Dagrenning - 01.12.1946, Blaðsíða 37

hersveita Faraós (2. Mósebók, kap. 7—12),
för ísraelsmanna yfir Rauðahafið (2. Móse-
bók, 14. kap.), voru allt atburðir, sem aldrei
gleymdust í sögu ísraelsþjóðarinnar, og sér-
stök fræðsla var veitt um, til þess að varð-
veita minninguna um þá frá kynslóð til kyn-
slóðar (5. Mósebók, 6 : 20—25).
Fall Jeríkóborgar var annað dærni um að
Guð hélt verndarhcndi vfir þjóð sinni. Upp-
gröftur fornfræðinga, sem nýlega hefir verið
gerður á borgarstæðinu, undir stjórn Gar-
stangs prófessors, liefir staðfest, að múrarnir
hafi hrunið til grunna og borgin hefir verið
brennd, eins og lýst er í 6. kapítula Jósúa-
bókar.
Mjög oft er þess getið á dögum dórnar-
anna, að „böm ísraels hrópuðu til Drott-
ins“, og hann barg þeim úr greipum óvin-
anna (Dóm. 2:18, 3:9, 15, 4:3, 10:10, 15, 15,
11:29, 32)- Eftirtektan'erðastur þeirra at-
burða er sá, er hinn 300 manna „fvrirlit-
legi, litli her“ Gideons stökkti á flótta „öll-
um Midianítum, öllum Amalekítum og
börnum austursins“. (Dóm. 6—7.) (Þýtt úr
enska textanum, ísl. þýð. talar um austur-
b.vgg/a.)
Á dögum Samúels fylgdi trúarvakning og
mikil þjóðarblessun í kjölfar hvatninga spá-
mannsins: „Ef Jiér viljið snúa yður til Drott-
ins af öllu hjarta .... og snúið hjarta yðar
til Drottins og þjónið honum einum ....
mun hann frelsa yður af hendi Filista.“ (I.
Sam. 7, 3.) ísrael sneri sér til Guðs og
„Drottinn þrumaði með miklum gný yfir
F'ilista á þeim degi og gjörði þá felmtsfulla,
svo að þeir biðu ósigur fyrir ísrael.“ (I. Sam.
7:i°.)
í sögu Júdakonunga verða hvað eftir ann-
að þjóðarvakningar, oft og einatt fyrir áeggj-
an konunganna. Þessar vakningar höfðu alltaf
sigur í för með sér eða, ef þjóðin átti ekki
í stríði, langæjan frið. Sem dæmi má nefna
þetta:
„Og Asa gjörði það, sem gott var og rétt í
augum Drottins, Guðs síns... Og hann bauð
Júdamönnum að leita Drottins, Guðs feðra
Jieirra, og breyta eftir lögmáli hans og skip-
unum. Hann afnam hæðirnar og sólsúlurnar
úr öllum Júdaborgum, og ríkið naut friðar
um hans daga. (II. Kron. 14:2, 4, 5.)
Þegar Júdaríki var ógnað af Ammon og
Móab, var Jóasfat hvatamaður að mikilli
vakningu til þess að minna á heit Jiau, er
Guð gerði Salomon konungi eftir að Salo-
mon gerði bæn sína við vígslu musterisins.
(I. konung. 8 : 23—53, II. Kron. 7 : 12—22.)
Svarið kom: „Svo segir Drottinn við yður:
Mræðist eigi né skelfist fyrir þessum mikla
mannfjölda, því að eigi er yður búinn bar-
daginn, heldur Guði .... En eigi þurfið þér
að berjast við þá, skipið yður aðcins í fylk-
ingu, standið kyrrir og sjáið liðsinni Drott-
ins við yður. (II. Kron. 20:15,17.) Morg-
uninn eftir komust Júdamenn að Jiví, að
óvinirnir hefðú biy'tjað hver annan niður í
innbyrðis bardaga. „En ótti Guðs kom yfir
öll heiðnu ríkin, er menn fréttu, að Drott-
inn hefði barizt við óvini Israels. Og friður
var í ríki Jósafats, og Guð hans veitti honum
frið allt um kring.“ (II. Kron. 20 : 29—30.)
Hiskía, konungur Júdaríkis leitaðist við af
öllum mætti sínum allt frá upphafi konungs-
dóms síns að gera vilja Guðs, og í kjölfar
trúarvakningarinnar, sem hann átti manna
mestan þátt í, fvlgdi ein stórfenglegasta frels-
un í sögu þjóðarinnar. (II. Kron. 29 til 32,
II. Konung. 18 og 19.) Sanherib, konungur
Assyríu réðst inn í Júdaríki. Áður en hann
settist um Jerúsalem, reyndi hann að skjóta
íbúum borgarinnar skelk í bringu með áróðri
sínum, en það er mjög eftirtektarvert, hversu
áþekkur hinn þýzki áróður á okkur dögum
er áróðri hinna fornu Assyríumanna. (II.
Konung. 18:28—32). 1 boðskap þeim, er
Sanherib sendi Hiskía, var hið herfilegasta
guðlast og ögranir til Guðs. Þar segir svo:
DAGRENNING 35