Tímarit Máls og menningar - 01.06.1993, Page 7

Guðbergur Bergsson
Boltaleikur
Um morguninn var hringt og hann var orðinn pabbi. Sonurinn var
hraustur en dálítið grettinn. Móðirin komst vel frá fæðingunni og var
ánægð. Gömlu vinirnir komu til að óska honum til hamingju og sögðu:
Eigum við ekki að halda upp á þetta með handbolta?
Hann fór með þeim á völlinn. Það var sumar og bjart yfir. Honum leið
vel. Vinimir héldu dálítið fyrir honum boltanum og hlógu. Hann var linari
en hann átti vanda til, kannski af geðshræringu yfir að hafa séð soninn
nýkominn í heiminn. Honum þótti hann vera ljótur. Móðir hans sá
hvemig honum varð innanbrjósts og sagði:
Þú varst líka bólginn og með marblett við augað.
Allt í einu fékk hann boltann framan í sig. Félagar hans skelltu uppúr
og kölluðu:
Ertu með hugann við krógann?
Hugsunin hafði dregið athyglina frá leiknum. Gleraugun höfðu brotn-
að og skorist í hann.
Þetta er ekkert, sögðu félagamir.
Ég veit það, sagði hann.
Þú átt ekki að fara í handbolta með gleraugu. Áttu ekki linsur?
Jú, svaraði hann en hafði misst áhuga á leiknum.
Skyndilega fauk í hann og hann vildi halda áfram gleraugnalaus, en
fékk þá boltann aftur í andlitið. Hann grunaði að þetta væri af vilja gert
og þorði ekki að hætta fyrr en hann hefði staðið sig. Það rann á hann æði,
blóðið ólgaði, en hann kom boltanum ekki í mark. Félagarnir hlógu. Þeir
voru allir um tvítugt, en hann sá eini sem var orðinn pabbi.
Jæja, ég er hættur, sagði hann og gafst upp.
Félagarnir hættu líka. Einn tók um axlir honum og hristi hann.
TMM 1993:2
5