Dagrenning - 01.10.1950, Blaðsíða 23

miklu óheillavænlegri og hættulegri félags-
skapur en gamla Þjóðabandalagið. Hún kom
fyrir tímasprengju í Arabíu, sem er ban-
vænni vestrænum þjóðum heldur en sú, er
komið var fyrir í rniðri Evrópu. Mér segir
svo hugur um að afleiðingarnar komi í ljós
á seinni hluta þessarar aldar.
Þannig kleif zionista hreyfingin af neðsta
hjallanum, — Balfour-yfirlýsingunni — sem
hún komst á í fyrra stríðinu, upp á fyrsta
tindinn, — Zionistaríkið — í síðara stríð-
inu. Þær hæðir er hún mun klífa í framtíðinni
eru enn huldar þoku næstu fimmtíu ára. En
sá árangur, sem náðst hefur er því stórfelldari,
ef athuguð eru meðölin, sem notuð hafa ver-
ið. í byrjun, fyrir fimmtíu árum, var aðeins
til félag zionista og zionistar dreifðir út
um allan heim. Vopnin, sem notuð voru,
voru aðallega röksemdir, sem einkum var
beitt gegn stjómmálaforingjum, ritstjórum
og opinberum starfsmönnum yfirleitt. Rök-
semdirnar máttu sín sýnilega mikils, því að
zionistum var alls staðar lagið að móta menn,
sem kallaðir voru miklir, eftir sínum vilja,
eins og þeir væru úr leir, mýkri en aðrir dauð-
legir menn eru skapaðir úr. Harðstjórn hvata-
mannanna, og hve stranlega þeir refsuðu
hverjum þátttakanda, sem lét uppskátt um
fyrirætlanir þeirra, er furðulegt.
Það er undravert að virða fyrir
sér öll atriði lokaþáttarins. Þessi meg-
inárangur seinna stríðsins kom Rrst i Ijós
við lok bardaganna, þegar Truman for-
seti bað strax um leyfi til þess, „að hundrað
þúsundir rnanna, er vikið liafði verið úr
landi fengju inngöngu í Palestínu". Þetta
var í rauninni bending um það, að styrjöld-
inni lyki með því, að byrjuð væri önnur
styrjöld, eða að þessi styrjöld tuttugustu
aldarinnar héldi enn áfram. í forsetaboð-
skap sínurn til þingsins 1947 sagði Truman
forseti: „Vér munum ekki samþykkja neinar
breytingar á landamærum hjá nokkurri vin-
veittri þjóð, nema hún sjálf hafi látið í 1 jós
ósk um það af frjálsum vilja. Vér trúum á
það, að allar þjóðir öðlist að lokum réttindi
þau og sjálfstjóm, sem þær hafa verið sviptar
með valdi. Vér álítum það rétt, að allar þjóð-
ir, sem hæfar eru til sjálfstjórnar, skuli hafa
leyfi til þess að kjósa sér stjómarhætti eftir
frjálsu vali, án íhlutunar nokkurs erlends
valds. Þetta gildir bæði í Evrópu, í Asíu og
í Afríku, engu síður en 4 Vesturheimi. Vér
munum neita að viðurkenna nokkra stjórn,
sem þröngvað er upp á þjóð með eriendu
valdboði.“ Fáum mánuðum síðar samþykktu
Sameinuðu þjóðimar, hvattar af Bandarkjum
Ameríku til að skipta Palistínu, Negev skyldi
vera Zionista ríki en Vestur-Galilea Araba
ríki.
í marz 1948 fékk Marshall utanríkisráð-
herra því til leiðar komið við Truman for-
seta, að liann afturkallaði atkvæði Ameríku,
með því að hann sagði utanríkismálanefnd
amerísku öldungardeildarinnar, að skipting-
in mundi orsaka nýja heimsstyrjöld: „Það'
yrði líkt og að kveikja í púðurtunnu.“ Þann-
ig var það einnig í raun og veru. Þegar Mars-
hall kom þessu í framkvæmd, þá var það í
annað skipti á fimmta tug aldarinnar að birta
sýndist af degi, en það reyndist einnig tál.
(Fyrra skiptið var, er við sigruðum í orust-
unni um Bretland). Ég gerði mig sekan um
óafsakanlega gleymsku, þar sem ég tók ekk-
ert til greina það, sem ég hafði lært af langri
reynslu, heldur bætti vonglaður eftirmála
við bókina „Úr öskunni í eldinn“, vegna
þessa. Ameríska stjómin sýndist hafa numið
staðar á yztu nöf. Þriðja þætti virtist hafa
verið aflýst um leið og tjöldin voru dregin
frá.
Þetta hyggilega undanhald var þó of gott
til að Truman gæti aðhyllzt það, eins og
maður nokkur sagði, er með þessu fylgdist.
Örskömmu áður en stjórn Breta í Palestínu
lauk þá lýsti Truman forseti því
DAGRENN I NG 21