Þjóðlíf - 01.04.1990, Blaðsíða 30

MENNING
Þennan fyrsta vetur fór hún í hæfniprófun
fyrir skólaleikritið og var óvænt valin í
aðalhlutverkið, þó hún skildi ekki fylli-
lega hvað hún var að segja. Leikritið fjall-
aði um stúlku sem ólst upp í klaustri, og
hún var talin tilvalin í hlutverkið. Þarmeð
gerbreyttust viðhorfin. Hún varð alltíeinu
stjarna í skólanum og fékk góða dóma í
skólablaðinu. Við það öðlaðist hún aukið
sjálfstraust. Vitanlega var það leikstjóran-
um að þakka hversu vel tókst til, en
Kristjana uppgötvaði að hún gat leikið.
Það leiddi til þess að hún fékk brennandi
áhuga á leiklist og var yfirleitt valin í eitt-
hvert hlutverk í öllum leiksýningum skól-
ans.
Eftir fyrsta veturinn í menntaskóla fór
hún að leika útí bæ og bauðst tækifæri til
að fylgjast með frægasta Shakespeareleik-
flokki Bandaríkjanna í Ashland í Oregon,
en þar er árlega haldin mikil Shakespeare-
hátíð með mörgum frægum leikurum.
Leikhúsið í Ashland er nákvæm eftirlík-
ing Globe-leikhússins í Lundúnum og þar
sýnd fimm til sex verk meistarans á hverju
sumri. Ein leikkonan fékk Kristjönu til að
gæta tveggja ungra barna fyrir sig, en á
kvöldin gat hún sótt allar æfingar flokks-
ins og var ákaflega lærdómsríkt, enda
mikill munur á sýningunum í Ashland og
skólasýningum í Corvallis. Hún kynntist
flestum leikaranna og leikstjóranum,
Angus Bomer, sem bauð henni að koma
aftur að ári og gangast undir hæfniprófun.
Eftir sumarið settist Kristjana aftur á
skólabekk og hélt áfram að leika í skóla-
sýningum. Hún stóð sig lítið eitt betur í
enskunni. Um vorið útskrifaðist hún og
var óskiljanlegt hvernig það gat orðið.
Hún gat ekki enn lesið heila bók á ensku,
þó hún hefði fengið ýmislegt smálegt birt í
skólablaðinu. Hún fór hjá sér þegar hún
tók við skírteininu, sem henni fannst
óverðskuldað, en skundaði beint í háskól-
Gerðist svo heildsali fyrir tréskó í Kanada.
ann, þarsem faðir hennar hafði fengið til-
boð um að vera eitt ár til viðbótar, og hélt á
fund háskólaritarans. Þegar hún spurði
hvort hún fengi inngöngu var henni sagt
að einkunnirnar væru alveg á mörkunum.
Hún reyndi að útskýra að hún kæmi úr
framandi umhverfi í allt öðru landi og
hefði ekki kunnað ensku sérlega vel í byrj-
un, en hún hefði brennandi áhuga á að
ganga menntaveginn. Háskólaritarinn sá
aumur á henni með því fororði að hún
legði sig betur fram við námið í framtíð-
inni. Því hét hún og hóf strax um vorið að
sækja enskutíma, en um haustið byrjaði
hún á almennu háskólanámi.
Fyrsta veturinn lagði hún stund á leik-
húsfræði og las m.a. Shakespeare, en lagði
allar fyrirætlanir um Ashland á hilluna.
Samfara hinu fræðilega námi tók hún þátt
í leiksýningum háskólans, fékk yfirleitt
alltaf hlutverk. Það hjálpaði henni til að
komast inní samfélagið og kynnast fólki.
Meðal hlutverka sem hún lék þennan
fyrsta vetur var Bokki í Draumi á Jóns-
messunótt og var sæmd leiklistarverð-
launum háskólans, Litla Óskari.
ftir tveggja ára leiklistarnám giftist
Kristjana 19 ára gömul stúdenti frá
Suður-Kóreu, Charles Kang, sem var við
nám í félagsfræði og heimspeki. Þá breytt-
ust allir hennar hagir. Hún hætti leiklist-
arnámi en sneri sér að bókmenntanámi,
sem var ekki eins tímafrekt. Þegar hér var
komið ætlaði hún sér að ná fullu valdi á
ensku og sýna framá að hún stæði ekki
öðrum að baki vitsmunalega. Hún náði sér
í Glæp og refsingu eftir Dostójevskí í
enskri þýðingu, en uppgötvaði óðara að
þriðja hvert orð var henni óskiljanlegt.
Hún las fyrstu síðuna aftur og aftur, en var
jafnnær. íslenska var enn hennar eiginlega
mál, enda töluð á heimili foreldranna.
Þetta var svipað því að uppgötva að maður
væri haldinn illkynjuðum sjúkdómi. Hún
náði sér því í orðsifjabók og fletti upp
hverju einasta orði sem var henni óskiljan-
legt. Þessari reglu hefur hún haldið framá
síðustu ár, enda finnst henni ævinlega
óþægilegt að láta fara framhjá sér orð sem
hún skilur ekki til hlítar. Sjálfsnámið varð
til þess að hún komst smátt og smátt inní
enskuna. Eftir Dostójevskí ákvað hún að
ná sér í auðveldari texta og keypti Fanny
Hill, sem reyndist vera barnaleikur einn.
Allt frá barnæsku hafði Kristjana haft
þann sið að gefa sig alla að því sem hún tók
sér fyrir hendur, og því hélt hún áfram
með miskunnarlausum sjálfsaga uns hún
fór að sjá árangur. I bókmenntanáminu
fann hún aftur lærimeistara, konu að nafni
Norris sem var prófessor í enskum bók-
menntum og tók hana undir sinn verndar-
væng. Það varð til að örva áhugann á nám-
inu. En eftir árið fluttust þau hjónin til
annarrar borgar þarsem þau héldu áfram
námi. Þar var alltíeinu komið annað fólk
og lærimeistarinn horfinn, þannig að
Kristjana fann enga fótfestu. Þá fékk hún