Húnavaka - 01.05.1987, Blaðsíða 25

HUNAVAKA
23
eftir að hann kom fram málum sem sumir flokksmenn hans voru
talsvert andstæðir.
Árið 1954 voru brunatryggingar húsa gefnar frjálsar þannig að
sveitastjórnir gátu ráðið við hvaða tryggingafélag var samið fyrir
sveitina í heild. Brunabótafélag Islands hafði samkvæmt lögum á
sinni hendi allar skyldutryggingar og voru oddvitarnir yfirleitt um-
boðsmenn. Nú buðu Samvinnutryggingar að taka tryggingar hrepps-
ins fyrir mun lægra iðgjald en Brunabótafélagið hafði tekið. Að sjálf-
sögðu auglýsti Brunabótafélagið þá lækkun á sínum árgjöldum. Jón
var strax ákveðinn í að semja við Samvinnutryggingarnar. Bruna-
bótafélagið væri nógu lengi búið að einoka tryggingarnar, sem sýndi
sig best í því að félagið gat lækkað iðgjöld strax og það fékk einhverja
samkeppni. Einu hrepparnir hér í sýslu sem sömdu við Samvinnu-
tryggingar voru Sveinsstaðahreppur og Svínavatnshreppur.
Hitt málið var þegar hreppunum var gefinn kostur á að stofna
sjúkrasamlag. Var Jón mikill talsmaður þess hér í sveit. Þetta kostaði
að vísu að hver maður varð að borga iðgjald til sjúkrasamlagsins, og
einnig varð hreppurinn að leggja eitthvað á móti. Sumum þóttu þetta
óþarfa útgjöld, það væru svo fáir sem þyrftu á sjúkrahjálp að halda í
sveitinni og þeir væru þá ekkert of góðir til að borga sjálfir fyrir sig.
Man ég sérstaklega eftir einum bónda sem talaði mjög á móti sam-
laginu á almennum fundi um málið. Síðan vildi svo til að á fyrsta ári
sem samlagið starfaði þurfti unglingspiltur sem var hjá þessum bónda
að leggjast á sjúkrahús vegna botnlangaskurðar. Eftir það sagðist þessi
bóndi láta sjúkrasamlagið afskiptalaust, en vitlaust væri þetta fyrir-
komulag eigi að síður.
Hvað varst þú lengi hreppstjóri?
Vorið 1942 vildi faðir minn losa sig við starf hreppstjóra sem hann
hafði gegnt í allmörg ár en taldi sig ekki hafa heilsu til að sinna lengur.
Fór hann til sýslumanns sem þá var Guðbrandur fsberg og tjáði
honum þessa ósk sína en benti jafnframt á ágætan bónda sem æski-
legan hreppstjóra fram að næsta sýslufundi. Guðbrandur tók máli
föður míns vel og sagði að þessi tilgreindi bóndi væri ágætur, „en ég set
bara strákinn þinn núna, þú getur sagt honum til.“ Þannig varð ég
hreppstjóri fáum dögum fyrir alþingiskosningarnar 1942 og fyrsta
embættisverkið var að stjórna þeirri kosningu. 1 kjörstjórn þá voru þeir
Jón S. Pálmason á Þingeyrum og sr. Þorsteinn B. Gíslason í Steinnesi,
miklir ágætismenn og báðir þaulvanir í kjörstjórn. Þetta komst því