Húnavaka - 01.05.1989, Blaðsíða 171

HUNAVAKA
169
fyrir þessar ferðir en ýmsir viku einhverju að honum í staðinn, allt eftir
geðþótta hvers og eins. Eitt var það sem bagaði Gvend allmikið og það
var hvað hann var myrkfælinn. Varð það til þess að hann settist fyrr að
en ella hefði verið er hann var á ferðalögum. Eins þorði hann ekki einn
um bæ að ganga í myrkri og fékk þá jafnan einhvern ungling með sér
ef hann þurfti þess. Alls staðar þar sem Gvendur kom talaði hann vel
um móttökur sínar. Sagði hann jafnan að hann hefði fengið „veislu“ á
flestum bæjum og eins þó honum hefði ekki verið neitt vel tekið, sem
þó víða var. En fyrir þetta góða umtal sem Gvendur hafði jafnan um
aðra, þá var það til að auka vinsældir hans og jafnvel gerðu menn
honum „veislu“ svo ummæli hans gætu ásannast.
Eins og gefur að skilja var langt frá að Gvendur væri greindur en þó
eru höfð eftir Gvendi ýmis snilliyrði sem komu honum ósjálfrátt og
skal nú greina frá sumum þeirra.
Eitt sinn var Gvendur staddur á Auðkúlu við messu hjá séra Stefáni.
Var þá vel sótt kirkja sem oftar í þá daga. Á meðal kirkjugesta var
Jakob i Holti sem fyrr er getið. Á eftir messu var það siður að bændur
og aðrir karlmenn söfnuðust saman fram í stofu — á gamla bænum —
og ræddu þar ýmislegt og fengu auðvitað kaffi. Gvendur kemur þar
inn og ávarpar Jakob nokkrum sinnum en Jakob gegnir honum ekki af
þeim orsökum að hann er að tala við annan. Gvendi leiðist þetta og
segir: ,Jæja, góði! Það er ekki von að þú viljir tala við mig, því ég er
bæði heimskur og vitlaus.“ Snýr sér um leið að séra Stefáni og segir:
„Þá er best að við tölum saman, séra Stefán.“
Eitt sinn var Gvendur staddur á Blönduósi í búð Jóhanns Möllers.
Lendir hann þá í orðasennu við mann sem þar var staddur og að
lokum verður Gvendur svo reiður að hann rýkur út úr búðinni. Eftir
nokkra stund fer hann inn í búðina aftur, í þeim tilgangi að jafna
betur á þessum náunga. Sér hann þá mann vera að borga þar við
borðið sem hann hyggur vera hinn sama, gengur að honum og slær
bylmingshögg á herðar honum og segir: „Hafðu þetta helv. . . þitt.“ Er
maðurinn snýr sér við sér Gvendur að þetta er séra Jón Þorláksson á
Tjörn á Vatnsnesi. Kemur þá fát á Gvend og segir: „Fyrirgefðu góði!
Ég ætlaði ekki að berja þig. Ég ætlaði að berja hitt helvítið.“
Eftir að séra Ludvig varð prestur á Breiðabólsstað kom Gvendur
þangað. Segir hann þá við frú Sigurlaugu konu hans: „Mikið var
söfnuðurinn lánsamur að hljóta séra Ludvig fyrir prest, heldur en að
hljóta kannski einhvern annan andskotans drullusokk.“