Morgunblaðið - 21.09.2013, Side 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 2013
✝ Ásmundur Þor-steinsson fædd-
ist í Móakoti á
Norðfirði 1. janúar
1944. Hann lést í
Neskaupstað 13.
september 2013.
Foreldrar hans
voru Þorsteinn
Norðfjörð Jónsson,
sjómaður, f. á Norð-
firði 11. janúar
1903, d. 20. febrúar
1952, og Sigríður Elíasdóttir,
húsmóðir, f. á Krossi í Mjóafirði
3. maí 1912, d. 3. október 1994.
Systkini Ásmundar eru Sig-
rún Kristín, f. 15. apríl 1934,
Lindberg Norðfjörð, f. 15. ágúst
1936, Halldór Svanberg, f. 29.
ágúst 1940, og Steinunn Krist-
jana, f. 1. ágúst 1947.
Ásmundur kvæntist Hildi B.
Halldórsdóttur, f. 14. nóvember
1941. Þau giftu sig 25. desember
1969. Börn þeirra: 1) Halldór
Þorsteinn, f. 21. apríl 1971, maki
Guðrún Birna Jörgensen, f. 24.
mars 1970, barn þeirra: Hildur
Ása, f. 14. ágúst 2002. 2) Hrafn-
kell, f. 28. desember 1972. 3) Jón
Knútur, f. 27. sept-
ember 1975, maki
Esther Ösp Gunn-
arsdóttir, 6. janúar
1984.
Ásmundur var
fæddur og uppalinn
á Norðfirði. Hann
bjó fyrstu ár ævi
sinnar í Móakoti í
Naustahvammi en
fluttist úteftir í
Stefánshús árið
1950. Hann stundaði sjómennsku
á ýmsum bátum frá Norðfirði,
útskrifaðist með skipstjórn-
arréttindi frá Sjómannaskól-
anum í Reykjavík árið 1966.
Hann lauk prófi í rennismíði við
Iðnskóla Austurlands árið 1976
og vann sem rennismiður í
Dráttarbrautinni í Neskaupstað.
Árið 1996 hóf hann störf við
Verkmenntaskóla Austurlands
og vann þar við kennslu fram á
vor 2013 er hann hætti störfum
vegna aldurs.
Útför Ásmundar verður gerð
frá Norðfjarðarkirkju í dag, 21.
september 2013, hefst athöfnin
kl. 14.
Elsku pabbi, ekki bjóst ég við
því að ég þyrfti að setjast niður og
skrifa minningargrein um þig. Ég
var svo viss um að þú yrðir að
minnsta kosti áttræður. Ég bjóst
ekki við að þú myndir fara svo
snögglega og án þess að hafa
tækifæri til að kveðja okkur. Allt í
einu ertu farinn og kemur aldrei
aftur. Hvað á ég að gera? Það var
alltaf svo gott að hafa þig nálægt.
Þú varst alltaf reiðubúinn að
hjálpa mér með hvað sem var. Ég
gat alltaf treyst á þig.
En núna verð ég víst að læra að
gera hlutina sjálfur. Og ég veit að
það myndi gleðja þig.
Eitt af því síðasta sem við
pabbi gerðum var að fara upp í
Sænautavatn í veiðiferð. Jón
bróðir og Gummi vinur hans fóru
með. Að veiða fisk var ekkert að-
alatriði, markmiðið var bara að
eiga notalegan og skemmtilegan
dag saman. Mér fannst alltaf
skemmtilegt að eyða tíma með
pabba, það þurfti ekkert að vera
eitthvað merkilegt sem við gerð-
um, bara að vera með honum þeg-
ar hann lagði kapal í tölvunni eða
bara að horfa á sjónvarpið með
honum. Það var nóg til að gera
mig hamingjusaman.
En núna er kominn tími til að
kveðja þig, elsku pabbi minn. Því-
líkur heiður er það að hafa fengið
að vera sonur þinn og hafa fengið
að kynnast þér. Það verður aldrei
nokkur maður eins og þú varst, þú
áttir engan þinn líka.
Hvíl í friði, elsku pabbi. Guð
geymi þig og verndi.
Hrafnkell Ásmundsson.
Jæja, hvar eigum við eiginlega
að bera niður? Þær eru svo marg-
ar minningarnar um pabba okkar
sem fljóta upp á yfirborðið þessa
dagana, minningar um daga sem
við héldum að væru löngu horfnir.
Við getum allt eins núna staldrað
við sjómannadag einhvern tímann
í kringum 1980. Það er sól og blíða
eins og alltaf í gamla daga og
pabbi er nýbúinn að draga ein-
hverja áhöfnina út í sundlaugina í
reiptogi ásamt félögum sínum í
Dráttarbrautinni. Við hefðum
sennilega ekki orðið svona stoltir
og glaðir þótt við hefðum sjálfir
staðið uppi sem sigurvegarar.
Þannig var þetta oft með okkur
bræður og pabba – við vorum allt-
af svo stoltir af því að vera synir
Ása því hann virtist einfaldlega
geta allt (nema ef vera skyldi að
brjóta saman fatnað).
Pabbi var einstakur maður.
Lund hans var létt og aldrei nein
óuppgerð mál. Kannski er það
stóra lexían frá honum; að elska
friðinn og reyna eftir fremsta
megni að vera sáttur við mann-
fólkið. Ef það reynist manni
óbærilega erfitt getur maður bara
lagt kapal í eldhúsinu og látið
duga að berja snöggt í borðið þeg-
ar hann gengur ekki upp.
Söknuður okkar er mikill en við
vitum að minningar eins og þessi
frá sjómannadeginum eru til í
hugum okkar í ótæpilegu magni.
Hér er t.d. annað brotabrot:
„Fimm menn, fimmtán pönnu-
kökur, fimm pönnukökur á
mann.“ Hann hafði þetta oft eftir
einhverjum talnavilltum kokki úti
á sjó og þetta fannst honum – og
okkur – alltaf jafn fyndið.
Jahérnahér, mikið verður gam-
an að segja sögur af pabba.
Halldór Þorsteinn og
Jón Knútur Ásmundssynir.
Hvað segið þið fallegt í dag?
Svona hófust símtöl við Ásmund
Þorsteinsson, elskulegan tengda-
föður minn og vin, sem fallinn er
nú frá. Kallið kom alltof fljótt og
öllum að óvörum. Ég kynntist Ása
fyrir 14 árum þegar við Halldór
fórum að rugla saman reytum.
Fljótt sá ég að Ási hafði góðan
mann að geyma og með okkur
tókst góður vinskapur. Það var
alltaf hægt að leita til Ása varð-
andi hjálp, ráðleggingar eða hvað
eina sem þurfti að leysa hverju
sinni. Hann var alltaf boðinn og
búinn til þess að rétta hjálpar-
hönd og skaust suður til okkar
Halldórs með skömmum fyrir-
vara ef svo bar undir. Þegar ég
kom í fyrsta sinn austur í Nes-
kaupstað í marsmánuði, allt á kafi
í snjó og fjöllin gnæfandi yfir
bænum fannst Ásmundi hann
knúinn til þess að róa höfuðborg-
arbarnið sem fannst þetta allt svo
yfirþyrmandi. En svo vandist
borgarbarnið ég fjöllunum og
naut fegurðar Austfjarða í allri
sinni dýrð. Ási átti góðan þátt í
því, því hann sagði manni sögur
frá hinum og þessum stöðum og
sýndi manni hin ýmsu kennileiti.
Það var mikil gleði þegar litla
afaskottan hún Hildur Ása kom í
heiminn og með henni og afa hef-
ur alltaf verið sterkur strengur
vináttu. Hildur Ása hefur alltaf
litið upp til afa Ása og alltaf verið
spennt þegar von var á afa og
ömmu til Reykjavíkur og þegar
förinni var heitið austur í Nes-
kaupstað. Ég er svo þakklát fyrir
þann tíma sem hún átti hjá ömmu
sinni og afa fyrir austan í sumar
því hann var henni svo dýrmætur.
Það eru margar minningar sem
streyma um huga minn þegar
þetta er ritað en ekki er hægt að
setja þær allar á blað. Ég mun
geyma þær í hjarta mínu, minn-
ingar um yndislegan tengdaföður,
afa og vin.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Hildur, Halldór minn,
Hrafnkell, Jón Knútur, Esther
Ösp og Hildur Ása mín, megi góð-
ur guð veita ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum. Minning Ásmundar
mun lifa áfram í hjörtum okkar
allra.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Þín tengdadóttir,
Guðrún Birna Jörgensen
(Ditta).
Elsku afi minn.
Það var alltaf svo gaman þegar
við sátum og spiluðum á spil og
það var líka alltaf svo gaman að
koma austur til ykkar ömmu og
svo gaman að fá að leika með
gamla dótið hans pabba. Ég man
þegar við jörðuðum fuglinn og þú
leyfðir mér að smíða kross til að
setja hjá honum. Það var líka
gaman að labba með þér út í urðir
og að vitanum. Þú varst flottasti
afinn á vespunni. Nú ertu engill á
himnum og ég á eftir að sakna þín
mikið, afi minn. Ég skal passa
ömmu fyrir þig.
Þín afastelpa,
Hildur Ása Halldórsdóttir.
Ég sit hér í vinnunni og er enn
að reyna að ná utan um þær sorg-
arfréttir sem Kidda frænka var að
færa mér í símanum að Ási frændi
væri farinn. Kannski er einmitt
viðeigandi að ég hugsi til Ása hér í
vinnunni minni, þar sem hann réð
mig í mína fyrstu alvörusumar-
vinnu fyrir tæpum aldarfjórðungi.
Með „alvöruvinnu“ er ég að und-
anskilja þá vinnuveitendur sem
lagalega áttu ekki annarra kosta
völ en að ráða mig til arfareytinga
og götusópunar nokkrar klukku-
stundir á dag. Það var því með
miklu stolti og spenningi sem ég
hóf starfsferilinn sem beitinga-
maður við hlið frænda míns, Jóns
Knúts, þetta eftirminnilega sum-
ar árið 1989. Skemmst er frá því
að segja að það var mikill skóli
fyrir 14 ára gamalt borgarbarnið
að fá slíkt ábyrgðarstarf. Trilluút-
gerðin hans Ása hefði sjálfsagt
blómstrað ef afköstin við hvern
bala hefðu jafnað afköstin við að
tala, en við Jón fórum oft á mikið
flug um heima og geima í gamla
beituskúrnum. Smátt og smátt óx
þó einbeitingin og afraksturinn,
og er ég Ása frænda þakklátur
fyrir þolinmæðina og traustið sem
hann sýndi mér.
Á heimili Ása og Hildar í Víði-
mýrinni hafði ég reyndar verið
nokkurs konar heimalningur
mörg sumur áður en starfsferill-
inn við beitingu hófst. Í kringum
átta ára aldurinn fékk ég fyrst að
fljóta með Kiddu til Neskaupstað-
ar í sumarfríinu og varð bærinn
mitt sumarheimili langt fram á
unglingsárin í kjölfarið. Við Jón
Knútur erum jafnaldrar og náð-
um strax svo vel saman að nánast
hvern einasta dag var ég inni á
gólfi hjá heimilisfólkinu í Víðimýr-
inni. Í upphafi hvers sumars
þurfti Ási reyndar að skóla borg-
arbarnið til og venja mig af þessu
hurðarbanki, ég átti að sjálfsögðu
bara að ganga beint inn eins og ég
væri heima hjá mér. Móttökurnar
og frelsið sem ég upplifði á þess-
um mótunarárum hafa verið mér
dýrmætt veganesti og er ég Ása
og Hildi ævinlega þakklátur fyrir
að opna heimili sitt fyrir mér öll
þessi sumur.
Um leið og ég kveð Ása frænda
minn og þakka fyrir góðu stund-
irnar vil ég senda Hildi, Halldóri,
Hrafnkeli, Jóni Knúti og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Stefán Logi Sigurþórsson.
Okkur langar að minnast
frænda okkar Ásmundar Þor-
steinssonar sem varð bráðkvadd-
ur föstudaginn 13. september. Ási
frændi var fastur liður í lífi okkar
síðan við munum eftir okkur. Við
eigum óteljandi minningar um
þennan hlýja, notalega, káta en
jafnframt hlédræga föðurbróður
okkar.
Ási og pabbi voru duglegir að
druslast með okkur frændsystk-
inin í gönguferðir og fara á Veiði-
bjöllunni yfir í Hellisfjörð og Við-
fjörð. Aðalsportið var síðan að fá
að fara með á sjó. Maður þurfti oft
að bíða lengi eftir því að fá að fara
með því við vorum sex og bara
einn fékk að fara í einu. Þó að þeir
bræður kölluðu ekki allt ömmu
sína var þeim samt illa við að taka
okkur með ef spáin var ekki góð.
Þrátt fyrir þessar forvarnir urð-
um við alltaf sjóveik og þá fékk
maður að halla sér í lúkarnum og
æla í pott sem stóð á kabyssunni.
Ási var ekkert að aumkva sig yfir
okkur og kallaði til manns þar
sem maður stóð hálfur upp úr
pottinum: „Hvað er svona spenn-
andi oní þessum potti, af hverju
ertu alltaf að kíkja oní þennan
pott?“
Síðan var golþorskum með
gapandi ginið otað að manni og
spurt: „Langar þig ekki að koma
og spjalla við hann þennan?“,
„viltu gefa honum koss?“ og hleg-
ið hrossahlátri yfir dræmum við-
tökum þessa einkahúmors þeirra
bræðra. Heima eru til margar
skemmtilegar myndir af Ása.
Hann hafði þann sið að setja sig í
stellingar þegar tekin var af hon-
um mynd. Ein er af Ása við Sæ-
nautavatn, þar er hann spjátr-
ungslegur með veiðistöng sér við
hlið smekklega lítið eitt bogna og
silung á hverjum fingri. Við vor-
um aldrei alveg viss hvort honum
væri e.t.v. full alvara með þessari
uppstillingu. Hann hafði líka gam-
an af því að klæða sig upp og var
oft flottur í tauinu við hátíðleg
tækifæri. Þótt Ási hætti að vinna
til sjós voru bátar aldrei langt
undan. Hann átti alltaf einhverjar
skektur, meðal annars litla segl-
skútu á tímabili. Þeir pabbi áttu
síðustu tvö ár saman skektuna
„Hlaðvarpann“ og fóru reglulega
að veiða á sjóstöng ef veður leyfði.
Yngri meðlimir fjölskyldunnar
fengu oft að fljóta með. Þegar
fréttist af því að Ási væri dáinn
sagði einn átta ára: „Hvað gerir
afi núna – hann kann ekki að stýra
bátnum.“ Núna vantar okkur ein-
hvern til að stýra bátnum og við
Ásmundur
Þorsteinsson
✝
Ástkær maðurinn minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN GRÉTAR GUÐMUNDSSON
raffræðingur,
Miðhúsum 6,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum mánudaginn
16. september.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju mánudaginn 23. september
kl. 13.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sesselja Ólafía Einarsdóttir.
Davíð
úrfararstjóri
Jóhanna
guðfræðingur
útfararþjónusta
Óli Pétur
úrfararstjóri
Sími 551 3485,
svarað allan
sólarhringinn.
Vefsíða www.udo.is
✝
Elsku eiginmaður minn, pabbi okkar, tengda-
faðir og afi,
HUGO ÞÓRISSON,
sem lést sunnudaginn 15. september, verður
jarðsunginn frá Hallgrímskirkju þriðjudaginn
24. september kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á að
styrkja eitt af þeim fjölmörgu samtökum sem vinna að málefnum
barna.
Ragnheiður Hermannsdóttir,
Kristján Karl, Dögg, Hróar, Haraldur Þórir, Sigríður Halla,
tengdabörn og barnabörn.
✝
Ástkær systir mín, frænka okkar og
mágkona,
HREFNA JÓNSDÓTTIR,
áður búsett á Framnesvegi 20 A,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Víðihlíð Grindavík,
þriðjudaginn 17. september.
Útför fer fram frá Grindavíkurkirkju föstudaginn 27. september
kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Gréta Jónsdóttir.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
REYNAR HANNESSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni fimmtu-
daginn 19. september.
Útförin verður auglýst síðar.
Gunnar Hannes Reynarsson, Fjóla G. Ingþórsdóttir,
Sigrún Reynarsdóttir, Gísli Ellerup,
Bjarni Reynarsson, Jóhanna Einarsdóttir,
Elís Reynarsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BALDUR JÓNSSON
bifreiðastjóri,
Klettavík 15,
Borgarnesi,
andaðist í Brákarhlíð, hjúkrunar- og dvalar-
heimili, miðvikudaginn 18. september.
Útförin fer fram frá Borgarneskirkju laugardaginn
28. september kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Krabbameinsfélag
Borgarfjarðar eða minningarsjóð Brákarhlíðar í Borgarnesi.
Árndís F. Kristinsdóttir,
Jón Kristinn Baldursson, Ingibjörg Steinþórsdóttir,
Eiríkur Örn Baldursson, Carlotte Sjörup Nielsen,
Edda Hauksdóttir,
Ómar Bjarki Hauksson, Erla Jóna Guðjónsdóttir,
afa- og langafabörn.
✝
Elskuð móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ERLA SIGURÐARDÓTTIR
ljósmóðir,
Sóltúni 7,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn
19. september.
Útförin verður auglýst síðar.
Inga Dóra Sigfúsdóttir, Símon Sigvaldason,
Jón Sigfússon, Unnur Jónsdóttir,
Hildur, Hulda, Erla María, Erla, Sonja,
Alanta og Sigrún María.