Morgunblaðið - 02.10.2014, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. OKTÓBER 2014
Það er barið að
dyrum í upphafi að-
ventu veturinn 1990
hjá litlu fjölskyld-
unni sem flutti heim
frá Danmörku árið áður. Siggi á
Hæli stendur þar, hógvær að
vanda, og afhendir mér hand-
prjónaða vettlinga á nokkurra
mánaða soninn. Með kveðju frá
þeim hjónum, Bolettu og honum.
Ég vissi hver hann var en þekkti
ekkert þá. Það átti eftir að breyt-
ast. Hlýleiki gjafarinnar var lýs-
andi þeim hjónum.
Önnur mynd kemur upp í hug-
ann, við Siggi erum að ganga upp
brekkuna bröttu frá útihúsum að
íbúðarhúsinu eftir að hafa lokið
læknisverkum í fjósinu, mér er
boðið í kvöldmat. Siggi er léttur í
spori og lund, blæs ekki úr nös og
segir brekkuna góðu halda sér í
toppformi. Inni eru eiginkonan
og dæturnar þrjár og Steinþór,
faðir hans, aldraður höfðingi. Við
borðum m.a. súrsaðar sviðalappir
sem allir njóta – fágæti fyrir mig.
Það eru menningarlegar umræð-
ur sem allir taka þátt í. Dæturnar
sem nú eru allar komnar í fullorð-
inna manna tölu taka þátt með
sömu hógværð og pabbinn en
langt í frá skoðanalausar. Sveita-
menning eins og hún gerist best.
Þær hafa fyrirmyndir sem þær
líta upp til – það eru forréttindi
að alast upp í þriggja kynslóða
húsi.
Hæll er stórbýli þar er búið á
þremur jörðum – þrjár fjölskyld-
ur, náskyldar, þar af tvær undir
sama þaki. Eitt sinn á Þorláks-
messu halda Siggi og Boletta upp
á koparbrúðkaup sitt með fjöl-
skyldunni, m.a. fjölmörgum frá
Danmörku. Í hinu fjósinu erum
við Ari og Dísa að taka keisara-
skurð á uppáhaldskúnni. Eftir
aðgerðina liggja fyrir boð að
koma við í veislunni. Þar er sung-
Sigurður
Steinþórsson
✝ Sigurður Stein-þórsson fædd-
ist 21. mars 1954.
Hann lést 24. sept-
ember 2014. Útför
Sigurðar fór fram
1. október 2014.
ið og glaðst saman.
Siggi er þar á
heimavelli með sína
fögru og háu tenór-
rödd. Það er gaman
að gleðjast með
stórfjölskyldunni.
Siggi var traust-
ur félagi í Karlakór
Hreppamanna – á
hann var alltaf hægt
að treysta – tónviss
og kunni allt. Það er
gaman að syngja með slíkum
mönnum.
Nú verður skarð fyrir skildi í
tenórnum. Eystra-Hrepps sam-
félagið hefur misst einn sinna
mætustu sona en mestur er miss-
ir fjölskyldunnar. Elsku Boletta,
Dóra, Helga og Jóhanna og stór-
fjölskylda, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni. Minn-
ingin um góðan mann lifir. Inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigurður Ingi.
Vorið 1975 útskrifuðust 11
búfræðikandídatar frá fram-
haldsdeildinni á Hvanneyri. Einn
þeirra var Sigurður Steinþórsson
frá Hæli í Gnúpverjahreppi og
var hann yngstur í hópnum. Ég
kynntist Sigurði fyrst er leiðir
okkar lágu saman í Bændaskól-
anum á Hvanneyri. Að Bænda-
skólanum loknum ákváðum við
báðir að fara í framhaldsnám sem
í boði var á Hvanneyri. Við vorum
bekkjarfélagar í fimm ár og her-
bergisfélagar í tvö ár. Við urðu
fljótt góðir vinir, höfðum báðir
mikinn áhuga á landbúnaði, ekki
síst búfénu. Með náminu tókum
við virkan þátt í félagslífi skólans,
stunduðum íþróttir, hesta-
mennsku, spiluðum brids og
sungum í kór. Á þessum tíma
bjuggu allir nemendur í heima-
vist á Hvanneyri, borðuðu í sam-
eiginlegu mötuneyti og fóru ekki
af staðnum nema nokkrum sinn-
um yfir veturinn. Þetta varð til
þess að nemendur kynntust vel í
námi og leik. Í þessu nána sam-
félagi komu mannkostir Sigurðar
vel í ljós. Honum reyndist létt að
lynda við samnemendur sína og
aðra sem á vegi hans urðu. Hann
var dagfarsprúður en jafnframt
skemmtilegur og góður félagi
sem alltaf reyndi að sjá björtu
hliðarnar í lífinu og það góða sem
býr í hverjum og einum. Einnig
var honum lagið að draga fram
spaugilegar hliðar mála og var
ágætur í að herma eftir. Þessir
eiginleikar nýttust Sigurði vel
síðar í lífinu, bæði í ýmsum trún-
aðarstörfum sem honum voru fal-
in en einnig í daglegu lífi heima
fyrir. Sigurður var mikill bóndi,
sveitamaður og náttúruunnandi í
sér. Hann var t.d. mikill áhuga-
maður um afrétt Gnúpverja og
fjallferðir. Innra með Sigurði bjó
einnig taug listamannsins. Hann
hafði yndi af söng og leiklist og
gaf sér tíma til að sinna þessum
hugðarefnum með búskapnum.
Þegar leiðir skildi að loknu nám-
inu á Hvanneyri hófst nýtt líf hjá
hverjum og einum í hópnum en
við höfum þó reynt að hittast á
útskriftarafmælum, síðast á Hæli
2010 þar sem fjölskyldan á Hæli
tók höfðinglega á móti okkur. Við
sem útskrifuðumst frá fram-
haldsdeildinni á Hvanneyri 1975
þökkum Sigurði afar góð kynni
sem við vildum að hefðu orðið
miklu lengri. Við færum Bolette
konu hans, dætrum og öðrum
ættingjum og vinum innilegar
samúðarkveðjur.
Guðni Þorvaldsson.
Haustið 1971 hóf undirritaður
ásamt fleirum nám við Bænda-
skólann á Hvanneyri. Við vorum
komin alls staðar að af landinu og
þekktustum fæst áður. Einn í
hópnum var Siggi frá Hæli í
Gnúpverjahreppi. Hann var
yngri en flest okkar en það skipti
ekki máli. Hann ávann sér fljótt
traust og virðingu allra í hópnum.
Hann var góður félagi, öflugur
námsmaður, glaðlyndur og hlát-
urmildur, rökfastur og tillögu-
góður, söngmaður, hestamaður,
íþróttamaður og góð eftirherma.
Veturinn leið og að vori við skóla-
slit vorum við ýmis óráðin með
framtíðina. Nóttina áður en leiðir
skildi sátum við Siggi og veltum
vöngum um hvert framhaldið
yrði. Samtalinu lauk þannig að
við bundumst fastmælum um að
mæta á hausti komanda til
Hvanneyrar í frekara nám. Við
vorum síðan samtíða við nám á
Hvanneyri næstu fjögur árin í
góðum félagahóp. Á þessum ár-
um myndast oft vinátta sem slitn-
ar ekki þótt leiðir skilji og vega-
lengdir milli manna séu miklar.
Að loknu námi hóf Siggi fljótlega
búskap á heimajörðinni og höf-
uðbólinu, Hæli í Hreppum. Það
bjó hann myndarbúi meðan ævin
entist. Hann varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að kynnast Bolette,
danskri stúlku sem hafði komið í
ævintýraleit til Íslands. Ég efast
um að pickup-línan sem Siggi
sagði okkur að hefði ráðið úrslit-
um í því sambandi verði nokkurn
tíma toppuð. Bolette og Siggi
voru sem sniðin fyrir hvort ann-
að.
Þau bjuggu sér og dætrum
sínum þremur myndar- og menn-
ingarheimili á Hæli. Við sem út-
skrifuðumst frá Hvanneyri vorið
1975 höfum haldið góðum
tengslum þau ár sem liðin eru frá
því að leiðir skildi. Fyrir fjórum
árum sótti hópurinn Sigga og Bo-
lette heim yfir eina helgi. Þau
fóru með okkur um sína fögru
sveit með fallega nafnið. Um
kvöldið var slegið í veislu á Hæli.
Það bar margt á góma þetta góða
kvöld og var glatt á hjalla. Tón-
leikarnir sem systurnar héldu
undir borðhaldinu gleymast ekki.
Á slíkum endurfundum hverfa
árin sem liðin eru og strákarnir
sem luku sameiginlegri skóla-
göngu fyrir einhverjum áratug-
um eru mættir aftur. Það er verð-
mætt að eiga þessa stund í
minningunni nú þegar Siggi er
allur. Á erfiðum stundum er gott
að hafa þakklætið í huga. Ég er
þakklátur fyrir að hafa kynnst
þeim góða dreng Sigga frá Hæli.
Gunnlaugur Júlíusson.
Sigurður Steinþórsson vinur
okkar er látinn, alltof snemma.
Landið var fagurt og frítt, og
sveitin ljómaði í haustinu þegar
við keyrðum austur að Hæli
þremur dögum fyrir andlát
Sigga. Mikið hvað sveitin hans
var falleg og jörðin búsældarleg.
Heimilið öðrum heimilum fal-
legra. Siggi vildi kveðja heima og
það hlotnaðist honum. Okkur
hjónin langar að þakka svo
margt. Ógleymanlegar stundir í
áranna rás. Þegar ljósin þeirra
Sigga og Bolettu kviknuðu hvert
á fætur öðru. Heimasæturnar á
Hæli, þessar yndislegu og vel
gerðu dætur, sem bera uppeldi
sínu svo fagurt vitni og allri þeirri
umhyggju sem lögð var í uppvöxt
þeirra. Við þökkum Sigga vinátt-
una, hún er eitt það mikilvægasta
sem við eigum. Siggi var í senn
kátur og ábyrgur. Traustur mað-
ur, honum var óhætt að treysta
og fylgja. Það gerði unga danska
stúlkan sem kom til Íslands fyrir
meira en þrjátíu árum og ætlaði
að vera hálft ár á Íslandi, en varð
ástfangin og þau hvort af öðru,
hún og ungi bóndasonurinn á
næsta bæ. Mikið vorum við lán-
söm að kynnast, þér kæri vinur.
Vinátta þín, Bolette og dætranna
hefur sannarlega auðgað líf okk-
ar. Friður fjallanna fylgi þér þar
sem þú ert nú. Guð styrki ykkur
mæðgurnar og tengdason í sorg
og söknuði. Og nána ástvini.
Minning um góðan dreng lifir.
Sigrún og Vilmundur.
Lífið skiptist í kafla og það
skiptast á skin og skúrir. Erfið-
um veikindum, sem Siggi tókst á
við af mikilli seiglu og æðruleysi
nú síðustu misserin, verður þó
ekki líkt við skúr sem gerir ofan í
flekk, miklu fremur dimmt él. Að
vera rændur starfsþróttinum á
aðeins örfáum mánuðum tók
hann nærri sér og að geta ekki
sinnt sem skyldi búskapnum sem
átti hug hans allan.
Þegar litið er yfir farinn veg
verður ekki annað sagt en að
Siggi hafi verið sólarmegin í líf-
inu. Við vorum þrjú jafnaldrar
hérna á nágrannabæjunum og á
sumrin bættist við hópur af
krökkum sem voru hér í sveit.
Mikill samgangur og samvinna
bæði í leik og starfi og oft var
glatt á hjalla. Íþróttafélög voru
stofnuð, Stormur á Hæli og Eld-
ing í Hlíð og á hverju sumri var
haldið íþróttamót þar sem félögin
tókust á. Siggi var drjúgur í
stigasöfnun fyrir Storm enda
þótti okkur Eldingarkrökkunum
með ólíkindum hvað hann gat
hlaupið hratt. Hann var seinna
vel liðtækur íþróttamaður og
hefði örugglega getað náð langt,
ekki skorti hæfileikana og keppn-
isskapið í fínu lagi. En það var
snemma ljóst að hugurinn stefndi
inn á önnur svið. Búskapur eða
störf tengd landbúnaði yrðu hans
lífsstarf og mörg önnur áhuga-
mál.
Siggi kom úr fjölskyldu þar
sem söngurinn hefur alltaf verið í
hávegum hafður. Rétt rúmlega
tvítugur kom hann fram sem full-
mótaður söngvari í hlutverki
Indriða í Pilti og stúlku og þar
hljómaði hans fallega tenórrödd
og kom það engum á óvart. Það
kom kannski meira á óvart að
Siggi skyldi syngja bassa með fé-
lögum sínum á Hvanneyri og sýn-
ir hve fjölhæfur hann var. Siggi
var traustur hlekkur í þeim kór-
um sem hann tók þátt í, sem aðrir
gátu reitt sig á. Að hafa Sigga sér
við hlið var algerlega einstakt.
Félagsmál voru Sigga líka
hugleikin, og þeir sem sáu hann
stjórna fundi gátu margt af því
lært. Hann var formaður Hesta-
mannafélagsins Smára í allmörg
ár og sat í stjórn Landssambands
hestamanna. Honum var það
kappsmál að taka þátt í að auka
veg og virðingu hestamennsk-
unnar sem Steinþór faðir hans
var brautryðjandi í, nokkrum
áratugum fyrr. Sigga var umhug-
að um að dæturnar nytu alls þess
sem bæði hestamennskan og tón-
listin hafði gefið honum og lagði
allt kapp á að gera þeim kleift að
stunda þau áhugamál eins og
þeim var lagið.
Nú á þessum fallegu haustdög-
um þegar fé kemur lagðprútt af
fjalli, kveðjum við nágrannar
hans og vinir mætan mann.
Kæra Bolette, Dóra, Helga og
Jóhanna og fjölskylda öll. Nú
tekur við nýr kafli. Minningarnar
sem Siggi skilur eftir sig hjálpa
til við að takast á við sorg og
söknuð.
Þessar glaðværu mæðgur sem
voru stóra sólskinið í lífi Sigga,
þær munu með brosi sínu breyta
dimmu í dagsljós.
Innilegar samúðarkveðjur
héðan frá Hlíð.
Tryggvi, Anna María,
Guðný Stefanía, Helga
Katrín og Jóhanna Ósk.
Hann Siggi Stei. er dáinn.
Okkur setur hljóð við að heyra
þessa frétt. Þrátt fyrir að vita að
hverju stefndi er maður ekki
viðbúinn og sest niður hnípinn
með tár á hvarmi og minninga-
brotin hrannast upp.
Við Siggi ólumst upp á sama
bæjarhlaðinu, nánast í sama húsi.
Eftir að húsið brann á Hæli,
byggðu foreldrar okkar sitt hvort
húsið sem tengt var með sameig-
inlegri forstofu. Siggi var heldur
yngri en ég og vorum þar að leið-
andi ekki leikfélagar fyrstu árin
en Dísa systir mín og hann léku
sér mikið og vel saman sem gerði
mig oft afbrýðisaman og vildi ég
komast inn í hópinn, sem endaði
þá stundum með ósamkomulagi
milli okkar systkinanna og Siggi
reyndi þá að sætta okkur. Einnig
er mér minnisstætt hve góður
hann var Lása, gömlum manni
sem endaði ævina á heimili for-
eldra hans en þannig var hann
alla tíð, fullur af hjálpsemi og
kærleik.
Svo liðu bernskuárin og við
brölluðum ýmislegt, eins og það
að við ætluðum að prófa reyking-
ar. Við fundum sennilega báðir
þá að það ætti ekki fyrir okkur að
liggja að verða reykingamenn,
þegar við vorum búnir að svíða
bæði augabrúnir og hártopp.
Strax á unglingsárum kom í
ljós að Siggi var liðtækur íþrótta-
maður en gaf sér ekki tíma til æf-
inga því hugurinn stefndi annað.
Þannig var líka með söng og leik-
list, hefði eflaust náð langt á þeim
vettvangi en lét sér það nægja að
stunda það í frístundum, því hug-
urinn stefndi alltaf á annað. Því
þurfti hann ekki lengi að hugsa
sig um þegar honum bauðst að
taka við búi á Hæli.
Þá var oft gaman þegar við
hittumst í fjósinu og ræddum
framtíðardraumana í búskapn-
um. Hann gaf sig allan í verkefn-
ið. Svo kom Bolette í sveitina, fal-
leg stelpa frá Danmörku og
auðvitað varð hún skotin í Sigga
og var tilbúin að takast á við
framtíðardraumana honum við
hlið.
Þau vissu bæði að maður lifir
ekki á brauði einu saman og
gleymdu aldrei að gera sér daga-
mun, en þau þurftu ekki mikið því
að þau höfðu hvort annað. Síðan
komu dæturnar í heiminn: Dóra,
Helga og Jóhanna. Þeir sem
þekktu Sigga og Bolette eru ekk-
ert hissa á því hversu vel þeim
vegnar í lífinu; það er eðlilegt
framhald lífssýnar þeirra og
vinnusemi í hjálpsemi og kær-
leika.
Elsku Bolette, Dóra og Jón
Emil, Helga og Jóhanna: Hugg-
unarorð vega ekki mikið á þessari
stundu, en megi kærleikur Sigga
vísa og leiða veginn áfram.
Ari Einarsson frá Hæli.
„Er þetta bóndi?“ Fyrsta sum-
arið eftir að við fjölskyldan flutt-
um heim frá útlöndum fyrir rúm-
um tveimur áratugum var farið
austur að Hæli. Framundan voru
réttir og spenningurinn var mik-
ill hjá elsta syninum að komast í
sveitina og hitta fyrir alvöru-
bónda. Við hverju barnið bjóst af
undrunartóninum að dæma vit-
um við ekki en það voru fáir meiri
bændur en Sigurður Steinþórs-
son á Hæli. Það hafa alla tíð verið
forréttindi að fylgja Sigga í störf-
um sínum, virðingin sem hann
bar fyrir jörðinni sem hann var
svo nátengdur, fyrir búfénu sem
var hans lifibrauð og landinu öllu.
Búskapurinn var rekinn af vís-
indalegri nákvæmni, stakri um-
hyggju og rósemd. Sömu rósemd
og hann átti eftir að sýna í veik-
indum sínum og umhyggju fyrir
fólkinu sínu.
Þær eru fjölmargar yndislegu
kvöldstundirnar sem við höfum
átt með Sigga og Bolette, þar
sem spjallað var um alla heima og
geima meðan börnin þá nokkuð
yngri sömdu, settu upp og fluttu
heilu kvöldvökurnar með leik,
söng og hljóðfæraleik þar sem
meðal annars var leikið fjórhent
á fiðlu. Fastir liðir í gegnum árin,
dagarnir í kringum réttir, þorra-
blótin í sveitinni sem hófust
heima með vel kæstum hárkarli
og súrum blóðmör, önnur tilefni,
svo margar góðar stundir en þó
of fáar.
Söknuðurinn er sár og sorgin
yfir andláti Sigga er mikil en þó
er okkur ekki síst þakklæti í
huga. Þakklæti fyrir að hafa
kynnst þessu gulli af manni,
þakklæti fyrir að hafa átt hann að
sem fyrirmynd heilsteyptrar
manneskju, frænda og vin og
þakklæti fyrir yndislegar stundir
fyrr og síðar hvort sem það var
austur á Hæli þar sem hann naut
sín best, á okkar heimili þegar
færi gafst frá sveitinni, hvar sem
við hittumst, innilegt þakklæti.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Elsku, elsku Bolette, Dóra og
Jón Emil, Helga og Jóhanna.
Hugur okkar er hjá ykkur öllum.
Kristján, Droplaug (Dodda),
Anna Björk og Birkir.
Góður liðsmaður úr Karlakór
Hreppamanna er fallinn frá. Sig-
urður, eða Siggi eins og hann var
venjulega kallaður, gekk til liðs
við kórinn þegar ákveðið var að
heiðra minningu Sigurðar
Ágústssonar frá Birtingaholti ár-
ið 2007 á 100 ára afmæli skálds-
ins. Siggi ólst upp við mikinn
söng á æskuheimili sínu því faðir
hans, Steinþór, var einstakur og
landsþekktur söngmaður sem
starfaði mikið með Sigurði
Ágústssyni. Sem betur fer ílent-
ist Siggi í kórnum og söng með
honum meðan kraftar leyfðu.
Siggi hafði fallega tenórrödd og
var sérlega lagviss og öruggur
söngmaður og því mikill fengur
hvaða kór sem er.
Siggi fór ungur maður í söng-
nám sem átti eftir að nýtast hon-
um vel á lífsleiðinni. Hann var
alla tíð viðloðandi tónlist, starfaði
í kirkjukór, blönduðum kór,
karlakór og tróð upp einn eða
söng á skemmtunum með minni
hópum.
Siggi var hæglátur maður en
þeir sem kynntust honum varð
fljótlega ljóst að þar fór víðlesinn
og fróður maður með góðan húm-
or. Siggi var vel máli farinn og
átti gott með að setja saman
tækifærisvísur. Þessar urðu eftir
á blaðsnepli í hléi á vortónleikum
í Guðríðarkirkju.
Tölum okkar tæra mál,
hrærum tónastrengi.
Bergjum tón úr tónaskál
teygum lengi, lengi!
Tómur hugur, tóm er skál,
tómt er allt þó „valla“.
Hefjum saman söngsins mál
er sumri fer að halla.
Bolette og dætrum sendum við
einlægar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd KKH,
Þorleifur Jóhannesson.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, systir,
mágkona og amma,
MAGNEA EYRÚN JENSDÓTTIR,
Háteigi 20,
Keflavík,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
miðvikudaginn 17. september, var jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
María Ísabel Grace Fisher, Unnar Sveinn Stefánsson,
Róbert Jens Fisher, Bryndís Lúðvíksdóttir,
Magnea Lynn Fisher, Ellert Hannesson,
Halldóra Jensdóttir, Ari Sigurðsson,
Eygló Jensdóttir,
Jóhanna Jensdóttir Sehner, Erich Sehner
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
HÖRÐUR HJARTARSON,
frá Seyðisfirði,
til heimilis að Skipholti 43,
Reykjavík,
lést á hjartadeild Landspítalans
mánudaginn 22. september.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þann 7. október kl. 13.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans
er bent á Blindrafélagið í Reykjavík.
Sigfríð Hallgrímsdóttir,
Bjarndís Harðardóttir,
Valur Harðarson, Þuríður Höskuldsdóttir,
Hjörtur Harðarson, Mimie Fríða Libongcogon,
Hallgrímur Harðarson, Anna Guðbjörg Sigmarsdóttir,
Helena Harðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.