Skessuhorn - 28.11.2007, Blaðsíða 52

44 MIÐVIKUDAGUR 28. NÓVEMBER
Í Skessuhorni fyrir skömmu lét
Ragnheiður Runólfsdóttir fyrrum
sunddrottning Skagamanna, þá
skoðun í ljósi að það ætti að nýta
afreksfólk í íþróttum mun betur en
gert hefur verið fram að þessu, nýta
afreksfólkið í þágu menntakerfisins
og íþróttahreyfingarinnar, til að
miðla heilbrigðum lífsstíl. Þetta
væri ein vænlegasta forvörnin,
þar sem að við værum að missa
unglingana alltof mikið inn
á óæskilegar brautir. Sjálf er
Ragnheiður ennþá mikil fyrirmynd
og lætur ekki deigan síga. Hún æfir
sund með börnum og leggur stund á
heilbrigðan lífsstíl. Ragnheiður tók
þátt í Norðurlandamóti öldunga,
25 ára og eldri, í Svíþóð í síðasta
mánuði. Þar keppti hún í fimm
greinum og setti Norðurlandamet
í tveimur þeirra, 50 og 100 metra
bringusundi. Ragnheiður fékk
silfurverðlaun í hinum þremur
og á nú Íslandsmet í öllum fimm
greinunum. „Það skemmtilegasta á
þessu móti, var að þarna var ég að
keppa á móti stelpum sem ég keppti
við á Olympíuleikunum á sínum
tíma,“ segir Ragnheiður.
„Ég er eins og fólk veit fædd og
uppalin hérna á Skaganum. Er yngst
fimm systkina og af sjómannsfólki
komin. Faðir minn, Runólfur
Óttar Hallfreðsson „Bóbó“
útgerðarmaður, lést fyrir fjórum
árum. Móðir mín, Ragnheiður
Gísladóttir, gerir ennþá út eitt skip,
Bjarna Ólafsson.”
Á bakinu á mömmu
í lauginni
“Við bjuggum nálægt Bjarnalaug
og aðalleiksvæðið mitt var þar,
Langisandurinn og Krókalónið.
Ég synti í sjónum sem krakki og
mamma tók mig með sér í sund.
Synti með mig á bakinu, svo ég var
fljót að læra að synda. Annars var ég
í öllum íþróttum. Helgi Hannesson
íþróttakennarinn minn gamli fékk
mig til að æfa sund, þegar ég var
svona átta­níu ára. Hann og Ævar
Sigurðsson, sem er nýhættur að
kenna, voru aðalkennararnir í
sundinu. Ég var nánast í öllum
frístundum í íþróttum sem krakki;
fótbolta, handbolta, frjálsum
íþróttum og badminton. Ég var að
spila á fullu í þessu öllu og keppa, af
því maður gat eitthvað.
Svo kom að því að ég þufti að
velja. Ég man þegar það var. Þá var
ég búin að vera á mörgum æfingum
sama daginn og kom seint heim.
Mamma sagði að nú yrði ég að
fara að velja. Þetta var í kringum
fermingaraldurinn og mikið að
gera. Ég valdi sundið af því ég var
nýlega búin að setja Íslandsmet
í baksundi. Ég var í baksundinu á
þessum tíma vegna þess að það var
svo mikið af bringusundsfólki. Svo
skipti ég aftur yfir í bringusundið
þegar ég var 16 ára, enda voru
framfarirnar ekki búnar að vera
miklar í baksundinu. Reyndar var
ég í fjórsundinu líka. Mér gekk
fljótlega vel í bringusundinu, sló
nokkur Íslandsmet og einbeitti mér
að „bringunni“ og fjórsundinu eftir
það.“
Æfði upp í sex tíma
á dag
Og varstu þá farin að æfa mikið á
þessum tíma?
„Já þegar ég var 15 ára fór ég í
æfingabúðir til Luliå í Svíþjóð og
ílengdist þar eitt ár í menntaskóla.
Svo var ég tvö ár í Kanada, en
kom svo heim og æfði fyrir
Olympíuleikana 1988. Flutti þá til
Njarðvíkur og æfði með Eðvarði Þór
Eðvarðssyni. Eftir Olympíuleikana
fór ég til Bandaríkjanna, Alabama,
fékk fullan skólastyrk, og æfði upp
í sex tíma á dag með fullu námi.
Þetta var nokkuð stíft en það var
boðið upp á alla hjálp, svo sem
sjúkraþjálfun, heilbrigðisþjónustu
og fleira. En það þurfti líka að
standa sig í skólanum. Ég þurfti
að ná átta í meðaleinkunn til að
halda styrknum og vera inni í
skólaliðinu.
Við kepptum mikið, algengar
keppnir á milli skólanna, þannig
að það var mikið um ferðalög. Ég
lagði stund á nám í lífeðlisfræði
og tók BS gráðuna. Ákvað svo að
lengja námið um eitt ár og fór í
masterinn í íþróttalífeðlisfræði.
Á þessum tíma var ég sjálfsagt
á hátindinum í sundinu. Gekk
mjög vel á Smáþjóðaleikunum
1991 og setti rúm 20 Íslandsmet
þetta ár og Norðurlandamet í 100
metra bringusundi. Það var þessi
árangur sem varð til þess að ég
var tilnefnd Íþróttamaður ársins
þetta ár. Framundan voru svo
Ólympíuleikarnir í Barcelona 1992,
þar sem mér gekk líka mjög vel.
Á þessum tímapunkti var ég búin
með námið og tími til kominn að
fara að vinna fyrir sér. Þannig að ég
ákvað að ljúka keppnisferlinum og
snúa mér að öðru.“
Umhverfið hérna
frábært
Varstu kannski orðin þreytt á
þessum ströngu æfingum?
„Nei ég fann aldrei fyrir því,
fannst mjög skemmtilegt að æfa
og vera með hópnum, fékk mikla
lífsfyllingu út úr því. Við æfðum
alltaf á morgnana, vorum komin í
laugina korter yfir fimm og æfðum
framundir átta. Ég hef aldrei þurft
mikinn svefn og eftir að ég fór að
þjálfa þá hefur það komið mér til
góða að vera vön þessum æfingatíma
frá Bandaríkjunum. Við æfum svona
snemma með krökkunum í dag.“
Þegar þú hugsar til baka, finnst
þér að þú hafir verið heppin að fá
þessi tækifæri í íþróttunum?
„Jú ég er alveg alsæl með það.
Ég var óskaplega heppin að hafa
þetta fólk í kringum mig hérna á
Skaganum. Líka heppin að alast
upp í þessum systkinahópi og þurfa
að hafa fyrir hlutunum. Og ég fékk
góðan stuðning frá foreldrunum,
bæði íþróttalegan og fjárhagslegan.
Mamma var mjög góð sundkona
og svo var þetta stjörnulið hérna
á Skaganum, sem virkaði rosaleg
hvatning fyrir mig. Mér fannst
umhverfið hérna frábært og utan um
þetta héldu svo þeir Helgi Hannesar
og Ævar, sem eru eiginlega algjörir
demantar og dýrlingar í mínum
huga. Það var svo mikilvægt að eiga
að svona forkólfa.
Það er löng og árangursrík
saga í sundinu hérna á Akranesi.
Skagadúettinn frægi, Ingi Þór
Jónsson og Ingólfur Gissurarson,
sem slóu Íslandsmetin vinstri –
hægri, Guðjón Guðmundsson,
Finnur Garðarsson og fleiri. Og
það má ekki gleyma Guðrúnu
Margréti Halldórsdóttur sem var
fyrsta landsliðskonan okkar.“
Samkeppnin við
fótboltann
Og svo snérir þú þér að þjálfun
þegar þú varst hætt að keppa. Er
ennþá mikill áhugi fyrir sundinu
hérna á Skaganum?
„Já hann er talsverður, þó við
eigum mikið undir högg að sækja
gagnvart fótboltanum. Ég er búin
að vera yfirþjálfari hérna síðan 2003.
Þetta eru um 150 krakkar sem æfa
sund. Ég og Katrín Harðardóttir og
Bjarney Guðbjörnsdóttir þjálfum
yngstu krakkana. Sundskólinn
er rekinn undir nafni Sundfélags
Akraness. Þar erum við með krakka
frá 3ja mánaða upp í fimm ára. Að
meðaltali eru 100 börn á námskeiði
hjá okkur. Katrín er með 1. bekk og
ég hef verið með 2. bekk, Bjarney
með 3.­4. bekk ásamt mér. Ég er
að þjálfa næst elsta hópinn sem eru
krakkar á fermingaraldri og einu
ári yngri. Síðan er pólskur þjálfari,
Marcin Marlinski, sem var einn af
fjórum bestu fjórsundsmönnum í
heimi, með elsta hópinn og einnig
krakka á aldrinum 10­12 ára.
Svo er ég aðstoðarkennari inni í
bekk í Brekkubæjarskóla, sjöunda
bekknum. Ég fæ mikla lífsfyllingu
út úr því að kenna.
Eins og sést á þessu þá nýt ég þess
að vinna með krökkum. Þau gefa
lífinu gildi og sýna fram á bjarta
framtíð fyrir land og þjóð. Ég hef
verið svo heppin að fá að vinna með
frábærum einstaklingum og þeir
hafa svo sannarlega unnið merka
sigra. Nú að nýloknu Meistaramóti
fengum við svo sannarlega að vita
hversu bjarta framtíð við eigum hér
á Skaganum í sundinu. Krakkarnir
okkar stóðu sig frábærlega og
ég er afar stolt að vera hluti að
þessu samstarfi með þessu frábæra
afreksfólki,“ sagði Ragga Run að
lokum.
þá
Fær mikla lífsfyllingu út úr því að kenna
Ragnheiður Runólfsdóttir segir frá æskuárunum, íþróttaferlinum og sundinu á Skaganum
Ragnheiður á sundlaugarbakkanum þangað sem hún mætir ásamt sundkrökkum fyrir dagrenningu marga daga vikunnar.
Ragnheiður Runólfsdóttir, sunddrottning á Akranesi.