Harmonikublaðið - 01.05.2012, Síða 14

Spjallað vid nýjan
formann S.Í.H.U.
Pétur Bjarnason ræðir við Gunnar Kvaran
Ég hitti Gunnar Ó. Kvaran, formann Sambands íslenskra harmonikuunnenda, lífskúnstner, harmonikukennara og
félagsmálatröll íÁlfalandi nýlega. Álfaland er reyndar heimili Gunnars íFossvogi og bara steinsteypt hús, en það er
samt álfablær yfir Fossvoginum, einkum á vorin. Þegarég sagði honum að Harmonikublaðið vildi fá viðtal við nýjan
formann sambandsins þá rann honum blóðið til skyldunnar að skorast ekki undan, þvíhann veit manna best hversu
mikilvægt það er að fá efni í blaðið. Eftirfarandi er svona undan og ofan afþvísem við spjölluðum saman, margt
kann að vanta, sumt viljum við ekki á síðurnar og jafnvel gæti einhverju hafa verið aukið við.
Gunnar fær nú orðið orðið:
„Ég fæddist á ísafirði en æsku- og bernsku-
minningarnar eru frá Brú í Hrútafirði, þar
sem ég ólst upp frá fimm ára aldri. Sím-
stöðin á Brú var á þeim árum mjög fjöl-
mennur vinnustaður og þar var oft líflegt
samfélag. Foreldrar mínir unnu þar bæði
ogvið bjuggum á staðnum.
Fyrsta hljóðfærið sem ég man eftir að hafa
komist ítæri við var gamalt fótstigið orgel.
Eitthvað náði ég lagi á það, en það var ekki
fyrr en ég var 12 ára, að mig minnir, að ég
komst f tæri við harmoniku. Það var 12
bassa píanóharmonika, sem mamma sagð-
ist geyma fyrir bónda í sveitinni. Ég fékk
leyfi til að máta mig við gripinn og fannst
það skemmtilegt, en mest var spila-
mennskan þó fikt. Einhvern tíma, árla dags,
impraði ég á þvíað gaman væri að eignast
svona verkfæri. Móðir mfn sagði að ég
mætti eiga harmonikunaeféggæti náðað
spila heilt lag fyrir klukkan fimm. Það gekk
eftir og ég eignaðist harmonikuna. Mér fór
svo heldur fram við spilamennskuna eftir
þetta, svona smátt og smátt.
Nágrannar mfnir og vinir, Helgi og Þórir,
synir Steingríms Pálssonar stöðvarstjóra
og síðar alþingismanns voru músíkantar
og við fórum fljótlega að stilla saman
strengina. Úrþvívarð Brúartríóið, harmon-
ika, gítar og trommur. Fyrsta opinbera spila-
mennskan var í fermingarveislu okkar Þóris,
en síðan fórum við að spila á böltum vítt
um svæðið. Við spiluðum mest í Húnavatns-
sýslu og Dölum og aldurinn kom ekki að
sök. Fólkið þyrsti svo í vandfengna dans-
músik að enginn setti smámuni fyrir sig í
þeim efnum.
Síðan lá leiðin í Reykjaskóla þar sem félags-
líf var gott og músíkin höfð i hávegum. Þar
bættust ýmsir í hópinn og hljómsveitir voru
stundum tvær. Meðal þekktari söngvara
var Friðrik Pálsson, eigandi Hótel Rangár,
sem margir þekkja. í Reykjaskóla var gott
að vera og þar urðu kynni sem enn halda
ótrúlega vel.
Eftir héraðsskólann lá leið mín til Reykja-
víkur ÍVerslunarskólann. Og fyrst þú spyrð,
já, éghóf þar píanónám hjá Páli Pampichler,
þeim ágætismanni. Námið gekk afskaplega
vel og mér fannst gaman. Einhverju sinni
hafði ég fengið mikið verk til heimanáms,
á þremur nótnablöðum, kom allvel æfður,
að mér fannst, og hóf að leika fyrir Pál. Ég
var varla hálfnaður þegar hann stoppaði
mig og sagði: „Gunni, Gunni minn, hvar
ertu nú á blaðinu?" Það gat ég ekki með
nokkru móti sagt honum. Mér
þótti þetta svo mikil hneisa að
náminu lauk upp úr þessu og
var ekki frekar framhaldið."
Saxófón hafði Gunnareignast
á unglingsárum og spilaði á
hann á skólaárunum, jafnt og
harmoniku eða píanó, allt eftir
því hvað þurfa þótti. Varð eitt-
hvað frekar úr því?
„]á, saxófónninn. Ég byrjaði að
blása af eigin rammleikog náði
einhverjum lögum í tveimur,
Hljómsveit Gunnors Kvainn
h«IUk w hlJ»m.»rU r.uiuULf. Knrw. •*» fr»mvr*U mun •krm«U
(i kluni m MjUuwlllii IhI«i UíwM I HI|lM » »•■«,
þremur tóntegundum, en var ekki góður í
flóknari verkum. Ég fór í tíma hjá Gunnari
Ormslev hluta úr vetri en það varð heldur
ekkert úr því. En þú sérð að það er ekki
vegna þess að kennararnir hafi ekki staðið
undir nafni!
Ég fór strax að vesenast í músik eftir að ég
kom til Reykjavíkur. Við fórum að spila
saman nokkrir, þar á meðal voru Helgi
Steingrfmsson úr Brúartrfóinu, Helgi Krist-
jánsson nú búsettur á Selfossi, Víðir Jóns-
son ogfleiri. Stofnuð var hljómsveitin Ernir
og varð hún töluvert vinsæl og spilaði víða,
t.d. í Glaumbæ, f klúbbunum á Keflavíkur-
flugvelli og raunar um allt land. Margir
ágætir hljóðfæraleikarar komu að þessari
hljómsveit þann tíma sem hún starfaði.
Einnig var ég með mína eigin hljómsveit í
nokkur ár og spilaði þá aðalega í gamla
Sigtúni við Austurvöll. Á þessum árum
spilaði égá hljómborð, en harmonikan fékk
frí í áratugi, enda átti hún ekkert upp á pall-
borðið hjá ballgestum á þessum tíma.
Þetta ágæta hljóðfæri kom svo til skjalanna
aftur þegar ég varð fimmtugur. Þá gaf konan
mín blessuð mér Exelsior harmoniku. Hún