Morgunblaðið - 03.02.2014, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2014
✝ Haukur Har-aldsson fæddist
í Reykjavík hinn
13. maí 1931. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörkinni hinn 28.
janúar. Haukur var
sonur hjónanna
Haraldar Guð-
mundssonar, fyrr-
verandi alþing-
ismanns og
ráðherra, f. 1892, d. 1971, og
Margrétar Brandsdóttur hús-
móður, f. 1905, d. 1976. Auk
Hauks voru börn þeirra: Hrafn,
f. 1932, d. 1986, Þóra f. 1935, Re-
bekka, f. 1939 og Jóhanna, f.
1943. Haukur kvæntist hinn 14.
ágúst 1954 Auði Jónsdóttur,
húsmóður og skrifstofumanni, f.
12. nóvember 1930, frá Stykk-
ishólmi. Foreldrar hennar voru
hjónin Jón Breiðfjörð Níelsson,
f. 1903, d. 1935, og Kristín Páls-
dóttir, f. 1902, d. 1980. Haukur
og Auður eignuðust saman sex
börn. Þau eru:
1) drengur, f. 5. ágúst 1952, d.
13. ágúst 1952. 2) Jón Haukur, f.
er Ragna Sólveig Guðmunds-
dóttir, f. 1970.
Haukur ólst upp í Reykjavík
og lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1950. Hann og eiginkona hans,
Auður, hófu búskap sinn í Með-
alholti 12 í Reykjavík. Árið 1972
fluttu þau ásamt börnum í ný-
byggt einbýlishús þeirra í Aust-
urgerði 4 í Reykjavík. Haukur
starfaði alla starfsævi hjá
Tryggingastofnun ríkisins,
lengst af sem deildarstjóri.
Hann kom þar að margvíslegum
verkefnum og hafði umsjón með
framfaraverkefni er laut að
tölvuvæðingu almanna- og líf-
eyristrygginga á áttunda ára-
tugnum. Hann var dyggur
flokksmaður Alþýðuflokksins
alla tíð. Aðaláhugamál hans
voru silungsveiðar og var hann
um margra áratuga skeið með
fast veiðileyfi á opnunardegi
Þorleifslæks í Ölfusi, 1. apríl ár
hvert.
Útför Hauks fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
3. febrúar 2014, og hefst athöfn-
in kl. 15.
5. ágúst 1952. 3)
Brandur Ari, f 14.
janúar 1961, kvænt-
ur Snæbjörgu S.
Magnúsdóttur, f.
1963. Þau skildu.
Börn þeirra eru: a)
Brandís Tinna, f.
1984. b) Magnús, f.
1988, sambýliskona
hans er Line
Skinnerup Karls-
son, f. 1982, sonur
þeirra er Anton Freddie. c) Ar-
inbjörn, f. 1992. 4) Margrét, f. 3.
júní 1962, gift Hannesi Guð-
mundssyni, f. 1962. Börn þeirra
eru: a) Hildur Rut, f. 1984. b)
Haukur, f. 1984, sambýliskona
hans er Stefanía Erla Ósk-
arsdóttir, f. 1989. c) Jón Ágúst, f.
1995. 5) Ólafur Þór, f. 10. mars
1964, kvæntur Guðnýju Þor-
björgu Ólafsdóttur, f. 1966. Börn
þeirra eru: a) Halldór Bjarki, f.
1993. b) Sigursteinn Atli, f. 1995.
c) Auðunn Andri, f. 1996. d)
Ragnheiður Karen, f. 2004. Dótt-
ir Ólafs með Auði Proppé er
Katrín Björk, f. 1988. 6) Kristín,
f. 24. maí 1966, unnusta hennar
Faðir minn Haukur Haralds-
son er látinn eftir langa og hetju-
lega baráttu við veikindi sín.
Hvíldarstundin er komin. Síðustu
árin dvaldi hann í góðu atlæti á
dvalarheimilinu Mörkinni þó að
hann hefði ávallt það markmið að
komast heim á ný.
Hann var góður faðir og sá til
þess að fjölskylduna skorti ekkert
á árunum í Austurgerði. Með mik-
illi vinnu og eljusemi bjó pabbi
okkur fallegt heimili þar sem við
uxum úr grasi. Hann lét sig varða
hvað við tókum okkur fyrir hend-
ur og hjálpaði okkur að taka skyn-
samlegar ákvarðanir. Pabbi inn-
rætti okkur góða siði og virðingu
fyrir samfélaginu.
Ég og bróðir minn fórum oft
með pabba til veiða í Læknum á
fyrsta veiðidegi að vori og oft end-
uðum við með túr þar seint að
hausti. Við vorum litlir bræðurnir
þegar við fórum með honum í
fyrstu og máttum hafa okkur alla
við að ganga nógu hratt á eftir
stórstígum pabba. Hann hjálpaði
okkur yfir keldurnar með því að
bera okkur yfir þegar þær voru of
djúpar. Hann gaf okkur veiði-
stangir og kenndi okkur þá list að
renna fyrir fisk. Þegar við bræð-
urnir fórum að þreytast af göng-
unni þá lyfti pabbi af okkur byrð-
unum og bætti þeim á sig. Hann
sýndi mikla þolinmæði og þraut-
seigju ef fiskurinn var ófús að
taka. Pabbi veiddi mest silung en
uppáhaldið var nýgenginn sjóbirt-
ingur. Fögnuðurinn yfir fengnum
var einlægur og aflinn var unninn
af virðingu. Í hríðarveðrum var
leiðin löng og torfarin til baka en
pabbi fór þá á undan og við bræð-
urnir fetuðum í fótspor hans. Árin
liðu og tímarnir breyttust en á
meðan pabbi hafði heilsu til þá var
veitt. Öllu deildi hann með okkur
hvort sem það var viska um veið-
ina eða bita af nestinu. Þegar ald-
urinn færðist yfir þá dró úr veið-
um en á meðan pabbi gat þá hélt
hann tryggð við Lækinn. Margt
breyttist á liðnum árum við Læk-
inn og votlendið tók aftur völdin
þannig að allt iðar þar af fuglalífi á
sumrin. Í því umhverfi kunni
pabbi vel við sig og hann þekkti
allar fuglategundirnar. Oft sátum
við og töluðum saman á árbakk-
anum þegar fiskur tók færið og við
tók baráttan að þreyta og landa.
Síðustu árin komst hann ekki
til veiða þar sem fæturnir leyfðu
það ekki. Veiðiáhuginn var þó allt-
af til staðar. Hann varð að fá allar
veiðisögur í smáatriðum þegar ég
kom í heimsókn. Þá varð ég að
gæta þess að nefna staðina þar
sem ég hafði sett í fisk þannig að
hann gæti séð fyrir sér baráttuna.
Í lok veiðitímans í haust fór ég til
veiða í Læknum og í næstu heim-
sókn sagði ég pabba sögu af
stórum fiski sem tók óvænt undir
lok dags. Þá þurfti ég að hafa á
takteinum öll gömlu nöfnin á
veiðistöðunum sem mörg hver eru
fallin í gleymsku. Í huganum var
hann þá kominn aftur austur í
Læk. Glampinn kom í augun og
brosið færðist yfir andlitið. Þannig
veiddi pabbi með mér í gegnum
sögurnar.
Dagurinn er nú kominn að
kveldi og veiðiferðin þín hér er á
enda. Sólin er gengin til viðar.
Húmið læðist að, vindinn hefur
lægt og fuglarnir eru hættir að
syngja. Þú hvílir nú á árbakkan-
um við uppáhaldsveiðistaðinn sem
alltaf gefur fisk að lokum.
Hvíl í friði, elsku faðir minn og
vinur.
Ólafur Þór Hauksson.
Komið er að kveðjustundinni,
elsku pabbi minn. Gott er að eiga
góðar minningar að ylja sér við,
allt frá því að muna frá mér fyrst
sitjandi í fangi þínu, leikandi með
hendur þínar og giftingarhring
meðan þú klipptir og snyrtir á
mér neglurnar og þar til ég sat
með þér sl. sunnudag og snyrti á
þér neglurnar eftir stuttan göngu-
túr með þig í hjólastólnum fyrir
utan Mörkina.
En mér fannst gott að vera þér
nærri og sótti í að heimsækja þig í
vinnuna strax og ég hafði aldur til
og rataði frá Meðalholtinu til
Tryggingastofnunarinnar. Þar
leyfðir þú mér ávallt að leika með
reikningsvél og að teikna nokkrar
myndir á spjöld. En svo kom að
fyrsta alvöru sumarvinnu minni,
sem var sendilsstarf á stofnuninni
og þá var ljúft að vera samferða í
vinnuna hvern morgun, en fyrst
með viðkomu hjá sundlaugunum í
Laugardal þar sem við tókum
sundsprett í byrjun dagsins. Ég
var ákveðin í að standa mig með
prýði í þessu ábyrgðarstarfi, þá
þrettán ára gömul, þannig að þú
yrðir ánægður með mig á þinn
hægláta og trausta hátt. Tengslin
okkar á milli eru sterk sem mótast
af samfylgdinni um öldudali lífs-
ins, en akkerið þitt og klettur alla
tíð hefur hún elskulega mamma
verið þér.
Saman tvö hafið þið gefið okkur
systkinunum kærleiksríka æsku
og uppvaxtarár. Á laugardaginn
sl. leit ég til þín þrisvar, en á milli
heimsókna fór ég á opnun ljós-
myndasýningar þar sem Stína,
meðal annarra kvenljósmyndara á
Íslandi, sýnir myndaseríu af
Nonna bróður við daglega iðju. Er
ég horfði á þær myndir opnaðist
fyrir mér hversu mikil lífsgæði
það eru að eiga gott, einfalt, reglu-
bundið og kærleiksríkt hvers-
dagslíf, eins og ríkti hjá okkur fjöl-
skyldunni.
Baráttumaður varst þú til hins
síðasta og mörgum sinnum komst
þú á óvart hve vel þú náðir þér á
strik. Hjúkrunarfólkið á Mörkinni
kallaði þig „hetjuna“ vegna ein-
beitts ásetnings þíns að æfa stöð-
ugt líkamsþjálfun með það mark-
miði að ná framförum. Ég dáðist
að elju þinni og æðruleysi síðustu
árin. Ég veit að vel verður tekið á
móti þér á nýjum áfangastað og
þakka þér fyrir ótal margt og allt.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú er komin lífsins nótt
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
Þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín dóttir.
Margrét.
Elsku aft bezti afi minn. Þú
kvaddir þennan heim á fallegum
vetradegi. Sólin skein, kyrrð var í
lofti og fjöllin ljómuðu í sínum
vetraskrúða. Værð var yfir deg-
inum eins og værðin sem var yfir
þér þegar þú fórst.
Öðrum eins einstökum manni
hef ég ekki kynnst eins og þú
varst. Virðulegur og stoltur mað-
ur en jafnfram svo hlýr og upp-
fullur af væntumþykju. Allar mín-
ar fyrstu bernskuminningar
tengjast þér á einn eða annan
hátt. Sú sem er mér hvað næst er
þegar ég var á fjórða aldursári og
við tvö fórum í verkalýðsgönguna
1. maí. Eftir gönguna fórum við
saman á Naustið þar sem við feng-
um okkur köku og ræddum um
heima og geima. Þið amma voruð
alltaf höfðingjar heim að sækja í
Austurgerði, hvort það var að fá
að fara út í sjoppu með klink úr
Búnaðarbanka buddunni þinni
eða fá að halda gervikaffiboð inni í
borðstofu með öllu sparistellinu.
Fyrstu mánuði ævi þinnar
dvaldir þú á Hótel Borg og verður
kveðjustundin þín þar einnig, frá
vöggu til grafar. Ásamt því er
Borgin sá staður sem þú hittir
fyrst þessa stórfenglegu konu sem
stóð þér við hlið sem klettur alla
tíð.
Þú verður alltaf hluti af mér og
gerðir mig að þeirri manneskju
sem ég er í dag.
Þú varst ljósið í lífi mínu.
Ég hélt í höndina þína rétt áður
en þú kvaddir þennan heim og
mun halda í hana á ný þegar við
hittumst aftur.
dúfan þín.
Hildur Rut Halblaub.
Haukur Haraldsson
✝ Jón GunnarHermanníusson
fæddist í Reykjavík
4. júní 1922. Hann
lést 26. janúar 2014.
Foreldrar Jóns
voru Sigríður Guð-
mundsdóttir frá
Straumfjarð-
artungu á Snæfells-
nesi, f. 1893, d. 1975
og Hermanníus
Marinó Jónsson, f. í
Reykjavík 1900, d. 1972. Jón átti
5 alsystkini; Áslaugu, f. 1926,
Guðmund Jóhannes, f. 1928, d.
2013, Baldur Kristján, f. 1930, d.
2000, Oddgeir Kristinn, f. 1932,
d. 1974 og Ástráð Kristófer, f.
1937, d. 1963. Hálfsystkini; sam-
mæðra: Ingunn, f. 1917, d. 1974,
samfeðra: Guðjón, f. 1924, d.
2010, Róbert, f. 1930, Sóley, f.
1940, Sævar, f. 1945 og Haf-
steinn, f. 1948, d. 2010. Jón
kvæntist 25. maí 1945, Jónínu
Sigurbjörgu Eiríksdóttur frá
Eskifirði, f. 5. mars 1921. For-
eldrar: Eiríkur Jóhannesson, f.
1883, d. 1960 og Þorbjörg Albína
Jónsdóttir, f. 1881, d. 1941. Börn
Jóns og Jónínu eru: 1) Eiríkur, f.
1946, maki Sigríður Ein-
arsdóttir. Börn: a) Jónína, maki
Kristinn Sigursteinsson, dætur
þeirra Thea, Hildur Elísabet og
David Gudmund. 5) Gunnar Þór,
f. 1956, maki Margrét Hallgríms-
dóttir. Börn þeirra a) Geir, maki
Sibel A. Ómarsdóttir b) Guðjón,
maki Arna Í. Vilhjálmsdóttir,
synir þeirra Gunnar Vilhjálmur
og nýfæddur sonur c) Kristín,
maki Torfi Guðbrandsson. 6)
Guðrún Ólöf f. 1961. Dóttir Jó-
hanna Guðgeirsdóttir. Jón ólst
upp í Reykjavík hjá föðurömmu
sinni, Guðrúnu Egilsdóttur.
Hann gekk í Austurbæjarskól-
ann og lauk þar Gagnfræðaprófi.
Þá tók við meðal annars Breta-
vinnan á stríðsárunum, síðan ým-
is störf s.s. hjá Vegagerð ríkisins
á fyrstu árum vélvæðingar. Þá
verslunarstörf með varahluti í
bíla og hjá Íslenskum að-
alverktökum á Keflavík-
urflugvelli og varnarliðinu. Jón
og Jónína fluttu í Kópavoginn ár-
ið 1950 og geta því talist frum-
býlingar þar, þau bjuggu lengst
af við Álfhólsveginn þar sem
hann ber hæst á Digranesháls-
inum. Aðal starfs- og áhugasvið
Jóns var varahlutaverslun, sölu-
mennska og innflutningur og rak
hann varahlutaverslunina Vél-
vang um tíma. Síðustu árin í
starfi vann hann hjá B og L sem
sölumaður fólksbíla. Eftir að
formlegum starfsferli lauk hélt
hann áfram að finna og flytja inn
vandfundna varahluti og tæki.
Útför Jóns Gunnars verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag, 3.
febrúar 2014, og hefst athöfnin
kl. 15.
þeirra Valgerður og
Eydís b) Herdís,
maki Unnur Þor-
steinsdóttir, dóttir
Herdísar er Eyrún
Didziokas c) Unnur
Arna, maki Þorgils
R. Þorgilsson, börn
þeirra Patrekur Ax-
el og Katrín Arna.
Fyrir átti Eiríkur
Jón Halldór, maki
Lota Grace Patam-
bag, börn þeirra Sara, Sylvía
Ruth og Davíð Júlían. 2) Ásta, f.
1949, maki Hafsteinn Gunn-
arsson. Börn: a) Auður Bryndís,
maki Brynjar Sörensen, börn
þeirra Arngunnur, Benedikt og
Hrafnkell b) Eygló Lilja, maki
Jóhann Friðriksson, synir þeirra
Kolbeinn, Friðrik og Arnaldur c)
Hugrún Fjóla, maki Guðmundur
B. Ólafsson, sonur þeirra Haf-
steinn. Fyrir átti Ásta: Jón Egil
Eyþórsson, maki Kyong Lim Lee,
sonur þeirra er Jun Gunnar Lee.
3) Þorbjörg, f. 1951. Dóttir Dag-
björt Kjartansdóttir. 4) Sigurður
Geir, f. 1955, maki Ragnhildur
Hjartardóttir. Börn: a) Eyrún
Ólöf b) Guðrún Helga, maki Axel
Sigurðarson c) Hjörtur. Fyrir
átti Sigurður: Önnu Svandísi,
maki Pauli Danielsen, börn
Elskulegur tengdafaðir minn
er látinn, farinn að kanna nýjar
leiðir og athuga aðrar víddir.
Skarðið sem hann skilur eftir
verður vandfyllt en margar góðar
minningar koma upp í hugann.
Nonni var einstaklega fróð-
leiksfús maður, hafði áhuga á svo
mörgu og var óhræddur að spyrja
og forvitnast um ólíklegustu hluti.
Hann hafði þann einstaka hæfi-
leika að láta manni finnast maður
vera sérstakur og sýndi áhuga-
málum hvers og eins mikinn
áhuga. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með þegar hann talaði við
barnabörnin, þeim mætti hann af
mikilli hlýju og ávallt á jafningja-
grundvelli og af fordómaleysi.
Hann talaði við þau um allt milli
himins og jarðar, um nýjustu
kvikmyndirnar og varð eins og lít-
ill strákur þegar smalað var í bíó-
ferð. Við fórum saman að sjá Hob-
bitann og mikið var það falleg sjón
að sjá þennan aldraða mann sitja
með þrívíddargleraugu á nefinu
og popp í hendi, brosandi út að
eyrum og njóta myndarinnar.
Hann hafði þann einstaka og öf-
undsverða kost að hann gleymdi
aldrei barninu í sjálfum sér!
Þrátt fyrir að inn á hjúkrunar-
heimili væri komið hætti Nonni
ekki að hafa áhuga á lífinu og sínu
nánasta umhverfi. Fljótlega eftir
komuna í Mörk, hjúkrunarheimili,
skrifaði hann borgarstjóra bréf
þar sem hann benti á sandhauga
með alls kyns rusli á landi Reykja-
víkurborgar við hlið Markar,
spurði borgarstjóra á sinn lítilláta
hátt hvort hann gæti nú ekki séð til
þess að haugarnir yrðu fjarlægðir
og að lagað yrði til á svæðinu. Ekki
stóð á svarinu og á innan við viku
var svæðið fegrað!
Nonni var hafsjór af fróðleik og
sagði meðal annars margar sögur
frá stríðsárunum og uppvexti sín-
um í Reykjavík. Barnabörnin leit-
uðu til hans við ritgerðasmíð frá
þessum árum og starfsfólk vinnu-
stofunnar í Mörk fékk aðstoð hans
við að setja upp myndasýningu frá
eftirstríðsárunum. Tónlistina fyrir
eftirstríðsáraballið valdi hann
enda hafði hann dálæti á góðri tón-
list og einstaklega fimur var hann í
dansi.
Nonni hafði unun af ferðalögum
og síðastliðið sumar fórum við í
ferðalag um Snæfellsnesið og Dal-
ina þar sem hafði hann verið í sveit
á sínum yngri árum. Dagurinn var
bjartur og við stoppuðum víða.
Gaman var að hlusta á Nonna
segja sögur frá því hann var þarna
lítill pjakkur í sveit „þarna var
öruggast að fara yfir lækinn og
forðast drauginn sem snéri á
manni húfunni“ og „þarna inn eftir
fórum við í indíánaleik“. Undir
Kirkjufelli varð honum á orði „Mér
finnst svo gaman að ferðast um
landið mitt.“
Aðdáunarvert var að fylgjast
með sambandi þeirra hjóna, þau
hafa fylgst að í tæp 70 ár. Það sem
stendur upp úr eftir langa sam-
fylgd, og snart alla sem urðu vitni
að, var ómæld ást, virðing og ynd-
isleg vinátta á milli þeirra. Feg-
urra samband hjóna hef ég ekki
séð.
Nonni hafði sérstakan áhuga á
alheiminum og velti oft fyrir sér
hvað væri hinum megin. Ég vil
trúa að nú hafi hann komist að hinu
sanna og sé í essinu sínu að leita
uppi ný ævintýri í stjörnugeimi!
Í dag kveð ég ekki einungis
tengdaföður minn heldur einnig
góðan vin. Hvíl í friði, elsku vinur,
við sjáumst aftur hinum megin.
Ragnhildur Hjartardóttir.
Hann Nonni afi minn er dáinn.
Minningarnar um hann eru ótelj-
andi og hver annarri betri.
Það sem einkenndi hann var
risastóra og hlýja hjartað. Hann
kenndi mér góð gildi sem ég mun
búa að alla mína ævi. Ég mun
aldrei gleyma þeim góðu stundum
sem við áttum í bílnum hans þegar
hann sótti mig í skólann. Hann
sagði mér sögur úr Bjarnaborg-
inni þegar hann var lítill strákur
hjá múttu sinni, sögur úr sveitinni
og hvernig hann kynntist henni
ömmu. Þá ræddum við um allt
milli himins og jarðar og nutum
þess að hlusta á finnska tangóa,
Gotan og gömlu íslensku lögin
sem hann unni svo heitt. Hann var
ávallt áhugasamur um allt sem ég
tók mér fyrir hendur og sýndi það
svo vel hve stoltur hann var. Við
fórum margoft saman í bíó, þá að-
allega að sjá einhverja góða vís-
indaskáldsögumynd. Þá var hann
vanur að segja: „Viltu taka gamla
strákinn með þér í bíó.“ Það var
svo gaman að vera hjá ömmu og
afa, fá að bardúsa með afa og
vinna í tossalistanum góða . Ég
mun svo sannarlega sakna þess-
ara samverustunda okkar. Hann
afi var einstaklega jákvæður, hlýr
og glaðlyndur, alltaf reiðubúinn
að hjálpa.
Ég kveð hann afa með hjartað
fullt af ást og þakklæti.
Jóhanna Guðgeirsdóttir.
Þær eru margar góðu minning-
arnar sem við frænkurnar eigum
frá heimili þeirra Nonna og Ninnu
á Álfhólsveginum. Nonni og
Ninna voru eins og Þrúður amma
okkar á meðal frumbyggja í Kópa-
vogi. Þau byggðu sér hús á Álf-
hólsvegi 119 en amma á Álfhóls-
vegi 115. Vinskapur var milli
þeirra á sínum tíma og sá vinskap-
ur barst niður kynslóðirnar. Dag-
björt dótturdóttir Nonna og
Ninnu var vinkona okkar frá því
fyrst munum eftir okkur, Jónína
og Herdís bættust svo í hópinn
þegar þær voru í bænum.
Nonni og Ninna áttu stóra fjöl-
skyldu og það var alltaf líflegt á
heimilinu. Það fyrsta sem kemur
upp í hugann þegar við hugsum til
baka um fjölskylduna á 119 er
hvað andrúmsloftið á heimilinu
var alltaf jákvætt og vel á móti
fólki tekið. Þrátt fyrir öll þeirra
börn og barnabörn var alltaf nóg
af hlýju og glensi handa auka-
krökkum eins og okkur. Sérstak-
lega var Nonni fullur af gríni og
alltaf til í einhver fíflalæti. Hann
sagðist heita Nonni sponni spýt-
urass og sagðist vera 6 ára þegar
hann var 56 ára og annað í þeim
dúr. Þetta þótti okkur smástelp-
unum náttúrulega óborganlega
fyndið. Gott ef hann átti ekki hlut í
að finna nafn á leynifélagið
DGDGS! Hver vildi ekki eiga
svona afa!
Fjölskyldurnar okkar og Nonni
og Ninna fluttu af Álfhólsveginum
og við höfum eins og gengur
minna séð af Nonna eftir að við
urðum fullorðnar. Önnur okkar
rakst þó á Nonna fyrir nokkrum
árum á götu. Hann var hinn hress-
asti og var þá að koma frá því að
sækja tölvuna sína í viðgerð og
ljómaði allur þegar hann sagði frá
ættfræðirannsóknum sínum með
tölvunni. Þetta var einhvern veg-
inn svo lýsandi fyrir hann, kominn
á níræðisaldur en fullur af lífi og
áhuga og á kafi í ættfræði. Með
Nonna er nú genginn einn af því
góða fólki sem myndaði umgjörð
um æskuárin á Álfhólsveginum.
Minningarnar um vænan mann
með stórt hjarta lifa áfram með
þeim sem þekktu hann.
Ninnu og fjölskyldunni allri
sendum við samúðarkveðjur.
Megi Nonni hvíla í friði.
Þrúður og Glóey.
Jón Gunnar
Hermanníusson