alltaf
undir gælunafninu Nonni gamli í
Mývatnssveit þó hann hafi ekki
verið mjög gamall þegar hann
flutti þangað. Þegar við Bidda
vorum rúmlega tvítug, nýbyrjuð
búskap með Grím litla son okkar,
útvegaði Nonni okkur vinnu í Kís-
iliðjunni þar sem hann vann sjálf-
ur sem viðgerðarmaður á véla-
verkstæðinu.
Dvölin í Mývatnssveit tengdi
fjölskyldu okkar og Nonna órjúf-
anlegum vináttuböndum. Við vor-
um alltaf harðákveðin í að skíra í
höfuðið á honum og er yngri son-
ur okkar alnafni hans. Nonni kom
frá Mývatnssveit til Reykjavíkur
til að halda á nafna sínum undir
skírn. Það er gaman að rifja upp
söguna af því þegar gleymdist al-
veg að upplýsa þann gamla um
hvert nafnið ætti að vera. Það
kom þó ekki að sök því hann var
með það á hreinu. Strákurinn ætti
að heita Jón. Nonni gamli hafði
fengið sér nýja spariskyrtu í til-
efni skírnarinnar. Nonni litli slef-
aði svolítið í kragann á skyrtunni
og skildi eftir smáblett. Nonni
notaði þessa skyrtu lengi eftir
þetta, benti gjarnan á blettinn og
sagðist ekki detta í hug að þvo
skyrtuna. Strax þá hafði myndast
sérstakur þráður á milli þeirra
nafna sem aldrei slitnaði.
Eftir að Nonni hætti að vinna
og fluttist suður voru alltaf mikil
samskipti okkar á milli. Hann var
á margan hátt eins og þriðji afi
krakkanna okkar, sem öll elskuðu
hann og dáðu. Gaman er að minn-
ast áranna á Raufarhöfn þegar
Nonni kom sér upp hjólhýsi og
trillu. Þar dvaldi hann nokkur
sumur eftir að hann hætti að
vinna. Hann sigldi gjarnan með
gesti rétt út fyrir höfnina og fisk-
aði jafnan vel, enda vissi hann
alltaf hvar sá guli hélt sig.
Nonni var mikill sögumaður.
Flestar höfðu sögur hans eitt-
hvert sannleiksgildi þó þær væru
gjarnan vel kryddaðar. Nonni var
skemmtilegur og góður maður og
þannig viljum við minnast hans.
Við viljum fyrir hönd fjölskyld-
unnar allrar þakka Nonna fyrir
samfylgdina og gleðina sem hann
veitti okkur; við munum öll sakna
hans mikið.
Sigurður og Birna.
Nonni, fóstri okkar, er komin í
Oddsstaði til að fara með Sigga
Finnboga í göngur. Ebba er búin
að þvo honum um hárið og kemba
og finna handa honum ullarnær-
föt svo að honum verði ekki kalt á
heiðinni.
Það vella upp úr honum sög-
urnar af öllu mögulegu og ómögu-
legu, nokkuð ótrúlegar sumar
hverjar, en frásagnargleðin er
þannig að allir taka eftir. Þeir full-
orðnu vega salt og vita ekki alveg
hverju á að trúa, nema mamma,
hún trúir öllu sem hann segir. Ef
eitthvað af þessu er satt þá væri
svo leiðinlegt ef hún tryði honum
ekki.
Krakkaskríllinn eltir hann á
röndum og hann skemmtir sér
konunglega við að spila með liðið
og segja ótrúlegustu sögur, sem
við tökum inn eins og sögur eftir
H.C. Andersen.
Innihaldið var oft ekki merki-
legt og gjarnan voru þetta sögur
af einhverju sem hann hafði lent í
sjálfur, eða svo sagði hann, en frá-
sagnarmátinn var þannig að við
duttum inn í ævintýrið.
Minnisstæðust er sagan af
halarottunum. Þá var hann ný-
kominn heim af vertíð og um borð
í bátnum voru þessi kvikindi sem
hann kallaði halarottur. Þessi
kvikindi líktust helst lús en voru
svo snöggar að bera sig um að það
var alveg ómögulegt að handsama
þær og stukku þær gjarnan á
milli manna. Ekki var óalgengt að
fá lús eftir heimsókn til Raufar-
hafnar og allir sem lent höfðu í
lúsahreinsun hjá Ebbu á Odds-
stöðum vissu að þar var ekki kast-
að til höndunum, kambinum sarg-
að í hausinn svo að undan sveið.
En nú leist henni ekki á blikuna
og sá engin ráð til að handsama
þessi kvikindi sem Jón taldi víst
að mundu breiðast út, – en henni
var nú tamt að trúa öllu sem Jón
sagði.
Það er óhætt að segja að Nonni
var ákaflega nýtinn og nægju-
samur. Eitt sinn kom hann heim,
eftir að hafa verið á vertíð, alveg
himinsæll því að honum hafði tek-
ist að slíta ullarsokkunum sem
mamma gaf honum þegar hann
fór, þannig að ekkert var eftir
nema snúningarnir.
Sem ungur drengur var Nonni
á sumrum á Oddsstöðum og á full-
orðinsárum kom hann gjarnan og
fór í göngur og hjálpaði til í
heimaskurði ef hann var ekki
upptekinn í vinnu annarsstaðar.
Þá skemmti hann sér oft við að
segja börnunum að þetta væri nú
Grána frá Grjótnesi eða Móra frá
Kötlu sem verið væri að gera mat
úr. Ef gestir frá þessum bæjum
komu svo og fengu baukasteik að
borða spurðu börnin í sakleysi
sínu hvort þetta væri kjötið af við-
komandi bæjarkind, sem að þeim
fannst að sjálfsögðu vel við hæfi.
Já svona var Nonni, stríðinn
prakkari og frábær sögumaður.
Við kveðjum hér mikinn höfð-
ingja sem ekki var fæddur með
silfurskeið í munni en var gulls
ígildi. Virkaði frekar kærulaus og
áhyggjulaus en á bak við þá grímu
var ábyrgur maður með stórt
hjarta.
Við sendum afkomendum
hans, systrum hans og fjölskyld-
um þeirra samúðarkveðju.
Vera, Þorbjörg (Systa),
Guðrún, Finnbogi og Borg-
hildur frá Oddsstöðum.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Með þessum ljóðlínum viljum
við þakka Nonna fóstra vináttuna
alla tíð og viðkynninguna.
Stór maður með stórt hjarta
hefur nú farið yfir í Blómabrekk-
una og við sendum öllum aðstand-
endum okkar samúðarkveðjur.
Ólöf V. Bóasdóttir (Olla) og
Andrea Bóel.
Jón Sigurðsson
 Fleiri minningargreinar
um Jón Sigurðsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.
✝
HENRY CHRISTIAN MÖRKÖRE
andaðist á sjúkrahúsi i Scottsdale Arizona
að kvöldi mánudagsins 15. apríl.
Jarðarför auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóhanna Pálsdóttir,
Þuríður Henrysdóttir Rafnsson,
Magnús Birgir Henrysson,
Gunný Henrysdóttir Mörköre,
Már Ívar Henrysson,
Henry Baltasar Henrysson
og fjölskyldur.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN ORMAR EDWALD,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
þriðjudaginn 16. apríl.
Ágústa Úlfarsdóttir Edwald,
Jón Haukur Edwald, Álfheiður Magnúsdóttir,
Birgir Edwald, Ragnheiður Óskarsdóttir,
Helga Edwald,
Eggert Edwald, Jacqueline McGreal,
Kristín Edwald,
barnabörn og barnabarnabörn.