Læknablaðið : fylgirit - 01.10.2010, Síða 29

XIX ÞING LYFLÆKNA
FYLGIRIT 65
Illkynja hóstarkirtilsæxli hafa mun verri horfur og flestir látnir innan árs
frá greiningu.
V049 Krabbamein í eistum á (slandi 2000-2009
Andri Wilberg Orrason1, Bjami Agnarsson2, Guðmundur Geirsson3, Helgi H. Helgason4,
Tómas Guðbjartsson14
'Læknadeild Háskóla íslands, 2rannsóknarstofu í meinafræði, 3þvagfæraskurðdeild,
4krabbameinslækningadeild Landspítala
Inngangur: Á síðustu áratugum hafa lífshorfur sjúklinga með
eistnakrabbamein batnað umtalsvert, aðallega vegna tilkomu öflugra
krabbameinslyfja. Markmið rannsóknarinnar var að kanna nýgengi,
stigun og lífshorfur sjúklinga við greiningu eistnakrabbameins á íslandi
á 10 ára tímabili og bera saman við eldri rannsóknir.
Efniviður og aðferðir: Afturskyggn rannsókn sem nær til allra íslenskra
karla sem greindust með kímfrumuæxli í eistum 2000-2009. Klínískar
upplýsingar fengust úr sjúkraskrám. Æxlin voru stiguð (Boden-Gibb)
og reiknaðar heildarlífshorfur. Borin voru saman sáðfrumu-krabbamein
(SFK) og ekki-sáðfrumukrabbamein (E-SFK). Eftirlitstími var 4,9 ár að
meðaltali.
Niðurstöður: Alls greindust 97 karlar og var aldursstaðlað nýgengi
5,9/100.000/ári. Hlutfall SFK og E-SFK var jafnt og voru einkenni
svipuð í báðum hópum. Meðalstærð æxla var 4,0±2,1 cm og hélst óbreytt
á rannsóknartímabilinu. Meðalaldur sjúklinga var marktækt hærri hjá
sjúklingum með SFK (41,6 ár) samanborið við E-SFK (30,1 ár) (p<0,0001).
Flest æxlanna voru á stigi I, eða 78,4%, 13,4% á stigi II og 8,2% á stigum
III-IV. SFK greindust á marktækt lægri stigum samanborið við E-SFK
(57,9 vs. 42,1% á stigi I; p=0,003). Enginn fjarmeinvörp greindust hjá
sjúklingum með SFK en hjá 8 sjúklingum með E-SFK (p<0,006). Fjórir
sjúklingar létust á rannsóknartímabilinu, 2 úr E-SFK, 2 vegna óskyldra
sjúkdóma en enginn úr SFK. Fimm ára lífshorfur fyrir allan hópinn voru
96%.
Ályktanir: Miðað við nágrannalönd er nýgengi eistnakrabbameins á
íslandi í meðallagi og hefur haldist stöðugt síðustu tvo áratugi. Á sama
tímabili hefur hlutfall sjúklinga með staðbundinn sjúkdóm (stig I) lítið
breyst og stærð æxlanna sömuleiðis. Lífshorfur hér á landi eru mjög
góðar og með því hæsta sem þekkist.
V050 Árangur Landspítala í fyrirbyggjandi meðferð gegn
bláæðasegasjúkdómum - framsýn þversniðsrannsókn
Hallgerður Lind Kristjánsdóttir1, Guðný Stella Guðnadóttir1, Sigríður Bára Fjalidal1, Hulda
Rósa Þórarinsdóttir2, Agnar Bjamason1, Óskar Einarsson1
‘Lyflækningasviði, ^svæfínga- og gjörgæsludeild Landspítala
Inngangur: Bláæðasegasjúkdómar (venous thromboembolism (VTE))
eru taldir valda 5-10% af dauðsföllum hjá inrúliggjandi sjúklingum.
ENDORSE, fjölþjóðleg rannsókn frá 2008 sýndi að 51.8% sjúklinga á
bráðadeildum voru í áhættuhópi fyrir VTE en af þeim fengu 58.5%
og 39.5% sjúklinga á skurð (SKD)- og lyflækningadeildum (LD)
forvarnarmeðferð.
Tilgangur rannsóknarinnar er að sjá hver árangur LSH er í að veita
fyrirbyggjandi meðferð gegn VTE. Niðurstöðumar verða bornar saman
við árangur annarra landa úr ENDORSE.
Efniviður og aðferðir: Þann 2.des 2009 var farið yfir sjúkraskrár allra
inniliggjandi sjúklinga á SKD og LD LSH. Kannað var hvort viðkomandi
var að fá fyrirbyggjandi meðferð gegn VTE skv. leiðbeiningum American
College of Chest Physicians (ACCP) frá 2008.
Niðurstöður: Inntökuskilyrðin uppfylltu 251 sjúklingur. Leiðbeiningum
ACCP var fylgt hjá 82% sjúklinga á SKD og 76% á LD.
Inrdliggjandi sjúklingar á LSH voru í 47% tilfella með ábendingu
fyrir forvamarmeðferð (áhættusjúklingar) og af þeim fengu 57% slíka
meðferð. Áhættusjúklingar fengu forvamameðferð í 78% tilfella á SKD
og 26% tilfella á LD.
Ályktanir: Árangur skurðlæknisdeilda LSH var góður og yfir meðaltali
í ENDORSE rannsókninni en árangur lyflæknisdeilda var slakur.
Skurðlæknar em betur meðvitaðir um efnið en eins eru ábendingar
skýrari. í þessum niðurstöðum felst tækifæri til að bæta gæða þjónustu
LSH. Besta leiðin til þess er að deildir hafi skýrar leiðbeiningar um
fyrirbyggjandi meðferð, notist við stöðluð innlagnafyrirmæli eða kvaðir
í tölvuskráningu lyfja.
V051 Notkun espaðs storkuþáttar VII á Landspítala á 10 ára tímabili
Róbert Pálmason1, Brynjar Viðarsson2, Felix Valsson3, Kristinn Sigvaldason3, Tómas
Guðbjartsson4-5, Páll Torfi Önundarson2'5
'Lyflækningasviði, 2blóðmeinafræðideild, 3svæfinga- og gjörgæsludeild, 4hjarta- og
lungnaskurðdeild Landspítala, 5læknadeild Háskóla íslands
Inngangur: Espaður storkuþáttur VII (recombinant factor Vlla, rFVIIa)
hefur verið notaður á Landspítala (LSH) frá árinu 1999 við blæðingum
af ýmsum orsökum. Tilgangur þessarar aftursæju rannsóknar var að
athuga ábendingar og árangur af notkun rFVIIa á LSH frá upphafi til
ársloka 2008.
Efniviður og aðferðir: Fengnar voru upplýsingar um notkun rFVHa frá
apóteki LSH og gagnagrunni blæðaramiðstöðvar. Klínískar upplýsingar
voru fengnar úr sjúkraskrám og voru m.a. skráðar ábendingar notkunar
lyfsins; klinísk svörun að mati meðhöndlandi læknis; fjöldi blóðhluta
gefinn 12 klst. fyrir og 12 klst. eftir gjöf rFVlla; storkupróf fyrir og eftir
gjöf; og afdrif sjúklinga.
Niðurstöður: Alls fengu 73 sjúklingar rFVIla, meðalaldur 51 ár
(0-84). Helstu ábendingar voru óviðráðanlegar blæðingar við
hjartaskurðaðgerðir (n=23), eftir áverka (n=8) og fæðingu (n=9). Átta
sjúklingar fengu lyfið vegna heilablæðingar, níu sem fyrirbyggjandi
meðferð fyrir skurðaðgerð og 16 við öðrum ábendingum. Klínísk svörun
var góð í 73% tilfella. Notkun rauðkomaþykknis minnkaði að meðaltali
úr 10,6 einingum 12 klst. fyrir lyfjagjöf (bil 0-32, miðgildi 10) í 4,3
einingar 12 klst. eftir gjöf lyfsins (bil 0-22, miðgildi 3; p<0,0001); notkun
blóðvökva minnkaði úr 10,2 einingum (bil 0-26, miðgildi 8) í 6,2 (bil 0-33,
miðgildi 5,5; p<0,002); og PT styttist um 6,9 sek (p<0,0001). Alls létust 24
sjúklingar innan 30 daga (33%), þar af 6 af 9 með heilablæðingu og 10 af
24 sjúklingum eftir opnar hjartaaðgerðir.
Ályktanir: Þrír af hverjum fjórum sjúklingum svöruðu rFVIIa vei
skv. klínísku mati. Marktæk minnkun á gjöf blóðhluta og stytting
PT styður það mat. Þótt dánarhlutfall sé hátt (33%), sérstaklega eftir
heilablæðingar (66%), þá ber að hafa í huga að lyfið var aðeins gefið
þegar önnur meðferðarúrræði höfðu brugðist.
V052 Áhrif af gjöf fíbrínógenþykknis við alvarlegar blæðingar
Friðrik Th. Sigurbjörnsson1, Hulda R. Þórarinsdóttir1, Kári Hreinsson1, Páll T. Önundarson24,
Tómas Guðbjartsson3-4, Gísli H. Sigurðsson1,4
'Svæfinga- og gjörgæsludeild, 2blóðmeinafræðdeild, 3hjarta- og lungnaskurðdeild
Landspítala, 4læknadeild Háskóla íslands
Inngangur: Fíbrínógen er mikilvægur storkuþáttur sem virðist lækka
fyrr en blóðflögur og aðrir storkuþættir við alvarlegar blæðingar.
Dýrarannsóknir hafa sýnt bætta storknun blóðs þegar lyfið er gefið við
LÆKNAblaðið 2010/96 29