Morgunblaðið - 25.01.2014, Side 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. JANÚAR 2014
✝ Guðrún LaufeyEinarsdóttir
fæddist í Litlu-Gröf
í Borgarhreppi,
Mýrasýslu, 21. júní
1911. Hún lést á
Droplaugarstöðum
23. desember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Bergljót Guð-
mundsdóttir frá
Gröf í Miðdal, f.
1879, d. 1917, og Magnús Einar
Guðmundsson frá Þorgeirsstað-
arhlíð í sömu sveit, f. 1882, d.
1934. Systkini Guðrúnar voru
Jóhann Pétur, f. 1908, d. 1990,
Svava, f. 1913, d. 1913, og Ingi-
björg, f. 1915, d. 1971.
Guðrún giftist Guðjóni Er-
Huldu og Ólafs Sigurjónssonar
Spur er Silja Björk. Langömmu-
og langalangömmubörnin eru
fjórtán.
Guðrún gekk í farskóla tvo
vetur að Svignaskarði og um
fermingu fór hún vetrarpart í
læri vestur í Dali þar sem hún
lærði undirstöðuatriðin í sauma-
skap sem og útsaumi, dönsku og
orgelleik. Um tvítugt flutti hún
til Reykjavíkur þar sem hún bjó
alla tíð síðan. Þar komst hún í
læri hjá dönskum klæð-
skerameistara og fullnumaði sig
í karlmannafatasaumi. Sauma-
skapur varð því hennar ævistarf
og var hún annáluð fyrir sér-
staka hæfni og útsjónarsemi við
flókinn fatasaum. Um árabil
vann hún við kjóla- og kápu-
saum hjá Lárusi G. Lúðvíkssyni í
Feldinum en síðustu sextán ár
starfsævinnar starfaði hún á
saumastofu Þjóðleikhússins.
Útför Guðrúnar fór að henn-
ar ósk fram í kyrrþey frá Foss-
vogskapellu 7. janúar 2014.
menrekssyni, húsa-
smíðameistara, 1.
janúar 1939. Þau
skildu. Sonur
þeirra er Einar
Bergmann, f. 28.10.
1939, var kvæntur
Þórunni Guðna-
dóttur. Þeirra börn
eru Sigrún, gift
Ragnari Björns-
syni, og Gunnar
Smári, kvæntur
Cassie Chong. Með Árdísi Lár-
usdóttur eignaðist Einar soninn
Kjartan Örn, sem er í sambúð
með Huldu Hlín Magnúsdóttur.
Dóttir Guðrúnar og Hákonar
Barðasonar, loftskeytamanns,
er Hulda Björg, f. 3.6. 1951, gift
Þorgeiri Tryggvasyni. Dóttir
Klisjan „að muna tímana
tvenna“ tók á sig skýra mynd í
huga mér í síðasta skipti sem ég
sá tengdamóður mína, Guðrúnu
Laufeyju Einarsdóttur, lífs. Það
var á hjúkrunarheimilinu Drop-
laugarstöðum þar sem hún eyddi
síðustu æviárum sínum við gott
atlæti starfsfólksins.
Það var að koma matartími og
Guðrún lá í rúmi sínu. Tvær
starfsstúlkur komu inn með sér-
hannað rafknúið tæki til að lyfta
henni þaðan og ferja yfir í hjóla-
stólinn sem bar hana svo yfir í
matsalinn. Þetta gekk fljótt og
vel, áreynslulaust fyrir þær og
ekki var að sjá að Guðrún kippti
sér upp við meðhöndlunina.
Þarna var kona sem 102 árum
áður fæddist í torfbæ í Borg-
arfirði og ólst upp við tæknistig
og lífskjör sem hefðu ekki stuð-
að forfeður hennar aldir aftur í
tímann en eru okkur sem yngri
erum vægast sagt framandi.
Megnið af umhverfi nútímafólks
hefði hins vegar virkað sem
óráðshjal þar í sveitinni. Á sama
hátt hverfur áþreifanleg reynsla
af hinum gamla heimi með kyn-
slóð Guðrúnar. Hann verður
smám saman óskiljanlegur.
Ekki það að hún hafi ekki fót-
að sig í nútímanum. Öðru nær.
Tuttugasta öldin með öllum sín-
um kostum og kynjum var vett-
vangur Guðrúnar. Heimavöllur-
inn.
Guðrún fluttist ung til borg-
arinnar, lærði saumaskap þó að
ekki fengi hún formlega viður-
kenningu á þeim aðdáunarverðu
tökum sem hún náði á þeirri list.
Einhvers staðar í mér býr furðu-
svipurinn sem kom á mig þegar
Gunna hafði farið sínum flinku
fingrum um eldgamlan jakka
sem mér þótti vænt um og gefið
honum óskiljanlegt framhaldslíf.
Hann hangir enn í fataskápnum
og veldur engri hneykslan þó að
ég skarti honum á mannamót-
um. Engan grunar ástandið sem
hann var í þegar tengdamóðir
mín tók hann til kostanna.
Hún kom tveimur börnum til
manns á mölinni, lengst af ein-
stæð móðir á tímum þegar
stuðningur samfélagsins við það
fjölskylduform var minni en nú
er, svo vægt sé til orða tekið.
Mér er líka til efs að litla stúlkan
í Litlu-Gröf hefði trúað því að
hún ætti eftir að ferðast um
heiminn, heimsækja ekki bara
Kaupmannahöfn heldur sólar-
löndin á gamalsaldri, fljúga
þangað í loftinu. En það gerði
Guðrún og naut sín í framandi
umhverfi. Þröngur torfbær get-
ur fóstrað opinn hug. Upp frá
þessu sá Guðrún viðskilnaðinn
við jarðlífið á þessum nótum, að
fljúga.
Síðasta æviárið dvaldi Guðrún
iðulega í bernskuheiminum. Svo
virtist stundum í samtölum sem
hin söng- og dansglaða Gunna
væri á sífelldu balli í sveitinni.
Við getum ekki annað en reikn-
að með að sá gleðskapur standi
enn, að óþreyttir fætur svífi, að
fagurlega bróderuð pils og óað-
finnanlega sniðnir kjólar sveifl-
ist í takti við svellandi tóna
nikku og munnhörpu. Og radd-
irnar.
Að allt sé eins og það á að
vera.
Þorgeir Tryggvason.
Ég vil minnast ömmu minnar,
Gunn-ömmu eins og hún var
jafnan kölluð. Þegar ég var ung-
ur drengur var amma minn
helsti tengiliður við föðurfólkið
mitt. Í gegnum hana fékk ég
fréttir og fregnir af fólkinu sem
ég þekkti ekki eins mikið og ég
hefði kosið, því ég var jú fóst-
urbarn og átti mín bernskuár að
langmestu leyti í Borgarfirði.
Öll mín æskuár var amma
ekki langt undan – í huganum
skammt frá. Þegar ég flutti til
Reykjavíkur kom ég alloft við
hjá Gunn-ömmu, fletti blöðunum
og fékk kökur og mjólkurglas
með. Heimsókn sem átti að vara
í hálftíma varð að klukkutímum
því frá svo mörgu hafði hún
amma að segja að það dugði ekki
til nema nánast allur dagurinn.
Að koma við hjá ömmu fyllti mig
bjartsýni, hlýju og kærleika og
mér finnst ég hafa átt ömmu
sem gekk sína lífsgöngu með
seiglu. Þrátt fyrir að erfiðleikar
hafi látið á sér kræla á lífsgöngu
hennar hafði hún ávallt þetta
mikla æðruleysi.
Elsku Gunn-amma, þakka þér
fyrir að hafa alltaf verið til stað-
ar fyrir mig þegar til þín ég leit-
aði sem hálf rótlaus ungur mað-
ur áður fyrr. Ég mun minnast
þín svo lengi sem ég lifi – því
flestallar sögurnar sem þú sagð-
ir mér munu aldrei gleymast svo
greyptar eru þær í minni mínu
og börnin mín munu vonandi
hafa jafn gaman á að hlýða og
mér þótti áður fyrr. Þakka þér
allt, elsku amma mín, og fyrir að
hafa verið hornsteinn í lífi mínu.
Kjartan Einarsson.
Nú þegar komið er að því að
kveðja ömmu Guðrúnu er mér
þakklæti efst í huga. Ég minnist
allra góðu stunda okkar hvort
heldur það var við eldhúsborðið
hennar heima í Gnoðarvogi þar
sem hún bauð upp á nýbakaðar
og gómsætar pönnukökur eða á
göngu um Þórsmörk að sumar-
lagi.
Amma var mikil sagnamann-
eskja. Gaman var og fróðlegt að
hlusta á frásagnir hennar af
uppvaxtarárunum í sveitinni, fá
myndir úr bæjarlífinu í Reykja-
vík og ferðasögur af suðrænum
ströndum þegar hún fór að
leggja leið sína þangað á sjö-
tugsaldri. Amma var fljót að
hugsa og kunni að koma fyrir sig
orði. Hún hafði gaman af því að
glettast, en grín hennar var ætíð
græskulaust. Hún var alla tíð
ung í anda og hafði fyrst orð á
því þegar hún varð níræð að nú
væri hún sennilega að verða
gömul, en fram að því fór hún
reglulega á dansiböll og dansaði
sér til heilsubótar.
Amma var ávallt vakin og sof-
in yfir velferð afkomenda sinna.
Sem dæmi lagði hún grunn að
góðri íslenskukunnáttu minni
með margvíslegum hætti og
verð ég henni ævarandi þakklát
fyrir það. Þar til við mamma
fluttum heim til Íslands frá Dan-
mörku, þegar ég var tæplega
átta ára, notaði amma hvert
tækifæri sem gafst í sumar- og
jólafríum til að kenna mér að
lesa á íslensku. Málfar hennar
var blæbrigðaríkt og hafði hún
óteljandi orðtök, málshætti og
spakmæli á hraðbergi auk þess
sem hún fór ósjaldan með vísu-
brot utanbókar.
Amma var sérlega lagin í
höndunum, enda var sauma-
skapurinn hennar ævistarf og
vann hún lengst af á saumastofu
Þjóðleikhússins. Það eru ófáar
flíkurnar í fataskápnum sem hún
hefur saumað og gert við í gegn-
um tíðina, sem og prjónaðar
lopapeysur og hekluð teppi. Allt
lék þetta í höndunum á henni.
Hún var líka sérlega úrræða-
góð. Þannig verður mér alltaf
hugsað til hennar þegar ég horfi
á rauða tjaldið með gylltu rönd-
unum þremur á Stóra sviði Þjóð-
leikhússins. Stundum rifjaði
amma upp söguna af því þegar
fortjaldið rifnaði eitt sinn þvers-
um skömmu fyrir frumsýningu
og voru þá góð ráð dýr. Á þeim
tíma var breiða gullröndin stað-
sett mitt á milli tveggja mjórri
gullranda og amma sá í hendi
sér að hægt væri að sauma tjald-
ið saman og fela rifuna undir
breiðu röndinni ef hún væri
staðsett efst í röðinni. Í fram-
haldinu voru saumavélar leik-
hússins bornar niður á Stóra
sviðið þar sem amma og sam-
starfskonur hennar af sauma-
stofunni útfærðu þessa snilldar-
lausn í kapphlaupi við tímann.
Ömmu þótti ávallt vænt um
sinn gamla vinnustað og þegar
hún lét af störfum um sjötugt
hélt hún áfram að sækja nær all-
ar sýningar Þjóðleikhússins.
Skemmtilegast þótti henni að sjá
aðalæfingar, því þá gafst henni
tækifæri á að hitta gamla vinnu-
félaga og rifja upp góðar stund-
ir. Árum saman var ég fylgd-
armær hennar á leiksýningar og
verð ég henni ætíð þakklát fyrir
að hafa þannig kynnt mig fyrir
töfrum leikhússins frá unga
aldri. Seinasta sýningin sem við
sáum saman var Klaufar og
kóngsdætur árið 2005, en þá var
amma orðin 94 ára gömul.
Elsku amma, takk fyrir alla
hlýjuna og umhyggjuna á um-
liðnum áratugum. Þín verður
sárt saknað.
Silja Björk Huldudóttir.
Við andlát elsku ömmu minn-
ar streyma fram minningar um
allar þær góðu stundir sem ég
hef átt með henni í gegnum tíð-
ina. Sem smástelpa fékk ég oft
að vera hjá ömmu, jafnvel gista
nótt og nótt. Ég upplifði ró og
frið í hennar nærveru og ég
hafði unun af því að horfa á hana
sauma, því allur saumaskapur
lék í höndum hennar.
Amma vann lengi á sauma-
stofu Þjóðleikhússins og ég fékk
að fara með henni að horfa á æf-
ingar á hinum ýmsu verkum og
fátt var skemmtilegra en að fá
að skoða saumastofuna þar sem
öll búningagerð fór fram. Mér
fannst sem listaverkin flæddu
þar fram úr saumavélunum,
saumuð eftir undurfögrum
teikningum þeirra sem hönnuðu
búningana. Ef einhverja flík
þurfti að lagfæra var hún svo ná-
kvæm í saumaskapnum að allt
varð sem nýtt í höndum hennar.
Ýmislegt kenndi hún mér varð-
andi prjónaskap og ekki voru
handbrögð hennar síðri á því
sviði en í saumunum.
Fyrstu bænina kenndi amma
mér og sú bæn fylgir mér enn.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Amma átti sterka og óbilandi
trú og mikið þykir mér vænt um
síðustu kveðjuna sem ég fékk
frá henni þegar ég heimsótti
hana nokkrum dögum fyrir and-
lát hennar. Hún þekkti mig,
strauk á mér handarbakið og
sagði: “Guð veri með þér.“ Fal-
legri kveðju er vart hægt að
hugsa sér og ég kveð ömmu full
þakklætis fyrir þá einlægu trú
sem hún sýndi mér í orðum og
verki.
Blessuð sé minning hennar.
Sigrún.
Guðrún Laufey
Einarsdóttir ✝Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
RAGNHEIÐAR HALLGRÍMSDÓTTUR,
hjúkrunarheimilinu Eir,
áður Háaleitisbraut 16,
Reykjavík.
Við viljum þakka sérstaklega starfsfólki 3-N á hjúkrunarheimilinu
Eir fyrir hlýhug og góða umönnun.
Björg Pjetursdóttir,
Magnús Pétursson, Júlíanna H. Friðjónsdóttir,
Guðfinna Pjetursdóttir, Guðmann Bjarnason,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Hugheilar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SOFFÍU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Þorsteinsgötu 7,
Borgarnesi.
Anna María Soffíudóttir, Indriði Þorkelsson,
Jórunn Guðsteinsdóttir,
Guðrún Berta Guðsteinsdóttir, Arnfinnur Hallvarðsson,
Svanhvít Rós Guðsteinsdóttir,
Guðmundur Viðar Guðsteinsson, Svava Björg Svavarsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
✝
Hjartans þakkir fyrir hlýhug og samúðar-
kveðjur við andlát og útför eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
AUÐAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Skólabraut 5,
Seltjarnarnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Droplaugarstaða
fyrir góða umönnun.
Kristinn B. Sigurðsson,
Gylfi Kristinsson, Jónína Vala Kristinsdóttir,
Hilmar Kristinsson, Margrét Hauksdóttir,
Snorri Kristinsson, Kristjana Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
BRYNDÍSAR JÓHANNSDÓTTUR
frá Skriðufelli,
Ásenda 3.
Þórunn Kristinsdóttir, Garðar Jóhann Guðmundarson,
Þórdís Kristinsdóttir, Ásgeir Magnússon,
Gunnar Kristinsson, Claudia Picenoni,
Jóhann Kristinsson, Sólveig Ólafsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Þökkum af alhug alla vinsemd og samúð
vegna andláts og útfarar móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
RÓSU STEFÁNSDÓTTUR
frá Hauganesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Dalbæjar og
Hornbrekku fyrir yndislega umönnun.
Anna Soffía Haraldsdóttir, Bragi Guðmundsson,
Helga Níelsdóttir, Björn Friðþjófsson,
Rósa Kristín Níelsdóttir, Benjamín Valgarðsson,
Stefán Garðar Níelsson, Hulda Marín Njálsdóttir,
Eyrún Níelsdóttir, Ómar Steindórsson
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og vináttu við andlát hjartkærrar
ömmu okkar, langömmu og langalangömmu,
MARÍU KRISTJÁNSDÓTTUR,
Droplaugarstöðum,
áður Austurbrún 4.
Sjöfn Arnfinnsdóttir,
Snorri Arnfinnsson, Ósk Gunnarsdóttir,
Skúli Arnfinnsson, Sólrún Ingimundardóttir
og fjölskyldur.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka
og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent má senda myndina á netfangið minning@mbl.is og gera umsjón-
arfólki minningargreina viðvart.
Minningargreinar