Morgunblaðið - 20.03.2014, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MARS 2014
✝ Kristján Ósk-arsson fæddist í
Reykjavík 18. mars
1959. Hann lést á
líknardeildinni í
Kópavogi 12. mars
2014.
Foreldrar Krist-
jáns eru Óskar
Indriðason vél-
stjóri, f. 9. sept-
ember 1930 á Akra-
nesi og Selma
Júlíusdóttir ilmolíufræðingur, f.
18. júlí 1937 í Reykjavík, d. 26.
janúar 2014. Uppeldissystir
hans heitir Margrét Erla Guð-
mundsdóttir, f. 1979. Maki henn-
ar er Örvar Daði Marinósson, f.
1971. Börn hennar eru Kristófer
Atli Hagelund Ólason og Tinna
Líf Óladóttir. 1984 kvæntist
Kristján eiginkonu sinni Mari-
lyn Herdísi Mellk myndlistar-
manni, f. 4. febrúar 1961. Börn
þeirra eru eru Eva Ósk Krist-
jánsdóttir, VFX listamaður í
London, f. 31. desember 1984 og
Kristján Indriði Kristjánsson,
starfsmaður hjá Landflutn-
ingum Samskipa, f. 7. sept-
ember 1988. Foreldrar Marilyn
m.a. að geyma lögin Traustur
vinur og Kveðjustund. Eftir
Samvinnuskólann lauk hann
stúdentsprófi í Reykjavík og
vann með skóla í hljóðfæraversl-
uninni Rín. Eftir það vann hann
hjá Skipadeild Sambandsins til
1987, var framkvæmdastjóri
sölusamtaka loðdýraræktenda
til 1990 og svo hjá Eimskip til
1991. 1992-1995 var tónlistin
hans aðalstarf auk þess að vinna
í hlutastarfi í Rín. Á þessum
tíma spilaði hann m.a. í dúett-
inum KOS. 1995 vann hann í
söludeild Landflutninga Sam-
skipa og varð hann viðskipta-
stjóri Innflutningsdeildar Sam-
skipa 1999-2008. Þar sá hann
um stórflutninga og kenndi fyr-
ir hönd Samskipa í Verslunar-
skólanum og í Menntaskólanum
við Sund. Hann fór í endur-
menntun í Háskóla Íslands. Síð-
asta árið hjá Samskipum vann
hann að því að taka saman
kennslubók í flutningafræði sem
var svo notuð í Samskipaskól-
anum.
Útför Kristjáns fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 20.
mars 2014, og hefst klukkan 13.
eru Kristjana
Bjargmundsdóttir
Mellk, f. 1925 og
George Mellk, f.
1915, d. 1973.
Systkini hennar
eru Róbert Mellk,
maki Guðríður
Guðmundsdóttir,
og Karen Mellk.
Kristján ólst upp í
Reykjavík og gekk
í Laugarnesskóla.
Sem barn fór hann á sumrin til
Tálknafjarðar í sumarvist hjá
fjölskyldu móðurbróður síns.
Hann flutti í Árbæinn 12 ára og
spilaði þar sem fyrirliði Fylkis í
handbolta til 16 ára aldurs.
Hann spilaði einnig fótbolta með
Skallagrími í Borgarnesi á ung-
lingsárunum. Frá 11 ára aldri til
1981 starfaði hann á sumrin í
Olíustöðinni í Hvalfirði. 17 ára
fór hann til Vestmannaeyja,
spilaði í hljómsveitinni Logum
og vann í Vinnslustöðinni til
1977. Hann lauk verslunarprófi
1979 frá Samvinnuskólanum á
Bifröst. 1980 tók hann upp
fyrstu plötuna með hljómsveit-
inni Upplyftingu, sem hefur
Elsku frændi. Þegar ég lít til
baka birtast ótalmörg minninga-
brot um góðar stundir. Þú varst
alltaf mikill Skagamaður í þér og
duglegur að koma í heimsókn og
ég man eins og gerst hafi í gær
þegar þú komst og kynntir Mari-
lyn fyrir okkur í fyrsta sinn. Mér
fannst hún fallegasta kona sem ég
hafði augum litið og það finnst
mér enn. Samhentari og yndis-
legri hjón en ykkur tvö er vart
hægt að finna, brosmild, hlý og
einstaklega gestrisin.
Tónlistin átti hug þinn allan og
ég var alltaf heilluð af því hversu
leikinn þú varst á hljómborðið. Ég
man þegar þú spilaðir í ferming-
unni hjá Valda bróður og gestirnir
höfðu aldrei verið í jafn skemmti-
legri veislu. Svo endurtókstu leik-
inn í fermingunni hjá Ingu Maríu
þar sem þú spilaðir undir fjölda-
söng og Traustur vinur hljómaði
um allan salinn.
Við eigum margar góðar minn-
ingar og ég er þakklát fyrir að við
fengum tækifæri til að rifja þær
upp. Um daginn rifjaðirðu upp
söguna af því þegar þú komst
auga á mig eldsnemma morguns
sitjandi á varadekkinu úti í veg-
kanti á Mýrunum. Ég var 18 ára á
leið heim af sjómannaballi í
Grundarfirði og það hafði sprung-
ið á bílnum. Allt var ryðgað fast og
mér tókst ekki að skipta um dekk.
Þú hafðir verið að spila á sjó-
mannaballinu í Ólafsvík og rakst
upp stór augu þegar þú sást
frænku þína í vandræðum. Þú
skiptir um dekk fyrir mig á auga-
bragði og hefur oft strítt mér á
þessu síðan.
Mér þykir líka afar vænt um
þær stundir þegar þú og pabbi
þinn komuð til mín í vinnuna í
Mosó, voruð að koma til mín
pakka frá mömmu þinni sem ég
tók með upp á Skaga. Þú áttir líka
margar góðar stundir á Akranes-
velli enda hafið þið feðgarnir alltaf
stutt Skagamenn í blíðu og stríðu.
Þið gripuð gjarna tækifærið þeg-
ar þið komuð og kíktuð í kaffi hjá
ættingjum og einhvern tímann
fóruð þið heim með lakkríspoka
eins og frægt er orðið.
Mig langar sérstaklega, elsku
Kristján, minn að þakka þér fyrir
þær stundir sem við höfum átt
saman undanfarnar vikur og mán-
uði. Við vissum ekki hvað við hefð-
um langan tíma en við nýttum
hann vel. Dagurinn í Fannafold-
inni þegar við tókum tónlistar-
þemað er ógleymanlegur. Þú spil-
aðir uppáhaldsslagarana þína í
gegnum árin, við hlustuðum á lög
með stelpunum mínum á Youtube
og þú leyfðir mér að heyra fallegu
lögin sem þú samdir til Marilynar.
Það var svo mikill kærleikur og
hlýja í kringum þig og þú talaðir
svo fallega um fjölskylduna þína
sem þú varst svo endalaust stoltur
af. Þú minntir mig líka á hvað þú
varst glaður yfir að vera nefndur á
nafn í umsókninni hennar Ingu
Maríu þegar hún sótti um í tónlist-
arháskólanum Berklee. Enda höf-
um við alltaf verið stolt af því að
eiga svona frábæran tónlistar-
mann eins og þig í fjölskyldunni
okkar.
Takk fyrir allt, elsku Kristján
minn, allt sem þú hefur gefið af
þér, elsku þína og vináttu og síð-
ast en ekki síst öll samtölin okkar.
Þau verða ævinlega geymd á góð-
um stað í hjartanu mínu.
Elsku Marilyn, Eva Ósk, Kiddi,
Óskar og Erla Magga. Missir ykk-
ar er mikill, megi góður Guð vera
með ykkur og styðja í sorginni.
Sigríður Indriðadóttir.
Myndin af Kristjáni, sem
stendur mér fyrir hugskotssjón-
um, er myndin af litlum sjö ára
dreng, sem situr í tröppunum með
smíðisgripina sína í kringum sig.
Þetta er stoltur drengur enda má
hann vera það. Þarna voru vöru-
bíll, skip og flugvél. Smíðað úr
spýtum og kubbum sem fundust í
umhverfinu. Svo flott að ástæða
þótti til að taka mynd, þótt filman
væri spöruð á þeim árum. Þarna
var hann í sumardvöl hjá okkur í
Tálknafirði. Hann tók miklu ást-
fóstri við Tálknafjörð. Rifjaði upp
dvölina þar alltaf öðru hvoru
gegnum árin og bananatertuna.
Sem fullorðinn maður fóru þau
hjónin þangað oft. Hann óx upp og
varð ungur maður með músíkina í
blóðinu, eins og pabbi hans, sem
spilar á harmóniku. Hann fór í
Samvinnuskólann á Bifröst, þar
sem skólafélagarnir stofnuðu
hljómsveitina Upplyftingu, sem
allir þekkja. Svo tók lífsbaráttan
við. Töffarinn náði í flottustu
stelpuna, hana Marilyn, sem var
ekki bara falleg heldur líka góð.
Börnin urðu tvö. Lítil stelpa, Eva
Ósk, sem hló sama dillandi hlátr-
inum og pabbi hennar lítill, þegar
þeim var skemmt. Og svo góði
drengurinn hann Kiddi. Úti í þjóð-
félaginu stóð hann sig vel. Í góðri
vinnu, þar sem hann naut trausts.
Bætti við sig menntun með vinnu
og hélt áfram. Músíkin alltaf í far-
teskinu. Svo fyrir tólf árum rudd-
ist áfallið inn í líf hans. Heilaæxli.
Og lífið tók aðra stefnu. Baráttan
við vágestinn tók ýmsar sveiflur.
Aðgerðir og meðferðir og svo til-
tölulega eðlilegt líf á milli. Ég
þakka Kristjáni samfylgdina í
gegnum árin.
Helga Þórðardóttir.
Einhver sérstök kyrrð og frið-
ur var yfir öllu að morgni 12. mars
þegar Kristján frændi sofnaði
svefninum langa á líknardeild
Landspítalans. Langri baráttu við
heilaæxlið, sem hafði uppgötvast
fyrir hartnær tólf árum, var lokið.
Baráttu þar sem skiptust á skin
og skúrir, uppskurðir, lyf og með-
ferðir en bjartari tímabil á milli.
Síðasti kaflinn var þó sýnu erfið-
astur, ekki síst vegna þeirrar
óvæntu atburðarásar sem tók
völdin í lok janúar. Móðir hans
varð bráðkvödd á heimili sínu og
faðir hans fluttur á sjúkrahús í
kjölfarið, þar sem hann hefur
dvalið síðan. Hver er tilgangurinn
með því að leggja þetta allt á eina
litla fjölskyldu? Það eina sem við
getum gert er að þakka fyrir að
hafa þekkt þetta góða fólk og ylja
okkur við góðar minningar.
Við Kristján erum bræðrabörn.
Fyrstu minningar mínar um hann
eru um lítinn frænda sem kom
reglulega í heimsókn upp á Skaga.
Í Akraborginni sagði hann hverj-
um sem heyra vildi að hann væri
sko á leiðinni til „Ibbagogg á
Aggagagg“ sem útleggst Ingi-
björg á Akranesi! Hann tók ást-
fóstri við Akranes, dvaldi mikið
hjá ömmu Villu og afa Kristjáni,
lærði á bryggjuna og bátana með
afa, fékk soðningu og sætsúpu hjá
ömmu og naut frelsis og fótbolta-
leikja með krökkunum í kring.
Hann hélt alla tíð mikla tryggð við
Akranes. Frændrækni og tryggð
voru hans aðalsmerki.
Kristján starfaði lengst af hjá
Samskipum, en tónlistin skipaði
þó stærstan sess í lífi hans. Hann
var frábær hljómborðsleikari og
spilaði með ýmsum hljómsveitum
út um allt land. Einnig samdi
hann bæði lög og texta. Kristján
var þeirri gáfu gæddur að kunna
að „lesa salinn“, þ.e. að finna fljótt
út hvers konar tónlist hentaði á
hverjum stað til að búa til réttu
stemmninguna. Aldrei mun ég
gleyma fimmtugsafmæli mínu,
þar sem hann ætlaði jú að koma
með hljómborðið og spila nokkur
lög, en drengurinn gerði aðeins
betur. Hann mætti með frumsam-
inn texta sem fjölskyldukórinn
söng fyrir þá gömlu, og síðan birt-
ist félagi hans úr KOS og saman
breyttu þeir afmælinu í eitt
skemmtilegasta ball sem ég hef
upplifað.
Kristjáni þótti gaman að spila á
fleira en hljómborð. Hann elskaði
að spila á spil. Við spiluðum stund-
um Manna eða Marías og oftast
nær vann ég. En sumir eru
heppnir í spilum og aðrir í ástum
og það síðarnefnda átti sannar-
lega við Kristján. Yndislegri perlu
en hana Marilyn er vart hægt að
hugsa sér. Góð og falleg yst sem
innst. Ég man eins og það hafi
gerst í gær þegar Kristján kom í
heimsókn fyrir langa löngu og
trúði mér fyrir því að hann hefði
séð ofsalega fallega stúlku í
vinnunni sem hann langaði svo að
bjóða út. Að sjálfsögðu var hann
hvattur til að gera það, og eftir
fyrsta stefnumótið varð ekki aftur
snúið. Þau eignuðust tvö falleg og
góð börn, þau Evu Ósk og Krist-
ján Indriða.
Nú er komið að leiðarlokum.
Ég bið góðan guð að blessa og
styrkja Marilyn, börnin og elsku
Óskar minn, sem hefur séð á eftir
bæði eiginkonu og einkasyni á
skömmum tíma. Blessuð sé minn-
ing þeirra mæðgina Kristjáns og
Selmu.
Ása María Valdimarsdóttir.
Upphaf kynna okkar Kristjáns
Óskarssonar, Stjána, voru á
fyrsta degi dvalar okkar í Sam-
vinnuskólanum á Bifröst þegar
okkur var úthlutað saman
minnsta herbergi skólans. Strax
tókst með okkur góð vinátta sem
hélst næstu áratugina, þó að varla
væri hægt að finna ólíkari týpur
og aldrei féll styggðaryrði á milli
okkar þessi tvö ár sem við vorum
herbergisfélagar á Bifröst.
Meðal þess sem Stjáni hafði í
farangrinum þegar hann kom á
Bifröst var risavaxið Hammond-
orgel og það var ljóst frá fyrstu
stundu að hann ætlaði að gera sig
gildandi á fleiri sviðum en náms-
bókalestri. Enda varð hann strax
afgerandi í þessum litla skóla sem
einn aðaltöffarinn á staðnum. Á
Bifröst var hann bókstaflega allt í
öllu í tónlistarlífi skólans, kór-
stjóri og undirleikari kórsins og
hljómsveitarstjóri skólahljóm-
sveitarinnar sem var í stöðugri
spilamennsku allan veturinn, á
dansleikjum í hátíðarsalnum og
við hinar ýmsu uppákomur.
Hryggjarstykkið í þessari hljóm-
sveit átti eftir að gera garðinn
frægan nokkru seinna undir nafn-
inu Upplyfting, sem gerðu lög
sem lifað hafa með þjóðinni síðan.
Þar var Stjáni einn aðalmaðurinn
með hljómborðin sín og hann var
viðloðandi hljómsveitina til dauða-
dags. Í meira en þrjátíu ár var
hann í hinum ýmsu ballhljóm-
sveitum og lék á dansleikjum úti
um allt land. Einnig spilaði hann á
nokkrum plötum, einkum með
hljómsveitinni Upplyftingu, en
líka t.d. á þeirri plötu sem mark-
aði tímamót í íslenskri tónlistar-
sögu, Ísbjarnarblús Bubba Mort-
hens. Hann hafði hins vegar ekki
áhuga til að fylgja því eftir, til þess
var hann of reglusamur. Enda
frægð og frami aldrei inni í mynd-
inni, hann var ánægðastur með að
vera baka til með hljómborðin sín
og spila lög annarra þó svo hann
ætti sjálfur lög og texta ofan í
skúffu sem hann var ekki að flíka.
Meðfram hljóðfæraleiknum
sinni Stjáni annarri vinnu, í hljóð-
færaversluninni Rín í mörg ár og
einnig í flutningabransanum,
lengst hjá skipafélaginu Samskip-
um þar sem hann starfaði í fjölda
ára og sem hann hann bar sterkar
taugar til. Eftir mörg ár í þeim
bransa var hann orðinn slíkur sér-
fræðingur um allt sem laut að sjó-
flutningum að hann útbjó náms-
bók í þeim fræðum eftir að hann
var að mestu hættur að geta sinnt
daglegri vinnu vegna sjúkdóms
þess sem að lokum dró hann til
dauða.
Þrátt fyrir þau örlög að þurfa
að fara af vinnumarkaði langt fyr-
ir aldur fram vegna sjúkdóms síns
kvartaði hann aldrei eða lagðist í
þunglyndi. Þvert á móti var alltaf
stutt í brosið og alltaf tók hann
fagnandi á móti mér í heimsókn-
um, jafnvel undir það síðasta þeg-
ar ljóst var hvert stefndi.
Ekki er hægt að minnast
Stjána öðruvísi en nefna eigin-
konu hans, Marilyn Mellk, þar
sem ég tel þeirra kynni hafa verið
hans mesta gæfuspor í lífinu. Fjöl-
skyldan var honum mikilvæg og
hann var alltaf stoltur af öllum
sínum. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til þeirra allra.
Bragi Þór Jósefsson.
Minningin um fyrstu kynni mín
af Kristjáni Óskarssyni er ljóslif-
andi í huga mér. Hann var í trék-
lossum, gallabuxum og bol og fór
mikinn um ganga og sali á Bifröst
haustið 1978. Hann var heimavanur
í Samvinnuskólanum, enda að hefja
síðara námsárið en ég var nýnemi.
Okkur þótti Stjáni mikill töffari,
enda úr Reykjavík og hafði spilað í
þekktum popphljómsveitum. Ham-
mond-orgelið var hans vörumerki í
tónlistinni og hann var hljómsveit-
arstjórinn í skólanum. Okkar sam-
starf í tónlistinni hófst þegar hann
skipaði mig söngvara hljómsveitar-
innar, við áttum eftir það áralangt
ánægjulegt og gott samstarf. Við
vinirnir lékum um tíma saman í
Klakabandinu í Ólafsvík og áttum
langa samleið í Upplyftingu. Krist-
ján lék á hljómborð í mörgum lög-
um á hljómplötum Upplyftingar,
auk þess að spila með okkur á dans-
leikjum. Hann spilaði með mörgum
öðrum þekktum hljómsveitum og
kom víða fram sem tónlistarmaður.
Kristján hafði mikinn áhuga á
knattspyrnu, hann var mikill
Framari og hafði mjög sterkar
taugar til ÍA, enda ættaður af
Skaganum í föðurætt. Þá var hann
einnig mikill stuðningsmaður Vík-
ings í Ólafsvík, enda hafði hann
ákveðin tengsl við það lið síðustu
árin. Við fórum saman á völlinn við
hvert tækifæri, það voru ánægju-
legar samverustundir. Kristján var
liðtækur knattspyrnumaður á
yngri árum og lék mest sem mark-
vörður. Hann lék m.a. um tíma í
markinu hjá Skallagrími í Borgar-
nesi. Vinátta okkar Kristjáns var
alla tíð sönn og heil. Hann var heið-
arlegur, glaðlyndur, opinn og afar
góður félagi. Á þeim tíma sem hann
spilaði á hljómborðið með Klaka-
bandinu í Ólafsvík eignaðist hann
marga góða vini þar og hann var
meðhöndlaður eins og einn af fjöl-
skyldunni á heimili foreldra minna í
Ólafsvík. Ég veit að hann var þakk-
látur fyrir það og hann minntist
þess oft. Þrátt fyrir veikindin sem
breyttu svo mjög lífi Kristjáns var
hann alltaf jákvæður og vildi gera
það besta úr öllum hlutum. Allt
fram undir það síðasta hélt hann
kímnigáfunni sem var svo einkenn-
andi fyrir hann. Honum þótti vænt
um þegar hann var heimsóttur eða
símtal tekið og þá var gjarnan rifj-
að upp ýmislegt skemmtilegt,
ásamt því að taka djúpa umræðu
um tónlist, knattspyrnu eða jafnvel
um stjórnmál. Kristján hafði sínar
skoðanir á öllum málum, en var um
leið samtalsgóður. Það er sárt að
þurfa að kveðja sannan og góðan
vin langt um aldur fram eftir svo
langa og nána vináttu. Við félagar
hans úr tónlistinni munum sakna
samspils með honum og ég mun
sakna þess að geta ekki farið með
mínum góða vini á fótboltaleiki eða
átt samtölin góðu um heitustu mál-
in. Við fjölskyldan vottum Marilyn
og allri fjölskyldu þeirra innilega
samúð. Minningin um traustan og
góðan vin mun lifa.
Magnús Stefánsson.
Í dag kveðjum við þann góða
dreng Kristján Óskarsson sem fall-
inn er frá langt um aldur fram.
Kynni mín af Kristjáni urðu þegar
hann hóf störf hjá skipadeild Sam-
bandsins árið 1983 sem sölumaður
flutninga en þá hafði ég unnið þar í
nokkur ár sem yfirmaður vöruhúsa
félagsins. Ég sá strax að þarna var
á ferð klár strákur sem hafði þann
hæfileika að hann náði fólki strax á
sitt band enda var hann þá eins og
alltaf glæsilegur maður í alla staði,
bæði hvað varðaði klæðaburð og
snyrtimennsku sem hann hafði
ávallt að leiðarljósi sem var hluti af
manngerð Kristjáns eins og hans
jákvæða viðhorf til manna og mál-
efna sem skiptu hann máli eða ekki
máli. Ekki minnkaði álit mitt á
Kristjáni þegar ég komst að því að
hann var tónlistarmaður því ég
taldi mig vera það líka og áttum við
þess vegna langar og miklar sam-
ræður um tónlist og tónlistarmenn
á öllum sviðum tónlistar og varð sú
umræða stundum mun ástríðu-
meiri en flutningar sem við störf-
uðum við hjá Samskipum án þess
að hvorugur okkar væri beinlíns að
svíkjast um í starfi. Það sem gerði
Kristján öðruvísi og betri mann að
mínu mati var að hann var ekki
bara góður sölumaður og fjöl-
skyldufaðir, hann var tónlistarmað-
ur og þess vegna hafði hann yf-
irburði, því að öllum öðrum
ólöstuðum hafa þeir meira að gefa
en aðrir. Kristján mun ekki
gleymast þeim sem kynntust hon-
um hjá Samskipum sem og annars
staðar þar sem hann fór um og
verður hans oft minnst fyrir allt
það góða sem hann hafði fram að
færa. Fjölskyldu Kristjáns færi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur því þar er söknuðurinn
mestur.
Finnbogi Gunnlaugsson.
Haustið 1977 var staðarlegt um
að litast á Samvinnuskólanum á
Bifröst, bíla dreif að og út úr þeim
komu nemendur sem voru að
hefja nám við skólann. Borgar-
fjörðurinn skartaði sínum feg-
urstu haustlitum og þó að kuldi
væri í lofti voraði í hjörtum okkar
sem vorum að mæta þarna í fyrsta
sinn og hefja nám við skólann.
Meðal bílanna var ljósblá Volga
og út úr henni steig Kristján Ósk-
arsson skólabróðir okkar sem við
kveðjum nú dag með söknuði og
sorg í hjarta.
Kristján kom með í farteskinu
frábæra tónlistargáfu og ríkuleg-
an metnað fyrir því sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann var fljótur
að tileinka sér þá siði sem í skól-
anum voru og áður en langt var
liðið á þennan fyrri vetur hans við
skólann var hann orðin aðaldrif-
fjöður skólahljómsveitarinnar auk
þess að taka að sér kórstjórn
skólakórsins. Þessir tveir vetur
vorum honum og okkur sem
þarna stunduðum nám lærdóms-
ríkir og við árgangurinn 1979
bundumst þarna vináttuböndum
sem eru okkur enn í dag mikils
virði. Kristján var mikill Bifrest-
ingur, hann stofnaði til þess að við
skólasystkinin hittumst á veturna
annan hvern mánuð og snæddum
saman, svo hefur það verið sl. 20
ár, en hann var sá sem hélt hópn-
um saman.
Tónlist var honum hugleikin og
hann var umfram allt annað tón-
listamaður, hann stofnaði með
öðrum m.a. hljómsveitina Upp-
lyftingu, sem gerði garðinn fræg-
an á sínum tíma. Þá var hann í
hljómsveitum, dúettum, sem hann
stofnaði m.a. með skólafélögum
sínum og spilaði tónlist við öll
tækifæri sem buðust, tónlist var
hans líf og yndi, enda gæddur ein-
stökum hæfileikum á því sviði.
Þegar námi lauk vann hann
ýmis störf þar til að hann hóf störf
hjá Samskipum og var þar, þar til
hann varð frá að hverfa vegna
veikinda sinna, þessi atvinnurek-
andi hans reyndist honum vel
þegar á reyndi.
Kristján giftist Marilyn Her-
dísi Mellk og varð þeim tveggja
barna auðið, en þau eru Eva Ósk
og Kristján Indriði. Marlyn stóð
við hlið manns síns í veikindum
hans og ekki síður við andlát móð-
ur hans, Selmu Júlíusdóttur, sem
andaðist hinn 26. janúar sl., en
þessar tvær konur skipuðu stóran
sess í lífi Kristjáns. Það er stund-
um skammt stórra högga á milli
og það á sannarlega við um fjöl-
skyldu Kristjáns, sem nú á um-
liðnum tveimur mánuðum hefur
horft á bak móður og sonar. Í
þessum raunum hefur fjölskylda
Kristjáns sýnt mikinn styrk og
hefur notið stuðnings stórfjöl-
skyldunnar sem hefur verið ötul
við styðja hana í sorg sinni.
Við skólasystkini Kristjáns
vottum Marilyn, Evu Ósk, Krist-
jáni Indriða, Óskari og Erlu
Möggu og fjölskyldum þeirra okk-
ar dýpstu samúð.
Það er nú komið að leiðarlokum
og við verðum nú að kveðja vin
okkar og félaga til margra ára,
það er sárt og það er einfaldlega
erfitt að sætta sig við að hann sé
ekki lengur með okkur. Þó svo að
vorið sé nú á næsta leiti þá haust-
ar í hjörtum okkar þegar við
kveðjum tónlistarmanninn, skóla-
félagann og vininn okkar Kristján
Óskarsson.
F.h. skólafélaga að Bifröst
1977-1979,
Ólafur Arnfjörð
Guðmundsson.
Kristján Óskarsson