Morgunblaðið - 28.01.2014, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JANÚAR 2014
✝ Ólafía Sigurð-ardóttir fædd-
ist í Reykjavík 13.
janúar 1922. Hún
lést á dvalar- og
hjúkrunarheimil-
inu Grund 11. jan-
úar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Halldóra Jóns-
dóttir, húsmóðir
frá Fljótstungu í
Hvítársíðu í Mýrasýslu, f. 9.8.
1884, d. 17.12. 1947, og Sig-
urður Ólafsson rakarameistari
frá Stóru-Fellsöxl í Skil-
mannahreppi í Borgarfjarð-
arsýslu, f. 3.5. 1885, d. 18.4.
1969. Systkini Ólafíu eru Jón, f.
1913, látinn, Ásgerður, f. 1914,
látin, Guðrún, f. 1916, látin,
Páll, f. 1918, látinn, Þorsteinn,
f. 1920, látinn, Ásgeir, f. 1923,
látinn og Sigríður, f. 1927, lát-
in.
Ólafía giftist 3.9. 1949 Berg-
þóri E. Þorvaldssyni heildsala,
f. í Reykjavík 24.8. 1914, d. 3.3.
1976. Foreldrar hans voru hjón-
3) Nanna, f. 22.3. 1958, maki
Ólafur Kjartansson, f. 30.5.
1959. Börn þeirra eru: a) Kjart-
an, f. 1984, maki Alicia-Rae
Light Ólafsson, f. 1987. b) Berg-
lind, f. 1988, unnusti Björgólfur
G. Guðbjörnsson, f. 1985. Sonur
Björgólfs er Alexander Máni, f.
2006. c) Jóhanna Lóa, f. 1999.
Ólafía fæddist á heimili for-
eldra sinna að Hverfisgötu 56.
Þegar hún var 6 ára fluttist
fjölskyldan að Brú við Skerja-
fjörð. Árið 1937 þegar Ólafía
var 15 ára fluttu þau að Lind-
argötu 42. Hún gekk í Miðbæj-
arskólann og Kvennaskólann í
Reykjavík. Að námi loknu að-
stoðaði hún við heimilishald á
stóru og gestkvæmu heimili
foreldra sinna. Á rakarastofu
föður hennar, sem var á tíma-
bili stærsta rakarastofa lands-
ins, aðstoðaði hún föður sinn
við þvott. Á þessum tíma kynnt-
ist Ólafía Bergþóri og hófu þau
búskap í húsi móður hans að
Grettisgötu 4. Árið 1959 flutti
fjölskyldan í Sólheima 22 þar
sem Ólafía var alla tíð heima-
vinnandi húsmóðir. Hún bjó í
Sólheimum allt til ársins 2012
þegar hún flutti á dvalar- og
hjúkrunarheimilið Grund.
Útför Ólafíu fór fram í kyrr-
þey að hennar ósk 17. janúar
2014.
in Jakobína G.
Guðmundsdóttir, f.
5.3. 1874, d. 16.5.
1967 og Þorvaldur
Eyjólfsson, skip-
stjóri í Reykjavík,
f. 5.4. 1876, d. 25.9.
1932. Börn Ólafíu
og Bergþórs eru:
1) Halldóra, f. 10.2.
1948, d. 30.11.
2013, maki Andrés
Andrésson, f. 15.2.
1951. Börn þeirra eru: a) Andr-
és, f. 1974. b) Íris, f. 1979, unn-
usta Anna Rut Guðmundsdóttir,
f. 1976, þeirra dóttir er Katrín
Lóa, f. 2012. Fyrir á Anna Guð-
rúnu Perlu, f. 2001, Snædísi
Blæ, f. 2004 og Róbert, f. 2008.
c) Bergþór, f. 1980, unnusta
Erla Björk Tryggvadóttir, f.
1983. Sonur þeirra er Alex
Bjarki, f. 2012. d) Fyrir á Andr-
és Jón Þór, f. 1969, maki Erla
Erlendsdóttir, f. 1974, þeirra
börn eru Nikulás Dagur, f.
2009, og Þórdís Lilja, f. 2011.
Fyrir á Erla soninn Erlend, f.
1998. 2) Eyjólfur, f. 28.1. 1950.
„Þið verðið að kynnast honum
fyrir föstudag.“ Það lá mikið á
því við Dóra höfðum ákveðið að
trúlofa okkur eftir aðeins fjög-
urra vikna samband og ég hafði
ekki hitt foreldra hennar. Ekki
var laust við kvíða hjá unga
stráknum sem með svo snöggum
og óvæntum hætti var að ryðjast
inn í líf fjölskyldunnar.
Á móti mér tóku glæsileg hjón
sem heilsuðu af þeirri alúð og
hlýju sem var svo einkennandi í
fari þeirra og umgengni við aðra.
Mér leið strax vel í návist Berg-
þórs og hans einstaklega glæsi-
legu konu, Ólafíu Sigurðardótt-
ur, Lóu. Þetta var fyrir rúmu
fjörutíu og einu ári og heimsókn-
irnar í Sólheima 22 áttu eftir að
verða margar. Heimili þeirra
Lóu og Bergþórs var fallegt og
hlýlegt og bar fagurt vitni um
menningu, góðan smekk, natni
og hlýju þessara góðu hjóna.
Það var mikið áfall og sorg
þegar Bergþór féll frá langt fyrir
aldur fram árið 1976. Lóa varð
ekkja aðeins 54 ára gömul. Lóa,
elskuleg tengdamóðir mín, bar
harm sinn í hljóði og tókst á við
lífið af ró, reisn og æðruleysi.
Börnin og fjölskyldur þeirra
urðu kjölfestan í lífi hennar.
Barnabörnum fjölgaði og öll
sóttu þau til ömmu sinnar og
nutu samvista við hana. Andrés,
elsta barn okkar Dóru og eina
barnabarnið sem fæddist meðan
Bergþór var á lífi, dvaldi oft hjá
og gisti hjá ömmu sinni og sótti
þangað í fróðleik, visku og fé-
lagsskap, lærði þar og tileinkaði
sér góð gildi ömmu sinnar. Með
þeim varð mikil og góð vinátta
sem hélst alla ævi. Það voru ófá-
ar ferðirnar sem þau fóru austur
í landið hennar Lóu á Selfossi
eða í búðarráp og eitt sinn fóru
þau til Kaupmannahafnar.
Samband Lóu við börnin sín
var náið og kærleiksríkt. Um-
hyggja barna Lóu, þeirra Dóru,
Eyjólfs og Nönnu, fyrir móður
sinni var alla tíð mikil og einstök.
Hin síðari ár þegar heilsu Lóu
fór hrakandi var aðdáunarvert
að fylgjast með hversu vel þau
hugsuðu um móður sína.
Lóa var afar glæsileg kona og
ávallt smekkleg og vel til fara.
Hún var með þykkt og mikið hár
sem henni var mjög umhugað
um að liti alltaf vel út. Dóra mín
sá ávallt um hárið á henni. „Ég
ætla að skreppa og setja í hárið á
mömmu. Kemurðu ekki bara
með?“ Auðvitað gerði ég það,
alltaf svo gott að koma til Lóu.
Hún kom líka oft til okkar sömu
erindagjörða.
Það varð Lóu mikið reiðarslag
þegar Dóra, dóttir hennar dó
óvænt í lok nóvember sl. og ekki
að vita nema að það hafi orðið til
þess að Lóu þætti að hennar tími
væri kominn. Hún kvaddi þenn-
an heim að morgni 11. janúar
umvafin ást, hlýju og umhyggju
sonar, dóttur og barnabarns,
Andrésar.
Lóa bar ekki tilfinningar sínar
á torg. Aldrei heyrði ég hana tala
illa um neinn eða hallmæla nein-
um. Alltaf boðin og búin að
hjálpa og aðstoða. Ég á ekkert
nema góðar minningar um kæra
tengdamóður mína. Orðin sem
upp koma upp þegar ég hugsa til
hennar eru hógværð, lítillæti,
reisn, æðruleysi, tryggð, stolt en
umfram allt umhyggja og kær-
leikur.
Dóra mín og aðrir þér kærir
sem á undan eru gengnir taka
vel á móti þér og það verða fagn-
aðarfundir.
Far í friði, Lóa mín, og takk
fyrir allt.
Andrés.
Skammt er stórra högga á
milli hjá fjölskyldunni. Við höf-
um kvatt tengdamóður mína Lóu
í hinsta sinn, rétt einum og hálf-
um mánuði eftir fráfall Dóru
dóttur hennar. Áfallið við dótt-
urmissinn var Lóu mikið og bar-
áttuvilji hennar þvarr. Hún átti
þó eftir að hitta dótturson sinn
sem kom í heimsókn til Íslands
frá Kanada um jólin.
Óbifandi dugnaður og lífsþrá
einkenndi líf Lóu og kom henni í
gegnum ótal veikindi og áföll á
liðnum árum. Andlát Bergþórs
reyndist henni þungbært og síð-
ar átti hún eftir að horfa á eftir
systkinum sínum, vinkonum og
öðrum ástvinum og að lokum
eldri dóttur sinni. Ætíð stóð Lóa
bein í baki og bar harm sinn í
hljóði og sinnti fjölskyldu sinni af
alúð og nærgætni.
Lóa var ekki kona margra
orða og hafði sig ógjarnan í
frammi. Hún var sannarlega höf-
uð fjölskyldunnar og hafði mikil
áhrif á þá sem voru henni næstir.
Orð hennar höfðu vægi. Hún
hafði mikil áhrif á börnin sín og
réttlætis- og sanngirnishugsun
var henni í blóð borin.
Lóa var glæsileg kona sem
hélt reisn sinni allt til æviloka.
Hún var mikil húsmóðir og bar
fallegt heimilið það með sér.
Jafnframt var hún heimsborgari.
Hjónin ferðuðust víða meðan
Bergþórs naut við, á tímum þeg-
ar utanlandsferðir voru ekki svo
almennar. Einnig ferðuðust þau
hjónin mikið innanlands og land-
ið sem hún þekkti vel var henni
mjög kært, sérstaklega Borgar-
fjörðurinn þaðan sem hún var
ættuð. Að heimsækja fjarlæg
lönd eykur víðsýni og skilning á
lífið sem hún deildi með fjöl-
skyldunni, ekki síst barnabörn-
um. Kaupmannhöfn var henni
sem önnur höfuðborg eins og títt
var um fólk á hennar aldri. Þang-
að fór hún nokkrum sinnum með
okkur og ljóst var að þar naut
hún sín vel þegar hún rifjaði upp
gamla tíma frá fyrri ferðum sín-
um til borgarinnar. Þessar ferðir
eru okkur eftirminnilegar og eig-
um þaðan góðar minningar.
Lóa fylgdist vel með mönnum
og málefnum og hafði skoðanir á
ýmsum málum. Þannig hafði hún
orð á því á árunum fyrir hrun að
það hömluleysi sem þá ríkti í
þjóðfélaginu gæti ekki gengið til
lengdar. Þar lagði hún mat hins
nægjusama og hógværa á
ástandið.
Það er með söknuði en jafn-
framt þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar sem ég kveð elsku-
lega tengdamóður mína.
Megi englar Guðs vaka yfir
þér.
Ólafur.
Elsku amma okkar, mikið eig-
um við eftir að sakna þín sárt.
Við eigum eftir að sakna þess
hvernig þú fagnaðir okkur alltaf
þegar við hittumst og hvernig þú
brostir til okkar. Þá fundum við
svo vel hversu stolt þú varst af
okkur. Það er mikil hjálp að vita
að söknuður á sér stað þegar
manneskja hefur snert mann
með ótakmarkaðri ást, hlýju og
umhyggju. Því er rót okkar
saknaðar sú ánægja að hafa
fengið að þekkja þig, fengið að
njóta allra stundanna með þér og
vitað af þér þétt við bakið á okk-
ur.
Við verðum þér að eilífu þakk-
lát fyrir allt það sem þú hefur
gert fyrir okkur og fyrir það að
hafa fengið þann heiður að geta
kallað þig ömmu.
En nú ert þú komin á betri
stað þar sem þú færð eftir langa
bið að hitta hann afa aftur og
þína fallegu og góðu dóttur sem
þú saknaðir svo sárt.
Á meðan mun minning þín lifa
áfram í hjörtum okkar allra, vit-
andi það að hún mun aldrei
hverfa frá okkur.
Elsku amma, megi Guð varð-
veita þig
Kjartan og Alicia,
Berglind og Björgólfur,
Jóhanna Lóa.
Það er aðfangadagskvöld og
við erum á leiðinni til ömmu í
Sól. Ég labba inn um dyrnar og
jólin taka á móti mér. Jólatréð á
sínum stað í allri sinni litadýrð,
búið að leggja á borð og amma
stendur inni í eldhúsi yfir elda-
vélinni að búa til nammikartöfl-
ur. Ég heyri klukkur Langholts-
kirkju hringja inn jólin, já þau
eru svo sannarlega komin.
Það voru engin jól nema að
þau væru hjá ömmu og öll fjöl-
skyldan saman; amma, mamma,
pabbi, við systkinin, Olli, Nanna,
Óli og frændsystkini mín. Í fjölda
ára hélst þessi hefð eða allt þar
til amma treysti sér ekki lengur
að vera með fjölskylduna í mat á
aðfangadag. Ég minnist þess að
hafa hugsað að það myndu hrein-
lega ekki koma jól aftur ef við
yrðum ekki hjá ömmu. Þau
gerðu það nú sem betur fer en ég
varðveiti ávallt yndislegu jólin
sem amma gaf okkur öllum sam-
an. Nú þegar í annað sinn á
stuttum tíma hefur verið höggvið
stórt skarð í fjölskylduna okkar
eru þessar minningar sem gull í
hjarta mínu.
Amma mín var einstök kona,
tignarleg og hógvær. Það var
alltaf svo gott að koma til hennar
í Sólheimana og auðvelt að finna
sér eitthvað til dundurs meðan
mamma m.a. setti í ömmu rúllur
upp á gamla mátann. Gamlir
happdrættismiðar í tugatali í
skrifborðinu voru fullkominn
gjaldmiðill í skrifstofuleik inni í
bókaherbergi. Þar fóru mörg
viðskiptin fram. Þegar árin liðu
breyttust heimsóknirnar. Ég var
ekki lengur lítil stelpa í leik held-
ur kom ég til ömmu til að spjalla
og ekki var verra ef hún átti heitt
kakó og ristað brauð með kæfu.
Amma naut þess líka að segja frá
en ekki síður var hún góður
hlustandi, dugleg að fylgjast með
og spyrja frétta.
Tæplega 92 ár er löng ævi og
þótt hugur ömmu væri skýr fram
til hinstu stundar veit ég að hún
er hvíldinni fegin. Harmur henn-
ar var mikill þegar mamma lést
langt fyrir aldur fram og átti
amma erfitt með að skilja að
dóttir sín væri tekin á undan sér.
Ég trúi því, elsku amma, að nú
séuð þið sameinaðar á ný.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Vertu sæl, amma mín, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Minning þín mun lifa í hjarta
mínu.
Þín,
Íris.
Elsku amma mín, elsku vin-
kona.
Ég er fullur þakklætis fyrir
vináttu þína, styrk og kærleika.
Þú veittir mér innblástur og þú
varst mitt skjól. Stundirnar með
þér veittu mér gleði og frið. Sam-
töl okkar voru mér andleg nær-
ing. Það var yndislegt að ná að
kalla fram bros hjá þér og hlátur
nánast fram á síðasta dag. Við
skildum hvort annað svo vel, við
náðum svo vel saman.
Hugurinn var skýr og skarpur
en líkaminn þrotinn að kröftum.
Þvert á allar spár hafði seigla
ömmu minnar fleytt henni fram
að aldri sem fæstir ná. Hún lifði
eiginmann sinn, systkini, og
mágfólk, allar vinkonur og margt
frændfólk. Æðruleysið var
styrkur ömmu minnar. En eitt
áfall hjó stærra skarð í hennar
vitund og veruleika en önnur,
óvænt lát móður minnar í lok
nóvember á síðasta ári. Dóttur-
missirinn var henni þungbær og
sorgin djúp.
Amma mín var alla tíð hógvær
og háttvís. Hún hreykti sér aldr-
ei. Lofræðu um mannkosti sína,
hefði hún aldrei viljað, ég virði
það þótt löngunin sé sterk. Það
er af svo mörgu að taka, svo
margt að segja um þessa ein-
stöku konu og áhrifavald í lífi
þeirra sem henni kynntust. Hún
skildi eftir sig spor eru látlaus
eftirmæli í hennar anda.
Þér fannst þetta orðið gott,
elsku amma, kominn tími til þess
að kveðja. Svefninn sótti á þig. Í
jarðnesku lífi gekkst þú til náða,
í himneskri sæng vaknaðir þú.
Einmana ömmustrákur býður
þér góða nótt en jafnframt nýjan
dag. Vinur þinn fer með litla bæn
og jafnvel lítið ljóð, heyrir rödd
þína taka undir. Sonur biður þig
fyrir kveðju til móður sinnar í ást
og söknuði.
Andrés.
Þegar árin líða þá eigum við
það öll sameiginlegt að líta yfir
farinn veg og fletta í gegnum
blaðsíður minninganna. Eflaust
er það sem skiptir mestu máli í
lífinu þær góðu samverustundir
sem við höfum átt með vinum,
fjölskyldu og samferðafólki okk-
ar í gegnum lífið.
Í dag þegar við kveðjum Ólaf-
íu Sigurðardóttir, eða Lóu eins
og hún var alltaf kölluð, verður
mér oft sem áður hugsað til baka
um hafsjó minninganna. Ég var
tíður gestur á fallega heimilinu
þeirra góðu hjóna Lóu og Berg-
þórs, foreldra Nönnu æskuvin-
konu minnar og eldri systkina
hennar, Dóru og Olla. Varð ég
þeirrar gæfu aðnjótandi í gegn-
um barnæsku og unglingsár að
njóta hlýju og kærleiks sem þau
sýndu mér öll, dyrnar stóðu allt-
af opnar. Ég minnist margra
notalegra stunda. Þau voru fróð-
leiksfús og fylgdust af áhuga
með öllu sem var að gerast í
þjóðfélaginu, stjórnmál rædd og
mikill áhugi fyrir landafræði o.fl.
Bergþór var hress og gaman-
samur, stundaði m.a. sund og
skíði. Lóa var grönn og glæsileg,
með yfirbragð hefðarkonu, ein-
læg, yfirveguð og hlý. Lóa var
mikil húsmóðir, eldaði góðan mat
og var mér oft boðið að borða
með þeim. Ekki gleymi ég smá-
kökunum hennar sem hún bakaði
fyrir jólin. Sumarið 1975 dvöld-
um við vinkonurnar í sumarskóla
á Suður-Englandi. Eftir dvöl
okkar þar var ákveðið að Nanna
hitti foreldra sína í London og
var mér til mikillar gleði boðið að
vera með þeim. Við áttum góða
daga í London, fórum út að
borða og í leikhús. Á röltinu um
Oxford Street sá Bergþór að ég
var auralítil. Það gat hann ekki
horft uppá og mér til mikillar
undrunar rétti hann mér nokkur
pund svo að ég gæti keypt mér
gallabuxur og peysu. Þetta litla
atvik lýsti hans innra manni vel,
en Bergþór lést ári síðar, langt
um aldur fram. Árin þutu áfram
og ég hitti Lóu sjaldnar. Mér er
það minnisstætt að fyrir all-
mörgum árum síðan fórum við
Lóa tvær samferða austur í sum-
arbústað til Nönnu, Óla og barna
þeirra. Það var yndislegt að
rabba saman á leiðinni enda
hafði Lóa svo notalega nærveru,
með jákvætt viðhorf til lífsins og
sýndi öðrum alltaf áhuga. Lóa
var einstök persóna og alveg
yndisleg manneskja. Stillingin,
vinsemdin og hógværðin alltaf sú
sama, allt þar til yfir lauk, studd
af þéttu handtaki fjölskyldu
sinnar, þar til fortjald lífsins
skildi leiðir.
Minningar um vönduð hjón,
Lóu og Bergþór, geymi ég í
hjarta mínu. Þau reyndust mér
alltaf vel og fyrir það er ég þeim
mjög þakklát. Það geislar af
minningum þeirra.
Elsku Nanna og fjölskyldan
öll, ég samhryggist ykkur inni-
lega.
Ingibjörg Þóra Arnarsdóttir.
Ólafía
Sigurðardóttir
Á fyrri hluta 7.
áratugar síðustu
aldar vann ég við launagreiðslur
hjá Kaupfélagi Árnesinga. Það
var fjölbreytt flóra mannlífs
sem ég kynntist meðal þess
fjölda starfsmanna sem þá unnu
hjá KÁ. Einn þeirra, er þá
vöktu sérstaka athygli mína,
var ungur trésmiður, skaft-
fellskur að ætt, Einar Bárðar-
son að nafni. Hann annaðist
spónlagnir. Kurteis maður og
hæglátur, einstakt prúðmenni.
Nokkuð fljótlega komst ég að
Einar Bárðarson
✝ Einar Bárðar-son fæddist í
Hraunbæ í Álfta-
veri 22. desember
1926. Hann lést 4.
janúar 2014.
Útför Einars fór
fram frá Prest-
bakkakirkju 18.
janúar 2014.
raun um að Einar
var kvæntur gam-
alli skólasystur
okkar hjóna frá
Laugarvatnsárum
okkar, Rannveigu
Eiríksdóttur sem
einnig var skaft-
fellsk. Nokkur
kunningsskapur
tókst með okkur,
en hann átti eftir
að vaxa þegar svo
kom að ástir tókust með syni
þeirra og dóttur okkar og þau
rugluðu saman reytum sínum.
Nokkur vík varð á milli vina
þegar þau Einar og Rannsí
fluttu búferlum til átthaga
sinna og settust að á Kirkju-
bæjarklaustri, sem varð þeirra
vettvangur allan síðari hluta
ævi þeirra. Þau höfðu svo sem
átt aðsetur á Kirkjubæjar-
klaustri fyrr því fyrir neðan
hinn fagra Systrafoss á Klaustri
stendur lítið hús, Rafstöðin, fá-
einir fermetrar, sem var þeirra
„ástarhreiður“ fyrsta sumarið
eftir að þau giftu sig og stofn-
uðu þar sitt fyrsta heimili áður
en þau fluttu að Selfossi.
Einar gerðist athafnasamur
mjög þar eystra og sér þess
víða stað svo hagvirkur sem
hann var.
Það var jafnan ánægjulegt að
hitta þau hjón þegar leiðir lágu
um Klaustur. Það var ánægju-
legt að fræðast um æsku þeirra
og uppvöxt þar eystra. Einar
var músíkalskur vel, spilaði á
harmonikku á böllum í „gamla
daga“ og síðar í Lúðrasveit Sel-
foss. Eftir að austur var komið
söng Einar í kirkjukór Prest-
bakkakirkju um árabil.
Bæði voru þau hjón afar vel
verki farin og listfeng með af-
brigðum.
Eftir lát Rannveigar, árið
2008, bjó Einar áfram í hinu fal-
lega húsi sem þau höfðu byggt
sér og í bílskúrnum sínum smíð-
aði hann m.a. mikið listaverk,
sem er líkan gömlu kirkjunnar
á Klaustri þar sem sr. Jón
Steingrímsson flutti sína frægu
Eldmessu á árum móðuharðind-
anna miklu.
Við hjónin komum við hjá
Einari þegar hann var langt
kominn með smíði líkansins.
Það var ekki hægt annað en
undrast þá snilli sem smiðurinn,
kominn á efri ár, bjó yfir. Inn-
réttingin, prédikunarstóllinn,
gráturnar, það var sama hvar
borið var niður, allt með sama
snilldarhandbragðinu. Líkan
kirkjunnar er nú varðveitt í
kapellunni á Kirkjubæjar-
klaustri.
Hún var ánægjuleg síðasta
heimsókn okkar til Einars.
Hann stóð úti á pallinum fyrir
framan húsið sitt þegar við ók-
um í hlað. Grannvaxinn, tein-
réttur, íklæddur bláum smekk-
buxum sem væri hann að fara í
vinnuna með tommustokk og
blýant í brjóstvasa. Það var líka
farið að styttast í lokaferðina.
Þannig lögðu börnin hans
hann líka til í hinstu ferðina.
Sigurfinnur Sigurðsson.