Morgunblaðið - 18.11.2013, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. NÓVEMBER 2013
kenndi hana hvert sem hún fór.
Hún var alltaf hrókur alls fagn-
aðar á mannamótum, og var alltaf
jafngaman að vera í kringum
hana. Þrátt fyrir að hafa náð háum
aldri varð hún aldrei gömul og er
skarðið stórt sem hún skilur eftir
sig og söknuðurinn mikill.
Hennar ríkidæmi var allur
barnaskarinn, barnabörnin,
barnabarnabörnin og tengda-
börnin sem hún var svo stolt af.
Ekki spillti fyrir að fá lítinn sól-
argeisla í heiminn fyrir rúmum
fjórum árum sem hún gat enda-
laust dekrað og dekstrað við.
Elsku Gústa, minning þín lifir í
hjörtum okkar og mun Alexander
eða „elsku litli drengurinn þinn“
eins og þú kallaðir hann alltaf fá
að kynnast öllum skemmtilegu
sögunum og minningunum sem
við eigum um þig.
Með kærri þökk fyrir sam-
fylgdina á liðnum árum.
Elsku Georg, megi góður guð
styrkja þig í sorginni.
Saknaðarkveðjur,
Herdís.
Fyrir tveimur mánuðum, á
sunnudegi, sat ég við kaffiborðið
heima hjá ömmu og afa og borðaði
vöfflu með sultu og rjóma. Amma
var fréttaveita fjölskyldunnar og
þar fékk maður fréttir af öllu
mögulegu. Amma var með vöðva-
bólgu þennan dag. Ekki grunaði
mig þá að þetta væri síðasta vaffl-
an sem hún myndi baka handa
mér. Vöðvabólgan reyndist vera
krabbamein sem tók hana frá okk-
ur á örskömmum tíma. Ég var svo
lánsöm að hitta hana viku fyrir
andlátið, það hafði aðeins dregið
af henni þá og það voru engar
vöfflur en hún var samt með frétt-
ir. Já, þannig var hún amma.
Þó maður viti betur, þá virðast
ömmur stundum vera eilífar og
því er svo sárt þegar þær kveðja.
Ég hlýja mér í hjartanu í sorginni
með minningum um elskulegu
ömmu. Hlátur og kátína einkenna
þessar minningar, spil og smá
svindl og meiri hlátur, laumast inn
í eldhús til að borða í bústaðnum
og ísskápurinn lokaður með plast-
filmu og svo mikill hlátur að allir í
kotinu vakna með bros á vör og
hlæja með langt fram eftir degi.
Já, hláturinn hennar var svo inni-
legur og smitandi.
Það hjálpar til að trúa á líf eftir
dauðann og ég trúi því að í dag sé
gleði í himnaríki. Þar sitja saman
systur og spila á spil, fá sér í tána
og hlæja af slíkri innlifun að þeir
sem nálægt sitja geta ekki annað
en hlegið með. Ég kvíði ekki dauð-
anum, vitandi það að þessar tvær
taki á móti mér.
Mig langar að lokum að þakka
ömmu minni fyrir samfylgdina í
gegnum lífið með þessu fallega
ljóði sem ég fann.
Nú stöðvar ekkert tregatárin,
og tungu vart má hræra.
Þakka þér amma, öll góðu árin,
sem ótal minningar færa
Já, vinskap þinn svo mikils ég met
og minningar áfram lifa.
Mót áföllum lífsins svo lítið get,
en langar þó þetta að skrifa.
Margt er í minninganna heimi,
mun þar ljósið þitt skína.
Englar hjá Guði þig geymi,
ég geymi svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Ég bið góðan Guð að halda fast
utan um afa minn og hjálpa hon-
um og öðrum ættingjum og vinum
í sorginni.
Kær kveðja,
Ingibjörg Emilsdóttir.
Ein sterkasta minningin mín
um hana ömmu mína er þegar ég
er svona ca. 12 ára, þá fór ég
stundum og hjálpaði henni að bera
út DV á laugardagsmorgnum,
launin fyrir það voru kók í gleri
með lakkrísröri í síðustu sjopp-
unni. Hulda systir hennar var oft
með líka og svo hlógu þær eins og
þeim einum var lagið.
Hún var ekki bara amma mín,
heldur líka minn fyrsti yfirmaður,
amma sem umboðsmaður DV og
ég að bera út. Hún kenndi mér
margt, lífsgleði og jákvæðni vógu
þar þungt. Hún var alltaf kát og
smitandi hlátur hennar á eftir að
lifa lengi í minningunni.
Margar aðrar minningar poppa
upp, t.d. þegar ég reyndi að
smygla salami frá Danmörku
handa ömmu en hún var auðvitað
tekin í tollinum, eða þegar hún
sendi mér afmæliskort þegar ég
bjó úti í Seattle og kortið var tómt,
þá hélt ég að hún væri orðin lag-
lega gleymin, en síðan kom í ljós
að það var annað kort inní sem
hafði verið tekið úr. Eða í jólaboð-
inu á Hringbrautinni þegar amma
spurði mig, hver ég væri, þá hafði
hún ekki séð mig áður án gler-
augnanna og þekkti mig ekki, þá
var mikið hlegið.
Mig grunaði ekki þegar ég kom
í vöfflukaffi til ömmu og afa á
ljósanótt að það væri í síðasta
skiptið sem tekið væri á móti okk-
ur Andreu með nýbakaðar vöfflur,
almennilegt kaffi og fulla skál af
nammi. Viku seinna var hún kom-
in inn á spítala.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
að hafa verið flutt suður og getað
heimsótt hana nokkrum sinnum á
síðustu tveimur mánuðum. Hún
minntist alltaf á teppið sem
mamma heklaði, hvað það væri
hlýtt og héldi á sér hita. Ég er líka
þakklát fyrir að Andrea mín fengi
að kynnast langömmu sinni. Í
fyrsta skiptið þegar Andrea
svindlaði í spili þá sagði hún að
amma Gústa hefði kennt sér þetta.
Þegar ég hugsa til þess að hún
sé farin, farin til Huldu og Ágústu,
þá kemur þetta lag upp í hugann:
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku afi, megi guð styrkja þig
í sorginni.
Hildur og Andrea.
Það er ekki auðvelt að setjast
niður og koma á blað öllu því sem
ég vildi segja um hana ömmu
mína. Hún amma sem alltaf var
svo kát og hress og vildi allt fyrir
alla gera. Hún var tíður gestur í
apótekinu hjá mér og var varla
komin inn þegar hún kallaði yfir
allt: „Hva, er hún Hulda mín ekki
við?“ eins og hún væri að koma
heim til mín. Og alltaf voru þau
amma og afi saman á ferð, alveg
óaðskiljanleg. Hvort sem þau voru
nýkomin úr göngu í Reykjanes-
höllinni eða amma að kaupa garn í
búðinni. Hún var alltaf jafn glöð
að sjá mann og auður ömmu og afa
var og er í afkomendum þeirra.
Hópurinn þeirra er orðinn stór en
þrátt fyrir það brást það aldrei að
á afmælisdaginn minn fékk ég
símtal frá ömmu sem hófst á af-
mælissöngnum. Það verður skrýt-
inn næsti afmælisdagur án ömmu-
söngs.
Það eru svo margar góðar
minningar sem við eigum frá því
við vorum börn og vorum hjá
ömmu og afa. Jólaboð á jóladag
þar sem deginum var gjarnan eytt
undir matarborðinu að skoða nýja
dótið eftir að hafa borðað kalkún-
inn hennar ömmu. Þeir voru ekki
fáir dagarnir þar sem maður fór
með ömmu í vinnuna að bera út
blöðin. Þær minningar eru ómet-
anlegar, við barnabörnin drösluð-
umst aftur í á blaðabunkum, lengi
á gráa bílnum, Herbie, sem gekk
held ég bara á viljastyrk og já-
kvæðni ömmu. Hurðunum var
stundum haldið lokuðum með
bandspotta, stundum keyrði
amma af stað þegar maður var
hálfnaður inn í bílinn eftir að
hlaupa með blöðin inn á sjoppurn-
ar. Og þá var hlegið hátt, amma að
keyra og Hulda frænka við hliðina
skellihlæjandi báðar tvær. Þannig
var stór hluti barnæskunnar hjá
okkur, amma og Hulda frænka
alltaf saman, alltaf hlæjandi og
kátar. Ég veit að það er mikið
hlegið núna og miklir fagnaðar-
fundir hjá þeim systrum.
Amma var í einu orði sagt ein-
stök. Hún var lítillát og gott dæmi
um það var þegar hún sendi afa
með prjónapeysu sem hún prjón-
aði handa mér. Henni fannst peys-
an sko ekki nógu góð fyrir mig en
vildi samt gefa mér hana. Hún sat
því úti í bíl á meðan afi fór inn með
peysuna svo hún þyrfti ekki að
skammast sín fyrir að gefa mér
hana. Peysan var mjög falleg og
amma fékk sko að heyra það út í
bíl. Ég get endalaust brosað þegar
ég hugsa um hana ömmu mína,
það eru ekki margir sem eiga
ömmu sem ræðst að kærasta
barnabarns síns á unglingsaldri til
að athuga hvort hann sé ekki vel
tenntur og tilkynnir svo að hann
sé heppinn því stúlkan sé nú af
göfugustu ætt landsins. Svona var
hún amma, blátt áfram og lét allt
flakka. Vildi allt fyrir alla gera og
alltaf hlæjandi. Elskaði tónlist og
spil og var endalaust stolt af stóra
hópnum sínum.
Elsku afi, megi Guð styrkja þig
á þessu erfiðasta tímabili í lífi
þínu. Þið voruð sem eitt, og eruð
hvort öðru svo mikið. Það er stórt
tómarúm sem verður í fjölskyld-
unni þegar amma er farin og Guð
veiti okkur öllum styrk á þessum
erfiðu tímum. Amma var mann-
eskja sem ég er stolt að geta kall-
að ömmu mína og sem ég vildi líkj-
ast. Lífsgleði hennar og létt skap
er eitthvað sem ég vona að ég geti
haft að leiðarljósi í mínu lífi.
Hulda.
Þegar ég lít til baka á þann veg
sem við áttum samleið um rifjast
upp margar skemmtilegar minn-
ingar og uppákomur, minningar
um gleði, hlátur, ást og umhyggju
eru þar efst.
Það hefur alltaf verið í gegnum
okkar samleið að þegar ég hugsa
til þín elsku amma þá hlýnar mér
um hjartarætur, eftir heimsókn til
þín leið manni alltaf betur, um
ókomna framtíð mun ég ávallt
geta heimsótt þig í hjarta mínu og
minnst samveru okkar.
Sof nú mitt barn, og bú þú rótt und líni,
brosfögur sólin hauðrið kveðja fer;
á þig hún sínum ávalt geislum skíni
sem auga Guðs, er sér og veit af þér.
Ó, sofðu væran, sæll er hver ei vaknar,
til sorga og kvíða, lifðu í draumi rótt,
í engladraumi, sæll, er hver ei saknar,
sælla’ er að dreyma’ um ljós, en vaka
í nótt.
(Stgr. Th.)
Elvar Ágúst Ólafsson.
Það er komið að kveðjustund
og munum við kveðja ömmu okkar
í hinsta sinn. Amma sem var svo
lífsglöð og hjartahlý og tók alltaf
vel á móti manni með kaffi og
vöfflum. Minningarnar sem hún
skilur eftir sig eru margar og sög-
urnar af henni enn fleiri. Það er
því með sorg í hjarta að við kveðj-
um okkar yndislegu ömmu og
minnumst allra þeirra stunda sem
við fengum að eiga með henni,
brandara hennar og sagna sem
hún var viljug að deila með sér og
fylltist herbergið oftast af hlátri
þegar hún byrjaði að segja frá.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Hvíl í friði elsku amma.
Þín barnabörn,
Sigrún Stella, Ólöf Ögn
og Ingvar Óli.
Elsku amma okkar. Í okkar
huga þegar við vorum lítil þá
varstu heimsfræg í Keflavík. Það
þekktu þig allir og þú þekktir alla
enda DV-drottningin í okkar bæ.
Við fengum öll fyrstu vinnuna
okkar hjá þér og hefur það mótað
okkur til framtíðar. Þú átt stóran
þátt í því að við erum þau sem við
erum. Allar skemmtilegu stund-
irnar sem við fengum með þér fá
mann til að brosa því þú varst allt-
af hrókur alls fagnaðar og verður
það líklegast áfram þar sem þú ert
núna. Ófáar voru skemmtilegu
spilastundirnar með þér þar sem
svindl komst stundum upp og allt-
af var hlegið jafnmikið því auðvit-
að var það alltaf óvart. Sumarbú-
staðarferðirnar á Þingvöll voru
líka alltaf skemmtilegar, til dæmis
voru tengdasynirnir oft að gera at
í þér og eina nóttina voru þeir
búnir að plasta eldhúsið með
svörtum ruslapoka svo þú kæmist
ekki inn í eldhús í nætursnarlið.
Svo vaknaði allur bústaðurinn við
hlátrasköll klukkan fimm um
morguninn þegar þú varst að
reyna að komast inn í eldhúsið.
Ójááá, það var alltaf glens og gam-
an í kringum þig elsku amma okk-
ar. Alltaf svo gott að koma á
sunnudögum til ykkar afa í kaffi
og alltaf var eitthvað gómsætt á
boðstólum. Takk fyrir að taka þátt
í lífi okkar og fyrir að gefa okkur
svona skemmtilegar og góðar
minningar sem við munum ávallt
varðveita og þín mun oft verða
minnst þegar spilin verða tekin
upp. Við elskum þig heitt elsku
amma.
Elsku afi okkar, guð gefi þér
styrk á þessum erfiða tíma.
Endar nú dagur, en nótt er nær,
náð þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, Herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín barnabörn,
Hrefna Sif, Róbert og Júlía.
Í dag kveð ég vinkonu mína,
hana Gústu. Þótt mikill aldurs-
munur hafi verið á milli okkar vor-
um við alltaf eins og bestu vinkon-
ur. Það eru forréttindi að hafa
kynnst móður bestu vinkonu
minnar, hennar Öggu, eins vel og
ég fékk að kynnast þér. Þær eru
ófáar sumarbústaðaferðirnar og
útilegurnar, auk ferðar til Lond-
on, sem við höfum farið saman. Í
sumarbústaðaferðunum laðaðir
þú barnabörnin þín, dætur mínar
og okkur fullorðna fólkið að spila-
borðinu og spiluðum við á spil eins
og enginn væri morgundagurinn.
Oft vorum við svo mörg að við
þurftum að skiptast á að vera við
borðið en þú gast setið endalaust
og spilað og hlegið. Já mikið var
hlegið og ekki leiddist þér þegar
synirnir og tengdasynirnir byrj-
uðu að stríða þér og saka þig um
að vera að kíkja á spilin hjá hinum.
Þú hafðir svo einstakan hlátur að
það var ekki hægt annað en hlæja
með þér, svo smitandi var hann.
Þú hafðir mjög gaman af að fara í
bingó og fórum við Agga mjög oft
með þér í gamla daga. Ekki er
hægt annað en að minnast á hvað
það var gaman þegar ég kom til að
færa þér ilmvatn. Ég keypti alltaf
fallegustu glösin því þú stilltir
þeim alltaf upp á kommóðunni
þinni, dáðist að þeim og ilmurinn
af þér angaði langar leiðir.
Elsku Gústa mín. Það er svo
ótrúlegt að þú sért farin frá okkur,
allt hefur gerst á svo miklum
hraða undanfarna daga en ég veit
að þjáningum þínum er lokið og
þú hefur fundið friðinn.
Elsku Georg, sorg þín og fjöl-
skyldu þinnar er mikil, guð gefi
ykkur styrk á þessum erfiðu tím-
um.
Margt er í minninga heimi
mun þar ljósið þitt skína,
englar hjá guði þig geymi
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Megi minning þín vera ljós í lífi
okkar.
Þín vinkona,
Karitas (Kaja).
✝ Ingveldur Sal-ome Kristjáns-
dóttir fæddist í
Hafnarfirði 27. jan-
úar 1950. Hún lést
á líknardeild LSH
8. nóvember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Kristján
Sigurðsson frá
Hafnarfirði, f. 16.
júní 1927, d. 28.
október 1986, og
Kristín Þórðardóttir frá Brúsa-
stöðum í Hafnarfirði, f. 16. febr-
úar 1930, d. 4. desember 2007.
Sallý, eins og hún var jafnan
kölluð af sínum nánustu, átti
fjögur systkini: Þórð, f. 1951,
Sigurð f. 1955, Valgerði, f. 1956,
og Kristínu, f. 1959.
Sallý giftist 1969 Magnúsi
Magnússyni, smiði
og kvikmyndagerð-
armanni frá
Reykjavík. Leiðir
þeirra skildi eftir
tuttugu ára hjóna-
band en vináttan
hélst alla ævi. Þau
áttu tvo syni; Krist-
ján Magnússon og
Magnús Guðna
Kuwahara Magn-
ússon, maki Naoko
Kuwahara. Sallý átti tvö barna-
börn.
Sallý vann í Seðlabanka Ís-
lands meirihluta sinnar starfs-
ævi.
Útför Ingveldar Salome verð-
ur frá Fossvogskirkju í dag, 18.
nóvember 2013, og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Margar minningar rifjast upp
fyrir mér þegar ég lít til baka og
minnist systur minnar.
Einu sinni fórum við til
Reykjavíkur í strætó eins og svo
oft áður og vorum þar beðnar
um að vera í sjónvarpsþætti sem
var þá um kvöldið með Dúmbó
og Steina. Þetta var mikil upp-
lifun fyrir okkur, ég sex ára og
hún sextán, að koma í sjónvarpið
sem þá var nýkomið og miklar
fréttir að segja frá. Við höfum
ferðast töluvert saman gegnum
árin og þá aðeins lengra en til
Reykjavíkur og hafði hún mjög
gaman af því.
Sallý greindist með brjósta-
krabbamein 2008 og fór heilsu
hennar hrakandi eftir það. Hún
lét það þó ekki aftra sér frá að
ferðast til Japans að hitta son
sinn og fjölskyldu en Sallý hafði
mjög gaman af börnum og gat
leikið við barnabörnin, stelpurn-
ar hans Magnúsar, tímunum
saman.
Með þessum orðum kveð ég
systur mína og þakka fyrir tím-
ann sem við áttum saman.
Þín systir,
Kristín.
Ingveldur Salóme Kristjáns-
dóttir, sem jafnan var kölluð
Sallý meðal okkar starfsmanna,
hóf störf í Seðlabanka Íslands
17. febrúar árið 1976. Hún vann
fyrst í ávísanaskiptum, en síðan í
Ríkisábyrgðasjóði frá því í júní
1976 þar til sjóðurinn fluttist til
Lánasýslu ríkisins í janúar 1994.
Þá starfaði hún á bókhaldssviði
og síðan í fjárhirslum frá 1996,
m.a. sem gjaldkeri í afgreiðslu-
sal bankans. Þegar honum var
lokað fluttist hún í seðlagrein-
ingu en starfaði einnig sem
gjaldkeri í fjárhirslum. Sallý var
því treyst til margra verka. Hún
var eljusöm til vinnu og fljót til
allra verka. Allt eru þetta störf
sem krefjast mikillar nákvæmni
og reglufestu. Hún lét af störf-
um í bankanum 1. febrúar árið
2011.
Glaðværð og jafnlyndi voru
einkennandi í fari Sallýjar. Hún
hafði gott og létt skap, hafði
þægilegt viðmót, var góður sam-
starfsfélagi og féll vel inn í hóp
vinnufélaga. Sallý lést eftir
langa og stranga baráttu við
krabbamein. Hún tókst á við
sjúkdóm sinn með aðdáunar-
verðu æðruleysi og seiglu. Við,
starfsmenn í Seðlabankanum,
minnumst góðs starfsfélaga og
sendum aðstandendum Sallýjar
innilegar samúðarkveðjur.
Stefán Arnarson,
Sigurður G. Thoroddsen og
Ólafur Örn Klemensson.
Eitt lítið bros það flytur meiri fegurð
en fjöldi orða skrautrituð á blað.
Og fallegt blóm það gefur meiri gleði
en gull og völd, við skulum muna það
(G.G)
Nú er komið að kveðjustund,
Sallý hefur verið hluti af fjöl-
skyldu okkar í áraraðir og erum
við þakklát þeirri samfylgd.
Elsku Kristján, Magnús
Guðni, Naoko, Sóley og Salóme,
megi minningin um móður og
ömmu, sem var svo óendanlega
stolt af ykkur, hughreysta ykkur
um ókomna framtíð.
Signý og
fjölskylda.
Ingveldur Salome
Kristjánsdóttir
Elsku amma mín, það eru
ekki til orð sem lýsa því hversu
mikið ég á eftir að sakna þín.
Þú fylltir hjartað mitt af gleði
og gerir enn. Tilhugsunin um
fjársjóðinn sem ég bý yfir um
minningarnar okkar eru ómet-
anlegar. Hvort sem það var að
dansa við mig Óla skans þegar
ég var barn eða hvernig þú
kallaðir á mig og sagðir Rakel,
„heyrðu“ – þá varstu að biðja
Margrét
Kristjánsdóttir
✝ Margrét Krist-jánsdóttir
fæddist á Eyr-
arbakka 10. apríl
1924. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ljósheimum,
Selfossi, 2. nóv-
ember 2013.
Útför Margrétar
fór fram frá Eyr-
arbakkakirkju 9.
nóvember 2013.
mig um að aðstoða
þig með eitthvað.
Hvernig þú um-
vafðir son minn
kærleika og hvað
þú hafðir gaman af
því að erta hann.
Hlátur og gleði
voru alltaf í kring
um þig og umvefja
mig nú í sorginni.
Hvert sem ég
fer koma upp ynd-
islegar minningar.
Ég brosi, ég hlæ, ég græt
full af þakklæti að ég hafi verið
svo blessuð að eiga þig að sem
ömmu og sorg yfir því að geta
ekki kysst og tekið utan um
þig.
Elsku amma, takk fyrir tím-
ann sem við áttum saman og
mikið hlakka ég til að hitta þig
aftur.
Þín
Rakel Guðbjörnsdóttir.