Dagrenning - 01.12.1946, Qupperneq 33

má nefna eitt dæmi þcss, að veðrið hafi átt
drjúgan þátt í hamingju Bretlands, það er
eltingaleikurinn við Bismarck í maímánuði
árið 1941. Skipstjórinn á orustuskipinu King
George V. segir svo í grein í fyrsta tbl. tíma-
ritsins H. M. S. King George V. Magazin,
er hann nefnir: Eltingaleikurinn við Bis-
marck, þegar honum var sökkt:
„Óvinaskipið var um það bil 100 mílur
á undan okkur á hraðri ferð, og allar líkur
virtust benda til þess, að hann mundi sleppa
okkur úr greipum. Vonir okkar voru farnar
að dvína. Það var aðeins tími til að gera
eina tundurskeytaárás á skipið, áður en
myrkrið skylli á. Mjög vel heppnuð árás var
gerð á skipið frá flugvélaskipinu Ark Royal.
Skothríðin var samt mjög áköf frá Bismarck.
Flugvélarnar komu þó á hann nokkrum
skeytum. Eitt þeirra kom á lyftingu skipsins
og eyðilagði stýrisútbúnaðinn. Þetta eitt
rnundi þó ekki hafa stöðvað flótta hans. En
það, sem reið baggamunin, var vindstaðan,
því að Bismarck gat einungis siglt upp í
vindinn. Það var allsnarpur vindur af norð-
vestri, svo að Bismarck varð að stefna beint
í áttina til okkar. Hér er rétt að minnast
óveðursins, sem tvístraði Flotanum ósigr-
andi, óveðursins, sem rak flotadeild Hawke’s
á land í Quiberanflóa og steytti skip Con-
flans á klettum, og lognsins, við Dunkirk.
Mörg önnur dæmi má nefna úr sögu flota-
veldis vors, og þau geta ekki öll verið ein-
skær tilviljun."
Sir John Tovey aðmíráll, yfirmaður heirna-
flotans, lítur einnig á það sem krafta-
verk, að Bismarck var sökkt. Tímaritið As-
hoie and Aíloat (febrúarheftið 1943) segir
frá því, að eftir að umræddu skipi var sökkt
hafi hann ávarpað skipshöfn H. M. S. Ge-
orge V. á þessa leið:
„Menn skortir oft og tíðum einurð til að
ræða um þessi mál, en ég hefi lengi verið
trúaður á mátt bænarinnar. Aldrei á ævi
minni liefi ég beðizt eins mikið fyrir og
síðustu vikurnar. Ef einhver hefði sagt, að
við hefðum getað mætt Bismarck, hinu stóra
skipi, með hinar 9 og 15 þumlunga bvssur
sínar óskaddaðar, og komizt frá þeirri viður-
eign án þess að nokkur Breti nrissti lífið,
mundi enginn hafa trúað honum. Enda er
það harla ótrúleg saga. Það getur aðeins ver-
ið einu að þakka. Ég trúi því fastlega, að
árangur viðureignarinnar var að þakka af-
skiptum og handleiðslu Guðs.“
HIN UNDRAVERÐA UPPSKERA
ÁRIN 1942 OG 1943.
Það er ekki einungis á vígstöðvunum, á
landi, sjó og í lofti, að guðlegrar handleiðslu
hefir orðið vart. Það varð að birgja brezku
þjóðina að matvælum, en skipanna, sem áttu
að flytja mat til okkar frá Ameríku, var
mikil þörf til að flvtja á þeim hermenn og
hergögn. Þess vegna var brýn þörf á ríku-
legri uppskeru haustið 1942. Til þess að ná
þessu markmiði var gert heljarmikið átak í
brezkum landbúnaði og þjóðin sneri bökum
saman og vann saman af slíku kappi, að
þess eru engin dæmi fyrr né síðar í sögu
okkar. Við þessa samvinnu bættust svo bæn-
ir óteljandi fjölda manna um það, að árang-
urinn yrði blessunarríkur. Og við vorum
bænheyrð, og má um það vitna í orð Mr.
R. S. Hudson, landbúnaðarráðherra, sem
fram komu í brezka útvarpinu. Hann sagði:
„En þetta vildi ég segja ykkur í auðmýkt
og alvöru: Mikil og erfið vinna og haganleg
tækni hafa átt sinn þátt í þessu rnikla afreki,
senr er meðal rnestu afreka allra tíma. En
sú er trú mín, að okkur beri ekki síður að
þakka æðri máttarvöldum — og það af
innsta hjartans grunni.
Eitthvert æðra vald hefir unnið kraftaverk
á ökrunr Englands í sumar, því að á þessu
ári, einmitt þegar þörfin var svo brýn, hefir
landið gefið okkur brauð í ríkari mæli en
DAGRENNING 31