Þjóðlíf - 01.04.1990, Page 13

Jórunn Sörensen á flóamarkaði
Sambands dýraverndunarfé-
laga. Ef farið væri eftir lögun-
um þyrfti enga dýravernd.
INNLENT I
DYRAVERND I
BLÓÐINII
Spjallað við Jórunni Sörensen formann
Sambands dýraverndunarfélaga Islands.
Flóamarkaður stendur undir dýravernd
Mánudagarnir eru fjörugastir á flóa-
markaðnum í kjallaranum í Hafnarstræti
17. Alls konar fólk kemur til að róta í
fötum sem hægt er að fá fyrir spottprís;
pilsið fer á eitt hundrað og fimmtíu kall
og buxur á sama verði, kjóllinn á tvö
hundruð og peysa kostar á bilinu hundr-
að til hundrað og fimmtíu krónur.
Þó að mest beri á fötum er ýmislegt
annað að finna á flóamarkaðnum, til
dæmis bækur, mataráhöld, húsgögn og
sitthvað fleira. Veltan er ekki mikil þegar
verðlagið er svona lágt. - Það er góður
dagur þegar við náum inn 5000 krónum,
segir Jórunn Sörensen formaður Sam-
bands dýraverndunarfélaga.
Dýraverndunarfélagið hefur rekið
flóamarkað í rúman áratug, fyrst á Bók-
hlöðustíg en lengst af í Hafnarstræti.
Tekjurnar af markaðnum fara í rekstur
félagsins.
— Við vinnum að dýravernd á breiðum
grundvelli. I félaginu starfa saman rjúpna-
skyttur og fuglavinir. Okkar markmið er
að dýrum líði vel á meðan þau eru lifandi,
segir Jórunn. Hún segir ótrúlega illa farið
með sum dýr og nefnir loðdýrin sérstak-
lega. Þessi villtu dýr eru mjög óhamingju-
söm og missa á endanum vitið þegar þau
eru lokuð inni í búrum.
— Ég ætla dýrum ekki mannlega eigin-
leika, en þau verða að fá tækifæri til að
veita eðli sínu útrás og það geta villt dýr
ekki þegar þau eru lokuð í búri.
Jórunn hefur verið í stjórn Dýravernd-
unarfélagsins frá árinu 1972 og líklega hef-
ur hún áhugann á dýravernd í blóðinu því
faðir hennar, Valdimar Sörensen, og
móðurafi, Jón Gunnlaugsson, störfuðu
báðir í félaginu.
Þær manneskjur sem, vegna sannfær-
ingar sinnar, eyða miklum tíma og starfs-
þreki í það að hrinda hugsjónum í fram-
kvæmd fmnst stundum lítið miða. Jórunn
er engin undantekning og segir tilfmning-
una líkasta því að berja höfðinu við stein.
Hún fann fyrir tilgangsleysinu þegar hún,
kaldan miðvikudag í vetur, norpaði í
kjallaranum og seldi lítið. Jórunn stendur
vaktina á miðvikudögum og er þess vegna
kölluð „miðvikudagsflóin“. Stallsystur
Jórunnar sjá um markaðinn hina tvo viku-
dagana sem opið er, mánudaga og þriðju-
daga, en markaðurinn er opinn frá klukk-
an tvö til sex þessa daga.
— Fólk hefur ekki áhuga á dýravernd,
það gefur þessum málum ekki gaum, lík-
lega er það of upptekið við að vinna fyrir
efnislegum gæðum.
Tómlæti almennings og andúð hags-
munaaðila eru erfiðustu torfærurnar í
starfi Dýraverndunarfélagsins. Jórunn
hefur fengið yfir sig skammir og gífuryrði
og henni var einu sinni stefnt fyrir dóm.
Það gerðu forráðamenn Sædýrasafnsins
vegna afskipta Jórunnar af aðbúnaði dýr-
anna í safninu. Það er ekki sannfæringin
ein sem fær menn til að starfa í áhugasam-
tökum. Stundum er áhugastarfið yfirvarp
til að tryggja hagsmuni. Jórunn var í
stjórn Landverndar í nokkur ár og kann
að segja frá því þegar æðarbóndi í samtök-
unum kom með þá tillögu að eitrað skyldi
fyrir mávum og þeir veiddir í net, en það
er kvalafull veiðiaðferð. Með þeim hætti
skyldi komið í veg fyrir að mávurinn
spillti æðarvarpinu.
— Þarna var bóndinn að verja sína
hagsmuni fyrir náttúrunni en ekki náttúr-
una fyrir ágangi okkar mannanna, segir
Jórunn og bætir kímin við, kannski er líka
eitthvað um þetta hjá okkur í Dýravernd-
unarfélaginu, en maður vill ekki taka eftir
því.
í sumar eru liðin 76 ár frá því að Dýra-
verndunarfélag Reykjavíkur var stofnað,
en fyrsti formaður þess var Tryggvi
Gunnarsson þingmaður og bankastjóri.
Félagið hefur tvívegis breytt nafni sínu en
markmiðið er ávallt það sama; að vinna að
sómasamlegum aðbúnaði málleysingja.
Forsenda þess að markmiðið náist er að
samtökunum berist upplýsingar um mis-
þyrmingu og vanhirðu dýra. Á vegum
Dýraverndunarfélagsins starfa hátt á ann-
að hundrað trúnaðarmenn vítt og breitt
um landið. „Þeir eru augu okkar og eyru,“
segir Jórunn, en hún kynntist trúnaðar-
mannakerfmu í Danmörku árið 1973 og
útfærði það hér. Oddvitar í hverjum
hreppi eru beðnir að tilnefna trúnaðar-
mann sem hefur beint samband við Dýra-
verndunarfélagið ef þörf er á.
Dýraverndunarfélagið á fulltrúa í Dýra-
verndunarnefnd ríkisins sem meðal ann-
ars beitir sér fyrir lagasetningu um með-
ferð og aðbúnað dýra. En lög koma fy rir
lítið ef þeim er ekki hlýtt. Á hálfrar aldar
afmæli dýraverndunarsamtaka á íslandi
skrifaði rithöfundurinn Guðmundur
Hagalín grein í tímaritið Dýraverndarann
þar sem hann rifjaði upp sögu málstaðar-
ins. Þar segir hann að Dýraverndunarfé-
lagið hafi átt „í sífelldri baráttu við
skepnuníðinga, lagaverði og ráðherra, og
er það sama sagan og gerist enn í dag. Lög
eru samþykkt, reglugerðir settar, og svo
reynist löggæslan haldlaus og ekki eftir
því gengið frá yfirmönnum hennar, að
hún sé meira en nafnið tómt, þegar til
tekur dýranna og annars vegar eru menn,
sem ýmist er vorkennt -eða eiga hagsmuna
að gæta í bili og eiga sér örugga talsmenn,
frændur, vini eða stéttarbræður.“
— Ef farið væri eftir lögunum þyrfti
enga dýravernd, segir Jórunn og staðfestir
að enn vanti mikið á að málstaður dýranna
sé virtur. Þess vegna halda konurnar í
kjallaranum í Hafnarstræti áfram að reka
flóamarkaðinn, til að klæða fólk og hjálpa
dýrum. -pv
ÞJÓÐLÍF 13