Dagrenning - 01.10.1950, Blaðsíða 24

yfir, 14. maí, 1948, að hann „viður-
kenndi ríkið ísrael.“ Blöð zionista sögðu
frá því mjög kampakát, hve undrandi
og sem þrumu lostnir amerísku nefndar-
mennirnir á þingi Sameinuðu þjóðanna
hefðu orðið. Bandaríski fulltrúinn F. B.
Sayre, „skýrði vandræðalega frá því, að
nefnd lians hefði ekki fengið staðfestingu
á fréttunum.“ í óra fjarlægð var ég að furða
mig á því, að Marshall skyldi ekki segja a.f
sér og gerði þessa athugasemd: „Hann hlvtur
að vera að bíða eftir því, hvort Truman verð-
ur endurkosinn." Það reyndist rétt, hann fór,
þegar það gerðist. Forsetinn tilkynnti, að
liann hefði látið stjómast af „beztu mann-
ríðarhvötum.“ Seinna sagði hann í áheym
zionista: „Sú stund ævi minnar, senr mér
finnst mest til um, er, þegar ég viðurkenndi
tsraelsríki, föstudaginn 14. maí, kl. tólf mín-
útur yfir sex síðdegis.“ Árinu lauk með því
að forsetinn gaf starfsmönnum Hvíta húss-
ins bókmerki með árituninni: „Ég kýs held-
ur frið, en að vera forseti".
Hann hélt áfram að vera forseti og stríðið
hélt áfram, í bráðina aðeins í Palestínu og
nokkrum liluta Egvptalands. Aburðirnir
munu vart eiga sinn líka í sögunni.
Frá Beirut ritaði forseti ameríska há-
skólans blaðinu New York Times og
sagði, að fréttirnar hefðu borizt meðan
verið var að semja um „vopnahlé í Palestínu",
sem amerísk sendinefnd væri að reyna að
koma á sem skjótast. Eina sambærilega að-
staðan sem við höfum reynt," sagði hann,
„var árásin á Pearl Harbour, þegar Nomura
og Kumsu voru álitnir vera með samninga-
umleitanir í Washington í fullum trúnaði.
í því tilfelli vorurn við þiggjendur, og okkur
geðjaðist ekki að því“.
Eftir þessa hvatningu Trumans forseta
varð stríðið í Palestínu svo ofsafengið, að
Sameinuðu þjóðirnar sendu sáttasemjara til
að reyna að koma á friði. Zionistar sættu
sig enganveginn við þau landamæri, sem
fvrirskipuð voru af Sameinuðu þjóðun-
um. Bernadotte greifi hugðist fá þá
til að samþykkja þessi landmæri, en
var þegar í stað drepinn. Nokkur hundruð
meðlimir zionistaflokks, sem kallaður var,
„Stern-óaldarflokkurinn", voru teknir fastir
af hinni nýju ísraelsstjórn og settir í fang-
elsi í Acre, þar sem „eitthvað um fjögur
hundruð þeirra náðu sér í grannnófón og
liéldu dansleik til kl. tvö um nóttina. Þeir
brutu niður klefahurðir, rifu grindur úr
gluggum og ruddu um öllum hindrunum
milli aðseturs kvenna og karla.“ (Daily Ex-
press). Stern flokkurinn gekkst við verknaðin-
um (eftir því sem „Zionist Record" sagði),
en mennimir sem teknir voru fastir vora
ekki dæmdir fyrir hann. Tveir af foringjum
þeirra komu fyrir rétt, en aðeins ákærðir fyrir
það að vera meðlimir hins óleyfilega Stem
félagsskapar." Saksóknarinn hélt fram þeim
einkennilega og eftirtektarverða framburði,
að morð Bernadotte greifa væri „alveg eins
vel skipulagt og árásin á Pearl Harbour."
Mennimir voru dæmdir nrjög vægum 'dóm-
um og strax gefnar upp sakir. Stuttu seinna
sendi borgarstjóri New York söngflokk lög-
reglumanna til að fagna komu foringja hóps-
ins til þeirrar borgar, sem Bernadotte greifi
hvarf frá, er hann fór að semja frið og var
myrtur.
Það virtist ekki sú auðmýking til, sem
stjórnmálaforsprakkar þeirra þjóða, er mynd-
uðu Sameinuðu þjóðimar, vildu ekki undir-
gangast. Þeir höfðu fullkomnað það verk, er
þeir augsýnilega höfðu verið kvaddir til að
vinna, að gefa eyðileggingu smáþjóðar yfir-
skinslögmæti. Það var varla hægt að búast
við því, að þeim rnundi bregða- svo við það
ódæði, er var miklu smávægilegra, jafnvel þó
að þeirra eigin sendiboði ætti í hlut. Morð
Bemadotte greifa náði fullkomlega þeim til-
gangi, sem því var ætlað. Zionistar vildu
22 DAGRENNING