Dagrenning - 01.10.1950, Blaðsíða 39

JÓNAS GUÐMUNDSSON:
'Sveíni Víkíng svarað.
Hafi nokkur maður áður verið í vafa um,
hverskonar andrúmsloft það er, sem leiðtogar
hinnar íslenzku þjóðkirkju lifa og hrærast í,
hlýtur sá efi að hafa horfið með öllu þegar
lesin var grein séra Sveins Víkings, biskups-
skrifara, í Kirkjublaðinu 23. okt. s. 1. Ég hef
átt í deilurn við ýmsa pólitíska andstæðinga
bæði í ræðu og riti, og í þeim herbúðum er,
svo sem kunnugt er, ekki æfinlega borin
óþarflega rnikil virðing fvrir sannleikanum,
en ég held þó, að þessi grein hins prestvígða
manns taki fram flestu því, sem ég hef lesið
— að skrifum kommúnista undanteknum —
um óheiðarlega málsmeðferð, rangtúlkun og
útúrsnúning.
Það er gjörsamlega tilgangslaust að revna
að rökræða mál við mann, sem ber svipaða
virðingu h'rir sannleikanum og núverandi
biskupsskrifari gerir. Hann lætur sig engu
skipta hvort hann fer með rétt mál eða rangt,
hvort hann rangsnýr og rífur úr samhengi
orð andstæðings sins, ef hann aðeins getur
sýnt nógu auðmjúka þjónustu þeinr hús-
bónda, sem hann hyggur sig vera að þjóna.
Fjarri sé það mér að lasta húsbóndahollustu
því hún er dvggð, ef hún er sprottin af réttu
hugarfari hins þarfa þjóns, en hjúarembingur
allur er fremur leiðinlegur og því óskemmti-
legri sem hjúið er ver fallið til þeirrar þjón-
ustu, sem því hefur verið falin.
Þegar ég hafði lesið grejn séra Sveins Vík-
ings í Kirkjublaðinu 23. okt. — en hún á að
vera svar af kirkjunnar hálfu við greinum,
sem ég hef skrifað um bænadagsmálið — stóð
ljóslifandi h'rir hugskotssjónum minum at-
burður einn frá uppvaxtarárum mínum á
Hvanneyri.
Hvannevramautin voru flest mannýg, og
á sumrin vom þau tjóðmð skammt frá túni
eða engjum. Eitt kvöld bar svo við, þegar
lokið hafði verið við að sæta upp í galta
miklu heyi niðri á engjum, að einn þessara
stórgripa losnaði úr tjóðri sínu og réðst með
heift mikilli — og tilbærilegu bölvi á sína
vísu — að sátunum og jós hevinu hátt í loft
og linnti þessum atgangi ekki f\'rr en boli var
handsamaður. Séra Sveini Víking ferst nú
ekki ósvipað.
Séra Sveinn Víkingur hnevkslast stórlega á
framkomu minni í bænadagsmálinu og segir^
eins og hr. biskupinn og séra Jakob Jónsson,
að ég hafi ekki fylgt því máli af heilindum.
Mér er nákvæmlega sama um þennan dóm
hinna drembilátu klerka, því þeirra er ekki
að rannsaka „hjörtun og nýrun“. Hinu held
ég enn frarn, og hefur sú skoðun nú styrkst
mjög við tilkomu þessa nýja innleggs bisk-
upsskrifarans, að ekki sé það ofmælt sem ég
sagði fyr um afstöðu þjóðkirkjuleiðtoganna
til þessa máls.
Mestur hluti greinar séra Sveins Víkings
er ekki svara verður sökurn hroka þess og
rembilætis, sem gætir þar svo mjög, en ég tel
þó rétt að taka hér til athugunar tvö eða þrjú
atriði til þess að gera þessum kirkjunnar
þjóni nokkra úrlausn.
Séra Sveinn Víkingur segir í grein sinni:
„Og svo heimskulegt ofurkapp leggur hann
DAGRENNING 37