Fréttatíminn - 30.01.2015, Blaðsíða 26

LEIKFÖ GI FÆRÐU
Í KRU A
UU UU
U U
Miniland® framleiðir spennandi,
skemmtileg og fræðandi leikföng
fyrir börn á öllum aldri.
/krumma.is www.krumma.is
Gylfaflöt 7 112 Reykjavík 587 8700
Sveinn Óskar ásamt föður sínum, Hafliða Alfreð Karlssyni, tveimur mánuðum áður en hann lést. Mynd úr einkasafni
Bjargaði sex mannslífum
Bræðurnir Hafliði Alfreð Karlsson og Þorsteinn Karlsson létust
báðir langt fyrir aldur fram á sama sólarhringnum í desember
2013. Þeir höfðu margoft rætt við fjölskyldu sína um líffæra-
gjöf og vildu báðir gefa líffæri sín ef til þess kæmi. Líffæra-
gjöf Hafliða bjargaði 6 manneskjum en ekki var hægt að nýta
líffæri Þorsteins vegna þess hversu snögglega hann lést. Sonur
Hafliða, Sveinn Óskar, hvetur fjölskyldur til að ræða þessi mál
opinskátt.
E instaklingar með fjölskyldu og ástvini, rétt eins og við, fengu að lengja líf sitt ein-
ungis vegna þess að pabbi var góð-
ur maður og við fylgdum hans hug-
sjónum fram undir það síðasta,“
segir Sveinn Óskar Hafliðason sem
missti föður sinn, Hafliða Alfreð
Karlsson, þann 6. desember 2013.
Fjölskyldan hafði margoft rætt um
líffæragjafir og alltaf komist að
sömu niðurstöðu. „Ef þessi aðstaða
kemur upp þá vill maður að sjálf-
sögðu hjálpa með líffæragjöf. Þeg-
ar það kemur svo að því að kveðja
einhvern sem maður elskar svona
heitt, vitandi það að eina ástæðan
fyrir því að hann „andar“ enn er að
vélar halda honum gangandi svo
einhver annar geti fengið úr honum
varahluti, verður ákvörðunin mun
erfiðari,“ segir hann.
Sveinn skrifaði pistil um reynslu
sína þegar hann fékk þær fréttir
fyrir rúmu ári að líffæragjöf föður
hans hefði bjargað 6 manneskjum.
Um svipað leyti skapaðist mikil um-
ræða um líffæragjafir eftir að Skarp-
héðinn Andri gaf líffæri sín og var
Sveinn sannfærður um að það yrði
vitundarvakning í þessum málum.
Faðir Sveins vaknaði upp þann 5.
desember árið 2013 við símtal og
fékk þá þær fregnir að Þorsteinn
Karlsson, bróðir hans, hefði lent í
slysi og væri alvarlega slasaður á
Landspítalanum. Ekki leið á löngu
þar til Þorsteinn var úrskurðaður
látinn. „Systkini Steina voru öll í
miklu áfalli inni í aðstandendaher-
berginu þegar læknir kemur inn
og spyr þessarar erfiðu spurning-
ar sem kemur ávallt upp í þessum
aðstæðum: „Hefði Þorsteinn viljað
gefa úr sér líffæri?“ Systkinin voru
ekki lengi að taka ákvörðun, hann
hefði að sjálfsögðu viljað gefa úr
sér líffæri. Pabbi fór þar fremstur
í flokki enda maður sem lagði alla
tíð áherslu á að gefa af sér og hjálpa
náunganum. Steini var litli bróðir
pabba og þeir voru mjög nánir, hann
átti engin börn og var einstæður
þegar hann lést.
Áfallið tók svo á pabba að hann
hné niður á gjörgæsludeildinni.
Hann hafði fengið alvarlegt heila-
blóðfall,“ segir Sveinn. „Mamma
reyndi að halda ró sinni en skiljan-
lega gekk það ekki. Hún hafði misst
mág sinn og eiginmaður hennar til
35 ára var í lífshættu. Ég var á barmi
taugaáfalls þegar ég loksins áttaði
mig á því að Steini frændi, sem var
mér eins og bróðir, væri dáinn og
pabbi væri hugsanlega að fara sömu
leið,“ segir hann.
Rúmum sólarhring síðar var
pabbi hans úrskurðaður látinn eftir
ítrekaðar tilraunir til að vekja hann.
„Við sátum öll saman í aðstandenda-
herberginu þegar læknirinn kom
inn. Ég vissi strax hvert erindið var,
enda höfðum við rætt þetta fram og
aftur í ljósi þess að sama umræða
hafði átt sér stað sólarhring áður
við fráfall Steina. Mömmu fannst
ekki auðvelt að segja já, enda er
það mun erfiðara þegar á hólminn
er komið. Mamma sagði eina setn-
ingu sem fékk mig meira að segja
til að efast, ég sem trúi ekki á Guð
eða Jesú eða neinn æðri mátt, ef því
er að skipta: „Hvað ef Hafliði minn
verður svífandi um á himnum með
ekkert hjarta?“
Fjölskyldan vissi þó hver vilji
Haf liða var og auðveldaði það
ákvörðunina. „Ég bið ég ykkur
um að ræða þessa hluti við ykkar
nánustu, ímynda ykkur aðstæð-
urnar og ákveða, að sama hversu
erfið ákvörðunin verður, segið já,
og bjargið mannslífum í leiðinni,“
segir Sveinn.
Erla Hlynsdóttir
erla@frettatiminn.is
V ið vorum virkilega heppin. Lífið hófst fyrst hjá Auði eftir að hún fékk nýja lifur,“
segir Ásdís Ásgeirsdóttir, móðir
Auðar Valdimarsdóttur sem fæddist
árið 2002 en fljótt varð ljóst að hún
var með lifrarsjúkdóm sem myndi
eyðileggja lifrina. „Það var reynt
að skera hana upp 5 vikna gamla
en það gekk ekki upp. Til stóð að
reyna að bíða með lifrarskipti þar
til hún yrði tveggja ára gömul því
það væri svo erfitt að setja líffæri í
svo lítið barn en síðan var ákveðið
að við myndum fara fyrr á biðlista,“
segir Ásdís.
Fjölskyldan öll, báðir foreldrar
Auðar og tvær systur hennar, 4 og
6 ára, flutti til Pittsburgh í Banda-
ríkjunum 1. júní 2003 þar sem Auð-
ur fór á biðlista, 8 mánaða gömul.
„Hún var mjög heppin og þurfti ekki
að bíða nema í örfáar vikur. Þegar
við fengum símtalið var heilt teymi
af læknum í flugvél að sækja lifr-
ina. Upphaflega voru þeir á leiðinni
að sækja lifur og þarma, en þegar
skipta á um hvoru tveggja þarf það
að koma frá sama einstaklingnum.
Þarmarnir voru hins vegar dæmdir
ónýtir og þá var Auður okkar næst
á listanum.“
Ásdís segir að Auður hafi verið
afar veikburða, hún hafi verið orð-
in grængul á litinn, nærðist ekki
og varla óx. „Læknirinn lýsti þessu
þannig að þetta hafi verið eins og að
opna ormagryfju og hún hafi verið
grænleit að innan. Lifrin byrjaði síð-
an strax að virka og aðeins þremur
dögum síðar settist hún upp, nokkuð
sem hún hafði aldrei áður gert. Hún
byrjaði strax að taka við næringu og
þetta var bókstaflega nýtt líf.“
Lifrin sem Auður fékk var úr litlu
barni sem hafði látist og en fjölskylda
barnsins óskaði eftir því við sjúkra-
húsið að fá upplýsingar um hversu
mörg börn hefðu bjargast vegna líf-
færagjafanna og hversu mörg systk-
ini þau ættu. „Þau vildu fá að segja
frá því í jarðarförinni hversu margar
fjölskyldur hefðu eignast nýtt líf.“
Erla Hlynsdóttir
erla@frettatiminn.is
Fékk lifur úr barni
Ásdís Ásgeirsdóttir ásamt dóttur sinni Auði Valdimarsdóttur, 12 ára, sem fékk nýja lifur aðeins 8 mánaða gömul. Mynd úr einkasafni
Framhald á næstu opnu
26 úttekt Helgin 30. janúar-1. febrúar 2015