Fréttir - Eyjafréttir - 07.12.2000, Side 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 7. desember 2000
I
Bók Óttars Sveinssonar - Útkall upp á líf og dauða
grafin
Á kaf í snjóinn
Níels var síður en svo að hugsa um
hvort honum yrði kalt:
„Við Melkorka hlupum upp fyrir
íjárhúsið. Nú urðum við hissa. Aldrei
höfðum við séð svona stóra snjó-
hengju fyrir ofan. Þetta var alveg
rosalega stórt. Mér fannst svo skrýtið
að sjá hve lítið pláss var frá húsinu út í
þennan risaskafl. Við fórum út að
hesthúsi sem stendur rétt ofan við og
lékum okkur að því að renna okkur
niður skaflinn þar. Eftir það fórum við
upp á stóru hengjuna hjá fjárhúsinu og
lékum okkur að því að stökkva niður.
Þetta gerðum við nokkrum sinnum.
Það var gaman að hoppa þarna því
það var svo hátt.
Eftir þetta ákváðum við að klifra
upp á þak á fjárhúsinu. Við lékum
okkur að því að kasta snjóboltum í
hlöðuna. Síðan fannst mér veðrið eitt-
hvað farið að versna og við ætluðum
að fara niður aftur. Ég man hvemig
skóf fram af stóm hengjunni á bak við
fjárhúsið.
Ég ákvað að hlaupa niður hallann á
þakinu og stökkva fram af og utan í
hengjuna. Þegar ég fór fram af sneri
ég mér við í loftinu en fann dynk á
bakið þegar ég var að koma utan í
hengjuna. Mikil snjóbreiða var að
hrynja yfir mig. Ég sá að Melkorka
var að koma á eftir mér. Hún var
brosandi.
Ég keyrðist niður og allt í einu var
ég umlukinn snjó. Hann þjappaðist og
NÍELS Magnússon 16 ára og Melkorka Bjarnadóttir 11 ára með felögum og forsvarsmönnum úr Björgunarsveitinni
Biskupstungum og Björgunarsveitinni Ingunni Laugarvatni. Það fór vel á með þeim og börnunum sem iaunuðu lífgjöfina með
því að færa hvorri sveit fyrir sig súrefnistæki og Útkallsbækur þar sem sagan um björgunina kemur fram í smáatriðum.
þrýstist þunglega að mér. Það var svo
þröngt að ég gat ekkert hreyft mig.
Þetta var rosalega óþægilegt.“
Melkorku fannst spennandi að hlaupa
fram af þakinu á fjárhúsinu og var rétt
á eftir Níelsi þegar hann stökk fram af:
„Níels hoppaði á undan mér og ég sá
hengju detta ofan á hann. Ég reyndi að
stöðva mig í stökkinu til að lenda ekki
í því sama en það var of seint."
Á sekúndubroti hugsaði Melkorka:
„Ég má ekki lfka lenda undir snjó því
ég verð að hlaupa inn og sækja hjálp.“
Hún horfði á Níels hverfa undir
snjóinn:
„Ég fékk í magann og reyndi að snúa
mér við í stökkinu. En snjórinn fór
ofan á mig líka. Ég reyndi af öllurn
kröftum, með höndum og fótum, að
ýta snjónum ofan af mér en það var
ekki hægt. Ég titraði af hræðslu."
Föst í snjónum
Níelsi var illa brugðið:
„Ég gat mig hvergi hreyft, nema
kannski um nokkra sentímetra. Ég lá
einhvern veginn á maganum. Hægri
handleggurinn var sveigður aftur með
bakinu. Hinn var klesstur upp til
vinstri, skáhallt ffá andlitinu.
Ég reyndi að lemja með hendinni
upp til að rýma til. Það var vonlaust.
Snjórinn þrýsti svo á mig. Einnig
reyndi ég að hreyfa höfuðið og snúa
því til að fá meira pláss. Snjórinn var
svo harður og þungur að ég gat ekkert
gert. Fætumir vom einhvem veginn
snúnir og hægri hluti líkamans illa
sveigður.
Börn
I nýútkominni bók Óttars
Sveinssonar, Utkall upp á líf
og dauða, eru tvær sögur af
raunverulegum atburðum
sem gerðust fyrr á þessu ári.
Fyrri sagan lýsir því er rúta
með hóp austurrískra
ferðamanna lenti í miðri
Jökulsá á Fjöllum í sumar.
Fólkið komst á þak rútunnar
og var þar klukkustundum
saman f bráðri lífshættu.
Rútubílstjórinn, sem er
íslenskur, hætti sér út í
straumþunga jökulána til að
ná í hjálp og barst fleiri
hundruð metra með ánni.
Tveir landverðir, karl og
kona, fóru á gúmbáti að
sokkinni rútunni og misstu
þar bátinn. Liltu munaði að
þau færust. Aðrir stóðu
hjálparlausir á árbakkanum
og gátu ekkert aðhafst.
Síðari sagan er af því er tvö
börn grófust undir
snjóhengju á bæjarhlaði í
Biskupstungum. Þar lýsa
fjölskylda og björgunarmenn
örvæntingarfullri leit að
börnunum í snjónum. Við
grípum niður þar sem
börnin eru að leika sér að
því að stökkva í snjóskafl
fram af fjárhúsþakinu en
andspænis fjárhúsinu er
gríðarstór snjóhengja.
snjó