Harmonikublaðið - 01.09.2012, Page 10

\J\&
SAMUELSSON

mr
Viðtal blaðsins að þessu sinni er við Guðmund Samúelsson. Hann barf tæplega að kynna, svo lengi
hefur hann starfað í harmonikugeiranum. Fyrst sem harmonikuleikari með Harmonikuunnendum
Vesturlands, eo síðari ário sem kennari og stjórnandi Harmonikukvintettsins í Reykjavík.
Ritstjórinn fór og dvaldi góða kvoldstund hjá Guðmundi. Viö skulum gefa honum orðið.
Hvar byrjar þetta allt saman?
Ég er fæddur á Hrafnabjörgum í Ögurhreppi
4. apríl 1941. Þar ólst ég upp þar til ég var
níu ára, en þá fór ég í fóstur til födursystur
minnar á Akranesi, sem hafði boðið for-
eldrum mínum að taka migtil sín og koma
mér í skóla. Þar var ég upp frá því á vetrum
fram að fermingu, en á sumrum var ég fyrir
vestan og vann við bú foreldra minna. Áhugi
minn á harmonikunni vaknaði við að hlusta
á 78 snúninga harmonikuplötur föður míns
heima á Hrafnabjörgum en þarvar upp-
trekktur plötuspilari og að sitja sem Ifmdur
við útvarpið þegartónarhennarbárustmér
á öldum Ijósvakans. Faðir minn var músik-
aiskur, hafði góða söngrödd og söng mikið.
Tíu ára gamali eignaðist ég mína fyrstu
harmoniku, fyrir einhverja tilviljun. Hún var
af Scandalli gerð átta bassa, mjög lítil og
ófullkomin, en harmonika. Ég gat fljótlega
spilað eftir eyranu. Ég fermdist á Akranesi
10
og fékk þá dálítið af peningum ífermingar-
gjöf. Þá varScandalli nikkan orðin alltof lítil
og mig langaði í nýja. Fermingarpeningarnir
dugðu að hluta, en Sigurjón bróðir minn,
sem var að koma af vertíð í Grindavík,
lánaði mér fyrir mismuninum. Þetta var
þriggja kóra Exelcior 120 bassa, trúlega frá
Rín. Þessa nikku átti ég fram að um tvítugt.
Strax sumarið eftir ferminguna fór ég að
leikafyrirdansivesturvið Djúp. Þaðvantaði
harmonikuleikara þar og ekkert um að tala
annað en að þiggja boð um vinnu til að
standa í skilum.
Ein saga frá þessu sumri
Sumarið 1955 var frægt rigningasumar. Þá
var ég meðal annars beðinn um að spila í
Vatnsfirði. Þá hittist svo á að einu þurrk-
dagar sumarsins voru
einmitt heigina sem ég
átti að spila þar. Það
rakst hvað á annað.
Ákveðið hafði verið að
ég yrði samferða fólk-
inu frá Látrum í Mjóa-
firði yfiraðSkálavíkog
átti að vera kominn að
Látrum klukkan níu um
kvötdið. Heyskapurinn
gekk fyrir og ég fékk
mig ekki lausan úr
honum fyrr en um níu
leytiðogþávareftirað
hafa sig til, finna hest
og ríða yfir að Látrum.
Þegar þangað kom voru
allir farnir á ballið, aðeins gamall maður
heima við sem sagði: „Taktu skektuna í
fjörunni og róðu yfirfjörðinn." Þaðvilditil
að þetta kvöld var blíðskaparveður. Það
tók mig, fjórtán ára guttann, dágóða stund
að koma skektunni niður og róa yfir fjörð-
inn. Þá var eftir að ganga með nikkuna yfir
Vatnsfjarðarhálsinn. Égvarsvo kominn um
miðnætti í samkomuhúsið í Vatnsfirði.
Þarna var margmenni frá ísafirði, m.a.
bankamenn í sfnu finasta pússi. Klukkan
þrjú fékk ég 20 mínútna kaffihlé, það mátti
ekki vera mínútu lengra og þærvoru taldar.
Sfðan stóð ballið til sjö um morguninn. Ekki
man ég hvað ég lék fyrir fólkið, en ég hlýt
að hafa spilað mörg lögin oftar en einu
sinni. Ég fékk aðstoð til baka yfir hálsinn.
Þarna um morguninn var komin innlögn inn
fjörðinn. En ég var svo heppinn að fá sextán
ára gamla stúlku frá Látrum til að róa með
mér. En mikið var ég orðinn þreyttur þegar
heim kom, enda komið fram á dag. Síðasta
spölinn niður Laugardalinn, eftir upp-
byggðum vegi, sofnaði ég fram á harmon-
ikuna, sem var á hnakknefinu. Klárinn hélt
áfram og stöðvaði ekki fyrr en við hliðið.
Þar sá faðir minn hvernig komið var, vakti
mig og dreif mig inn í bæ. Þá var klukkan
tíu um morguninn.
Ég spilaði við Djúpið þetta sumar og þau
næstu, f Ögri, Vatnsfirði, Arngerðareyri, og
í Lynghoiti á Snæfjallaströnd . Eftir þetta
var ég tvo vetur á Héraðsskólanum á Núpi
oglaukþaðan gagnfræðaprófi. Þarlékég
fyrir dansi ásamt skólafélögum mínum. En
sextán ára gamall ákvað ég að verða bóndi
og sótti um skólavist á Hvanneyri. Gagn-
fræðaprófið dugði til að komast þar inn,
og undaþágu vegna ungs aldurs.
Skólabróðir minn þarogsíðan góðurvinur,
er Grétar Geirsson. Hann hafði lært að spila
á harmoniku og mér fannst mikið til hans
Fedgarnirá Hrafnabjörgum GuðmundurSamúelsson og Samúel Guðmundsson