Dagrenning - 01.10.1950, Blaðsíða 32

sem við nú höfum yfir að ráða. Allar auð-
lindir heimsins standa okkur opnar. Öll vís-
indaleg þekking og tækni stendur okkur til
boða. Út um allan heim höfum við volduga
hópa af Gyðingum, sem eru færir til
að veita aðstoð sína, með ráðum og dáð og
að berjast. Ekki rná láta hendingu ráða í
neinu. Það er ekkert vopn til í heiminum,
sem Gyðngiar ekki þekkja og hafa verið með
í að búa til. Á þessari þýðinganniklu stundu
er það hlutverk stjómarinnar í ísrael að
hvetja alla svni sína til að bjóða fram krafta
sína og vitsmuni — svo framarlega, sem við
högum okkur eins og þjóð, sem á í stríði,
gerum ráð fyrir algerum sigri, söfnurn saman
öllu okkar fjármagni, þá munum við sigri
hrósa og rísa upp aftur með nýjum stvrk og
valdi, og ná fyrsta áfanganum að endanlegu
frelsi okkar, og ryðja veginn að öðrum og síð-
asta áfanganum — að öll ísraelsþjóðin snúi
aftur til ísraelslands og ráði yfir því öllu.“
I október 1948 sagði Ben Hecht, mikils-
megandi zíonisti, sem býr í New York: „Inn-
an næstu tuttugu og fimrn eða fimmtíu ára
mun ísrael ná því landsvæði, sem það vantar
og halda áfram, unz hún verður ein af
fimrn forustuþjóðum heims.“ í september
1949 var haft eftir öðrum mikilsvirtum zíon-
ista í Ameríku, einum af stuðningsmönnum
Trumans í fulltrúadeildinni, Emmanuel Cell-
er að nafni, í New York Times: „Vel getur
farið svo, að ísraelsmenn verði að gefa Ar-
öbum aðra ráðningu, og smjúga í gegnum
herfylkingar þeirra aftur eins og þegar hníf
er brugðið í heitt smjör. Málþóf Samein-
uðu þjóðanna mun ekki hræða þá nú. Þeir
munu brjóta sér braut með byssum sínum
beina leið inn í Beirut, Amrnan og Alexandr-
íu“. í nóvember 1949 vitnar United Press
í ummæli Elias Sassoon, embættismanns
í utanríkisráðunevti Israels: „Israel er
reiðubúið til að fara með stríð inn á
landsvæði Araba, ef Arabar bvrjuðu að
berjast. — Varanlegur friður er lengra undan
en hann var í byrjun þessa árs.“
Þetta em fáein af mörgum líkufn ummæl-
um, sem ég hefi bókfærð. í þeim öllum má
rekja þessa æðri vizku, sem er svo greinilegt
einkenni á öllum umræðum zionista, en
skortir algerlega í röksemdafærslu kristinna
manna og heiðinna. Þetta mætti bera saman
við fullyrðingar þær um mannúðlegan til-
gang og varanlegan frið, sem helztu kristnir
stjórnmálamenn færa venjulega fram, þeg-
ar þeir gera eitthvað til stunings pólitískum
zionisma.
*
í þessunr ummælum kemur greinilega
fram, að kröfur zionista hafa aukizt og hvers
má vænta af þeim. Hverjir eru mennirnir bak
við þá? Sjónleikur tuttugustu aldarinnar væri
ekki eins áhrifamikill og hann er, ef þeir,
er komizt hafa til valda vegna þeirrar kröfu,
að Gyðingar verði að endurheimta hina fornu
vöggu kynþáttar síns, væru sjálfir Gvðingar
að ætt. Þeir eru það ekki svo að skrípaleikur-
inn er fullkominn.
Pólitískur zionismi og kommúnismi
spruttu báðir upp í Rússlandi, og Gvðingar
sáu annarri hreyfingunni alveg fyrir rekstr-
arfé og hinni einnig að miklu leyti.
Gang málanna frá byrjun má nú at-
huga í sjálfsævisögu dr. Chaim Weiz-
manns, „Trial and Error“. í dag
eru forsprakkar kommúnista utan Rúss-
lands enn að mestu Gyðingar frá Rússlandi
eða þeirn löndum Evrópu, sem Rússar ráða,
eða þá börn þeirra. Foringjar pólitískra
zionista eru auðvitað allsstaðar eingöngu
Gvðingar. Meirihluti þeirra eru Gyðingar
frá Rússlandi eða þá böm þeirra. Þetta á
þó alveg sérstaklega við um hóp „hryðju-
verkamanna" og sarntök þeirra, en það
eru hinir kaldrifjuðustu þeirra, og þeir sem að
minni hyggju munu marka stefnu framtíð-
aratburðanna í Palestínu, svo og hinn rnikli
30 DAGRENNING