Bæjarins besta - 03.03.2011, Blaðsíða 12

12 FIMMTUDAGUR 3. MARS 2011
seinna,“ segir Sammi og brosir við.
Sú hljómsveit átti ekki langa
lífdaga og leystist fljótlega upp.
Haustið 1965 gekk Sammi hins
vegar til liðs við BG, sem hann
átti eftir að leika með um langt
skeið.
Tók sér frí fyrir
bílskúrssveitir
„BG hafði þá verið starfandi í
svolítinn tíma, alveg frá 1958
sennilega. Ég var í BG eiginlega
samfellt í 30 ár, fyrir utan nokkur
ár sem ég þurfti að fara í svona
bílskúrshljómsveitir, eins og allir
ungir menn,“ segir hann og kímir.
Á meðal þeirra sveita voru hljóm-
sveitin Sexmenn. „Við klædd-
um okkur upp í rúllukragapeysur,
með númerum aftan á, svona eins
og fótboltamenn. Svo var það
Leones og síðast Öx sem var mjög
framúrstefnuleg hljómsveit. Eftir
þennan útúrdúr gekk hann aftur
til liðs við BG árið 1970. „Þá hét
sveitin orðið BG og Ingibjörg,
sem varð eiginlega frægasta út-
gáfan af því bandi. Fyrst hét hún
BG og Gunnar, svo BG og Árni,
þá B.G og Ingibjörg og svo BG-
flokkurinn. Síðasta afsprengi BG
var svo dúettinn Baldur og Mar-
grét,“ útskýrir hann.
„Eftir að ég hætti í B.G. var ég
um tíma í hljómsveitinni Sægreif-
unum. Hún varð til eftir að
kvótakerfið var tekið upp, nafnið
var eitthvað skot á það umdeilda
kerfi“ rifjar Sammi upp.
Rúllurnar mæli-
kvarði á stemningu
Á áttunda áratugnum gerði
hljómsveitin víðreist um landið
og naut töluverðra vinsælda.
„Á sumrin vorum við sex sam-
an. Rúnar, Ingibjörg og Óli heit-
inn sem var söngvari og gítar-
leikari voru öll í skóla fyrir sunn-
an á veturna. Þá minnkuðum við
bara grúppuna og spiluðum hérna
þrír, fjórir saman á Þorrablótum
og svona. Um miðjan maí komu
þau vestur og þá var tekin mán-
aðartörn í að æfa nýjustu lögin.
Svo voru þetta alveg þrjú kvöld í
viku sem við spiluðum, bæði hér
á svæðinu og um allt land. Við
fórum að vísu ekki mikið norður
og austur, en mikið á Vesturlandi
og alla leið austur á Hvol. Þetta
voru alveg dýrleg ár,“ rifjar Sammi
upp.
Félagi hans í hljómsveitinni
kom sér á þeim tíma upp mæli-
kvarða á stemninguna í þorpun-
um fyrir böllin. „Það var Gunnar
Hólm blessaður, sem er nýlátinn,
blessuð sé minning hans. Hann
var trommari hjá okkur. Hann
var með kenningu um hárrúllur,
eins og konur settu í sig þá þegar
eitthvað stóð til. Ef við sáum
eina konu með rúllur í hárinu
þegar við komum inn í bæinn, þá
kæmu hundrað manns á ballið.
Ef við sáum tvær voru það tvö
hundruð,“ segir Sammi og hlær.
„Þetta var helvíti gott. Það er
nú erfiðara að spá fyrir um þetta
núna út frá rúllum – nú er það
bara Facebook. Þar sér fólk hvar
straumurinn verður, hvernig fólk
er búið að tala sig saman,“ bætir
hann við.
Gömlu kallarnir
hlaupa í skarðið
Sammi er nú aftur kominn í
hljómsveit eftir um tíu ára hlé frá
spileríi. „Ég er núna að spila með
hljómsveitinni Express, með
Benna Sig og fleiri góðum mönn-
um. Það vantaði bassaleikara –
allir ungu mennirnir fara suður til
að læra meira, svo þá þarf að
kippa gömlu köllunum inn aft-
ur!“ segir hann og kímir.
Aðspurður segist Sammi ekki
finn fyrir miklum mun á ball-
stemningunni nú eða þegar BG
og Ingibjörg var og hét. „Það er
eiginlega enginn munur. Það eina
er að núna er ég kannski svolítið
langt frá þessu fólki í aldri,“ segir
hann og glottir.
„Ég var að spila úti í Hnífsdal
núna um daginn, fyrir alveg fullu
húsi. Það var fullt eins og í gamla
daga – haus við haus alveg fram
í dyr. Og það eru meira að segja
sömu lögin sem við spilum. Það
er alveg ótrúlegt hvað sum lög
lifa kynslóð eftir kynslóð og gera
sig alltaf vel. Lögin hans Bjögga
Halldórs til dæmis, Vertu ekki
að plata mig og Rabarbararúna,
lögin með CCR, að ógleymdum
Bítlalögunum. Sum lög eru bara
hreinræktuð balllög,“ segir Sammi.
„Það eru ákveðin lögmál í
þessu sem gilda enn í dag. Fólk
þarf alltaf svipaðan takt til að
koma sér í stuð og fara að dansa,
gamla rokkið stendur alltaf fyrir
sínu til dæmis. Það er sami grunn-
tónn í þessu,“ bætir hann við.
Hleraði æfinga-
hljómsveitir
Ein helsta breytingin sem hann
finnur fyrir er þó hvað skemmt-
analífinu hefur seinkað. „Núna
er fólk kannski að koma um hálf
tvö, tvö. Hérna áður fyrr beið
það hreinlega í biðröð við dyrnar.
Það erfiðasta í dag er að bíða allt
kvöldið eftir því að fara að spila
og bíða svo í tvo tíma í viðbót
eftir því að fólkið komi. Það er
alveg ömurlegt,“ segir hann og
hristir höfuðið brosandi.
Önnur breyting hefur sömu-
leiðis áhrif á ballamenninguna,
nefnilega framboð á tónlist. „Í
gamla daga þyrsti fólk svo í að
heyra nýjustu lögin. Þá voru svo
fáir sem áttu bíla, þeir gátu ekkert
verið í bílnum að hlusta á tónlist
þar. Lög unga fólksins voru líka
bara einu sinni í viku. Þegar ég
var að byrja man ég að ég hlustaði
á Lög unga fólksins á fimmtu-
dögum, og svo hékk ég fyrir utan
dansstaðina og hlustaði á hljóm-
sveitirnar æfa – til að fá að heyra
þessi nýjustu lög,“ segir hann
frá. „Í dag er fólk með þetta í eyr-
unum alla daga, í bílnum og vinn-
unni, heima og í líkamsræktar-
stöðinni. Ég held að það sé kann-
ski ein stærsta breytingin,“ segir
Sammi, sem telur þó að fjörið
hafi ekkert minnkað.
„Benni er náttúrulega alveg
frábær söngvari og stuðbolti og
það er mikið fjör á þessum böll-
um hjá okkur. Fólki virðist líka
þetta mjög vel. Sumar hljóm-
sveitir falla í þá gryfju að ætla að
spila það sem þeim finnst sjálfum
skemmtilegt, en þú ert alltaf að
þjóna gestunum. Það er líka lang-
skemmtilegast þegar maður sér
að fólkið skemmtir sér, það er
aðalkikkið, svo maður sletti nú.
Þá skiptir það mann í rauninni
engu máli hvaða tónlist maður
vill spila,“ segir Sammi.
Í lúðrasveit og kór
Auk rakarastarfsins, annarrar
íhlaupavinnu, ritstarfa og hljóm-
sveitastands nær Sammi að sinna
öðrum áhugamálum. Hann varð
folfallinn golfspilari eftir að hann
hætti hljómsveitatúrum á sumrin,
þó heldur hafi dregið úr golfiðkun
á seinni árum. „Nú spila ég eigin-
lega bara í miðri viku en er svo í
sumarbústaðnum okkar í Mjóa-
firði á helgum. Það finnst mér
mjög gott,“ segir hann.
Þar að auki er hann bæði í
lúðrasveit og kór. „Ég hef verið í
lúðrasveit lengi og spila þar á
althorn. Ég byrjaði hins vegar í
kór bara á gamals aldri. Nú er ég
í kirkjukórnum, en ég var líka í
Sunnukórnum. Ég hætti hins
vegar þar af því að æfingarnar
sköruðust við lúðrasveitaræfing-
ar. Mér finnst hins vegar verulega
gaman að syngja,“ segir Sammi.
Aðspurður hvort hann hafi þá
aldrei gripið í míkrófón á böllum
hristir hann höfuðið. „Nei, nei,
það þurfti aldrei. Það voru svo
margir sem sungu að ég slapp
alltaf við það,“ segir hann bros-
andi og tekur dræmt í það þegar
blaðamaður spyr hvort hann eigi
það ekki bara eftir. „Ja. Jú, jú,
kannski. Enginn veit sína ævina
fyrr en öll er, eins og þar stendur,“
segir hann.
Hljóðfæradaðrari
Þrátt fyrir að geta spilað á pí-
anó, bassa og althorn hefur
Sammi aldrei lagt stund á eigin-
legt tónlistarnám. „Ég gat snemma
spilað á píanóið eftir eyranu og
svo nennti ég ekkert að læra nót-
urnar. Ég byrjaði að læra en gafst
upp á því,“ segir hann og brosir.
„En auðvitað ætti maður að halda
áfram. Fólk fæðist með ákveðna
hæfileika, fær eitthvað í vöggu-
gjöf, en það verður sjálft að bæta
við þá og rækta þá,“ segir hann.
„Ég lærði reyndar aðeins á alt-
hornið, og svo prófaði ég saxófón
einu sinni. Það voru allt of margir
takkar á honum. Og svo lærði ég
aðeins á selló, ég var búinn að
gleyma því. Það var hjá honum
séra Gunnari á meðan hann var
hér fyrir vestan,“ rifjar hann upp.
„Villi kallaði þetta nú einu sinni
að vera svona daðrari, að daðra
við hin og þessi hljóðfæri en festa
aldrei ráð sitt. Það er ekkert verra
en hitt, held ég,“ segir Sammi.
Það gefur auga leið að eftir
áratuga starf í tónlistarbransanum
hlýtur hann sömuleiðis að luma
á mörgum sögum af slíkum ævin-
týrum. Þegar blaðamaður for-
vitnast um hvort ekki sé von á
ritröðinni Bassaleikarinn minn
sagði brosir hann við.
„Ég hef nú aðeins verið að
punkta hjá mér hvernig þetta
gekk fyrir sig, þetta hljómsveitar-
líf. Við sjáum til,“ segir hann að
lokum.
BB birtir hér eina rakarasögu
úr bókinni Rakarinn minn þagði
með góðfúslegu leyfi Samma.
Ólafur Ragnar
Grímsson
Ólafur er sonur Gríms Krist-
geirssonar rakara. Grímur var
með rakarastofu í húsi við Aðal-
stræti sem stóð á milli áfengis-
verslunarinnar núverandi og gamla
pósthússins. Hús þetta er nú horf-
ið af sjónarsviðinu. Þá var hann
bæjarfulltrúi á miklum upp-
gangstímum hér á Ísafirði.
Það ku oft hafa verið fjör á
rakaratofunni þar sem bæjarmál-
in voru reifuð og sagt er að kallinn
hafi oft gleymt sér í hita leiksons
og gengið ansi nálægt höfuðleðri
kúnnanna. Fjölskyldan bjó að
Túngötu 3 sem gengur enn undir
nafninu Grímsby.
Ólafur Ragnar, sonur þeirra og
núverandi forseti Íslands, hefur
snemma haft mikla útrásarþörf
því að sem lítill drengur var hann
oft bundinn í garðinum þar sem
hann lék sér.
Eins og alþjóð veit elduðu þeir
Ólafur og Davíð Oddsson grátt
silfur saman og tókust hressilega
á í pólitíkinni. Eftir að Ólafur
var orðinn forseti og Davíð for-
sætisráðherra, kom Davíð í heim-
sókn til Ísafjarðar. Var honum
ekið í skoðunarferð um bæinn
eins og siður er. Var ekið fram
hjá æskuheimili forsetans og for-
sætisráðherranum m.a. sagt frá
því að Ólafur hafi verið bundinn
í garðinum þegar hann var lítill
drengur svo hann færi sér ekki
að voða.
„Hver leyst’ann?“ spurði Dav-
íð með þjósti.
– Sunna Dís Másdóttir.