Morgunblaðið - 02.10.2013, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. OKTÓBER 2013
✝ Sólveig fædd-ist í Hafn-
arfirði 11. júní
1960. Hún lést á
Landspítalanum
24. september
2013.
Foreldrar Dóra
Sigríður Guð-
mundsdóttir, f.
17.7. 1925, hún var
annar eigenda
verslunarinnar
Emblu í Hafnarfirði, og Reynir
Eyjólfsson, síðast forstjóri
Sjúkrasamlags Hafnarfjarðar,
f. 19.11. 1927, d. 17.7. 1997.
Systkin Sólveigar eru tvö: Eyj-
ólfur, f. 7.6. 1950, kona hans er
Guðbjörg S. Sigurz. Hann á
fjögur börn með fyrri eig-
inkonu sinni, Sigrúnu Lindu
Hafsteinsdóttur, og tvö barna-
börn. Sigrún, f. 22.6. 1954, mað-
ur hennar var Páll Pálsson, þau
eiga þrjú börn og eitt barna-
barn.
Sólveig hóf skólagöngu sína í
Öldutúnsskóla, þaðan lá leiðin í
Kvennaskólann.
Hún lauk stúdents-
prófi frá Flens-
borgarskóla 1979
og kennaraprófi
frá Kennaraháskól-
anum 1983. Hún
kenndi einn vetur í
Þykkvabænum en
starfaði síðan í
mörg ár við Ung-
lingaheimili rík-
isins og síðan fjöl-
skylduheimilið á Ásvallagötu
14. Síðustu árin starfaði hún við
bókasafnið í Vatnsendaskóla.
Sólveig hafði unun af tónlist og
söng í kórum; Öldutúns-
skólakórnum, Pólýfónkórnum,
Kvennakór Reykjavíkur og Vox
feminae. Eftir að Sólveig flutti
úr heimahúsum bjó hún lengi á
Kaplaskjólsvegi 55 í Reykjavík
en flutti aftur á æskustöðv-
arnar í Hafnarfirði fyrir fimm
árum og bjó í Brekkuási 5.
Útför Sólveigar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 2.
október 2013, kl. 15.
Þær eru margs konar tilfinn-
ingarnar sem bærast með okkur
systkinunum þegar við kveðjum
elsku litlu systur okkar í dag.
Reiði yfir því, hvað lífið getur
verið ósanngjarnt, tregi yfir því
að Sólveig sé ekki lengur með
okkur, gleði yfir því að hafa átt
hana.
Lítil, hnellin hnáta með epla-
kinnar leit upp til okkar stóru
systkinanna og vildi fá að fylgja
okkur eftir við mismiklar vin-
sældir okkar sem eldri vorum og
reyndari. En okkur þótti alltaf
ofur vænt um þessa litlu systur
okkar enda ekki annað hægt.
Hún sýndi fljótt að hún bjó yfir
meira jafnaðargeði en við hin,
hún var alltaf ljúf og góð og aldr-
ei til vandræða.
Hún óx úr grasi í Hafnarfirði,
gekk menntaveginn og lauk prófi
frá Kennaraháskólanum, kenndi,
vann á unglingaheimilum og
skólabókasöfnum. Hún söng í
kórum meðan hún gat, átti marg-
ar frábærar vinkonur og vini og
naut þess að vera til.
Hún var einkar greiðvikin og
vildi allt fyrir alla gera. Hún var
skemmtileg með hárbeittan
húmor og gerði ekki síst grín að
sjálfri sér.
Hún átti systkinabörn sem
henni þótti jafnvænt um og ætti
hún þau sjálf. Hún sinnti þeim
vel og þau áttu hauk í horni þar
sem hún var, því alltaf tók hún
málstað þeirra ef eitthvað bjátaði
á.
Hún var afar góð, hjálpsöm og
nærgætin við hana móður okkar,
sem nú þarf að kveðja yngsta
barnið sitt. Það er þyngra en tár-
um taki.
Við minnumst systur okkar
með þakklæti fyrir allt það góða
sem hún hefur gefið okkur. Til-
veran verður aldrei söm án
hennar en við munum standa
saman eins og alltaf áður og
styrkja hvert annað og teljum
okkur ríkari og betri manneskj-
ur vegna samvistanna við hana.
Vertu kært kvödd, elsku
hjartans systir okkar!
Við munum ávallt sakna þín!
Eyjólfur og Sigrún.
Elskuleg æskuvinkona og
skólasystir okkar hún Sólveig er
fallin frá, langt fyrir aldur fram.
Kynni okkar hófust í Öldu-
túnsskóla í Hafnarfirði þar sem
við vorum sessunautar í L-
bekknum í okkar árgangi en sá
hópur hefur ávallt haldið vel
saman. Á þessum árum tengd-
umst við þessum einu sönnu
vinaböndum.
Frá þessum tíma eigum við
minningar frá notalegu æsku-
heimili Sólveigar í Víðihvamm-
inum að ógleymdu leikherberg-
inu í kjallaranum sem oft var
eins og félagsmiðstöð því mörg
skólasystkini okkar áttu heima í
blokkinni. Einnig eru minnis-
stæðar langar gönguferðir í
skólasund, að okkur fannst í þá
daga, en þá var gott að koma við
á leiðinni heim hjá foreldrum
Sólveigar, á skrifstofu Reynis á
Strandgötu 25 og einnig hjá
Dóru í Emblunni.
Kóræfingar og söngferðir með
kór Öldutúnsskóla voru fyrir-
ferðarmiklar á tímabili í lífi okk-
ar ásamt fleiri góðum vinkonum.
Sólveig hafði fallega og milda
söngrödd sem fleiri kórar og
kórfélagar fengu síðar að njóta.
Þegar barnaskólaprófi lauk
tókum við vinkonurnar þá sam-
eiginlegu ákvörðun að sækja um
skólavist í Kvennaskólanum í
Reykjavík þaðan sem við lukum
landsprófi. Þetta fannst okkur
mikil áskorun og ævintýri í byrj-
un og við tóku óteljandi og marg-
ar ógleymanlegar strætisvagna-
ferðir á milli Hafnarfjarðar og
Reykjavíkur. Minnisstæðar eru
frímínútur klíkunnar í fataheng-
inu en frá þessum árum eigum
við einnig fyrstu minningar ung-
lingsáranna, frá kvennaskóla-
böllunum, peysufatadeginum og
ferð okkar á fyrstu útihátíðina.
Minningar eigum við einnig frá
árunum í Flensborg og eins góð-
ar stundir í stólnum hjá Hrund.
Sólveig var afburðagóður
námsmaður og góðum gáfum
gædd. Hún var heilsteypt per-
sóna og traustur vinur. Þrátt fyr-
ir að vera ábyrgðarfull var Sól-
veig létt og kát að eðlisfari og
hafði smitandi hlátur.
Þegar við hittumst seinna
meir var auðvelt að taka upp
þráðinn þar sem frá var horfið.
Fá fréttir og taka stöðuna, ræða
alvarlegri málefni, en síðan rifja
upp skemmtilega tíma og hlæja
saman. Það var virkilega gaman
og gott að hlæja með Sólveigu.
Aðdáunarvert var að fylgjast
með því hvernig Sólveig tókst á
við veikindi sín. Þvílíkt æðru-
leysi.
Við erum þakklátar fyrir þann
yndislega tíma sem við áttum
með Sólveigu og þær góðu minn-
ingar sem við eigum og munum
áfram njóta.
Hvíldu í friði, kæra vinkona.
Megi góður guð veita Dóru
móður hennar, Sigrúnu, Eyjólfi
og fjölskyldum þeirra styrk á
þessum erfiðu tímum.
Halldóra M. Mathiesen og
Hrund Eðvarsdóttir.
„Hún heitir Sólveig eða Eygló,
… allavega tengist nafnið hennar
sólinni“ sagði sr. Auður Eir,
sóknarprestur og formaður
skólanefndar í Þykkvabæ, þegar
ég innti hana eftir hinum kenn-
aranum sem ráðinn hafði verið
til starfa í barnaskólanum vet-
urinn 1983-84. Nokkru síðar hitti
ég hana til að bera saman bækur
og undirbúa flutninginn austur
og komst þá að því að nafn henn-
ar var einmitt Sólveig. Og eins
og alltaf, geislaði hún birtu og
hlýju. Hún stóð svo sannarlega
undir nafni elskulega vinkonan
mín.
Þarna kynntumst við, nýráðn-
ir kennarar við barnaskóla
Djúpárhrepps í Þykkvabæ. Önn-
ur var nýútskrifuð frá Kenn-
araháskóla Íslands, hin í árshléi
frá guðfræðinámi. Önnur fædd
og uppalin í Hafnarfirði og stúd-
ent frá Flensborg, hin fædd og
uppalin í Reykjavík og útskrifuð
frá Menntaskólanum við Hamra-
hlíð. Við komum hvor úr sinni
áttinni. Höfðum ekki vitað hvor
af annarri. En það stóð ekki í
veginum fyrir því að við næðum
vel saman strax frá fyrsta degi.
Veturinn, sem við störfuðum
saman í barnaskólanum og
bjuggum saman í kennarabú-
staðnum, áttum við óendanlega
skemmtilegar stundir, tvær
saman eða í hópi Þykkbæinga
sem tóku okkur svo vel. Við vor-
um heimagangar hjá Unu, skóla-
stjóranum okkar og fjölskyldu
hennar og kíktum reglulega inn í
Smáratúni þar sem Didda tók á
móti okkur af einstakri gest-
risni. Þá eru samtölin við sr.
Auði Eir ógleymanleg. Ævintýr-
in voru mörg og enduðu sum í
hálfgerðum svaðilförum. Á þess-
um snjóþunga vetri var grunnur
lagður að vináttu sem aldrei bar
skugga á.
Þegar í bæinn var komið á ný
leigðum við Sólveig saman um
tíma, bæði í Vesturbænum í
Reykjavík og síðar í Kópavogi.
Náin vinátta og dagleg sam-
skipti styrktu tengslin við vini
og fjölskyldu hvor annarrar og
þegar ég kynntist manninum
mínum og hann fór að venja
komur sínar í íbúðina okkar
Sollu var óhjákvæmilegt annað
en að hún yrði líka dýrmæt vin-
kona hans. Með návist sinni og
vináttu, hvort sem var í hvers-
deginum eða á hátíðarstundu,
var Sólveig sólargeisli í lífi okkar
fjölskyldunnar.
Undanfarnar vikur sátum við
stundum saman í kvöldrökkrinu
á heimili hennar í Brekkuásnum
og ræddum um það sem máli
skiptir, um vináttuna, vonina og
framtíðina. Fyrir þessar sam-
verustundir er ég nú, þegar
komið er að kveðjustund, alveg
óendanlega þakklát. Minning-
arnar um þær eru fjársjóður
sem varðveittur verður á sér-
staka staðnum hennar Sollu í
hjarta mínu. Þangað hverf ég til
að eiga mót við hana að nýju.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Ég bið Guð um að varðveita
elsku Sólveigu mína og umvefja
hana birtu síns eilífa ljóss.
Við Hróbjartur og strákarnir
vottum Dóru, móður Sólveigar,
okkar innilegustu samúð við frá-
fall yndislegrar dóttur, einnig
systkinum hennar, þeim Eyjólfi
og Sigrúnu og fjölskyldum
þeirra svo og vinkonum hennar
öllum – eða skjaldborginni, eins
og ég kalla þær.
Sveinbjörg Pálsdóttir.
Í dag kveðjum við Sólveigu
frænku okkar. Það er stórt
skarð höggvið í litla og sam-
heldna fjölskyldu sem aldrei
verður fyllt. Það er erfitt að setj-
ast niður og finna réttu orðin á
þessari stundu. Það er svo
ósanngjarnt þegar manneskja í
blóma lífsins fellur frá en þó að
sorgin sé sár er þakklætið fyrir
að hafa átt hana að okkur efst í
huga. Við eigum svo margar góð-
ar minningar og við þær munum
við ylja okkur.
Bless elsku Sólveig okkar.
Dóra Guðrún, Hafdís,
Sandra, Páll Arnar, Svala,
Reynir og Gunnar.
Alltaf var hún boðin og búin.
Hún sagði hvorki nei né kannski.
Allt var sjálfsagt. Hún var glað-
vær og bauð af sér góðan þokka.
Hún var ákveðin og smekkleg,
raungóð og ljúf. Aldrei kom
styggðaryrði né neikvæðni úr
hennar munni.
Sólveig var unglingur þegar ég
kom inn í fjölskyldu hennar og á
þeim 40 árum sem síðan eru liðin
var öll samvera við hana yndisleg.
Frændsystkinum sínum ungum
var hún uppalandi og félagi og
vinur er þau eltust.
Eftir grunnskólanám í Hafn-
arfirði og Kvennaskólanum fór
hún í Flensborgarskóla og lauk
þaðan stúdentsprófi. Síðan lágu
leiðir þeirra Sigrúnar systur
hennar í Kennaraskólann. Að
námi loknu kenndi hún einn vetur
úti á landi og því næst vann hún í
mörg ár á Unglingaheimili rík-
isins og á fjölskylduheimili við
Ásvallagötu. Aftur lá leið hennar í
skólastarfið en vegna veikinda
átti hún erfitt með að beita rödd-
inni við kennslu og vann við
skólabókasöfn, síðustu árin í
Vatnsendaskóla.
Sólveig hafði mikið yndi af tón-
list og söng í nokkrum kórum en
vegna raddleysis þurfti hún að
hætta söngnum og þótti henni
það mjög miður.
Þegar Sólveig var ung kona
leigði hún um tíma hjá móður
minni á Mánastígnum og veitti
það okkur systkinunum mikið ör-
yggi að vita af Sólveigu í húsinu
hjá mömmu.
Sólveig er látin langt um aldur
fram og hennar verður sárt sakn-
að. Enginn getur fyllt skarð
hennar.
Páll Pálsson.
Allir dagar eiga sér kvöld.
Ævidegi elskulegrar vinkonu
minnar er lokið. Ég vil þakka
henni þá góðu samleið sem við
áttum, hlýhug og trausta vináttu.
Elsku Dóra, Sigrún, Eyjólfur
og fjölskyldur, ég votta ykkur
mína innilegustu samúð.
Þegar mér sígur svefn á brá,
síðastur alls í heimi;
möttulinn þinn mjúka þá,
móðir, breiddu mig ofan á,
svo sofi ég vært og ekkert illt
mig dreymi.
(Atli Heimir Sveinsson/
Einar Ólafur Sveinsson.)
Helga Gottfreðsdóttir.
„Hvað er að frétta af kúluröss-
unum sem fóru í fjallgöngu? Það
hlýtur nú að taka vel í afturhlut-
ann að vaða snjó og ganga á fjall,
eða hvað? Lasarusinn er að
hressast, rifin skárri, breyta
skemmtilega um lit á degi hverj-
um. Blóðþrýstingurinn er í góðu
standi, enda er ég eins og feitur
og pattaralegur hamstur sem er
með troðið út í báðar kinnar,
haldandi á orkudrykk milli fram-
fótanna. Ég hlýði líka vinkonum
mínum í einu og öllu, það er sama
hvort það er næring, læknaheim-
sóknir eða hvaðeina annað. Takk,
mínar kæru, fyrir að vera þið og
dásamlegar, alltaf.“
Svona skrifaði Solla til okkar
þegar hún vildi fá fréttir af okkur
eða upplýsa okkur um heilsufarið.
Þessi orð voru skrifuð í janúar
síðastliðnum eftir enn eina bylt-
una.
Það fylgdi því alltaf tilhlökkun
og var beinlínis uppörvandi að
lesa póstana hennar, enda var
hún með afbrigðum ritfær. Þeir
voru í senn einlægir og frábær-
lega skemmtilegir. Iðulega skein
hárbeittur húmorinn í gegn, húm-
Sólveig
Reynisdóttir
✝
Bróðir okkar og mágur,
SIGURÐUR SIGMUNDSSON
frá Syðra-Langholti,
lést á heimili sínu á Flúðum þriðjudaginn
24. september.
Hann verður jarðsunginn frá Skálholtsdóm-
kirkju föstudaginn 4. október kl. 14.00.
Jóhannes Sigmundsson, Hrafnhildur Jónsdóttir,
Kristjana Sigmundsson,
Sólveig Ólafsdóttir,
Sverrir Sigmundsson, Anna Bjarnadóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, amma og
langamma,
VILBORG FILIPPÍA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Suðurbraut 14
Hafnarfirði,
lést á gigtardeild Landspítalans sunnu-
daginn 22. september.
Hún verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn
4. október kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir.
Eyjólfur Jónsson,
Guðbjörg Linda Kærnested,
Jón Eyjólfsson,
Einar Snæbjörn Eyjólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg systir okkar, mágkona og frænka,
GUÐRÚN THORARENSEN,
áður til heimilis að Fjölnisvegi 1,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir föstudaginn
27. september.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 8. október kl. 15.00.
Solveig Thorarensen, Sturla Eiríksson,
Ásta Guðrún Thorarensen, Jóhannes Ástvaldsson
og systkinabörn hinnar látnu.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLÖF GUÐBJÖRG TRYGGVADÓTTIR,
Óla frá Glerárbakka,
Lindasíðu 4,
Akureyri,
lést föstudaginn 27. september.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðlaug Ósk Guðjónsdóttir, Birgir Skjóldal,
Guðmundur Karl Guðjónsson, Sigrún Guðmundsdóttir,
Ásmundur Jónas Guðjónsson, Helga María Stefánsdóttir,
Valborg Inga Guðjónsdóttir, Guðjón Páll Jóhannsson,
Tryggvi Stefán Guðjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn,
GUNNAR LUDVIG SOLBAKKEN,
Túngötu 19,
Patreksfirði,
lést á Sjúkrahúsinu á Patreksfirði föstu-
daginn 20. september.
Útförin fer fram frá Patreksfjarðarkirkju
laugardaginn 5. október kl. 14.00.
Margrét Ásbjarnardóttir og aðrir ættingjar.
✝
Hjartkær móðir okkar,
JÓNÍNA STEFANÍA HALLGRÍMSDÓTTIR,
Jóna,
Spítalastíg 3,
Hvammstanga,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands
Akranesi aðfaranótt mánudagsins
30. september.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Þórdís,
Guðmundur Víðir,
Einar Hafsteinn,
Sigurlaug Jakobína,
Silja.