Dagrenning - 01.10.1950, Blaðsíða 29

Palestínu væri skipt þeim í hag og auk þess
yrði Abbessinia opnuð fyrir innflutningi
Gvðinga í stórum stíl. Annar maður, sem
ásakaður er fyrir það sama, Oswald Pirov
í Suður-Afríku, gaf þær upplýsingar 1948,
að árið 1938 hefði hann staðið í samning-
um við Chamberlain, ýmsa af foringjum
Gyðinga og Hitler um „viðunandi þjóðar-
heimili fyrir Gyðinga“ í Tanganyika, Mada-
gascar eða brezku Guiana. Sovétríkin hafa
Gyðingalýðveldi í Birobidjan.
Það er furðulegt þrekvirki, að svo lítið sam-
félag, dreift yfir alla jörðina, skuli geta kom-
ið öllum kistnum stjómmálamönnum1 heims-
ins, jafnt vinum sem yfirlýstum fjandmönn-
um, til að brjóta svo heilann um þetta og
athuga landakortin af slíkri gaumgæfni. Allar
tilraunir til að beina áhuga zionista frá
Palestínu voru þó aðeins til að eyða tím-
anum til ónýtis. Það var Palestína, sem
þeir óskuðu, af ástæðum, sem ég held ég hafi
sýnt fyllilega hverjar eru. Við lok seinna
stríðsins fengu þeir hana fyrir atbeina ame-
rísku stjómarinnar og ráðstjómarinnar rúss-
nesku, sem þóttist vera andstæð zionistum
heima fvrir, en styrkti foringjana, flesta inn-
flytjenduma og sendi meirihluta hergagna-
birgðanna til hemámsins. Það sem á vantaði
og fjánnagnið kom frá Ameríku. En þetta er
auðsjáanlega ekki endirinn. Árið 1917 fögn-
uðu zionistar (frá Rússl.) því í New York og
London, að eining Rússlands mistókst. Árið
1938 skipulögðu þeir viðskiptabann á Þýzka-
land í London. Árið 1948 voru þeir að skipu-
leggja viðskiptabann á Bretland í New York.
Stofnun zionista ríkisins er auðsjáanlega
aðeins áfangi á leiðinni. Slíkri orku væri ekki
eytt í svo litlum tilgangi.
Allt fram að hinni vopnuðu innrás 1948
virðist svo sem uppgángur pólitískra zion-
ista bvggist eingöngu á pólitískri þvingun í
höfuðborgum, þingum, flokkum og ritstjóm-
arskrifstofum heimsins. Nánari athugun
sýnir, að svo er þó ekki. Morð og aðrar ógn-
anir réðu úrslitum. Brezku stjórninni voru
settir tveir kostir í/ Palestínu, 1 ann-
aðhvort að nota vopnavald til að stofnsetja
zionistaríkið eða fara og láta pólitískum
zionistum það eftir með stuðningi og vopn-
um Ameríku og Sovét. Brezka stjómin hefði
getað sneitt hjá þessum,vandræðum, ef hún
hefði ekki verið neydd til að taka
ákvörðun sökum þess að fulltrúar hennar
voru drepnir. Þetta kom fyrir hvað eftir ann-
að, en þeirn mönnum, sem hlut áttu að
máli, var aldrei leyft að koma fram refsingu á
morðingjunum. Ógnanir um rnorð í Pales-
tínu fylgdust að við hótanir um pólitíska
þvingun í London. 1 þrjátíu ár dirfðist engin
brezk stjórn að bjóða hótunum þessum birg-
inn og loks varð eina útgönguleiðin burtför.
Áhrifum hótananna í Palestínu er lýst í bók
J. M. N.' Jeffrik, „Palestine, the Reality", og
ýmsum öðrum bókum, sem skrifaðar hafa
verið af brezkum höfundum um Palestínu.
En áhrifavald þeirra var alveg eins mikið
í stjómmála og ritstjómarskrifstofun-
um í London, Washington og öðrum höf-
uðborgum, eins og allir er til þekkja urðu varir
við. Alls staðar var þessi húsbóndahönd á bak
við þá, sem gáfu æðstu fyrirskipanir um hvað
gera skyldi. Árið 1920 hafði Jabotinsky, sá
fyrsti af forsprökkunum, sem seinna voru kall-
aðir „hryðjuverkamenn“,dómara sína að liáði,
og sagði þeim að hvaða dóm, sem þeir kvæðu
upp yfir sér, þá yrði hann ógiltur, og hann
hafði rétt fyrir sér. Brezkir embættismenn,
lögreglumenn og hermenn, sem skotnir voru
í hrygginn, stungnir, kyrktir eða hengdir,
skiptu mörgum hundruðum árin þar á eftir.
Þar á meðal var brezkur ráðherra, Moyne lá-
varður, einn af starfsbræðrum Churchills.
Aðeins morðingjar hans fengu dóm og voru
líflátnir, líklega af því, að þeir drápu hann í
Egyptalandi en ekki í Palestínu.
DAGRENN I NG 27