Morgunblaðið - Sunnudagur - 06.07.2014, Blaðsíða 13

6.7. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
„Ógleymanleg ævisaga eins
sérstæðasta og ritfimasta höfundar
íslenskrar bókmenntasögu.“
JÓN YNGVI JÓHANNSSON / FRÉTTABLAÐIÐ
www.forlagid.is – alvöru bókabúð á netinu
Dægradvöl
HEFUR NÚ VERIÐ
ENDURÚTGEFIN Í KILJU
um virka daga í sveitinni. Um dag-
inn var verið að tala um það ein-
hvers staðar að ég væri mikið að
yrkja um náttúruna en það er ekk-
ert sérstakt. Öll þessi skáld sem ég
nefndi hafa ort um náttúruna.
Gerður heldur sig dálítið við snjó-
inn og klakann. Það fellur mér vel.
Hún getur látið íshjartað slá eins
og Stefán Hörður.
Mér þykir óskaplega vænt um
náttúruna og lít á hana sem helgi-
dóm en er ekki vaskur náttúru-
unnandi. Ég geng ekki á fjöll og
skýt ekki hreindýr og veiði engan
lax. Ég er hrifinn af því smágerða
í tilverunni og virku dögunum.“
Þú starfaðir lengi sem íslensku-
kennari og skólastjóri, varstu
strangur við nemendur þína?
„Nei, ég mundi vel hvernig ég
var sjálfur. Ég kenndi mest 10.
bekk, fimmtán og sextán ára
krökkum. Mér fannst gaman að
kenna þótt það tæki stundum á og
ég reyndi alltaf að vera góður við
krakkana. Ég brá aldrei á það ráð,
eins og sumir gera, að fara með
einhverja fyndni fyrir krakkana,
því eitt af því asnalegasta sem
unglingar vita er þegar fullorðið
fólk er að segja brandara. Það
finnst þeim alls ekki merkilegt.“
Þorði ekki að reiðast
Er það rétt sem segir í einu ljóði í
bókinni að þú hafir bara einu sinni
reiðst í mikilli alvöru?
„Nei, það er lygi úr mér.“
Ertu skapmikill?
„Ég hef eiginlega aldrei gert
mér grein fyrir því. Ég fékk nokk-
uð harkalegt uppeldi og pabbi
sveiflaði mér dálítið til því það var
í tísku í þá daga að hýða börn fyrir
óþekkt og skammarstrik og láta
þau gossa niður stiga. Mamma var
yndisleg kona en ég var dálítið
hræddur við pabba og þorði
kannski ekki þess vegna að reiðast.
Langt fram eftir aldri lagði ég
aldrei í að standa fyrir máli mínu á
nokkru sviði. Þar af leiðandi var ég
mjög heppilegur blóraböggull.
Þessi bæling mín braust út í fýlu
og öfund, sem fer ört minnkandi.
Ég tel mig vel settan í dag því ég
á svo marga góða vini að reiði er
ekki við hæfi.“
Þú áttir strangan föður en
hvernig faðir ert þú?
„Ég á sex yndisleg börn og
dásamlega konu, sem ég tileinka
einmitt ljóðabókina. Ég held að ég
hafi verið ágætur pabbi. Ég er
örugglega ekkert að grobba mig
þegar ég segi það.“
Þú hefur samið texta fyrir Ás-
geir Trausta son þinn sem komið
hafa á plötum og hann mynd-
skreytir ljóðabókina þína. Þetta
hlýtur að vera skemmtileg sam-
vinna.
„Já, hún er það. Ásgeir Trausti
er langyngstur barna minna og ég
gæti verið afi hans hvað aldur
snertir. Ég dáist að honum fyrir
það hvað hann er duglegur við að
vera vinur minn og vera með mér
hvar sem er. Við vinnum mjög vel
saman.“
Guð og trúmál koma við sögu í
ljóðabók þinni, ertu trúaður mað-
ur?
„Já, ég er það. Ég hef lifað við
það meira og minna alla mína tíð
að glíma við kvíða og þunglyndi.
Oft hef ég vaknað á morgnana
skjálfandi af angist og farið þannig
inn í daginn, sem er ekki gæfulegt.
Ég lét mig alltaf dreyma um að ég
gæti vaknað og stokkið upp úr
rúminu og tekið deginum eins og
ævintýri. Svo þegar þunglyndið var
mig lifandi að drepa ákvað ég að
prófa trúna. Ég vissi mætavel að
þeir sem það gera eru taldir frem-
ur heimskir en hugsaði með mér
að það yrði þá bara að hafa það
þótt maður væri heimskur ef
manni liði betur. Ég viðurkenndi
að ég réði ekki við þetta einn og
tók ákvörðun um að trúa og það
reyndist góð ákvörðun. Maður þarf
að læra trúna eins og hljóðfæraleik
og aðra list. Ég er nokkur einfari
og hef átt margar góðar stundir
þar sem sit á lækjarbakka og horfi
eins og dáleidd hæna í vatnið.
Stundum þykist ég í huganum vera
að spjalla við einhvern sem situr
við hliðina á mér, og er þá dálítið
eins og Einar Áskell og Mangi vin-
ur hans.“
„Það er talað um að við
eigum alltaf að vera í deg-
inum í dag en ég lifi mikið í
dögum sem eru löngu liðn-
ir,“ segir Einar Georg.
Morgunblaðið/Þórður