Morgunblaðið - 20.03.2014, Side 27

orðaði hún það þannig við mig að
Dóra hefði komið eins og sólar-
geisli inn í líf fjölskyldunnar, og
víst er að allt frá fyrstu tíð var
sterkur þráður milli þeirra
frænkna. Um það vitnaði m.a. sú
ræktarsemi, hlýja og tryggð sem
Dóra sýndi móður minni eftir að
hún var orðin öldruð og lasburða.
Dóra sleit barnsskónum í
Reykjavík, en er hún var á tólfta
ári fluttist fjölskyldan að Rauða-
skriðum í Fljótshlíð þar sem for-
eldrar hennar stunduðu búskap í
fjórtán ár. Þar höfðu þau ærinn
starfa við ræktun og uppbygg-
ingu auk hefðbundins búskapar,
og lögðu þau þar gjörva hönd á
plóginn, systkinin Dóra, Helgi og
Kristín.
Tvítug gekk Dóra að eiga sinn
góða lífsförunaut, Ólaf Oddgeirs-
son, sem lést fyrir rétt rúmum
tveimur árum. Milli okkar Óla
myndaðist fljótt góð vinátta, og
um tíma lágu leiðir okkar
skemmtilega oft saman þegar
hann sem strætóbílstjóri ók mér
litlum gutta í eða úr Ísaksskóla.
Svo fékk ég að prófa rafmagns-
orgelið og skoða harmonikkuna
hans. Mér er minnisstætt þegar
Dóra og Óli buðu mér austur að
Dalseli til foreldra Óla, þar sem
ég átti að fá að kynnast sveita-
störfum og umgangast skepnurn-
ar í eina eða tvær vikur. Því mið-
ur varð sveitavistin aðeins þrír
dagar; kattarofnæmi sá til þess.
Eftir margra ára starf sem
deildarstjóri hjá Sláturfélagi
Suðurlands innritaðist Dóra í öld-
ungadeild Menntaskólans við
Hamrahlíð og lauk stúdentsprófi
þaðan. Þá hafði hún hafið störf í
Búnaðarbankanum þar sem hún
ávann sér traust og virðingu og
gegndi útibússtjórastöðu í 16 ár.
Samhliða vinnu sótti hún sér
meiri menntun bæði við Háskól-
ann og á námskeiðum erlendis.
Hún tók þátt í félagsstörfum á
ýmsum sviðum af alúð og ósér-
hlífni og var valin til ábyrgðar- og
trúnaðarstarfa. Áhugamálin voru
fjölmörg og ólík; hún fylgdist
með þjóðmálum af áhuga og víð-
sýni, og naut þess að sækja list-
viðburði, ekki síst óperu- og leik-
sýningar. Ræktarsemi og tryggð
hennar við mig og mína var við
brugðið, og ef langt leið milli end-
urfunda brást ekki að Dóra
hringdi til að spjalla og heyra af
viðfangsefnum okkar hjóna og
barnanna. Dóra og Óli nutu þess
að Þórunn einkadóttir þeirra og
hennar fjölskylda bjuggu í hús-
inu þeirra í Stapaseli, húsinu sem
þau reistu sér af miklum dugnaði.
Við Bryndís og börn okkar
kveðjum góða frænku með sökn-
uði.
Jóhann G. Jóhannsson.
Kveðja frá
Átthagaklúbbnum
Í dag kveðjum við kæra vin-
konu, Dóru Ingvarsdóttur. Upp-
haflega kom hún inn í hópinn með
Kristínu systur sinni. Þær báðar
þekktum við frá fyrstu tíð. Við
fráfall Kristínar var kærkomið að
fá Dóru inn í hópinn og aldrei
fundum við fyrir aldursmuninum.
Dóra var falleg kona. Hún var
glæsileg að vallarsýn, alltaf vel til
höfð og snyrtilega klædd. Hún
var dama fram í fingurgóma, en
samt tókst henni að varðveita
uppruna sinn sem sveitastúlka.
Fljót var hún t.d. að skipta yfir í
reiðgallann og gegningaskóna,
þegar hún fór í hesthúsið til að
sinna hrossunum.
Dóra og Óli voru afar samhent
hjón og reistu sér glæsilegt heim-
ili í Stapaseli, þar sem þau
bjuggu ásamt Þórunni, einka-
dóttur sinni og fjölskyldu hennar.
Á þessu myndarheimili höfum við
ætíð notið gestrisni, elsku og vin-
áttu.
Dóra vann lengi hjá Slátur-
félagi Suðurlands í Reykjavík. Í
störfum sínum þar kynntist hún
mörgum bændum Suðurlands og
nutu þeir velvildar hennar og
greiðvikni.
Dóra var metnaðargjörn kona.
Hún dreif sig í menntaskóla og
lauk stúdentsprófi, fór síðan í Há-
skólann og lauk prófi í viðskipta-
fræði. Með náminu vann hún hjá
Búnaðarbanka Íslands og gegndi
síðar starfi útibússjóra í Mos-
fellbæ og í Mjóddinni. Í þessum
störfum kynntist hún fjölda fólks
og greiddi götu margra.
Dóra var um skeið formaður
Rangæingafélagsins í Reykjavík
og varð það mikill uppgangstími í
félaginu. Hún sýndi bæði áræðni
og kjark þegar hún réðst í að láta
byggja sumarbústað í Hamra-
görðum, sem síðan hefur verið
orlofshús fyrir félagsmenn. Átt-
hagaklúbburinn okkar á margar
góðar minningar frá samveru-
stundum í þessum fallega bústað.
Alla tíð hélt Dóra tryggð við
æskustöðvarnar. Það var ekki að
undra, að hún væri stórbrotin og
kjarkmikil kona, alin upp á
Njáluslóðum með útsýni til
Eyjallajökuls, Tindfjalla og Þrí-
hyrnings, með Stóra-Dímon í
túnfætinum, þar sem sagan er
ljóslifandi við hvert fótmál. Þessi
sýn fylgdi Dóru alla tíð. Að því
kom þess vegna að þau hjónin
festu kaup á húsi á Hvolsvelli, þar
sem þau dvöldu löngum eftir því
sem heilsan leyfði.
Mann sinn Óla missti Dóra
2012, eftir langvarandi veikindi
hans. Dóra, ásamt dóttur sinni og
tengdasyni, hafði annast hann af
einstakri ástúð og umhyggju.
Eftir lát Óla, dvaldi Dóra gjarnan
austur á Hvolsvelli ásamt hund-
inum sínum, sem var henni mikill
félagi og vinur. Þar eystra fann
hún farveg fyrir félagslyndi sitt,
tók virkan þátt í félagsstörfum
eldri borgara, stofnaði söngkór
þeirra og eignaðist á þeim vett-
vangi marga góða vini.
Tími hennar Dóru til að njóta
lífsins á efri árum, varð styttri
heldur en við höfðum vonast til,
hún veiktist alvarlega á síðast-
liðnu sumri. Síðast þegar við hitt-
umst saman, sáum við allar að
hverju stefndi. Mjög var af henni
dregið, en hún sagði okkur að það
væri henni heilagt að mæta í Átt-
hagaklúbbinn.
Við horfum á eftir mikilhæfri
vinkonu sem kenndi okkur margt
á góðum samverustundum. Við
sendum Þórunni og fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Dagrún, Freyja, Guðrún,
Hrefna, Margrét, María,
Sigrún og Svanfríður.
Í dag er til moldar borin vin-
kona og velunnari um ár og ævi,
Dóra Ingvarsdóttir frá Rauða-
skriðum. Á kveðjustund reikar
hugurinn aftur til fyrstu kynna.
Upp kemur minning frá 6. ára-
tug aldarinnar sem leið. Ég,
strákurinn, er staddur í gömlu
búð Kaupfélags Rangæinga,
þessu litla, bárujárnsklædda
húsi, sem enn stendur austur á
Hvolsvelli. Ég er framan við búð-
arborðið, en innan þess eru tvær
ungar manneskjur, önnur að af-
greiða en hin á leið í gegnum búð-
ina. Þau mætast, horfast í augu
og yndislegt hamingjubros birtir
upp andlit beggja. Þetta eru
Dóra frá Rauðaskriðum og Ólaf-
ur Oddgeirsson, það leynist eng-
um að þarna er ástfangið par.
Þetta augnatillit og þetta ástar-
bros færir manni sanninn um hið
fornkveðna: „Eigi leyna augu ef
ann kona manni“.
Þessi ástúð og væntumþykja
einkenndi alla tíð hjónaband
þeirra Dóru og Ólafs. Og það
sama átti við um hlýju þeirra,
góðvild og gestrisni sem þau voru
löngum þekkt fyrir. Eitt gleggsta
dæmið um þetta var þegar þau
hjónin opnuðu heimili sitt fyrir
söngelskum Rangæingum, sem
vöndu þangað komur sínar að
vetrinum. Þetta var Karlakór
Rangæingafélagsins í Reykjavík.
Fyrirkomulagið var einfalt: Hóp-
urinn kom saman vikulega að
kvöldlagi eftir fréttir. Karlarnir
settust umhverfis söngstjórann,
sem sat við píanóið í rúmgóðri
stofu þeirra hjóna. Raddir voru
æfðar og samhljómur fínpússað-
ur. Á miðri æfingu var gert langt
og notalegt hlé. Húsbændur
veittu vel af kaffi og meðlæti,
góðgerðir rausnarlegar. Undir
kaffi var skrafað, spjallað og
hlegið. Að æfingu lokinni kvödd-
um við þau hjónin og þökkuðum
ánægjulega kvöldstund.
Afraksturs þessa söngstarfs
fengu Rangæingar að njóta á
samkomum, árshátíðum og í
kirkjukaffi félagsins. Þá tóku
raunar allir viðstaddir undir í
fjöldasöng.
Dóra Ingvarsdóttir var mikil
mannkostakona. Þær hliðar á
hennar töfrandi mannkostum,
sem ég kynntist og fékk að njóta
um langt árabil, voru gáfur henn-
ar, hæfileikar, kraftar og fram-
takssemi á sviði félagsstarfs inn-
an Rangæingafélagsins í
Reykjavík. Formannstíð Dóru
var sú glæsilegasta sem við burt
fluttir Rangæingar minnumst frá
liðnum tíma. Nægir að nefna
byggingu orlofshúss í Hamra-
görðum sem varla hefði risið ef
ekki hefði komið til stórhugur
Dóru. Annað dæmi um glæsileik
hennar í félagsstarfinu var afar
vel heppnuð afmælishátíð félags-
ins á Heimalandi undir Eyjaföll-
um. Þar söng Karlakórinn. Og
þar stjórnaði Dóra samkomunni
af sinni alkunnu röggsemi.
Við brotthvarf Dóru af sjónar-
sviði hins daglega lífs, er í hug-
anum eftirsjá, sorg og auðmýkt.
En jafnframt gleði og þakklæti
fyrir innilega vinnáttu og
ánægjustundir með henni og
Ólafi eiginmanni hennar.
Ef nokkur manneskja, sem ég
hef kynnst á lífsleiðinni, lifir af
orðspori sínu að æviferli loknum,
þá er það hún Dóra vinkona mín
frá Rauðaskriðum. Um fáar
manneskjur, mér kærar, eiga
betur við orðin úr kvæðinu
gamla:
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Dóra Ingvarsdóttir er kvödd
með virðingu og þökk. Dótturinni
Þórunni og fjölskyldunni eru
sendar samúðarkveðjur.
Njáll Sigurðsson söngstjóri.
Það víkur sér enginn undan
því kalli almættisins, sem við
verðum öll að hlýða. Dóra Ingv-
arsdóttir vinkona mín var brott
kölluð 11. mars 2014, eftir níu
mánaða harða baráttu við illvígt
krabbamein. Þrotin að líkamleg-
um kröftum, en viljinn og hug-
urinn óbugaður. Hún verður
kvödd frá Seljakirkju, sóknar-
kirkjunni okkar í dag og síðan
jarðsett í Hlíðarendakirkjugarði í
Fljótshlíð við hlið eiginmanns
síns Ólafs Oddgeirssonar, sem
lést 15. febr. 2012. Þaðan var
móðir hennar og þar bjuggu for-
feður hennar. Ég kveð Dóru með
trega og eftirsjá eftir áratuga
vináttu, sem aldrei bar skugga á.
Við vorum báðar Inn-hlíðingar úr
Fljótshlíð. Áttum vestureyfellska
eiginmenn, að ætt og uppruna.
Vorum bankastarfsmenn. Bjugg-
um í Seljahverfinu . Vorum í Átt-
hagaklúbbnum sem var fé-
lagsskapur nokkurra vinkvenna,
sem við stofnuðum til eftir að við
fluttum til Reykjavíkur og áttum
okkar eigin heimili. Þessi fé-
lagsskapur hefur verið okkur öll-
um ómetanlegur. Og nú eru þær
ekki lengur með okkur systurnar
frá Rauðaskriðum Kristín (d. 2.
nóv. 1987) og Dóra. Þeirra er sárt
saknað. Fyrir rúmum tuttugu ár-
um áttum við Dóra þess kost að
vera um tíma í námi hjá Barclays
Bank í London. Þar sem Barcla-
ys Bank bauð nemendum frá við-
skiptabönkum sínum víðs vegar
að úr heiminum. Meðan við
dvöldum í London leigðum við
saman íbúð og voru mennirnir
okkar Einar og Ólafur með okk-
ur. Þeir notuðu tímann sér til
fróðleiks og ferðalaga. En við
Dóra vorum í námskeiðum hjá
Barclays Bank og þar var okkur
boðið að skoða og fræðast um
margt áhugavert, sem við hefð-
um ekki annars átt kost á að sjá.
Þetta var virkilega uppbyggjandi
og nutum við þess báðar, áttum
gott samstarf, sem enn frekar
styrkti vináttu okkar. Þessi tími
var okkur öllum einstök upplifun
og ánægjulegur í alla staði. Oft
síðan voru rifjaðar upp minning-
ar frá þessum tíma. Dóra var
heilsteyptur persónuleiki, elst
þriggja systkina, sem voru alin
upp af ástríkum foreldrum á
menningarheimili í fallegu um-
hverfi. Hún hafði góða nærveru,
var í senn metnaðargjörn, vand-
virk og hörkudugleg. Hún var
fædd stjórnandi, hafði meðfædda
hæfileika til mannlegra sam-
skipta, félagslynd og víðsýn. All-
staðar þar sem hún vann eða var í
félögum var hún í ábyrgðar- og
stjórnunarstöðu og stjórnaði með
virðingu, festu og nærgætni.
Leysti erfið mál svo allir máttu
vel við una. Ung kynntist hún
Ólafi Oddgeirssyni og saman röt-
uðu þau hinn gullna meðalveg.
Þau byggðu sér fallegt og nota-
legt heimili í Stapaseli. Þar sem
við nutum oft þeirra gestrisni og
góðvildar. Hamingja þeirra í líf-
inu var Þórunn og hennar maður
Marteinn og börnin þeirra Berg-
lind og Ólafur. Þau launuðu henni
þann kærleik og umhyggju sem
hún og þau hjón höfðu sýnt þeim
og stóðu öll þétt saman, bæði nú
og í margra ára heilsuleysi Óla.
Ég votta þeim og ættingjum
hennar og vinum mína innileg-
ustu samúð. Með þökk fyrir þau
forréttindi að hafa átt Dóru Ingv-
arsdóttur að náinni vinkonu.
Margrét Sigurðardóttir.
Það er alltaf erfitt að kveðja
góða vini en þá er gott að geta
minnst allra góðu samverustund-
anna. Ég minnist margra slíkra
stunda með Dóru. Dóra varði
mestum hluta æsku sinnar aust-
ur í Fljótshlíð þar sem Markar-
fljótið rann beljandi eftir söndun-
um, útsýni til Eyjafjalla og
Eyjafjallajökuls blasti við og
Vestmannaeyjar gnæfðu í suðri
langt úti í hafi. Dóra bar keim af
umhverfinu, krafturinn og víð-
sýnin einkenndu hana alla tíð.
Við, nokkrar vinkonur úr Fljóts-
hlíðinni, kynntumst henni fyrst í
gegnum Kristínu, yngri systur
hennar, sem var með okkur í
skóla og á svipuðum aldri og við.
Dóra kom inn í hópinn eftir að
Kristín systir hennar féll frá og
var það okkur öllum mikils virði.
Þó að Dóra væri heldur eldri en
við flestar breytti það því ekki að
hún féll vel inni í hópinn og aflaði
sér virðingar okkar allra. Dóra
var gædd mörgum góðum hæfi-
leikum og hún var fæddur stjórn-
andi og starfaði sem slík í mörg
ár auk þess að vera virk í fé-
lagsmálum. Fyrir níu mánuðum
greindist Dóra með alvarlegt
krabbamein og vissi strax hvert
stefndi. Hún tók veikindum sín-
um af miklu æðruleysi og vildi
enga vorkunn. Hún vildi lifa lífinu
með fullri reisn allt til enda og
það tókst henni. Ég minnist Dóru
með mikilli eftirsjá og söknuði.
Þórunni dóttur hennar og fjöl-
skyldu sendi ég mínar innilegust
samúðarkveðjur.
Dagrún Þórðardóttir.
Dóra Ingvarsdóttir er fallin
frá. Aðeins tveimur árum eftir
andlát Ólafs Oddgeirssonar eig-
inmanns síns eða Óla afa eins og
við kölluðum hann hér í götunni.
Dóra var einstök, hún var leið-
togi en einnig hrókur alls fagn-
aðar og lífsgleðin skein af henni
langar leiðir. Það var svo
skemmtilegt að fylgjast með
henni. Það var nefnilega þannig
að Dóra náði að flétta saman far-
sælan starfsferil og hamingjuríkt
fjölskyldulíf. Hún sinnti anna-
sömu starfi, nefndarstörfum og
fundarsetum en fjölskyldan var
þó alltaf í fyrirrúmi, barnabörnin
tvö og heimilið.
Dóra sat aldrei auðum hönd-
um. Sótti sér nám í viðskipta-
fræðum á miðjum aldri í Endur-
menntun Háskóla Íslands og eins
var hún mikill aðdáandi Íslend-
ingasagna. Hún var farsæll
stjórnandi sem bankastjóri Sel-
jaútibús Búnaðarbankans og fær
í mannlegum samskiptum. Dóra
var heiðarleg, traust, vinnusöm,
eins hélt hún tryggð við ræturn-
ar, sveitina. Hún stundaði hesta-
mennskuna eftir að vinnu lauk,
þau hjónin áttu sveit í borg og á
endanum gerðu þau sér annað
heimili nálægt átthögunum. Dóra
hjúkraði eiginmanninum hans
síðustu ár og var hann í hennar
faðmi þar til yfir lauk. Já, tíminn
er naumur og allt í einu er hann
búinn.
Stuttu áður en Bjarni Rúnar
frétti af veikindum Dóru dreymdi
hann Óla afa. „ég horfði inn um
stofugluggann þeirra úr herberg-
inu mínu og þar var Óli afi að
spila undurfagra tóna á píanóið“.
Nú er Dóra komin til hans, um-
vafin fögrum tónum, á góðum
stað.
Í minningunni er það brosið
hennar og fasið sem yljar manni
um hjartarætur. Hún sýndi fólki
áhuga og fylgdist með. Þegar
maður hugsar til Dóru koma
kvenhetjur Íslendingasagnanna
upp í hugann. Dóra er fyrirmynd
sem maður lítur upp til og ynd-
islegri nágranna hefði ekki verið
hægt að hugsa sér. Við munum
minnast þeirra hjóna með ást og
virðingu.
Góður Guð geymi ykkur Þór-
unn, Matti, Berglind og Óli.
Jónas Bjarnason, Margrét
Pálsdóttir, Jórunn Pála,
Bjarni Rúnar og Bergrós
Fríða.
Elsku besta vinkona. Það er
komið að kveðjustund hjá okkur í
bili en við eigum eftir að hittast
aftur og mikið verður gaman þá.
Þá verða hrossin í kringum okkur
og margir útreiðartúrar. Við er-
um búnar að þekkjast síðan
haustið 1998 en þá komuð þið Óli
með hross í tamningu í Stóra-
Dal. Ekki vissi ég þá, enda aðeins
sextán ára gömul, að vinátta okk-
ar ætti eftir að verða svona mikil
og djúp. Margar góðar stundir
höfum við átt saman í hesthúsinu
ykkar í Andvarahverfinu. Þar var
mikið spjallað og mest um hesta.
Þér fannst þú svo frjáls og varst
svo glöð þegar við vorum í reiðtúr
og alltaf kemur í huga mér þetta
ljóð:
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.
(Hannes Hafstein)
Þú varst svo stolt og svo glöð
þegar þú ákvaðst að kaupa hana
Snertingu af pabba og svo fórum
við ógleymanlega hestaferð inn í
Þórsmörk með Köru og þá Óla og
Símon sem trúss.
Þú varst einstaklega úrræða-
góð og ef eitthvað bjátaði á var
gott að ræða málin við þig. Yf-
irleitt var hægt að finna lausn á
málinu. Þá var voðalega gott að
fá sér smá ís og kex á eftir. Þú
eldaðir góðan mat og eitt sinn
hafðir þú boðið góðri vinkonu
okkar í mat. Hún borðaði svo
mikið að eftir matinn lagðist hún
á gólfið og hélt um magann. Þú
hlóst svo mikið að þessu. Elsku
Dóra, ég þakka þér fyrir allt, alla
hvatningu vegna skólagöngu
minnar bæði á Bifröst og á Hól-
um auk söngskólans. Þú hvattir
mig áfram og uppörvaðir ef ég
var eitthvað efins um að ég væri
að gera rétt.
Djúp og varanleg vinátta
er dýrmætari
en veraldlegar viðurkenningar,
og allt heimsins gull og silfur.
Henni þarf ekki endilega alltaf
að fylgja svo mörg orð
heldur gagnkvæmt traust
og raunveruleg umhyggja.
Kærleikur,
sem ekki yfirgefur.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Þórunn, Matti, Berglind
og Óli, missir ykkar er mikill. Ég
votta ykkur mína dýpstu samúð
og megi algóður Guð vera með
ykkur, styrkja og leiða.
Þín vinkona,
Sigurrós Lilja.
 Fleiri minningargreinar
um Dóru Ingvarsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MARS 2014
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna fráfalls föður
okkar, bróður, tengdaföður, afa og langafa,
SÍRA ARNGRÍMS JÓNSSONAR
dr. theol.
Hafliði Arngrímsson, Margrét Jóhanna Pálmadóttir,
Kristín Arngrímsdóttir,
Snæbjörn Arngrímsson, Susanne Torpe,
Bergþóra Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐBJÖRN INGVAR JÓNSSON,
Framnesi,
Ásahreppi,
andaðist á dvalarheimilinu Lundi, Hellu,
mánudaginn 17. mars.
Jóna Guðbjörnsdóttir, Guðfinnur Gísli Þórðarson,
Þórunn Guðbjörnsdóttir, Jón Þorsteinsson
og barnabörn.
✝
Faðir okkar og bróðir,
AÐALBJÖRN STEINGRÍMSSON
húsasmíðameistari,
lést þriðjudaginn 4. mars.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd aðstandenda,
Thelma Aðalbjörnsdóttir.